Tíminn - 15.02.1972, Blaðsíða 5

Þriðjudagur 15 febrúar 1972
TÍMINN
5
Betra að gleyma ekki
gleraugunum
Alf Walker skrifstofumaður i
Newcastle gleymdi gleraugun-
um sinum heima einn daginn,
þegar hann lagði af stað i vinn-
una. Þess vegna gat hann ekki
lesið það, sem stóð skrifað utan
á poka, sem hann hélt að ekki
væri annað i en rusl. Hann greip
pokann, og ætlaði að kasta
honum niður i ruslabil, sem stóð
og beið fyrir utan skrifstofu-
bygginguna. Félagi Alfs gat
komið i veg fyrir þetta á siðasta
augnabliki, og sem betur fór,
þar sem á pakkanum stóð, að
fara ætti varlega með hann, i
honum væri sprengja.
Sprengjusérfræðingar voru
fengnir til þess að taka pakkann
og fara meö hann á afvikinn
stað, þar sem sprengjan var
sprengd.
óhreint vatn í stað ben-
síns.
Lengi getur vont versnað sögðu
menn i Knoxville i Tennesi i
Bandarikjunum, nýlega, þegar
bensinstöð i borginni tók upp á
þvi að selja þeim óhreint vatn
á 30 sent litrann i staðinn fyrir
bensin. Lögreglan varð að koma
til hjálpar, þvi allmargir bilar
stöðvuðust, eftir að hafa fengið
þessa nýju bensintegund á
tanka sina. Talið var, að rign-
ingarvatn hefði komizt i tanka
stöðvarinnar, og orsakað þessi
vandræði.
☆
- Einsog unglamb
Niutiu ára ung (já! takið vel
eftir, ekki gömul) er konan hér
á myndinni, sem hoppar og
leikur sér með barnabarni sinu
henni Anitu, sem er bara 5 ára.
Sú eldri, Agnes Scriven, er
niræð, en maður er ekki degi
eldri en manni sjálfum finns^
segir hún, og það mætti ætla,
þegar litið er á þessa mynd.
Anita stekkur og hoppar af þvi,
að henni þykir það skemmtilegt,
en Agnes gerir það til þess að
halda sér i þjálfun, og verða
ekki gömul fyrir aldur fram.
Þær stöllur eru mestu mátar, og
miklir og góðir leikfélagar, og
svo er fólk að tala um aðskilnað
kynslóðanna! Hér er hann að
minnsta kosti ekki fyrir hendi.
Karlmaðurinn, sem hér er i
hárgreiðslu, heitir þvi merki-
lega nafni Spartakus og er með-
limur i pophljómsveitinni
Osibisa, ef einhver skyldi kann-
ast við nafnið. A hverjum degi
lætur hann sérstaka hár-
areiðslukoriu greiða sér eftir ák-
veðnum reglum, og tekur at
höfnin um 2 klukkustundir.
Spartakus er um þessar mundir
að skemmta i Evrópu, en engar
fréttir hafa borizt af móttökum.
Ef einhvern skyldi langa til að
vita það, þá heitir svona hár-
greiðsla Picanini.
ftlliíiikiWs í
Tíu ára og á toppinum
Hún heitir Anita Hegerland og
er norsk, en er nú efst á vin-
sældalistanum yfir mest seldu
plöturnar i Danmörku. A plöt-
unni syngur hún „Schön ist es
auf der Welt zu sein”. A siðasta
ári seldust aðeins tvær plötur
meira en plata Anitu hefur
gert, skozka bitlahljómsveitin
með Middle of the Röad og Lille
Bo frá Hobro. Fimmtiu þúsund
Danir hafa keypt plötuna með
Anitu, en hún syngur reyndar
ekki ein á þessari plötu, heldur
er þýzka poppstjarnan Roy
Black með henni. 1 býzkalandi
hefur platan einnig verið á
toppnum i heimalandi þessarar
litlu sjörnu hefur platan enn
ekki verið send á markaðinn,
enda syngur Anita á plötunni,
sem þar er efst á vinsælda-list
anum, A siðasta vetri komst
plata með Anitu á toppinn, og
söng hún þá lagið Mitt Sommar-
lov. Anita er hreint og beint
tungumálaséni. Hún syngur
jafnvel á norsku, sænsku og
þýzku. Þegar hun kom til upp-
tökunnar með Roy Black hafði
hún aldrei séð textann, sem hún
átti að syngja. Þegar hún svo
kom til Sviþjóðar til þess að
syngja þar inn á sænsku plötuna
hafðu upptökuherbergið verið
pantað til tveggja daga, en hún
var búin að syngja inn á plötuna
og allt var i lagi eftir þrjá tima.
Sálfræðingur: —Ég fékk sjúkling,
sem hélt, að hann hefði gleypt
sima.
Annar sálfræðingur: —Já, þetta
er athyglisvert tilfelli, en það ætti
að vera auðvelt að losa manninn
við þessa imyndun.
Sálfræðingurinn: —Já, en ég get
ekki gert það fyrr en á morgun,
þvi hann á von á áriðandi samtali.
—Viljið þér ganga að eiga Mariu
Lovisu?
—Það er ekki ég, sem vil giftast,
það er Maria Lovisa.
—Þvi miður, herra minn. Ég er
lika gestur hér.
—Er ekki yndislegt, að við skul-
um hafa sömu tómstundaiðju?
A skilti i glugga veitingastofu
stóð: Hér er töluð enska, þýzka,
franska, italska og spánska.
Gestur einn varð undrandi á
þessu og spurði gengilbeinuna,
hvort starfsliðið talaði virkilega
öllum þessum tungum.
—Guð, nei! svaraði stúlkan. Það
eru gestirnir.
Skotinn: — Mikið langar mig til að
fá einhverntima tvo sykurmola
með teinu minu, eins og mér
finnst bezt. Þegar ég er heima,
nota ég bara einn mola, en á
veitingastöðum tek ég þrjá.
DENNI
DÆAAALAUSI
— Það er aldeilis gott, að þú
skulir vera komin. Hr. Wilson
kann ekki að búa til kakó eða
nokkuð annað.