Tíminn - 24.03.1972, Blaðsíða 11

Föstudagur 24. marz 1972.
TÍMINN
11
nsson
slydduveður. Ég var þvi orðinn
hrakinn og blautur, þegar ég kom
að StroradFjarðarhorni, en þar
þáði ég kaffi.
Fram Steinadalinn var kafó-
færð, alltaf i kálfa og hné, og hélzt
svo alla leið suöur að Brimilsgjá
efst á Brekkudal. Ég var nú orð-
inn svo aðframkominn af þreytu
og sulti, að ég komst ekki áfram
nema með hvildum. Veður var
hið liðilegasta, stórhriðarél og
hörkufrost, svo að fötin, sem voru
blaut, stokkfrusu utan um mig.
Sunnan við Brimilsgjá batnaði
færðin, og gat ég dregizt heim að
Kleifum. Jafntog ég var kominn i
bæinn og setztur niður, sofnaði ég
i stólnum. Við það hresstist ég
nokkuð, og eftir að hafa þegið
góðan beina, hélt ég áfram út að
Ólafsdal og fékk þar gistingu.
Sjálfsagt verður þetta ekki til
mannrauna talið, sem ég hef hér
sagt frá, en ég hefi ekki annað
meira reynt á þessu sviði og tel
það guðs handleiðslu, að ekki fór
verr.
Já, það var erfitt að lifa fyrir
þá, sem voru fátækir og ekkert
áttu. En svo hefur alltaf verið, og
er ennþá. En ég átti fyrir-
myndarkonu, sem kunni þá list að
að undirskriftin féll niður.
Greinin var eftir Sveinbjörn
Dagfinnsson.
l!!!!I
U.■ 1.
■
lllliiiillll
gera mikið úr litlu. Og ég hefði
aldrei komizt þau fet, sem ég fór
á timabili ævinnar, hefði hún ekki
gengið með mér. En svo missti
hún heilsuna og var sjúk siðustu
ellefu æviárin. Það sem þá
bjargaöi, var að ég gat bæði unnið
að skósmiði og byggingavinnu i
Reykjavik, þaö ár sem hún varð
að vera rúmliggjandi á spitala. —
Þá voru engir sjúkrasamlags-
peningar, en viö fengum þrjú
hundruð krónur úr einhverjum
sjúkrasjóði til styrktar fátækum.
Hitt varð ég að borga, og gat það.
Heim fórum við með gömlu
Súðinni og vorum rétta viku frá
Reykjavik til Hólmavikur. En
ferðin gekk þó vel, þvi að þernan
á skipinu annaðist Valgerði eins
vel og nokkur hjúkrunarkona
heföi gert.
Já, góöi minn, þaö var aut
annaö iif þá en núna. — Uss —
vertu i eilifri náðinni. Nú hafa
margir alltof mikla peninga og
kunna ekkert með þá að fara.
Það er viða búið að snúa
hlutunum við. Þegar ég var
ungur, lutu börn og unglingar aga
fullorðins fólks undanbragða-
laust, annað kostaði refsingu,
sem ekki varð umflúin. Og það er
alveg vist, að krakkarnir höfðu
gott af að læra að hlýða.
Nú eru það i mörgum tilfellum
krakkarnir, sem ráða yfir þeim
eldri —gera það sem þeim sýnist
og heimta það sem þeim bezt
Iikar. Ég veit ekki hvernig fer
fyrir þessu fólki, þegar það fyrir-
hittir sjálft sig, siðar á ævinni.
Hólmvikingar hafa það stór-
ágætt eins og er, og ég efa, að
nokkurn tima hafi verið meiri eða
almennari velmegun þar, siðan
byggðin hófst. Og þetta er ein-
göngu byggtá rækjunni á veturna
og grásleppunni á vorin.
Frá þvi ég fluttist til Holma-
vikur, hef ég eingöngu stundað
vinnu við skósmiði og haft litils-
héttar verzlun. Fyrstu árin var
geysimikið að gera. Það var
meðan Djúpavik var i gangi. Þá
fékk ég oft fulla poka þaðan.
Nú er þetta allt búið. Fólkið
kaupir skó sina, gengur eitthvað i
þeim og hendir þeim svo, þegar
þeir fara að slitna.
Það er alveg skelfílegt að vita,
hvernig fólk fer með alla hluti,
bæði æta og óæta.
Það sagði mér einu sinni
næstum þvi hundrað ára gömul
kona, að bezt væri fyrir fólk að
byrja búskap sinn i harðindum,
þá vissi það hvar skórinn kreppti
og kynni betur að leggja rétt mat
á þarfirnar. Sá sem byrjar i góð-
æri og miðar allt við óbreytt
ástand, honum kann að verða bilt
við, þegar yfir gengur harðæri.
Ég er senn áttræöur, og þótt
segja megi að minn ævidagur
hafi liðið stóráfallalaust, þegar
frá eru talin veikindi konu
minnar, vildi ég ekki snúa aftur
til sama lands yrði ég að feta þar
sömu slóð. Ekki er ég þó að vola
neitt yfir lifsframvindunni. — O
nei, við getum tekið i nefið upp á
það.
Ég hef verið berdreyminn um
ævina og fátt komið mér á óvart,
sem máli hefur skipt.
Engu kviði ég um framhaldiö,
þvi að eftir þvi sem nær dregur
leiðarlokum, vex sú fullvissa min,
að okkur sé stjórnað af æðri
mætti, sem við aðeins skynjum i
sálarsýn.
