Tíminn - 18.04.1972, Blaðsíða 10

10
TÍMINN
Þriðjudagur 18. apríl 1972.
Þriðjudagur 18. april 1972.

ÞRÆÐIR FRÁ SIÐASTA SUMRI
Þótt sunnlenzkar útsynnings-
hryðjur ýttu óþyrmilega i bakið á
okkur nöfnunum, þegar við fórum
frá Reykjavik, höfðum við samt
mjög góða ferð norður, enda
skyldi það cngan undra, þar sem
við fcngum sæti i hfl hjá norð-
lenzkri höfuðborgarhúsfreyju,
sem var að heimsækja frændur og
vini nyrðra.
Auðvitað mætti okkur hlýtt sól-
bros strax norðan heiða, já, svo
hlýtt og bjart, að konan, sem oft
hafði ekið um byggðir hún-
vetnskra stórbænda, sá nú i
fyrsta skipti á leið sinnu um
Svinadal, grösug gróðurlönd, sem
trúlega buðu upp á góða kosti.
Að kvöldi dags komum við
l'rændurnir út i ólafsfjörð. Þar
var tekið á móti okkur á gistihús-
inu, er nú hefur aðsetur i húsi þvi,
sem boðendur orðsins, þjónar
kristinnar kirkju, hafa lengi átt
samastað. Kn nú um sinn hefur
enginn slikur lilið Olafsfjörð réttu
auga. Mega það ótiðindi kallast,
og litt skiljánlegt fyrirbæri þeim,
sem nokkuð þekkja til þess fólks
er kaupstaðinn bygglr.
Við létum okkur hægt þetta
l'yrsla kvöld. Að visu var frændi
minn ekki lyrr sliginn út úr áætl-
unarbilnum, en hann brá sér upp
tröppurnar hjá Sigursveini og
Gunnhildi og spurði eftir Iiörpu.
Kfnilegur l'imm ára piltur hann
frændi minn. Dag næstan sáum
við Ólafsfjörð i ljóma þess góð-
viðris sem verið hefur rikjandi
þetta blessaða sumar og fengum
af þvi fréttir, að bændum þætti
gott að búa, og sjómenn fögnuðu
hækkuðu fiskverði, enda trillu-
bátaútgerðin stunduð af kappi.
Frændi minn sækir fast út á
bryggjuna og skyldi það engan
undra. Honum eru ennþá i minni
fangbrögðin við þorskinn, sem
þeir drógu út af Gjögrinum sið-
astliðið sumar.
Við bryggjuna liggur hvalveiði-
báturinn Njörður frá Akureyri.
Hann hefur lagt á land tvær
hrefnur, og má telja að sú sjón sé
forvitnileg höfuðborgardreng.
Gunnar Ólafsson heitir hann,
skipstjórinn á þessum bát, og hef-
ur hann nú fært 52 hrefnur að
landi þetta árið.
Hann Sveinbjörn á Kálfsá er
mikill sómamaður, og lætur sig
ekki muna þaö neinu, að gefa mér
eftir veiðileyfið sitt þessa viku —
og vill enga greiðsnu fyrir þiggja.
Kg er enginn drápari, en þykir
l'remur niðurlægjandi að koma
heim með öngulinn i rassinum,
eins og veiðimenn orða það ef
enginn fiskur bitur á. — En ég má
vel una hlut minum i þetta sinn.
Fjarðará er fallegt straum-
vatn, enda munu notendur hennar
virða hana að verðleikum og
greiða sómasamlega sina veiði-.
::
"sC'

gleði. Sumar ár mega öðru una.
Þar gilda önnur sjónarmið.
Það hefur hressilega skipt um
veður. Fjöll falda hvitu og þegar
ég fer frá Karlsstöðum er næstum
grasfyllir i byggð. En þetta snert-
ir okkur frændur mjög litið. Það
annast Karlsstaðamenn.
Heim kominn á gistihúsið sezt
ég inn á skrifstofuna hjá Sveini
gestg jafa og læt fara notalega um
mig, þótt stormur og illvirði lemji
glugga og þak án nokkurrar
vægðar. Frændi minn er þreyttur
eftir dagsins önn og gengur til
hvilu sinnar. Hann kyssir afa sinn
góða nótt og draumgyðjan býr
honum væran blund.
Gestgjafinn, Sveinn Magnús-
son, er Akureyringur að uppruna
og vélstjóri að mennt.
