Tíminn - 26.02.1972, Blaðsíða 9

8
TÍMINN
Laugardagur 26. febrúar 1972
Laugardagur 26. febrúar 1972
TÍMINN
9
llildigunnur ölafsdottir og Sveinbjörn Bjarnason. Umræouefni
ráðstefnunnar i baksýn.
(Tímamynd Gunnar)
"Það er hægara að
loka vandamálin uppi
i sveit en leysa þau"
- Rætt við Hildigunni Ólafsdóttur og
Sveinbjörn Bjarnason um ráðstefnu um
fangelsismál, sem haldin verður i dag
og á morgun
.- Tilgangurinn er að vekja
stjórnmálamennina til dáða,
sögðu þau Hildigunnur Ólafs
dóttir cand-polit. og Sveinbjörn
Bjarnason stud. theol.,fir blaða-
maður Timans ræddi við þau um
ráðsteínu, sem Æskulýðssam-
band Islands gengst fyrir i
Norræna húsinu um helgina.
Fjallað verður um fangelsismál á
Islandi frá ýmsum sjónar-
hornum.
- Þarna kemur lika fram
sjónarmið fanganna sjálfra, segir
Sveinbjörn — en skoðanir þeirra
hefur yfirleitt vantað i umræðum
um málið. Þetta eru segulbands-
viðtöl, hljóðrituð i hegningar-
húsinu. Þeir lýsa ástandinu, eins
og það kemur þeim fyrir sjónir,
einum degi i fangelsi, áhrifum,
sem þeir verða fyrir, og hvernig
þaö er að losna aftur.
Blm : — Fá fangar ekki einhverja
félagslega aðstoð, þegar þeir
losna úr fangelsi?
Hildigunnur: — Hún er sáralitil.
Að visu er til félagsskapur, sem
heitir Vernd, en aðstoð þeirra er
sáralitil....
Sveinbjörn: — ....,,ein nótt á
Hernum’,’ eins og fangarnir orða
það sjálfir. Þetta er vitahringur,
sem illmögulegt er að losna úr.
Þessir rpenn glata vinnu sinni,
vinum og jafnvel aðstand
endum...
Hildigunnur: ..... Þeir missa
frelsi sitt og sjálfstraust og eru
ekki lengur persóna, heldur
hlutur, sem farið er með,og þegar
þeir svo losna, eiga þeir erfitt
með að fá vinnu.
Sveinbjörn: — Rætt er svo sem
um, að taka eigi ákaflega vel á
móti mönnum, sem afplánað
hafa refsingu sina, en það er bara
alltaf einhver annar en sá sem
talar, sem á að gera það.
Blm: — Kemur sjónarmið
aöstandenda fram á ráðstefn-
unni?
Sveinbjörn: — Já, það er viðtal
við unnustu fanga. Hún segir
þessa sömu sögu, af öryggisleysi
hans og skilningsleysi almen-
nings, þegar hann losnaði. En
hann er nú orðinn fangi aftur.
Hildigunnur: — En hún tekur
fram, að hann sé oröinn nýr
maður til bóta, og það sé ekki
fangelsinu aö þakka.
Blm: — Hvaða breytingar telja
fangarnir sjálfir, að þyrftu að
verða i fangelsismálum?
Hildigunnur: — Þeir ræða allir
um einhverja aöra refsingu en
innilokun i fangelsi. Fram kom til
dæmis hugmynd um að þeir
vinni á einhverjum ákveðnum
stað og tekið verði af launum
þeirra til að bæta fyrir brot
þeirra.
Sveinbjörn: — Þeir leggja allir
áherzlu á að fá að vinna. Yfirleitt
eru þetta hraustir menn á bezta
aldri og eftir innilokun i iðjuleysi
eru margir þeirra orðnir ófærir til
vinnu.
Blm: — Einhverja vinnu hafa
vistmenn á Litla-Hrauni.
Hildigunnur: — Það er sáralitið.
Nú er búskapur þar aflagður og
vinnan er ekki nema einir tveir
timar á dag að jafnaði. Þeir hnýta
net og steypa netasteina og
hellusteina.
Blm: — Er ekki lika mjög fjöl-
breytt tómstundastarf á Litla-
Hrauni?
