Tíminn - 12.04.1972, Page 6

TÍMINN
Miðvikudagur 12. aprH 1972.
„EG HELD AÐ MAÐUR FAI DYPRI SKILNING A
LÍFINU, ÞEGAR MAÐUR ER ORÐIN BLINDUR”
Sölvi Sigurðsson var bóndi á
Undhóli i Öslandshlið i Skagafirði
um 30 ára skeið, en hann flutti til
Reykjavikur árið 1959, þvi að þá
var hann svo illa farinn af völdum
gláku að hann gat ekki búið
lengur. Sölvi starfar nú við bursta
og körfugerð hjá Blindravina-
félaginu og þó að hann sé 75 ára
að aldri vinnur hann fullan vinnu-
dag. Við hittum Sölva að máli að
heimili hans og spjölluðum stutt-
SPORÖSKJULAGADIR
HLERAR
/
Frá A.S. Bergens Mekaniske Verksteder « Noregi
Betri en rétthyrndir hlerar
A.S. Bergens Mekaniske Verksteder hafa smíðað toghlera í mörg ár, og
árið 1959 smíðaði fyrirtækið fyrstu samstæðuna af toghlerum fyrir
botnveiðar. Þessi samstæða var vandlega prófuð af norskum síðutogara
með mjög jákvæðum árangri.
Lögunin gerir það að verkum, að trollið nœr yfir stœrra svœði
Áframhaldandi víðtækar prófanir voru seinna framkvæmdar af A.S.
Bergens Mekaniske Verksteder, og prófanir voru einnig gerðar í sam-
vinnu við Skip Model Tank í Þrándheimi. Hvert einstakt atriði í smiði
hinna sporöskjulöguðu toghlera frá A.S. Bergens Mekaniske Verksted-
er felur í sér mikla reynslu og framfaraspor. — Toghlerarnir frá A.S.
Bergens Mekaniske Verksteder hafa verið vandlega prófaðir við hkiar
breytilegustu aðstæður og hafa sannað kosti sína fram yfir hina venju-
legu rétthymdu toghlera.
Stærð Lengd Breidd Þyngd
Gerð 1 2050 mm 1210 mm um 290 kg
Gerð 2 2255 mm 1330 mm um 380 kg
Gerð 3 2360 mm 1390 mm um 460 kg
Gerð 4 2450 mm 1400 mm um 700 kg
Gerð 5 3120 mm 1780 mm um 1000 kg
Gerð 6 3120 mm 1780 mm um 1200 kg
Gerð 7 3450 mm 1970 mm um 1400 kg
Aðaluniboðsmenn:
Eggert Kristjánsson & Co. hf.
Sundagörðum 4, sími 85300.
lega við hann.
— Hvenær varst þú fyrst var
við glákuna?
— Hún kom fremur skyndilega.
Ég hafði verið nærsýnn frá þvi að
ég var barn, en aldrei þó svo að
það háði mér að ráði. Ég fór
aldrei til augnlæknis út af þessu,
enda var ekki mikið um augn-
lækna á þeim árum. Árið 1948 var
ég á ferð á Akureyri og þá datt
mér i hug að fara til læknis. Hann
skoðaði mig og gaf mér gleraugu
og þá lagaðist ég töluvert. 1952,
þegar ég var 55 ára gamall fannst
mér sjónin vera farin að breytast.
Þá ákvað ég að fara til Reykja-
vikur og hitta lækni. Þá kom i
ljós að það var glákublinda á
hægra auga og ég gekkst undir
aðgerð. Þá var ekki finnanleg
gláka á vinstra auganu og ég fór
norður með fyrirskipun um að
fylgjast nákvæmlega með sjón-
inni og nota reglulega lyf, sem
hann fékk mér. Það fór nú svo
með lyfin, að ég notaði þau ekki
eins reglulega og ég hefði átt að
gera, en það var stundum erfitt
að nálgast þau, að þvi er manni
fannst, en liklega var það nú bara
það, að maður tók sjúkdóminn
ekki nægilega alvarlega.