Ég flutti i Ólafsfjörð 1960 og
fiktaði dálitið við trilluútgerð.
F'y rst kom ég þó háseti á m/b
Gunnólfi og ætlaði mér að vera
eina vertið, en úr henni hefur nú
teygzt þetta.
Mér var ljóst, að það var engin
framtið fyrir ungan mann að sk-
jökta hér réttindalaus á trillu.
Stóru bátarnir voru skip framtið-
arinnar. Þeir voru þá að hætta
suðurferðum á vetrarvertið og
voru gerðir út hér að heiman.

Höfnin á Ilólmavik
Veturinn 1962-63 fór ég á vél-
stjóranámskeið og réði mig svo
haustið eftir : II. vélstjóra á m/b
Guðbjörgu og var það i tvö ár, eft-
ir það var ég fyrsti vélstjóri á
bátnum fram til ársins 1967, að ég
varð I. vélstjóri á Ólafi bekk. Þar
var ég yfir sumarið en varð þá
fyrir slysi um borð og þvi frá
vinnu fram i febrúar, að ég fór út
aftur.
Ég var svo á bátnum þangað til
15. september 1970, þá fór ég i
land og við hj'ónin tókum að okkur
að annast heimavist gagnfræða-
skólans.
Að glima við reiðan sjó eða reið
börn?
Það er nú kannski erfitt að bera
það saman, en liklega gildir
nokkur tillitssemi i báðum tilfell-
um.
Heimavistin er eingöngu fyrir
gagnfræðaskólann og fyrst og
fremst sett upp tii þess að skapa
aðstöðu fyrir þá unglinga úr
sveitinni, sem sækja verða
skyldunám hingað út i kaupstað-
inn.
Fljótlega kom i ljós, að þau fáu
börn, sem þaðan voru, gátu alls
ekki borið uppi þann kostnað, er
var þessu fyrirkomulagi sam-
fara, og þess vegna var utanhér-
aðsunglingum gefinn kostur á
skólavist, dvöl i heimavistinni og
þátttaka i sameiginlegu mötu-
neyti. Þetta varð orsök þess, að
nokkuð af þessum unglingum
urðu að fá svefnpláss og þjónustu
út i bæ.
1 heimavistinni bjuggu einungis
drengir.Húsnæði er þannig háttað
að ekki var unnt að taka bæði
kynin.
1 vistinni bjuggu veturinn 1970-
1971 sjö piltar. Tveir voru úr
Grindavik, einn innan úr Eyja-
firði, tveir frá Hrisey, einn úr
Grimsey og einn Ólafsfirðingur.
1 mötuneytinu voru flest
seytján manns.
Sveitabörnin fóru að heiman og
heim, en fengu hádegismat i vist-
inni. — Þetta lánaðist vei.
Ekki varð ég var við,að það or-
sakaði neinar sálarflækjur hjá
drengjunum, þótt engar stúlkur
byggju i vistinni. Þeir sýndu okk-
ur hjónunum fyllsta trúnað, létu
okkur meðal annars geyma vasa-
Deningana sina.
Konan min hafði þá undir hönd-
um, og ákvað i samráði við þá,
hve hár vikuskammturinn skyldi
vera, sem fór i beinan eyðslueyri.
Drengirnir undu þessari ráð-
stöfun vel og þvi betur sem lengra
leið vetrar.
Ég var að byggja og buðu þeir
mér oft hjálp sina, ef þeir töldu
sig geta orðið að einhverju gagni.
Sæi ég að þeir hefðu tima af-
gangs frá námi, tók ég hjálp
þeirra með þökkum og galt þeim
smáræði fyrir.
Skólastelpurnar, sem þess
þurftu með fengu fæði i mötu-
neytinu. Skólastjórinn setti ák-
veðnar reglur um útivist og
skyldu drengirnir vera komnir
inn klukkan 10 að kvöldi. Bióleyfi
fengu þeir einu sinni i viku.
Þessar reglur voru sérstaklega
vel haldnar.
Þar sem fleiri voru saman i
herbergi, voru allar reglur
bundnar við herbergið, ekki
hvern einstakling. Bryti einhver
þeirra, sem þar höfðu aðsetur var
það skrifað á herbergið. Með
þessu skapaðist sá andi, að félag-
arnir höfðu aðgát hver á öðrum.