Sveinbjörn: — Það er eitt van-
damálið. Að visu var þarna mikið
tómstundastarf. Fangarnir fengu
leiðbeiningar i leirmunagerð,
teppahnýtingu, leðurvinnu og
mörgu öðru, og þetta var mjög
fjörugt. En það strandaði á
fjárskorti. Þeir þurftu sjálfir að
kaupa efnið, sem er dýrt.
Hildigunnur: — Fyrir vinnu sina
fá fangar sáralitil laun. Daglaun
þeirra eru timalaun verkamanns.
Af þessu verða þeir svo að kaupa
föt, hreinlætisvörur, tóbak og
fleira,og þá er litið sem ekkert
eftir.
Blm: — Koma ekki fram ein
hverjar tillögur til úrbóta á at
vinnuleysi fanganna?
Sveinbjörn: — Ekki beinar
tillögur, en ekki er talinn vafi á,
að þarna sé hægt aö koma upp
rekstri.
Blm: — Svo við snúum okkur að
Framhald á bls. 14.
Jón Bjarnason, Garðsvík:
Ræktun holdanauta kæmi til
með að valda þáttaskilum
Sem kunnugt er hetur islenzk
bændastétt og raunar þjóðin öll
goldið mikið afhroð i sambandi
við sjúkdóma, er borizt hafa til
landsins með búfé, sem fegnið
var frá útlöndum, bæöi fyrr á öld-
um og á fyrrihluta þeirrar, sem
nú er að liða. Nægir i þvi sam-
bandi að nefna fjárkláðann,
mæðiveikina, og garnaveikina.
Að þessari reynslu fenginni er
eðlilegt að menn séu hræddir við
frekari tilraunir i þessa átt, þvi
að brennt barn forðast eldinn, og
óliklegt er . að það hvarfli að
nokkrum manni framar að flytja
inn i landið lifandi búfé. Þrátt
fyrir þetta er enn mikill áhugi á
þvi meðal bænda, að eignast
vissar tegundir erlends bú-
penings og þá fyrst og fremst
holdanaut, en slikt er, sem
kunnugt er, hægt með innflutn-
ingi djúpfrysts sæðis. Sjálfsagt á-
lita einhverjir að ásókn eftir erl.
búfé byggist hreinlega á asna-
skap og nýjungagirni, og
fjarlægðin gefi fjöllin blá o.s.frv.
Veit ég vel að sliku hefur verið
slett að bændum af mönnum sem
flest þykjast betur vita en þeir.
Þetta er þó fjarri sanni.
Til þess er ætlazt að is. bændur
standi ekki að baki bændum
grannlanda okkar, sem framleið-
endur, og er þá átt við gæði, verð-
lag og magn þeirrar vöru sem
seld er frá búunum. Erfitt mun bó
reynast að fullnægja þeirri kröfu
og kemur margit til. Fyrst og
fremst það, að hér er vetrarriki
mikið og peningur geyriþungur á
fóðrum. 1 öðru lagi standa is-
lenzkir bændur höllum fæti i sam-
keppninni hvað það snertir, að
þeir hafa ekki öðru búfé á að
skipta til að breyta grasi og heyi i
mannamat en litt eða óræktaða
stofna sauðfjár og nautgripa. Þó
skal ekki yfir það slegið striki, að
nokkuð hefur áunnizt á siðari ár-
um um kynbætur’ sauðfjár og
mjólkurkúa. Hefur sú viðleitni
leitt i ljós að margar islenzkar
kýr eru einkar veTfallnár til að
framleiða mjólk. Virðist ekki
ástæða til að óska eftir blóðblönd-
um við erlend mjólkurkúakyn,
þótt góð séu og langræktuð. Kem-
ur það margt til. Hitt mun rétt-
ara, að halda fram sem horfir um
úrval til kynbóta, og þá má ætla
að þeir bændur, sem lifs njóta að
nokkrum áratugnum liðnum, riki
yfir allsamstæðum mjólkurkúa-
stofni. Þessari skoðun minni gef-
ur það byr i segl að ráðunautar
bænda i nautgriparækt eru prýði-
lega starfhæfir og hafa samstillt-
ar skoðanir svo ekki ber á milli,
svo vitað sé. Þar mun starfsgifta
þeirra fólgin.
