Tíminn - 18.02.1972, Blaðsíða 19

Föstudagur 18. febrúar 1972
TÍMINN
19
DÝRTÉ

en yður er velkomið að athuga
hvort þér finnið nokkurn odyrari
Electrolux
* Dýpt: 61
1
Kr. 19.900 5
j
+C 215 litra (22 1. frystir)
■+C Hálfsjálfvirk affrysting
■+C 4 hillur i skáp
+C 4 hillur i hurð
+C Hæð: 123 cm, Breidd: 61,^ Grænmetisskúffa
■^C Segullæsing
★ Aðeins nokkrir til.
★ Staðgreiðsluafsldttur.
Vörumarkafturinn hf
Ármúla 1 A S. 86-113
Iþróttir
Frh af bls. 17
gang i siöari hálfleik og Ingólfi
Oskarssyni, en hann er eins og
kóngur i riki sinu, þegar hann
stjórnar liðinu i sókn og vörn,-
Sigurbergur átti góðan leik að
vanda og Guðjón Erlendsson
varði vel. Fram notaði alla sina
menn, hleypti meira að segja
„vindlunum” inná — en það eru
þeir sem sitja á bekknum allan
leikinn út i gegn, og fá aðeins að
vera með þegar allt er öruggt.
Hjá KR áttu þeir Emil Karlsson
og Björn O. Pétursson mjög
góðan leikifyrri hálfleiknum, en i
þeim siðari voru allir jafn lélegir.
En burtséð frá þessum leik og
nokkrum öðrum i vetur— þurfa
KR-ingar ekki að skammast sin
fyrir útkomuna i þessu móti. Þeir
standa eftir með pálmann i
höndunum og geta glott framan i
þá mörgu, sem töldu þá örugga
fallkandidata i 2. deild.
Dómarar i þessum leik voru
þeir Oli Olsen og Valur Bene-
diktsson,. Þeim gekk illa i siðari
hálfleiknum og voru þá heldur
hagstæðir Fram — t.d. með þvi
að leyfa hvaö eftir annað að menn
tækju of mörg skref og skoruðu
svo. —klp—
Auglýsið í Tímanum
markviss
árangur
ÓÞELLÓ
Frh af bls. 10
Kristin Magnúss Guðbjarts-
dóttir leikur ekki aðeins af kunn-
áttu og iþrótt heldur af hjarta-
hlýju og mannúðarfullum skiln-
ingi. Framsögn hennar er til fyr-
irmyndar svo og limaburður og
svipfar. Hófstilling leikkonunnar
er svo mikil, að sumir eiga ef til
vill erfitt með að meta túlkun
hennar sem skyldi. Vonandi verð-
ur hún ekki eftirleiðis jafnfjarri
sviðsfjölum og undanfarin ár.
Fyrst i stað virðist túlkunarleið
sú, sem Jón Laxdal velur sér,
vera æði framandi eða frábrugöin
þvi, sem við eigum að venjast, en
eftir þvi sem á leikinn liður verð-
ur okkur smámsaman Ijós fyrir-
ætlan leikarans og stefnumark.
Vopnfimi og herstjórn eru óþelló
tamari heldur en mælskulist og
önnur þrauthugsuö slægvitrings-
brögö. I upphafi varnarræðu
sinnar mælir óþelló þessi orð:
,,/Mér er tungan stirð, /ég vand-
ist litt að mjúku friðarmáli/”.
Þessi orð verða Jóni Laxdal að
einskonar leiðarljósi. Hann er
hálfmálhaltur, hikandi og óör-
uggur i framgöngu, en úr svip
hansskin heiðrikja, hrekkleysi og
drenglyndi. Eftir þvi sem átökin
magnast og kárna og hugarró
Márans spillist og hverfur, likist
leikarinn æ meir ráðþrota dýri,
sem villzt hefur innan úr frum-
skóginum og til mannabyggöa,
þar sem þaö veröur siðmenning-
unni að bráð. Helsærður og heill-
um horfinn heyr Jón Laxdal sitt
erfiða strið að myndugleik, sann
færingu og innri glóð. Sum orð
hans fara þó forgörðum vegna
þess, aö þau eru mælt fram af svo
hvislandi lágum rómi.
Gunnar Eyjólfsson er ekki
loppinn i listgrein sinni. Þótt hann
spanni yfir ótrúlega vitt geðsvið,
slær hann samt aldrei falskan
tón, og er það ekki svo litiö þrek-
virki, einkum þegar þess er gætt,
að höfundurinn leggur þessari
leikpersónu langflest orð i munn.
Leikarinn tileinkar sér réttilega
lostafullt látbragð og hverful
svipbrigði. Gunnar Eyjólfsson
þekkir hvorki hik, tafs né fálm.
Það er ekki aðeins hann, sem nýt-
ur hverrar leikslundar sinnar
heldur gerum við það lika. Að lok-
um langar mig til að segja eitt: 1
orðvana aðdáun okkar og hrifn-
ingu hljólum við öll að árna hon-
um góðs með verðskuldaðan stór-
sigur.
Jón Gunnarsson er þokkalegur
Kassió, Herdis Þorvaldsdóttir
sýnir af sér góð tilþrif, þótt ol'-
mælt sé, að hún seilist upp i full-
komnustu list. Rúrik Haraldsson
gerir hlutverki Lúdóvikos lag-
mannleg skil. Baldvin Halldórs-
son er óborganlegur sem Róder-
igó. Fleiri leikenda verður ekki
getið hér.
Undir farsælli og skynsamlegri
stjórn Johns Fernals hefur hér
náðst giftusamlegur og gleðilegur
árangur. Leiktjöld og búningar
Lárusar Ingóllssonar hafa glæsi-
lega áferð og blæ.
Það mun sennilega ekki vera til
þyngri þraut heldur en sú að
islenzka Shakespeare á þjált mál
og tungutamt, sem Ijómar af
snilld og fegurð. Svo er þó guði
fyrir að þakka, að við tslendingar
eigum mann, sem er þeim vanda
vaxinn, og heitir sá Helgi llálf-
dánarson.
Að lokum vil ég gera þá játn-
ingu að ég fór i Þjóðleikhúsið á
föstudaginn var með blöndnu geöi
og kviðalullu, þar sem ég hafði
áður séð rtþelió fyrir nær þremur
áratugum i Bandarikjunum með
öndvegislistamönnunun þeim
Paul Robeson og José Ferrar i
aöalhlutverkunum. Hér skal eng-
inn samanburður gerður. Ilitt er
mér Ijúft að viðurkenna, að ég
gekk bæði glaður og ánægður
heim til min að sýningu lokinni.
Vonandi ber almenningur gæfu til
að njóta þessa listviðburðar i
jafnrikum mæli og hann verð-
skuldar Halldór Þorsteinsson.