Skólastjóri kom i heimsóknir og
fylgdist með heimavinnu, en les-
timar voru ekki fast bundnir. Ég
held að námsárangur þeirra
nemenda, sem dvöldu i vistinni
hafi reynzt þannig, að þetta fyrir-
komulag hafi sýnt sig að svara <
tilgangi sinum.
Kostnaður við átta mánaða
dvöl þeirra nemenda, sem ekki
fóru heim i jólafri eða páskaleyfi,
var um 31 þúsund krónur, en 26
þúsund krónur, fyrir þá, sem
skemmzt dvöldu, en voru þó til-
skyldan námstima.
Að mötuneytinu standa sam-
eiginlega skólinn og Ólafsfjarðar-
bær. Skólastjóri annaðist allt
reikningshald og var okkar yfir-
maður. Samskiptin milli skólans
og vistarinnar voru góð.
Okkur féll vel að vinna með
unglingunum. Þar voru allir
punktar Ijósir. Við kynntumst
engum vandamálum i þvi sam-
bandi og getum þvi ekkert um
þau talað. Drengirnir þrifu her-
bergi sin og hjálpuðu til við ganga
og stiga. Þeir litu á þetta sem
sjálfsagða þjónustu og voru
einnig fúsir til að vinna i eldhúsi,
ef þess þyrfti með. Aldrei kom til
árekstra milli þeirra og okkar
barna.
Talsvert var um skiðaiðkanir
og dálitiö farið á skautum, annars
var fremur fábreytt tómstunda-
iðja, þó höfðum við hér borð-
tennis, spil, töfl og einhverja
músik. Einnig horfðu krakkarnir
á sjónvarp.
Dansleikir voru haldnir i skól-
anum, og stundum ar ,,opið hús” i
félagsheimilinu.
Allt útlit er fyrir að mun meiri
aðsókn verði að heimavist og 1
mötuneyti veturinn 1971-72 heldur
Karl Lofsson
en var siðastliðinn vetur, enda þá
á byrjunarstigi. Þegar hafa niu
nemendur beðið um heimavist og
tuttugu og fimm látið skrá sig i
mötuneytið. Húsakynni hafa ver-
ið bætt talsvert, svo að öll aðstaða
ætti að verða betri en var.
Konan min, Kolbrún Jóhannes-
dóttir er fædd og uppalin i Ólafs-
firði. Hún á kannski mun stærri
hlut að þessari velgengni vistar-
innar en ég. Hún skilur vel ungl-
inga, er glaðsinna og ákveðin og
þeim hollur ráðgjafi.
Við fáum aftur sömu börnin,
sem bjuggu hér i vetur og ekki
hafa lokið námi Þau hafa haft
samband við okkur i sumar og við
eigum þess von, að þau mæti hér i
haust sem velkomnir vinir okkar.
Einn nemandi eyddi hér viku af
sumarleyfinu sinu.
Ég trúi þvi,að Ólafsfjörður eigi
mikla og góða framtið. Ýmislegt
þarf þó ennþá að gera sem til bóta
horfir. Koma þarf upp léttum iðn-
aði fyrir aldraða menn, sem ekki
þola lengur erfiðisvinnu, en geta
þó miklu afkastað.
Jú, Akureyri kallar á aukið
vinnuafl, en Ólafsfirðingum þykir
vænt um fjörðinn sinn og þá
byggð sem þar stendur. Þess
vegna held ég þeir flýti sér hægt i
farfuglahreyfingunni.
Sjúkrahús og aukin læknaþjón-
usta er aðkallandi öryggismál
fólksins, sem hér á heima.
Afkoma almennings hefur verið
góð, um það vitna ýmsar fram-
kvæmdir á vegum einstaklinga og
bæjarfélagsins, t.d. ibúðabygg-
ingar.
Eins og nú horfir er þó útgerðin
undirstaða lifsafkomu bæjarbúa,
og að þeim málum starfa margir
framsæknir og forsjálir menn.
Það er þvi engin ástæða til að
kviða framtiðinni. Ég hygg að
Ólafsfjörður bjóði börnum sinum
ekki lakari kost en aðrir staðir af
svipaðri stærð.
Vindurinn gnauðar, regnið lem-
ur rúðuna. Sveinn, gestgjafi, á
ennþá eitthvað óunnið, sem þarf
að vera tilbúið að morgni næsta
vinnudags. Ég hef dregið nokkra
þræði úr frásögn hans og fest á
blað.