Allt annað kemur fram, þegar
ljósi er brugðið á þessi mál við-
vikjandi kjötframleiðslunni. Þar
stendur nautgripastofninn okkar
svo höllum fæti sem hugsazt get-
ur. Hér var á ferð fyrir nokkrum
árum búvisindamaður vestan um
haf kominn. Hann kallaði kýrnar
okkar „hin vöðvalausu fyrir-
bæri”, hafði vist ekki séð slika
gripið áðar. Hugsanlegt er þó að
upþ úr hinum ósamstæða stofni
mætti rækta sæmilega kjötgripi,
en fyrirhöfn mundi slikt kosta
ærna og seintekin yrði gróðinn og
læt ég öörum eftir að spá i aldirn-
ar. A hinn bóginn biða okkar
handan við pollinn i seilingar
færi, holdanautastofnar svo ágæt-
ir að undrun sætir, enda stendur
þar að baki markvisst kynbóta-
starf, sem spannar yfir meira en
tveggja alda skeið.
Eftir margra ára ransóknar-
starf á gróðurfari á afréttum
landsins er þvi nú slegið föstu af
visindamönnum, að um ofbeit sé
að ræða, sérstakíega sunnanlands
og vestan. A þessum svæðum
verður að fækka beitarpeningi að
miklum mun. Að öðrum kosti
horfir til auðnar. Þarna verður að
bregða skjótt við, engu siöur en i
þvimáli er snertir llandhelgisjáv-
ar..Ofbeit á afréttum er háski,
hliðstæður ofveiði á landgrunn-
inu. Þetta er þeim bændum, sem
við nefnda afrétti búa,vel ljóst, en
þeir vita einnig, að framleiðsla
búanna má ekki skerðast. Hér
standa bændur frammi fyrir
vanda eins og svo oft áður. Ný-
lega var rætt um þessi ofbeitar-
mál i sjónvarpinu af nokkrum á-
gætum mönnum. Stungið var upp
á þvi aö beita hrossum á mýrar i
heimahögum á sumrum til hlifðar
við afrétti. Þetta er athyglisverð
tillaga, enda var hún nokkuð
rædd. Jónas Jónsson mintist á
ræktun holdanauta, en það mál
var ekki rætt frekar og gegnir
slikt furðu.
að mun, þvi engar skepnur eru
eins auðveldar i hirðingu og um-
gengni sem þau. Þar að auki gefa
þau heimsins bezta kjöt.
Oft er um það rætt, að fram-
leiðsla bænda þyrfti að vera fjöl-
breyttari til þjónustu við neytend-
ur. Ræktun holdanauta mundi þar
valda þátaskilum.
Fyrir tæpum 40 árum áttum við
i sóttkvi i Þerney nokkra hrein-
kynja holdanautagripi. Húðkvilli,
landlægur i grannlöndum okkar,
kom upp i hópnum. Kvilli þessi
nefnist hringskyrfi á islenzku.
Gengur hann yfir á nokkrum vik-
um. Einnig má flýta bata með
lyfjum. 1 stað þess að láta þetta
bráð.Allt er þetta furðulegt.Ekki
er liklegt að háskalegra sé að
flytja inn djúpfryst sæði tekið i
einangraðri búfjárræktunarstöð
t.d. i Bretlandi með dauðhreins-
uðum tækjum og siðar „gróður-
sett” i einangraðri stöð að Bessa-
stöðum, en allur sá innflutningur
lifandi dýra, sem nú á sér stað
húsum góðborgara i borg og bæ
má sjá hamstra, skjaldbökur og
hvitar mýs. Gróðurhúsamenn i
Hveragerði státa a'f kráku og apa,
og Hafnfirðingar af tigirsdýrum
og sæljónum. Þúsundir minka eru
boðnir velkomnir i landið að ó-
gleymdum hundinum fræga, sem
ætlað er að urra að hassberum.
Skrá þessa hef ég ekki lengri,
Án efa hefur nefndur sjón-
varpsþáttur verið byggður i þvi
augnamiði, að þjóðinni gæfist
kostur á að fylgjast með rann-
sóknarstörfum visindamanna og
sjá svart á hvitu, hvernig á-
standið er. Við erum enn aö ham-
ast að gróðri landsins, göngum i
lið með sandbylgjum, sem kaf-
færa gras og sverfa niður rofa-
börð. Þótt bændur ræsi fram
mýrar og taki drjúgar skákir
lands til tæktunar ár hvert og
sparibúnir menn haldi fallegar
ræður um landvernd, sem vissu-
lega er góðra gjalda vert, þá segir
þetta og orkar skammt til mót-
vægis. Þarna kemur einnig til, og
er þyngst á metum til umbóta,
starf Páls Sveinssonar land-
græðslustjóra. Oskaplegt er til
að vita og raunar jaðrar við
hneyksli að sá ötuli orkumaður
skuli aðeins fá úr hendi hins opin-
bera, aðeins röskar 18 milljónir
örsmárra króna til hins umfangs-
mikla starfs. Engum krónum er
betur varið en þeim, sem fara um
hendur Páls. Þær eru bara allt of
fáar.
