Tíminn - 18.03.1972, Blaðsíða 8

8
TÍMINN
Laugardagur 18. marz 1972.
Frú I)agný Auftuns.
Flisabet Una Jónsdóttir.
Guómundur ólafs.
Guörún Jónsdóttir.
GAMLI
Þá erum viö komin i elzta hluta
Reykjavikur, þar sem Ingólfur
Arnarson bjó eitt sinn. Það svæði,
sem við höfum nú um, tak-
markastaf höfninni, sjónum,
Hringbrautinni, Tjörninni og Læk-
jargötu. Ibúarnir i sjálfum ájálfum
miðbænum hafa flestir þokað .aðan
fyrir skrifstofum og verzlunum, en
vestar eru gömil og virðuleg
ibúðarhús og enn vestar eru siðan
byggingar, sem tilheyra lifinu við
sjávarsiðuna.
I þessu hverfi eru vitanlega börn
eins og annarsstaðar, þótt þau séu
ef til vill hlutfallslega færri en i
öðrum hverfum borgarinnar. Um
börnin og málefni þeirra ræddum
við við Hans Jörgensson, skóla-
stjóra öldugötuskólans.
—Hvaö eru mörg börn i skólan-
um núna Hans?
—Þau eru 275, þar af 45 6 ára. En
þetta eru bara börn á aldrinum 6-10
ára, þvi að þegar þau eru orðin 11
ára, fara þau i Melaskólann.
—Er það vandamál i þessum
skóla eins og öðrum, að hafa ekki
nóg pláss svo vel sé?
—Hafi það verið vandamál hér,
þá fer það að minnsta kosti min-
nkandi, þvi börnum i þessu hverfi
fækkar óðum. Fjölskyldur með
börn flytjast gjarnan i úthverfin.
Helztu erfiðleikarnir hjá okkur eru,
að skólastofurnar eru of litlar,
þannig, að það þarf oft að skipta
milli þeirra.
—Hvað eru margir kennarar við
skólann? 4
—Fastir kennarar eru 7 með
skólastjóra og 10 stundakennarar.
—Hvernig er aðstaða til iþrótta-
kennslu hjá ykkur?
—Leikfimin er kennd i IR-húsinu
og sundið i námskeiðúm i sundlaug
Vesturbæjar, svo það er allt i lagi.
—Nú er þetta æfagamalt hús.
Samsvarar það kröfum, sem gerðár
eru um skóla?
—Þetta hús var byggt sem skóli,
einhverntima skömmu fyrir alda-
mótin. Var þá stýrimannaskóli.
Um kröfurnar veit ég ekki, en við
kunnum afskaplega vel við okkur
hérna, þetta er hlýlegt og vinalegt
hús. Gangarnirjnættu gjarnan vera
svolitið breiðari, annars þurfum
við ekki að kvarta.
—Þið hafið brunaæfingar reglu-
lega með nemendum.
—Já, já, við höldum bruna-
æfingar með öllu tilheyrandi og það
finnst krökkunum ákaflega spenn-
andi atburður.
Dómkrikjan tilheyrir þessum
borgarhluta og næst hittum við að
málifrúDagnýju Auðuns,en hún er
formaður Kirkjunefndar kvenna
Dómkirkjunnar.
—Hvaö eru margar konur i kirk-
junefndinni?
—Þær eru nú ekki margar. Lik-
lega milli 20 oe 30. en' þetta eru
konur á öllum aldri og þær hafa
alltaf nóg að starfa innan nefndar-
innar.
--1 hverju er starfið aðallega
fólgið?
—Við höfum basar og kaffisölu
einu sinni á ári, á haustin og fyrir
ágóðann af þvi kaupum við hluti
handa kirkjunni. Það má nefna
Altarisskrúða, dúka, stjaka og
silfurmuni. Það er takmarkað hvað
hreyfa má við miklu i Dómkirkj-
unni, þvi að þar hvilir helgi yfir svo
mörgum hlutum. Nú, við höfum
VESTURBÆRINN, HAGA
Markús Sigurðsson, verzlunarstjóri
llans Jörgensson, skólastjóri.
einnig fótaaðgerðir fyrir aldraða
og félagið starfrækir ýmsa sjóði.
—-Hvað er kirkjunefndin gamall
félagssapur?