Svo rölti ég upp i herbergið
þangað sem frændi minn sefur
værum svefni. Það er eins og
hann skynji nálægð mina og hann
réttir fram litlu lúkuna og veltir
sér dálitið ofar i rúminu.
Þetta var siðsumarkvöld. — Nú
liður senn að vori. Við frændurnir
erum farnir að hugsa norður yfir
heiðar.
Þ.M. SKRIFAR

Magni Guðmundsson, hagfræðingur:
Stærð fyrirtækja
Almenn atriöi.— Stærð breytir
ekki eöli fyrirtækis eða grund-
vallarreglum stjórnsýslu. Stærð
hefir hins vegar mikil áhrif á upp-
byggingu fyrirtækis og skipulag
þess.
Það hefir lengi verið haft fyrir
satt, að litil fyrirtæki væru laus
við ýmis rekstrarvandamál, sem
stórfyrirtæki eiga við að striða,
auðvelt væri t.d. að halda uppi
nægilegum vinnuaga og að
tryggja gott samband milli
starfshópa. En reyndin er á aðra
lund. Verstu dæmin um lélegan
vinnuanda er einmitt að finna i
smáfyrirtækjum, þar sem ein-
þykkur og ráðrikur húsbóndi fer
með völdin, og verstu dæmin um
sundrung og ringulreið gerast
lika i slikum fyrirtækjum, þar
sem sérhver hefir mörg verk á
hendi, en enginn veit i rauninni,
hvað hann á að gera. Þessi fyrir-
tæki eru ekki heldur beztu upp-
eldisstöðvarnar fyrir verðandi
framkvæmdastjóra. Það eru
miklu fremur stórfyrirtækin, sem
hafa ráð á þvi að halda i efnilega
menn, þó að ekki séu full not fyrir
þá i bili. Þar bjóðast einnig
hentugri tækifæri til stjórnar-
starfa fyrir byrjendur og viðvan-
inga, er fá æfingu sem deildar-
stjórar eða varaforstjórar.
Þá vaknar spurningin, hvenær
telst fyrirtæki stórt? Venjulega er
miðað við tölu starfsmanna. En
gæta verður varúðar. Til eru fá-
liðuð fyrirtæki, sem þó hafa öll
einkenni stórfyrirtækja að þvi er
varðar stjórn og vinnubrögð. Og á
hinn bóginn geta fyrirtæki með
fjölmennu starfsliði verið afar
einföld i sniðum. Jafnframt er á
það að lita, að það, sem telst
„stórt” fyrirtæki i einni atvinnu-
grein, er „litið” i annarri. Ráð-
gjafarfyrirtæki með eitt hundrað
starfsmönnum þykir stórt, en
tryggingafyrirtæki af þeirri stærð
litið, og i bilaiðnaði væri þessi
tala starfsmanna alls ófullnægj-
andi.
Við stæröarákvörðun fyrir-
tækja er öruggara aö taka mið af
stjórnkerfinu en starfsmanna-
haldinu. Fyrirtæki er jafnstórt og
forustusveitin, er það þarfnast.
Fjórar meginstæröir fyrir-
tækja. — Ef gengið er út frá
þessu, má raunar greina fjögur
eða e.t.v. fimm stæröarþrep, og
hvert þeirra hefir sin auðkenni og
sérstöku vandamál.
(1) Litiö fyrirtæki, sem svo er
kallað, er frábrugðið fyrirtæki
undir eins manns stjórn að þvi
leyti, að þörf er stjórnanda eða
stjórnenda milli æðsta manns og
starfsliðs. Ekki er enn orðið fullt
starf að stýra fyrirtækinu, og sá,
sem innir það af hendi, getur að
auki annazt önnur störf við fyrir-
tækið, svo sem sölu eða bókhald.
(2) Meðalstórt fyrirtæki hefir
tvennt fram yfir litið fyrirtæki:
Framkvæmdastjórn er orðið fullt
starf, og kalla þarf til aðstoðar-
mann við stefnumótun.
(3) Stórt fyrirtækieinkennist af
þvi, að annaðhvort framkvæmda-
stjórn eöa stefnumótun eru orðin
of viðamikil störf fyrir einn
mann, þannig að fela verður þau
á hendur hópi manna (team). Oft
krefst annaö starfið fulls vinnu-
tima eins manns, en hálfs vinnu-
tima annarra eða minna en það.