Ég hef leyft mér að velta þvi
fyrir mér með hverjum hætti við
fáum hlift afréttunum við ofbeit,
án bústofnaskerðingar, og niður-
staðan er sú, að hefja beri ræktun
holdnauta. Slikur peningur krefst
ekki viðlendra beitarlanda eins
og sauöféð og gengur aldrei svo
nærri landi,að til skemmda horfi.
nærri landi, að til skemmda horfi.
hlyti sauðfé og hrossum að fækka
gerast var hlaupið til og allt
drepið, að undanskyldum einum
nýfæddum nautkálfi af Gallo-
way-stofni, sem bjargað var i
land á siðustu stund af bónda,
sem bjó yfir meiri framsýni og
framtaki en aðrir. Út af bola
þessum eru komnir blendingarnir
i Gunnarsholti og á Hvanneyri.
Þrátt fyrir skefjalausa skyld-
leikarækt halda þeir reisn sinni
og sverja sig mjög i ætt sins þykk-
vaxna forföður. Kjöt þeirra er
eftirsótt, sem kunnugt er og talið
hrein sælkerafæða. Ár eftir
ár hefur holdnautamálið verið á
dagskrá Búnaðarþings. Af
skiljanlegum ástæðum áttu tillög-
ur áhugamanna um holdanauta-
ræktun á Islandi lengi erfitt upp-
dráttar. Nú hefur hinsvegar svo
skipazt, að samstaða náðist á sið-
asta Búnaðarþingi um að sækja
um leyfi til innflutnings sæðis, og
raunar var það ekki i fyrsta sinn,
þvi að málinu var alltaf að aukast
fylgi siðan djúpfrysting sæðis
kom til sögunnar. Með öðrum
fréttum af siðasta Búnaðarþingi
bárúst þau góðu tiðindi heim i
héruö.aö nú loks ætlaði yfirdýra-
læknir að veita heimild til inn-
flutnings, en hin neikvæða afstaða
hans hefur allt til þessa verið það
sker, sem framvinda málsins
hefur strandað.Nokkurt vatn er til
sjávar runnið siöan Búnaðarþingi
lauk,þó hefur enn ekki frétzt að
yfirdýralæknir sé búinn að undir-
rita leyfisbréfið, og raunar er svo
að skilja á fréttum frá Alþingi að
hann ætli ekki aö gera það i
sjá'fsagt mætti fleira tiunda.
Arlega fara islenzkir bændur og
aðrir áhugamenn, hvað landbún-
að snertir kynnisferðir út yfir
pollinn, ganga þar um garða
bænda og peningshús, halda siðan
heim, án þess að lágmarks sótt-
hreinsun fari fram á fótabúnaði.
Fjöldi notaðra dráttarvéla hefur
verið keyptur inn frá Bretlandi.
Fullyrða má að þær hafa ekki
verið dauðhreinsaðar, áður en is-
lenzkir bændur tóku þær i notkun.
Ég er ekki þess umkominn að
dæma, hvort þarna er óvarlega
farið, én sé svo ekki, hljóta allir
að sjá, að innflutningur djúp-
frysts sæðis er næsta háskalitiö
fyrirtæki.
Blaðið Dagur á Akureyri birti i
sumar viðtal, er ritstjórinn átti
við búnaðarmálastjóra. Var dr.
Halldór viðræðugóður að vanda
og greiður i svörum, en þegar rit-
stjórinn spurði, hvaö liði holda-
nautamálinu var likt og hann yrði
hikandi, sagði aðeins, að málið
væri i nefnd. Það hygg ég, að
nefnd þessi haldi vöku sinni, þótt
þess hafi ekki orðið vart. Veit ég
vel, að hún er skipuö mætum
mönnum og starfhæfum, en hitt
veit ég ekki, hversvegna hún
starfar svo mjög bak við luktar
dyr, eða hversvegan er yfirleitt
farið með holdanautamálið eins
og feimnismál. Þó er það i röð
hinna merkustu mála, sem nú eru
á dagskrá þjóöarinnar og krefst
skjótra "akvarðana og aðgeröa.