— Hvernær ágerðist glákan?
,,Ég var svona sæmilegur i 2-3 ár,
en 1955 fann ég að vinstra augað
var farið að bila. Ég fór þá þegar i
stað til Reykjavikur og fór undir
aðra aðgerð. Þá var glákan til
allrar hamingu ekki komin á
mjög hátt stig, þannig að það var
hægt að bjarga sjóninni. Ég sá þá
sæmilega með vinstraauganu og
aðeins glætu með hægra auganu.
En, eftir þvi, sem árin liðu fór
mér aftur og árið 1959 var sjónin
orðin svo slæm, að ég treysti mér
ekki til að halda búskapnum
áfram lengur. Ég flutti þá til
Reykjavikur einkum vegna þess,
að þar var hægt að fylgjast betur
með glákunni. Ég gat lesið allt
fram til 1962, en siðan missti ég
alveg sjónina árið 1964.
— Telurðu þig hafa verið nægi-
lega varkáran?
,,Ég held að menn séu aldrei
nægilega varkárir þegar sjónin er
annars vegar. Eitt af þvi allra
nauðsynlegasta er að fylgjast vel
með sjóninni, einkum eftir að
maður er kominn á miðjan aldur
og mest hætta er á glákunni. Þeir
eru þvi miður sorglega margir,
sem hafa tapað sjóninni, aðeins
vega þess, að þeir hafa ekki
brugðið nægilega skjótt við, er
urðu varir við að sjónin var farin
að bila. Ég veit, að hvað mig
snertir sjálfan, hefði verið hægt
að bjarga meiru, ef ég hefði tekið
fyrr við mér og farið til læknis.”
— Hvenær byrjaðir þú að vinna
hjá Blindravinafélaginu?
„Það var eftir að ég var orðinn
alveg blindur árið 1964. Ég verð
að segja að það er alveg ómetan-
legt að hafa slika aðstöðu til að
nýta þá krafta sem maður á eftir.
Ég er hræddur um að þessi ár
hefðu verið erfið, ef ég hefði ekki
haft þessa vinnu og fengið tæki-
færi til að umgangast fólk, sem á
við sömu erfiðleikana að etja. Ég
held að maður fái miklu dýpri
skilning á lifinu þegar maður er
orðinn blindur. Ég fylgist með
daglega lifinu með þvi að hlusta á
útvarp og tala við fólkið sem ég
vinn með, og það veitir mikla
gleði. Vinnan er gullið i lifinu og
heldur mér við andlega og lik-
amlega.
— Hvernig er þinn vinnu-
dagur?
,,Ég vinn fulla 40 stunda vinnu-
viku frá 8.30 til 16.30 alla virka
daga og við vinnum i ákvæðis-
vinnu. A verkstæðinu starfa alls
r.WA'.v.v.v.w.w.w.w
Stutt rabb við
Sölva Sigurðsson
.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V,
12 manns við bursta og körfu-
gerð.”
— Þú er greinilega ánægður
með lifið.
,,Já, ég hef ekki yfir neinu að
kvarta. Ég hef nóg að gera og er
við góða heilsu. Það er kannski
ekki svo erfitt að missa sjónina,
þegar maður er kominn á þennan
aldur, þvi að maður á endur-
minningar og þegar maður litur
aftur sér maður atburðina i anda
og getur-varla verið til verra böl
fyrir ungt fólk en að missa
sjónina. Það verður að gera allt
sem unnt er til að skapa aðstöðu
sem getur fyrirbyggt blindu hjá
börnum og ungu fólki. Mig langar
þess vegna að lokum að þakka
Lionshreyfingunni fyrir þeirra
framlög og þetta framtak þeirra
nú og vona að það beri góðan
árangur.

Sölvi Sigurðsson við vinnu sina hjá Blindravinafélaginu