(4) t mjög stórum fyrirtækjum
er loks svo komið, að bæði fram-
kvæmdastjórn og stefnumótun
eru i höndum hóps manna, er
skipta með sér verkum,og hvort
starf um sig krefst fulls vinnu-
tima margra.
Hvenær er fyrirtæki of stórt? —
Áðan var sagt, að stærðarþrep
fyrirtækja væru jafnvel fimm.
Með þvi var átt við fyrirtæki, sem
hafa stækkað að þvi marki eð
verða óstýranleg. Svo telst m.a.
vera, þegar einstakir fram-
kvæmdastjórar geta ekki lengur
unnið i beinu sambandi við aðal-
stjórn fyrirtækisins, heldur þurfa
fleiri eða færri milliliði, flokk að-
stoðarforstjóra, varaforstjóra
o.s.frv. Einnig þegar stjórnkerfið
er orðið svo margbrotið, að ævin
endist starfsmanni ekki til þess
að vinna sig upp úr lægstu i hæstu
stöðu, en stanza þó hæfilega lengi
i hverri, þannig aö full reynsla fá-
ist. Af þvi leiöir, að dýrmætustu
starfskraftarnir nýtast ekki, og
úti er um þaö, að jöfn tækifæri
bjóðist öllum. En sú er raunar
helzta forsenda lýðræðisins. Talið
er, að fyrirtæki þoli ekki fleiri en
6-7 tröpþur i metorðastiganum,
eða likt og tiökast i skipulagi
hers.
Loks er fyrirtæki orðiö óstýran-
legt, þegar það hefir dreifzt svo i
óskyldar greinar, að sameiginleg
markmið eru ekki fyrir hendi. Er
þá ekki unnt að lita á það sem
samstæða heild, og stjórnendur
hafa ekki lengur sömu réttindi og
skyldur. Einstakir þættir geta
jafnvel haft gagnstæðra hags-
muna að gæta. Slíkt er ekki óal-
gengt iefnaiönaði, sem þróar nýj-
ar og nýjar vörur . fyrir hina ólik-
ustu markaði, unz yfirstjórn
hættir að fylgjast með og þekkja
þarfir framleiðslunnar. Ýmis
stærri fyrirtæki i Vesturheimi,
eins og t.d. oliuhringarnir, hafa
leyst vandann með þvi að stofna
ný og sjálfstæð félög fyrir hinar
óskyldu greinar, halda eigna-
réttinum yfir þeim, en fá stjórn-
ina öðrum aðilum.
Vandainál smárra og stórra
fyrirtækja. — Meginerfiðleiki
litilla og meðalstórra fyrirtækja
er sá, að þau geta sjaldnast staðið
undir kostnaði af þvi stjórnkerfi,
sem þau raunverulega þurfa.
Stöður yfirmanna i þessum fyrir-
tækjum krefjast meiri fjölhæfni
en i stórum og mjög stórum fyrir-
tækjum, enda ekki eins greiður
aögangur að þjálfuðum tækni- og
rekstrarfræðingum. Þær krefjast
oft jafnmikillar kunnáttu og sér-
þekkingar. Laun stjórnenda i
minni fyrirtækjunum eru á borö
við þau, sem deildarstjórar fá I
hinum stærri, og framavonir eru
minni. — Þetta óbrúaða bil milli
stjórnarhæfileika, sem fyrirtækið
þarf á að halda, og þeirra hæfi-
leika, sem það hefir efni á að
borga fyrir, er eilifðarvandamál
litilla og meðalstórra fyrirtækja.
I stórum og mjög stórum fyrir-
tækjum eru vandamálin annars
eðlis. Hið fyrsta varðar verka-
hring og verkaskiptingu æðsta
framkvæmdavalds. Það heyrir
undir lögmál og meginreglur
skipulagskenningar, sem er
tæknilegt viðfangsefni og ekki
fallið til meðferðar heV.
Annað vandamálið er sú hneigð
meðal stjórnenda i stórfyrir-
tækjunum að gerast innibyrgðir
og sérgóðir. Þessir menn alast
upp saman i starfinu, talast við
daglega, hittast á fundum, við
hádegisveröarborðið, i klúbbn-
um. Umræðuefnið og áhugamálin
eru hin sömu. En þó að góður
félagsandi meðal yfirmanna sé
nauðsynlegur, má hann ekki leiða
til sjálfsánægju og stöðnunar eða
til fyrirlitningar á öðrum.