—Hún er 32 ára núna.
A Bræðraborgarstignum er Kjöt-
búð Vesturbæjar, eina kjörbúðin,
sem við vissum til að væri þarna i
grenndinni. A hurðinni rákum við
augun i spjald, sem á stendur, að
lokað sé fyrir hádegi á mánudög-
um. Við spurðum Markús Sigurðs-
son, verzlunarstjora, hvernig sú
ráðstöfun mæltist fyrir hjá hús-
mæðrum i Vesturbænum.
—Heldur illa. Við höfum fengið
áskriftalista með mótmælum við
þessu og þar voru yfir 100 nöfn.
—Verður þessu breytt?
—Ég get ekki sagt um það. Málið
er i athugun, en liklega endar þetta
með laugardagslokun, þó ekkert sé
ákveðið. Fólki finnst það hag-
kvæmara.
—Sendið þið hér mikið heim?
—Ekki mjög, en þó dálitið.
—Er ekki alltaf að aukast fjöl-
breytnin i úrvali kjötvöru?
—Jú, mikil ósköp. Þegar ég
byrjaði i þessu fyrir 17 árum, sást
til dæmis varla fuglakjöt. Nú selst
mikið af þvi og alls kyns öðru kjöti
en lambakjöti, sem var eiginlega
eitt á markaðnum i fyrstunni. Það
er svo dýrt, að égheld, að að fólk
kaupi annað kjöt lika mikið vegna
verðsins. Nú og svo er ótal margt
annað, sem ekki fékkst hér áður, og
nota barf i matinn. til dæmis öll
þessi ósköp sem nú er.u til af
kryddi.
Vestarlega, næstum niður við
sjóinn, inn á milli verkstæðisskúra,
er litið fallegt hús, hvitt með rauðu
þaki. Þar hittum við fyrir Elisbetu
Unu Jónsdóttur og spur.ðum hana
hvernig væri að búa svona rétt við
höfnina.
—Það er alltaf jafn gott. Ég er
búin að eiga heima hér i nærri tvo
áratugi og hef engin óþægindi af
þvi.
—Er ekki samt stundum hávaði?
—Jú, ég heyri auðvitað hávaðann
frá hafnarlifinu, en hann truflar
mig ekki meira en umferðarhávað-
inn.
—Þig langar ekkert til að flytja?
—Flytja héðan- Nei, ég vil helzt
deyja hérna.
Guðrún Jónsdóttir býr við
Hringbrautina, rétt við Elliheimil-
ið, og hefur gert i 3a ár.
—Hefur umferðin ekki aukizt
mikið hér á þessum árum?
—Jú, alveg griðarlega, en maður
venst þvi eins og öllu öðru. Það er
alveg indælt að búa hérna.
—Þú þarft ekki langt i búðir?
—Nei, nei. Maður gengur bara
einn hring hér um nágrennið og
getur þá fengið allt, sem þarf. Það
eina, sem maður tekur stund-
umeftir, er að það heyrist varla i
börnum hérna i kring.
—Við horn Tjarnargötu og Skot-
húsvegar hittum við Guðmund
Ólafs, lögfræðing, en þarna hafa
þau hjónin búið i 22 ár.
—Það er dálitill umferðarhávaði
hérna nú seinni árin, en þegar við
fluttum hingað af Marargötunni,
fannst okkur hér himneskur friður.
En siðan Glaumbær hvarf er mikið
af friðnum komið aftur. Það var
alltaf anzi mikil umferð þaðan
hérna yfir.Skothúsveginn.
—Hvað með verzlanir, i nágrenn-
inu?
—Þær eru nokkuð langt i burtu,
en ekki til vandræða, skýtur frúin
inn i.
—'Við erum mjög ánægð með a ð
búa hérna, þó þetta sé eiginlega á
undanhaldi sem ibúðahverfi. Það
er að leggjast svo mikið undir
starfsemi háskólans hérna i kring
um okkur. Hér sjást varla börn.
Að endingu kvaðst Guðmundur
aðeins hafa yfir einu að kvarta,
sem sé þvi, að Tjarnargatan skyldi
ekki gerð að einstefnuakstursgötu.
SB
c3ki iiiai iiiu11 i ara uckk i uiuugoiusKoianum v i ímamynuir uunnar;