Tíminn - 07.04.1972, Blaðsíða 11

Föstudagur 7. april 1972,
TÍMINN
11
morgnana, þegar flest börn og ung-
lingar eru i öðrum skólum. Og það
er ekki litill vandi aö gera stunda-
töflu tónlistarskólans svo hún sam-
ræmist öðru námi nemendanna,
sem er á mörgum og mismunandi
timum. Kristinn Gestsson á heiður-
inn af. að kema henni saman og
heim.
Tónlistarskólar og barna-
músikskólar hlaupa raunar undir
bagga með almennu skólunum hér
á landi, sem vanrækja að mestu
tónlistarkennslu barnanna. Og mér
finnst skilningur foreldra á mikil-
vægi tónlistaruppeldis mikið vera
að aukast.
Draumurinn er
tónlistarhöll
— Hefur þú ekki litinn tima til
tónsmiða meðfram skólastjórn og
kennslu?
— Sáralitinn. Ég hef báðar hend-
ur fullar hér. Nemendafjöldi hefur
aukizt geysilega siðan ég tók við
skólastjórn 1968. Hér er kennt alla
daga. Skólagjöld þarf að innheimta
og sjá um launagreiðslur. Skólinn
er orðinn það stór, að við þyrftum
eiginlega sérstakan starfskraft i
skrifstofustörf og annað þ.h. og
vonandi kemur að þvi að við fáum
hann.
Við óskum Fjölni Stefánssyni til
hamingju með mikilvægan áfanga
og glæsilegt skólahúsnæði.
— Helzt þyrfti skólinn sem fyrst
að eignast eigið húsnæði. Draumur
okkar er tónlistarhöll i Kópa-
vogi. SJ
Frá slðasta múslkfundi
(Tímamyndir GE)
Jón Hjaltason kennir ungum trompetleikara
Rut Ingóifsdóttir leiðbeinir fiðlunemanda
sonar ber næmum skilningi, frá-
bærri veklagni og hugvitssemi
fagurt vitni. Honum tekst furðuvel
að ljá sýningunni léttleika og heill-
andi blæ. Ennfremur mun það vera
honum mikið að þakka, hvífíkur
atvinnubragur og stilöryggi ef á
túlkun sumra leikendanna. Sýn-
ingin er hins vegar ekki gallalaus,
enda er tæplega hægt að ætlast til
þess, að áhugamannahópu'r
með takmarkaða þjálfun og mis-
langa reynslu sé liklegur
til óaðfinnanlegra stórræða i jafn-
kröfuharðri listgrein sem leik-
list er. Fyrir óhunnugleika sakir er
ef til vill erfitt fyrir mig að full-
yrða, að Eyvindi Erlendssyni hafi
tekizt að laða fram það bezta hjá
sérhverjum leikanda, en mér
býður hins vegar sterklega i grun,
að svo sé og hefur hann þar með
unnið þarft verk og þakkarvert.
Árið 1926 flýði O’Casey, eins og
kunnugt ep til Englands til að reyna
að halda áfram að vera frjáls
maður og láta ekki smitast af van-
sæmandi hugarfari samlanda
sinna og lágkúru. Fyrir nokkrum
árum flúði Eyvindur Erlendsson
upp i sveit vegna þess, aö honum
þótti sennilega ekki nógu hátt til
lofts og vitt til veggja i leikhúsum
höfuðborgarinnar. Sannleikurinn
er sá, að það er forráðamönnum
stærstu leikhúsa landsins til há-
borinnar vansæmdar að hafa ekki
tryggt sér starfskraft Eyvindar
Erlendssonar, einkum þegar þess
er gætt, að glöggskyggnir leik-
stjórar og gáfaðir eru ekki á hverju
strái hér á landi.
Sigurður Hallmarsson bregður
upp bráðlifandi mynd og hnyttilega
dreginni af ónytjungnum, draum-
óramanninum, rauphananum og
raggeitinni, honum Jack Boyle.