Það skal játaö, að nú virðist
vera að rofa til, þótt enn sé óf
snemmt að tala um sólskin.
Timinn segir frá þvi föstud.
29.okt. sl.,að Halldór E. Sigurðs-
son, landbúnaðarráðherra hafi á
fundi i neðri deild Alþingis mælt
fypidagafrumvarpi um breytingu
á lögum um innflutning búfjár frá
1962. Siðan segir orðrétt: „Gert er
ráð fyrir i frumvarpinu, að land-
búnaðarráðherra geti heimilað
innflutning á djúpfrystu sæði úr
nautum af Galloway-kyni, en ein-
göngu til notkunar i sóttvarnar-
stöð rikisins að Bessastöðum á
'Alftanesi, eða annarsstaðar, ef
henta þykir. Þessa heimild má
landbúnaðarráðherra þvi aðeins
nota, að stjórn Búnaðarfélags Is-
lands, yfirdýralæknir og for-
stöðumaður Tilraunastöðvar há-
skólans i meinafræði mæli með
innflutningi djúðfrysts sæðis
hverju sinni”.
Hér er rétt að farið, sem vænta
mátti. Þungi ábyrgðarinnar er
ætlaður fimm mönnum i stað þess
að hann hvildi áður á baki eins.
Mikið óhapp' var það, að lögin
voru i öndverðu byggð upp með
svo herfilegum þverbresti.
Nú er vorlegra i sölum Alþingis,
en verið hefur um skeið og roða
slær á ský. Þvi mun annasamt
mjög á búinu þvi og hætt við að
sitthvað lendi i undandrætti og
jafnvel kann svo að fara, að merk
mál dagi upp sem nátttröll. Ég
leyfi mér að skora á þingmenn,
þá er vinna vilja að heill islenzks
landbúnaðar, að þeir gæti þess að
breytingartillaga Halldórs E.
Sigurðssonar, landbúnaðarráð-
herra hljóti ekki þau ömurlegu
örlög.
1 lok fyrrnefndrar Timagreinar
frá 29.okt. sl. segir svo: Gert er
ráð fyrir þvi að framkvæmd verði
með þeim hætti, að upphaflega
verði keyptar 12 islenzkar kýr og
settar i þessa einangrunarstöð.
Sæði verði tekið úr 6 nautum.Af-
kvæmi kúnna verði öll látin lifa
fyrsta kastið og að fjórum árum
liðnum yrðu komnir i stöðina um
60 gripir og þar af 50 Galloway-
blendingar þriggja ára og yngri.
Ekki er gert ráð fyrir,að hjörðin
þurfi að vera stærri, en haldið
verður áfram að æxla saman
hreinu Galloway-kyni með djúp-
frystu sæði viö blending, þannig
að það fáist stöðugt kynhreinni
holdanaut, og eftir 10-12 ár má
ætla, ef allt gengur vel að kominn
verði alhreinn stofn”..
Hér er ég ekki sammála. Við
þurfum ekki að biða 10-12 ár eftir
hreinum stofni. 1 stað þess að rætt
er um að kaupa isl. kýr 12 að tölu,
til einangrunarstöðvarinnar,
sting ég upp á að fengnar verði
frá Gunnarsholti og Hvanneyri
Galloway-blendingskýr. Þá yrðu
fyrstu kálfarnir, sem fæðast i
stöðinni að miklum meirihluta
Galloway-kyns. Þetta bið ég þá
menn, sem ráða fyrir málum
bænda að taka til vandlegrar at-
hugunar.
Nú þegar þetta er ritað,er land-
verndarmálið mjög á lofti haft, og
segja má.að maður gangi undir
manns hönd i ræðu og riti, svo
þjóðin megi vakna og sjá viður-
styggð eyðileggingarinnar. Þessu
er vel farið og vonandi er áróður-
inn ekki aðeins „af vindi vakin
alda, sem verður til og deyr um
leið”,, eins og áhuginn á trimmi,
skokki o.fl. i fyrra vetur, en eng-
inn heyrist nefna nú. Ég hef i
grein þessari leitazt við að sýna
fram á það, hvern hlut ræktun
holdanauta getur átt i landvernd
með þvi að láta þessa ágætu gripi
fylla skörð þau, sem af illri nauð-
syn verður sennilega að höggva i
hrossa- og sauðfjárstofna þeirra
bænda, er við þá afrétti búa, sem
eru að breytast i auðn. Þessi tvö
mál ættu að ræða samhliða, þvi
að segja má aö annað komi i kjöl-
far hins.
