Tíminn - 14.05.1972, Blaðsíða 11

Sunnudagur 14. mai 1972
TÍMINN
11
SKÓLALÍF V
I Hlíðaskóla
þáttum. Fóik, sem þekkir ekki, veit
ekki og dæmir án þess, verður nei-
kvætt i afstöðu sinni. En ég held
mér sé óhætt að segja, að þaö kem-
ur tæpast fyrir að sú alda risi milli
heimila og skóla hér i þessu hverfi.
Árni Magnússon
yfirkennari
Hann hefur kennt við Hliðaskóla
siðan haustið 1963, og stundaö
fyrstu fimm árin jafnframt há-
skólanám. Fyrir hálfu þriðja ári
varð hann svo yfirkennari skólans
og hefur gegnt þ^i starfi siðan.
— Þegar ég kom hingað, haustið
1963, var okkur, sem byrjuðum að
kenna hér, sagt frá þvi, að aðeins
væri búið að ljúka fyrsta áfanga
skólabyggingarinnar, og kominn
liðlega þriðjungur þess rúmmetra-
fjölda, sem fyrirhugaður væri.
En siðar kom annað veigamikið
atriði til sögunnar. Fækkun barna,
sem skóla sækja i hverfinu, hefur
orðið geysilega mikil. Þá vorum
við með hvern aldursárgang i fimm
til sex, jafnvel sjö, fullskipuðum
deildum, en nú eru aðeins þrjár i
yngstu aldursflokkunum.
Byggingaþörfin hefur þvi ekki ver-
ið eins brýn, enda engu húsnæöi
bætt við siðan. Nú eru i skólanum
rúmlega átta hundruð nemendur,
en voru vorið 1965 rétt innan við
hálft fjórtánda hundrað.
í tveim elztu aldursflokkunum 7.
og 8. bekk eru um 280 nemendur.
Þeir árgangar eru langfjölmenn-
astir, fækkunin er ekki komin i
gegnum skólann.
A þessu timabili hefur orðið mikil
breyting á flestum sviðum þjóðlif-
sins, og hún hefur einnig náð til
skólanna. Kennslutæki eru fleiri og
fjölbreyttari og kennslutækni
meiri. Hér i skólanum höfum við
fengið aukið húsnæði vegna
nemend.afækkunarinnar og það
hefur gefið okkur möguleika á að
taka inn i skólastarfið ýmsa mikils-
verða þætti, sem i upphafi var ekki
hægt.
Þó er húsnæðið of litið. Skólann
vantar leikfimihús. Við verðum að
fara með krakkana niður i Vals-
heimili, og barnaskólinn fær ekki
þá leikfimitima, sem hann á að fá.
Einnig vantar aðstöðu til ýmissa
félagslegra starfa og skemmtana-
halds.
Við höfum þó verið með tóm-
stundakvöld, venjulega einu sinni i
hálfum mánuði. Þau hafa verið vel
sótt, sérstaklega fyrri hluta vetrar.
Þá munu þrir af hverjum fjórum
nemendum unglingaskóladeild-
anna hafa mætt. Seinni hluta vetr-
ar dregur heldur úr þessu, þó aldrei
niður fyrir helming. En þá kerhur
til fermingarundirbúningur.
— Þú sagðir áðan, að kennslu
tækni væri meiri en áður. Segir
það, að árangur sé betri, hvað
námið snertir? Skilar skólinn
skyldunámsnemanda betur mennt-
uðum en áður?
— Ég hugsa, að þetta sé nú ekki
fullreynt. En með þessari kennslu-
tækni er fyrst og fremst unnið
þannig, að nemandinn tekur virk-
ari þátt i skólastarfinu en áður var.
Hann fær að vinna meira sjálfstætt
og ákvarða sitt verkefni. Hið hefð-
bundna yfirheyrsluform hefur þok-
að um set. Hins vegar verður þvi
ekki á móti mælt, að umhverfis-
áhrifin eru mun fjölþættari en áður
var, og án efa er þar ýmislegt nei-
kvætt, sem truflar starfsáhuga
unglinganna. Annað er svo til bóta.
Til dæmis höfum við Valsheimilið
hér á næsta leiti og þangaö sækir
stór hópur krakkanna i sinum frit-
imum. A hinu leitinu er svo Tóna-
bær. A timabili kom hann dálitið
illa við okkur hér. Krakkarnir voru
hætt að sækja skemmtanir i skól-
anum. En nú er þetta gjörbreytt, og
eins það, að gömlu dansarnir, sem
varla þýddi að spila, eru-nú i miklu
uppáhaidi og skapa hressandi
ánægju.
— Agaspursmálið?
Ég held að fullyröa megi, aö hér
innan skólans er mjög góður agi.
Þar um ræður fyrst og fremst sam-
staða kennaranna. Nemendur eru
látnir finna það, að haldi þeir aga,
koma kennararnir til móts við þá.
Við keppum við krakkana i ýms-
um iþróttum og styðjum þá i
félagslegu starfi.
Við reynum að vera jöfnum
höndum húsbændur þeirra og
félagar.
Hvað námsefni snertir, finnst
mér skólakerfið höfða of mikið til
fortiðarinnar t.d. i sögu. Ég^álit, að
i nútima þjóðfélagi sé nauðsynlegt
aö verja mestum tima i samtima
sögu og jafnvel lita til framtiðar-
innar. Þar með á ég ekki við, að
slitin séu öll tengsl við fortiðina.