Mjög sannur er til að mynda leikur
hans, þegar hann fær skyndiverk i
fótinn i hvert skipti, sem minnzt er
á vinnu við hann. betta smáatriði
lýsir betur en margt annað vand-
virkni leikarans og gjörhygll, auk
þess hljóta flestir, að dást að þvf
hversu furðuviðu radd- og geðsviði
Sigurður býr yfir.
Mjög reynir á þolrif þeirrar leik-
konu, sem falið er að lýsa lifs-
baráttu Júnós Boyles, örvæntingu
og raunum, Enda þótt Herdis
Birgisdóttir sé einlæg og yfirlætis-
laus i tjáningu sinni, skortir lýsing
hennar samt reisn, ríkári blæ:
brigði og skaphita. A frum-
sýningunni mismælti hún sig
lika helzti oft. Á næstu sýningui véx
henni vonandi svo kjarkur, styrkur
og öryggi, að henni takist að sniða
þessa ofangreinda agnúa af. Eins
og er þá heldur hún ekki til jafns
við þá Sigurð Hallmarsson og Ingi-
mund Jónsson og raskar það svo-
litið listrænu jafnvægi sýningar-
innar.
Þrátt fyrir virðingarverða við-
leitni og dágóða smáspretti, er of-
mælt að Kristján Jónasson risi
undir þvi vandasama hlutverki,
sem honum er trúað fyrir. Reyn-
sluleysi og óstyrkur er honum
áberandi fjötur um fót á sviðsfjöl-
um. Kristjana Helgadóttir leikur
Mary Boyle af festu, öryggi og tals-
verðum tilþrifum, þangað til komið
er út i geðshræringanna gráa leik,
bá vilja henni förlast tökin.
Leikur Ingimundar Jónssonar er
laus við hik, ýkjur, fálm og hvum-
leiöan viövanginjsbrag. Látbragö,
svipbrigði og raddbeiting er til
fyrirmyndar. Innlifun hans er
greinilega sprottin af djúpum og
nærfærnum skilningi á hlutverki
„Joxers”, háðfuglsins makalausa,
sem lætur gjarnan fjúka i dýrum
orðskviðum. Loks sakar ekki að
geta þess, að Ingimundur Jónsson
á ismeygilega skopvisi á ákaflega
háu stigi.
Túlkun Árninu Dúadóttur á hlut-
verki Maisiear Madigans skortir
hvorki lit né innra lif. Leikkonan
iðar af ósviknum lifsþrótti og kæti,
sem áhorfendur virðast kunna að
meta að fullum verðleikum. Að
minum dómi skeikar Árninu Dúa-
dóttur yfirleitt ekki nema ef vera
skyldi i mesta tilfinningarótinu
undir lokin.
Enda þótt Jón Fr. Benónýsson og
Jón Guðlaugsson sýni ef til vill ekki
af sér athyglisverð tilþrif, þá eru
þeirað ýmsu leyti vel verki farnir.
Þorkell Björnsson, Freyr Bjar-
nason, Halldór Bárðarson, Kristján
Eysteinsson Magnús Óskarsson, og
Einar Njálsson gera minni hlut-
verkum sómasamlegustu skil.
Iðunn Steinsdóttir skýtur hins
vegar yfir markið sem frú Tan-
cred.
Að lokum þetta. Það er sannfær-
ing mln, að ef Siguröur Hall-
marsson og Ingimundur Jónsson
gerðust atvinnumenn i leiklist, þá
liði sennilega ekki á löngu þar til
þeirkæmust i næstfremstu, ef ekki
fremstu, röð islenzkra leikenda.
Stjórn Leikfélags Húsavikur
virðist fylgja mun farsælli og skyn-
samlegri liststefnu i leikritavali
heldur en flest önnur leikhús hér á
landi og eru þá leikhús höfuðborg-
arinnar ekki undanskilin.
Ilalldór
Þorsteinsson.
Siguröur Hallmansson, Ingimundur Jónsson, Herdls Birgisdóttirog Arnlna Dúadóttir (frú Madigan).
(Ljósmyndastofa Péturs)