I
■kv.
Haildór Kristinsson og Björg Arnadóttir. Vinna þau liugi og hjörtu gesta Þjóðleikh
Oklahoma í Þjóðleikhúsinu 25. marz:
ússins i næsta mánuöi?
Timamynd Gunnar.
Tveir nýir leikarar
i stórum hlutverkum
— Samvinnan hjá okkur Björgu gengur vel, við
kyssumst á hverjum degi - á æfingum, sagði
Halldór Kristinsson i viðtali við Timann. Hann er
mörgum kunnur.siðan hann lék annað aðalhlut-
verkið i Hárinu, sem sýnt var i Glaumbæ i vetur og
fyrravetur. Halldór þreytir senn frumraun sina á
sviði Þjóðleikhússins, og leikur þar á móti Björgu
Árnadóttur.ungri leikkonu, sem nú hefur fengið sitt
fyrsta stóra hlutverk. Þau Björg og Halldór leika
elskendur i bandaríska söngleiknum
Oklahoma, sem verður frumsýndur i Þjóðleik-
húsinu 25. marz, og er það óvenjulegur viðburður að
sjá þar tvo nýja leikara i stórum hlutverkum.
— Oklahoma er prýðilegt
leikrit, létt og skemmtilegt, sögðu
þau Björg og Halldór í spjalli við
okkur.
— Leikritið er mun skemmti-
legra en maður bjóst við, sagði
Halldór, - en kvikmyndin
Oklahoma, sem hér var sýnd einu
sinni, var vægast sagt leiðinleg.
Leikstjórinn Dania Krupska frá
Bandarikjunum setur Oklahoma
ákaflega skemmtilega á svið.
Hún reynir að gefa okkur innsýn i
þjóðlíf Bandarikjanna á þeim
timum sem leikritið gerist,
þ.e.a.s. kringum 1890. Hún leggur
alveg makalausa vinnu i leikritiö,
bókstaflega gerir allt milli himins
og jarðar. Það er heill skóli að
vinna undir hennar stjórn.
— 1 söngleiknum segir frá
skrýtnu og skemmtilegu fólki,
bætti Björg við. Oklahoma er ekki
orðið riki, og viö kynnumst
kúrekum og bændum, sem eiga i
erjum út af beitilöndum. Og mitt i
þessu öllu saman gerist litil
ástarsaga heimasætu og kúreka.
En söngleikurinn Oklahoma er
ekki tómt hopp og hæ þeirra 40
leikara, söngvara og dansara,
sem koma fram á sviðið, heldur
eru einnig alvarleg atriði með.
Söngur og talaður texti eru
samtvinnaðir i leikritinu, og
leikstjórinn Dania Krupska
leggur mikla áherzlu á að textinn
komi skýrt fram.
Og loks viljum við kynna þessa
tvo ungu leikara. Halldór
Kristinsson er 22 ára, verzlunar-
menntaður, húsasmiður ( á eftir
bókl. iðnnámið), sló i gegn sem
söngvari 12 ára á skólaskemmtun
með laginu „It's now or never”,
var i hljómsveitinni Tempó og
syngur nú og leikur i Þrem á
palli. — Það er óráðið hvort ég
gerist leikari til frambúðar, sagði
Halldór, - en ég hef mikinn áhuga
á leiklist. - Jú, ég hefði jafnvel
áhuga á að fara i rikisleiklistar-
skóla,verði honum komiö á fót
Björg Arnadóttir, 24 ára, tók
stúdentspróf og fór siðan i
Leikskóla Þjóðleikhússins, út
skrifuð 1970. Siðan hefur hún öðru
hverju fengið eitthvað að gera i
leikhúsinu, lék m.a. konu Litla
Kláusar I barnaleikriti kenndu
við þá félag, Kláusa. Hún hefur
einnig stundað önnur störf, var
m.a. klippari i sjónvarpinu i hálft
ár.
Og svo biðum við eftir að heyra
þau og sjá i Oklahoma eftir
mánuð.
SJ.