— Hvað með refsingar?
— Refsingu verður að beita i ein-
hverri mynd, en þó þannig, aö hún
misbjóði ekki nemandanum, og sizt
af öllu, að hann verði fyrir andlegri
þvingun.
Ég vil segja það, sem min loka-
orð, að ég er bjartsýnn, þegar ég lit
til framtiðarinnar. Ég hef trú á
þessu unga fólki, sem nú er á
þroskaskeiði, ekki siður en þegar
ég byrjaði kennsluferil minn fyrir
um það bil áratug.
(Frábær bekkjardeild) 8. A.P.
Guðmundur Emilsson
tónlistarkennari
— Þetta er fyrsti veturinn, sem
ég starfa einungis við kennslu. Ég
er tónlistarkennari með próf frá
Tónlistarskólanum i Reykjavik.
Námið þar tekur þrjú til fimm ár.
Það var fyrir forgöngu skóla-
stjórans, Asgeirs Guðmundssonar,
að gerð er hér i skólanum i vetur
tilraun, sem er allt að þvi einstök,
a.m.k hér á Reykjavikursvæðinu,
að þvi leyti, að nemendum i gagn-
fræðaskóla er gefinn kostur á að fá
almenna menntun i tónlist, fram
yfir það, sem heitir söngur. Þess
vegna köllum við námsgreinina
tónmennt. Að visu kemur þar inn i
einhver söngur, en á hann er ekki
lögð höfuðáherzla.
•Ég var ekki bundinn af neinum
fyrirfram ákveðnum kennsluform-
um, mátti þar haga háttum minum
að eigin vild.
Þegar ég kom úr skóla, fannst
mér ég hafa vaxið til skilnings á
þvi, að áberandi vöntun væri á tón-
listarskilningi, bæði innan skól-
anna og i almennu lifi borgaranna.
Ekki sem virkur þátttakandi, held-
ur sem áheyrandi. Og þess vegna
miðast öll min kennsla við það að
ala upp áheyrendur, sem eru dóm-
bærir á það, hvað vel er og illa gert
i flutningi tónlistar.
Það krefst talsverðrar einbeitni
af 13-14 ára gömlum unglingi að
sitja i tónlistartima 40 minútur og
hafa ekkert fyrir stafni annað en að
hlusta. En þetta er það, sem ung-
lingarnir verða að gera, ætli þeir að
sækja tónleika.
Til þess að fá krakkana til að
gera þetta, verður auðvitaö að
kynna verkin, sem verið er að
bjóða þeim, á skemmtilegan hátt.
Ég hef notað sem átyllu til að fá
þau til að hlusta á sem fjölbreytt-
asta tónlist, gamla og nýja, kynn-
ingu á ýmiss konar hljóðfærum,
t.d. selesta, marimba, obó, ensku
horni og guró, svo að eitthvað sé
nefnt. Þessari kynningu fylgir
margt, sem krökkunum er fram-
andi i tónlist.
Þetta verður þvi jöfnun höndum
hljóðfærafræöi og tónlistarsaga. Og
ég vona, að það sé ekki ofmælt, að
þetta hefur borið mjög mikinn
árangur. Timasókn nemendanna
hefur veriö mjög góð i vetur, miklu
betri en skólastjórinn þorði i upp
hafi að vona. Krakkarnir hafa ver-
ið mjög prúðir i timum og hlustaö
vel.
Hér i Hliðaskólanum er það stórt
atriöi, að nemendur hans hafa
fengið svo gott tónlistaruppeldi frá
þvi þau fyrst hófu skólagöngu. Þau
hafa haft mjög færan og
áhugasaman tónlistarkennara þar
sem frú Guðrún Þorsteinsdóttir er.
Hún hefur kennt þeim söngmennt
frá þvi að þau settust i fyrsta bekk,
sex eða sjö ára gömul. Ég tek þvi
við mjög vel undirbúnu fólki.
Mitt markmið með kennslunni er
fyrst og fremst það, að auka skiln-
ing á tónlistinni og kenna fólkinu að
njóta hennar, og jafnframt á þann
hátt styðja við bakið á þeim, sem
hafa tónlist að atvinnu. Og ég hef
orðið var við að i ýmsum tilfellum
hefur þetta tekizt.
Ég hitti t.d. um daginn ungan
nemanda minn i strætisvagni.
Hann var með plötu undir hendinni,
og ég spurði, hvort hann hefði verið
að kaupa sér þetta. Já, hann hafði
verið að þvi, og þegar ég athugaði
piötuna, sá ég, aö á henni var verk,
sem ég var þá nýlega búinn að
kynna i bekknum hans i skólanum.
Og þetta er ekkert einsdæmi.
Kannski legg ég of litla áherzlu á
sönginn, má ef til vill rekja það til
eðlilegra öfga ungs kennara, sem
hefur ákveðna skoöun. Ég hugsa,
að ég láti þau syngja meira næsta
vetur.
Hér i Hliðaskólanum er gott að
vera. Agaspursmálið er mjög litið,
og finnst mér það ganga furöu
Framhald af bls. 17
II. Listakona.
Auöna Agústsdóttir
Jóhann Baldursson
Óskar Einarsson
Asgerður Magnúsdóttir
Blaðamaðurinn