Skólaganga hefur hvorki stutt
að frama minum ne orðið mer að
fótakefli. Fjóra mánuði taldist ég
fá tilsögn. Sú litla æfing sem ég
fékk i skrift, var með stafpriki
á svell, þegar ég stóð yfir Brodda-
nesfénu á vetrarbeit. Séra Jón
Brandsson prófastur á Kolla-
fjarðarnesi fermdi mig. Það fræ-
korn, sem hann þá sáði i sáí mina,
held ég að hafi borið einhvern
ávöxt, enda hvert orð hans af
heilindum og trúarsannfæringu
talað.
I Fiskaren lO.febrúar 1972 segir
meðal annars: Góð veiði var hjá
Finnmerkur-togurunum árið
1971. Sá togarinn, sem mestan
afla hafði, var með 1900 tonn og
var það togarinn „Vardögutt”.
Togarinn Botsfjörd 1. sem
mestan afla hafði i fyrra og aflaði
þá 1900 tonn, var aðeins með 1400
tonn á siöast liðnu ári. Var hann
frá vegna bilana um 11 vikna
skeið. Aflahæstu Findstogararnir
voru með 1800 tonn, og þeir, sem
minnstan afla höfðu, voru með
1400 tonn. Aflahlutur var frá
45.000.00 til 56.000.00 n. kr., — meö
þvi að margfalda með 12 þá er
hluturinn i isl. kr. 540 þús til 780
þús. kr.
t sama blaði segir frá þvi, að
góð veiði hafi verið við Vestur-
Grænland eftir áramótin. Ahöfn
skuttogara sem veiðir fisk til
söltunar, segir frá þvi, að eftir
vikuveiðar hafi verið búið aö
verka 130 tonn af saltfiski. Verk-
smiðjuskipin framleiða ógrynni
af fiskflökum og hefur verið svo
mikið fiskiri, að skipin hafa verið
með full troll eftir stutt tog.
Reyndir fiskimenn álita að nú sé
að hefjast nýtt veiöitimabil við
Vestur-Grænland eftir margra
ára ördeyðu.
Fiskveiðar við Norður-Noreg
lO.feb. voru um 40% meiri en á
sama tima i fyrra, þrátt fyrir
slæma tið.
Árið 1970 veiddu Norðmenn
samtals 3,9 millj. tonna af fiski,
þar af voru 308 þús. tonn þorskur.
Útflutningsverðmæti hans var 404
millj. n. kr. Árið 1971 var þor-
skveiðin svipuð og árið áður, en
útflutningsverðmæti hækkaði i
523 millj. n. kr. Meðalverð á
þorsktonni var árið 1970 13.11 n.
kr. en var árið 1971 16.41. Veiði á
nokkrum tegundum hefur orðið
talsvert minni árið 1971 en árið
áður og er þar helzt að telja lúðu,
grálúðu, hámeri og fleiri tegundir
KJ-Reykjavik
— Við erum þrir saman að
skrifa bók um varnarmál Norður-
Evrópu, og verður þar sérstak-
lega fjallað um varnarmál Norð-
urlandanna, allt frá Finnlandi i
austri til tsiands f vestri, sagði
Johan Jörgen Holst fram-
kvæmdarstjóri Norsk Utenriks-
poiitisk Institutt á fundi með
blaðamönnum. Holst er hér að
safna efni i bókina, og i leiðinni
flytur hann erindi á hádegisverð-
arfundi Varðbergs og SVS
Holst er framvkæmdastjóri
Norsk Utenrikspolitisk Institut,
en það er sjálfstæð stofnun í
Noregi rekin með fjárstyrk frá
rikinu. Starfa 35 manns i 3
deildum hjá þessari stofnun, sem
mætti telja, en þessar eru helztar.
Svipað aflamagn var á skelfiski,
og áður, en útflutningsverðmæti
nokkru hærra. Krabbadýr
veiddust i svipuðu magni og áður,
nema humarveiðin rýrnaði mjög.
Þótt svo hafi farið, að minna
magn hafi fengizt af sumum teg-
undum er þó verðmætið meira en
nokkru sinni fyrr, alls var flutt út
fyrir 2.300 millj. n. kr. árið 1971,
en árið áður fyrir 1.800 millj. n.
kr. Ingólfur Stefánsson.
vinnur að margskonar athugun-
um og rannsóknum á sviði utan-
rikismála, og hefur með hondum
töluverða útgáfustarfsemi.
Holst sagði blaðamönnum
að hann hefði komiö hingaö i á-
gúst s.l. til að safna efni i bókina,
og svo aftur núna. Hefur hann átt
viöræður, og mun eiga viðræður
við fulltrúa allra stjórn
málaflokkanna, embættismenn
sem fjalla um varnar og utan-
rikismál og fleiri. Eftir viðtöl við
þessa menn mun hann svo skrifa i
bókina um áhrif tslands á þróun-
ina i varnarmálum Norður--
Evrópu.
Holst er jafnaðarmaður og á
sæti i utanrikismálanefnd Verka-
mannaflokksins norska.
O
O
o
o
o
o
o
lOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO'
Æfingabúningar
MIKIÐ ÚRVAL
Póstsendum
O
O
o
o
o
o
o
SP0RTVAL
JHiemmtorgi — Simi 14390 ,
OOOOOOOOOOO®'
Skrifar um varnarmál Norðurlanda
Þ.M.