Tíminn - 30.03.1972, Blaðsíða 4

4
TÍMINN
Fimmtudagur 30. marz 1972.
EflBlEflEflEflElElEIElEllblialllalElEflGlElGlElElElEIElElianalEliaHalElEillal
| Heyþyrla1
gi ^ nr H ia
is
la
is
la
ta
is
is
ta
is
la
is
la
is
is
is
is
ta
la
Vei-ð
kr. .56 þúsund
Fljót í og úr
flutningsstöðu.
öryggi gegn
tindabrotum.
Bútæknideild á
Hvanneyri.
KUHN | HEYÞYRLURNAR KOMA ENN
STERKAR OG AFKASTAMIKLAR
BÆNDUR! VINSAMLEGA PANTIf
Kaupfélögin &
Bl
B1
Bl
B)
tsIsIslBlslBlsIslsjtsSIsiaiElslslElElElElElElElElslElElElElElElE
Samband tsl. lamvinnufelaga
m
*lAÚ&
Véladeild
Armula 3. Reili. simi 38000
13
13
13
13
al3
býður
betur

FORD ER LAUSNIN viljir þú fó það bezta á sanngjörnu
verði. FORD býður einniy traktora í fleiri stœrðarflokk-
um en nokkur annar. Felið FORD allt, sem þér þurfið
að moka, draga, grafa, slá, og snúa. FORD hefur
fullkomnasta tœkniútbúnað, sem völ er á. Gœðin
tryggja lágan viðhaldskostnað og hátt endursöluverð.
Þeir, sem kaupa FORD traktor njóta forréttinda.
Þ.M. SKRIFAR:
Þegn
þagnar-
innar
Hann heitir Guðmundur Jón-
sson, hóglátur maður, laus við
alla yfirborðsmennsku og
umsláttarsemi.
Foreldrar hans voru Jón
Guðmundsson trésmiður og bóndi
i Tungugröf i Steingrimsfirði og
kona hans Kristin Guðmunds-
dóttir.
I æsku hafði Guðmundur mest
samskipti við tvær gamlar konur:
var önnur þeirra amma hans
Helga Jónsdóttir en hin Sigriður
Bjarnadóttir, sem bjó á parti af
Tungugröf með syni sinum,
Guðbirni Björnssyni.
— Þessum gömlu konum á ég
mikið að þakka. Fyrir þeirra til-
verknað var ævi min i æsku lit-
rikari og skemmtilegri. Þær
sögðu mér sögur og ævintýri, og
amma min kenndi mér að lesa.
Stafrófskverið var gömul biblia
með gotnesku letri og mundi hún
naumast þykja börnum bjóðandi
til lestrarnáms nú á timum. En
læs varð ég.
Ég fæddist á Isafirði en var
aðeins fimm ára, þegar foreldrar
minir fluttust norður að Tungu-
gröf i Steingrimsfirði. Þar leið
mér strax vel, fólkið var mér gott
og landið fallegt, a.m.k. fyrir
bernskusjónum minum. Þar gat
ég dundað niðri i fjörunni, þar
sem lygna aldan kitlaði sandinn
og fuglarnir kvökuðu á vogunum
innan við varphólmana.
Ég þurftiheldur ekki nema rétt
upp fyrir túnið, þar áttu
mófuglarnir hreiður sin á vorin.
Mér þótti vænt um þá og þeir
vöndust rölti minu og litu ekki á
mig sem óvin sinn.
A björtum vormorgni, þegar
loftið ómaði af söng fuglanna,
bæði á sjó og landi, lét þessi
náttúrusinfónia vel i eyrum
minum.
Þar sem faðir minn var
trésmiður, byrjaöi ég snemma að
ganga þar til verks með honum.
Einkum man ég eftir þvi, að hann
vann oft að bátasmiði og við-
gerðum inni á Hólmavik. Minnir
mig helzt.að minir fyrstu tilburðir
við smiðar utan heimilis væru við
þetta.
Lif mitt hefur aldrei verið um-
brotsamt, og þvi fátt sögulegt frá
þvi að segja, sé sagan miðuð við
kollsteypur einar og meiri háttar
brambolt. Ég er einn af þeim
þegnum þagnarinnar, sem nafn-
lausir hverfa af sviðinu og týnast
i haf gleymskunnar, en eru þó
meiri hluti þess fólks, sem landið
byggir.
