Tíminn - 09.02.1972, Blaðsíða 9

Miðvikudagur 9. febrúar 1972
TÍMINN
indursamlegustu listaverk. Ljósmyndavéiinni er ekki
ifar lagið að festa þau á filmu, en þessi mynd ý_r
eiksalnum gefur ofboðlitla hugmynd.
Þótt svalt blási fyrir sunnan, eftir þvl sem er aö heyra I
útvarpinu, er hér dýrindis veður og fýkur ekki einu sinni
mjöll af meiði. Þó er svo sem talsveröur snjór, það er auö-
fundið, ef lægð er undir, þar sem stigiö er á slétt yfir-
borðið.
kannskl jeppum og trukkum.
Þegar það hefur gerzt nokkrum
sinnum, hætta menn að trúa
viðvörunum útvarpsins. Þetta
er gamla sagan um þann, sem
hrópar í sífellu: Úlfur! Úlfur!
Um daginn var haft eftir mér í
Tímanum, með réttu, að ég
hefði ekki þorað til kirkju
kvöldið fyrir gamlársdag síð-
asta, vegna þess að útvarpið
sagði/að yfir veginn flæddi hjá
Hvammi. Kunnugir hafa síðan
sagt mér, að þar hafi raunar
seitlað einhver músarmiga, þó
öldungis óviðkomandi Norðurá
eða öðrum stórfljótum. Trúlega
hefur einhver talstöðvarbíll
sagt frá þessu, og viðvörunar-
öflin grlpið það á lofti og mál-
að grænt. Þarna fóru þó menn
um á þeim farartækjum sem
þeim sýndist og varð ekkl að
sök, hvorki þennan dag né aðra
þar nærliggjandi, það var á allt
öðrum stað, sem veginn tók
sundur þetta kvöld, en frá því
var fyrst sagt næsta dag. Með-
an ég átti heima uppi í Mos-
fellssveit (sem nú er víst al-
mennt farið að kalla Álafoss)
en vann í bænum, man ég
aldrei eftir ófærð á Mosfells-
sveitarveginum, þótt hann væri
hvað eftir annað lýstur lokaður
í útvarpinu.
Nú er bezt að vikja frá út-
varpinu. Ætla mætti, að ég sé
lítill unnandi þess, en það er
nú öðru nær. Ég er bara meira
en dauðþreyttur á fölskum við-
vörunum, þótt í góðri meiningu
séu, og árangurslausum hótun-
arupphrópum opinberra rukk-
unarstofnana. Þess heldur, sem
ég hlusta talsvert á útvarp.
Nei, blessaður snjórinn trufl-
ar ekki verulega okkar daglega
líf hér í skólanum. Hann held-
ur sig að mestu utan húss og
Skóla-
líf f
Bifröst
, en ákjósanlegur eldsmatur. Og þótt brennuefnið komi mörgum til að
að segja, af þvi kemur súrefnið I lungun, og hér er ekki menguninni fyrir
gerir þá breytingu helzta, að
dagleg skylduútivist verður
heldur fjörlegrl. Þegar svo vill
til, að hnoðsnjór er góður, er
það dyggilega notað. Fyrsta
veturinnn, sem ég var hér töflu
megin við púltið, reyndi ég
einu sinni að efna til sam-
keppni um bezta snjóparið. Það
var eins og annað eftir láninu
mínu, að þegar að þessu kom,
klukkutíma eftir að ég var sjálf
ur úti að hnoða, var komið svo
mikið frost, að varla var hægt
að fara í almennilegt snjókast.
Núna um daginn, þegar fyrstl
janúarsnjórinn féll, var búið til
stórt snjóbyrgi hér úti á flöt-
inni, og afar myndarlegt snjó-
par fyrir utan heimavistarhús-
ið. Frúin var að vísu nokkuð
framþung samkvæmt tízku, en
ekki sýnist það heilsusamlegt,
því hún beit gras langt á undan
bónda sínum, sem hafðl ekki
eins mikið ofan mittis til að
raska jafnvæginu og þoldi þvi
betur umhleyplngarnar næstu
daga.
Stundum hefur sú íþrótt ver-
ið stunduð af nokkurri elju, að
fara með pappakassarifrildi
upp í Grábrók og renna sér of-
an á þeim. Til þess þarf þó all
verulegan snjó, því lengi grisj-
ar í grjót í gígnum. Auk þess er
komin glrðing þvert á rennslið,
svo nú verður að fara aðrar
leiðir. Um daginn fóru líka
nokkrar piprar dömur upp í
Grábrókarfell, sem sumir kalla
Rauðbrók eða jafnvel Litlu
Grábrók, og renndu sér þar, en
ekki veit ég, hvort þær höfðu
pappa eða treystu á ísetlð.
Þetta er helzta gagnið, sem vlð
höfum af snjónum, því skíða-
brekkur eru hér litlar sem fyrr
segir, líka fáir, sem hafa með
sér skíði. Það gengur líka illa
að skifta með sér skíðum, einu
á mann. Þó hef ég einu sinni
séð það. Það var í Grábrók fyr-
ir einum þrettán ár.um. Þar
skifti með sér skíðum myndar-
legt par, sem fyrir löngu hefur
séð, að slíkt gefst illa.
Nú stóðst ég ekki mátið af
öllu þessu tali um Grábrók og
snjó, heldur skrapp þangað
sjálfur tll að fara á sleða með
börnunum mínum. Ég hef nefni
lega nærri því eins gaman af
að renna mér á sleða og þau.
Því það er nú einu sinni svo, að
þegar maður er í alvöru orðinn
fullorðinn, verður manni allt í
einu ljóst, að það er vel hægt
að leyfa sér að hafa gaman af
því, sem barnalegt er. Maður
þarf sem sé ekki að sperra sig
og reigja lengur til þess að
Frh á bls. 10
A þrettándanum eru jólin kvödd meö brennu á Grábrókarbrún. Oft
hefur veriö strembiö aö koma brennuefninu þangaö upp, en I vetur
gekk það vel. Nemendurnir mynduöu keöju frá rótum upp á brún og
hönd rétti hendi. Svona gengur þetta fljótt og vel fyrir sig.