Vandamálið er i reyndinni svo
alvarlegt, að þörf er margra úr-
lausnaraðferða. Ein þeirra er
sjálfstæö stjórnarnefnd utan-
félagsmanna, er sé fram-
kvæmdavaldinu til aðstoðar og
aðhalds. önnur er kerfisbundin
kynningarstarfsemi gagnvart
stéttarbræðrum og fólki úr
óskyldum atvinnugreinum. Ráð-
stefnur og stjórnsýslunámskeið
koma þar aðgóðuliði. Máttugasta
aðferöin er hins vegar sú að velja
jafnan nokkra framkvæmda-
stjóranna úr hópi utanaðkomandi
manna — bæði i æðri og lægri
stöður framkvæmdastjórnar.
Menn, sem koma úr gjöróliku
umhverfi, flytja með sér ferskt
andrúmsloft. Þeir sjá hlutina i
öðru ljósi, og gagnrýni þeirra á
úreltar venjur, sem gerir þá aö
visu óvinsæla, er hin ákjósanleg-
asta og mikilvægasta.
TÍMINN
In cold blood
Leikstjóri: Richard Brooks
Handrit: eftir hann byggt á
heimildarsögu Truman Capote
Tónlist: Ouincy Jones, kvik-
myndari: Conrad Hall
Bandarisk frá 1970
Sýningarstaður: Stjörnubió.
Flestum mun kunnugt efni
þessarar kvikmyndar þar sem
bók Capote hefur komið út á
islenzku, morð á fjögurra manna
fjölskyldu i Kansas og aftaka
tveggja manna seinna sem fröm-
du þetta hræðilega verk. Capote
leggur þetta nokkurnveginn að
jöfnu, það er tilgangslitið fyrir
þjóðfélagið að taka þessa tvo
menn af lifi, eftir nokkur ár mun
sagan endurtaka sig. Þjóðfélagið
er nefnilega sjúkt. Þau börn sem
ekki eru svo heppin að eiga sér
foreldra til að sjá um þau verða
að fara á hæli þaðan sem þau
koma andlega niðurbrotin og illa
á sig komin til þess að taka þátt i
frumskógarkapphlaupinu sem
lifið i þróuðum iðnaðarþjóð-
félögum virðist vera.
Hins vegar er samúð Capote's
öll með Perry, kannske af þvi að
hann hefur liðið fyrir kynþátta -
fordóma.
Við fáum ekki mikla innsýn i lif
Dick, hvað gerir hann að for-
hertum glæpamanni. Myndin
lærist réttilega milli nútiðar og
fortiðar og klippingarnar eru að
dáunarverðar. Leikur þeirra
Roberts Blake og Scott Wilson er
frábær, þeir virðast algjörlega
endurskapa þessa tvo ógæfusömu
menn, eftir þeirri mynd sem
Capote dregur af þeim i bókinni.
Sú þjóðfélagslega ádeila sem
kemur fram er hvergi þröngvað
upp á áhorfendan heldur verður
Á myndinni sjást Robert Blake
og Scott Wilson i myndinni „Með
köldu blóði” sem Stjörnubió
sýnir.
hann sjálfur að dæma af eða
á. Brooks hefur hér gert eftir-
minnilega mynd, vandaða og
sterka vegna þess hvernig hann
einbeitir sér, að persónusköpun-
inni. Tónlist Jones er frábær,
henni er sparlega beitt og alltaf til
prýði.
Þetta er ein þeirra mynda sem
lætur mann ekki i friði löngu eftir
að maður hefur séð hana, vönduð
og heiðarleg.
PL
Skammastu
þín ekkert ?
Ekki bara pínulítið ?
Værir þú áskrifandi að VlSI biðu nýjustu
fréttir þín, strax þegar þú kæmir heim frá
vinnu. Fréttir dagsins í dag. VlSIR fór ekki í
pressuna í gærkvöldi. Það var enn verið að
skrifa hann klukkan að ganga ellefu í morgun.
Þess vegna eru ferskustu fréttirnar alltaf í VlSI.
Og hvað með konuna þína? Ekki er hún 'í
strætó á hverjum degi. Ef þú værir áskrifandi,
yrði hún búin að lesa VÍSl þegar þú kæmir
heim — og þú hefðir allt blaðið bara fyrir þig.
Já, hvernig væri það?
VÍSIR
FVrstur meó
fréttimar