Ég hef liklega verið 18 ára
gamall, þegar ég var um skeið
vinnumaður hjá þeim hjónum
Ólafi Jónssyni bónda i Arnkötlu-
dal og Halldóru Arnadottur konu
hans. Þá gerðist það rétt fyrir
jólin, að oliulaust varð á Hólma-
vik i verzlununum, og voru
ýmsir, sem ekki höfðu séð sér
fyrir nægum forða til hátiðanna,
þeirra á meðal Ólafur, húsbóndi
minn, Halldór Sigurösson bóndi i
Vonarholti og Friðbjörn gull-
smiður á Hólmavik. Þeir þrir
komu sér svo saman um að senda
suður i Króksfjarðarmes eftir
oliunni, og var ég valinn til farar-
innar. Halldór lagði til hestinn, og
liklega hefur svo Friðbjörn greitt
einhvern frereyri.
Einn morgun, skömmu fyrir
jólin, fór ég svo út að Vonarholti
til að ná i hestinn, og einnig brúsa
undir oliuna. Svo var um talað, að
Halldór skyldi fylgja mér upp að
fyrstu vörðunni á Tröllatungu-
heiði, en þá leið hafði ég aldrei
farið.
Veður var lygnt, en dimm snjó-
mugga og kyngdi niður fönn.
Þegar að vörðunni kom, sagði
Halldór mér að fylgja þeim nák-
væmlega og gæta þess vel að tapa
þeím ekki þótt hvessti.
Ég hraðaði'nú för minni, en
þegar kom suður af Skeiðinu, var
færðin farin að versna, og suður á
Hryggjunum orðið svo illfært, að
erftitt var að komast áfram með
hestinn, en þá var birt upp kaf-
aldið. Ekki hafði ég neinar
áhyggjur af ferðalaginu, þótt
langleiðina yrði ég að fara i
myrkri, þar sem dagsbirtu gætti
skammt og dimmt var i lofti. A
suðurbrún heiðarinnar var orðið
mjög rökkvað, og fulldimmt
þegar ég kom niður að Bakka.
Þar hitti ég úti Eyjólf, elzta son
hjónanna þar, og visaði hann mér
til vegar að Svarfhóli, en þangað
varð ég að fara, þvi að þar átti þá
heima Jón Ólafsson kaupfélags-
stjóri. Hann fluttist ekki út i
Króksfjarðarnes fyrr en eftir lát
föður sins.
Vegna myrkurs lenti ég i
ýmsum torfærum, en skriflaðist
þó um siðir niður eftir. Jón
skrifaði föðursinum bréf, afhenti
mér það og kvað mig mundu fá af-
greiðslu þegar hann hefði lesið
það. Ég hélt svo áleiðis út að
Króksfjarðarnesi.
Ólafur undraðist þetta ferðalag
mitt i svartasta skammdeginu og
afgreiddi mig án tafar. Hann lét
vinnumann sinn taka hrossið,
sem ég var með, setja það inn og
gaf vel á stallinn. Ekki skorti
heldur viðurgjörninginn handa
mér.
Ég lét á mér heyra, að helzt
vildi ég fara norður um nóttina,
en hann kvað það ekki ná neinni
átt7 þótti ég þættist til þess fær,
væri það óhæfileg meðferð á
hrossinu.
Ég fór svo fram að Bakka,
baðst þar gistingar og átti góða
nótt.
Um tiuleytið næsta dag hélt ég
af stað heimleiðis, og var þá kom-
inn allhvass útsynningur. Ég
hálfkveið fyrir ferðinni, ef sama
ófærðin væri og daginn áður, en
svo var ekkin nú var . kominn
hörkugaddur á heiðinni.
Ég kom heim að Arnkötludal i
rökkurbyrjun, og varð Ólafur feg-
inn, þvi að hann óttaðist óhag-
stæð veðrabrigði.
Einu sinni á þessum árum mun
hafa munað litlu að ég lifði mitt
endadægur. Þá átti ég heima i
Tungugröf hjá Daniel Ólafssyni
og Ragnheiði Arnadöttur, en var
þó að nokkru leyti i sjálf-
smennsku og bjó við skrinukost.
Það klóraði sig nú samt.
Það var komið fram yfir
hátiðar, föl var á jörðu og bjartur
morgunn, þess vegna gott að rek-
ja tófuför. Ég varð þá allt i einu
gripinn svo miklum veiðihug, að
ég hafði litla lyst á mat.
Uppi á Hrófáreggjum komst ég
á tófuslóð og rak hana aftur og
fram lengi dags. Fyrst fram allar
brúnir, til baka aftur, upp á
Tunguheiði og tapaði þeim svo