Tíminn - 19.05.1972, Blaðsíða 9

TÍMINN
Föstudagur 26. maí 1972.
SKÓLALÍF VI.
SVOG
Arásarhneigð m annsins nærist á
þessu fréttaefni, en mér er
óskiljanlegt, hvaða tilgangi þetta
á að þjóna okkur, sem hvorki
. höfum her né berum vopn, eða
að tslendingar geti haft mikinn
áhuga á hryðjuverkum, sem
annars staðar eru unnin. Það er
áreiðanlega mjög slæmur áhrifa-
valdur fyrir börn og unglinga, sú
ofbeldisdýrkun, sem fram kemur
i kvikmyndaiönaðinum, og þá
kannski einnig i frásögnum, sem
fluttar eru i sjónvarpi og útvarpi,
en ofbeldið virðist eiga þar ein-
læga dýrkendur.
I starfi minu hér hef ég orðið
fyrir vonbrigðum að þvi leyti, að
áformað var að taka upp nýja
kennsluhætti, svo kallaðan opinn
skóla. En mér sýnist, að það
verði hér það margir nemendur
miðað við húsnæði, að það verði
erfittað koma þessu við, nema að
mjög litlu leyti. Þetta álit ég mjög
slæmt, þvi ég held, að Is-
lendingum sé full þörf á þvi að
koma á tilraunaskóla i þessu efni,
en hann þarf að minu viti að búa
við eðlilegar aðstæður en ekki
undir þvingun frá alltof miklu
álagi.
Það sem átt er við með opnum
skóla er þaö, að bekkjar-
einingarnar eru lagðar niður,
nemendur eru teknir inn i nokkuð
stórum hópum, og svo aftur i
smærri einingum. Þessi kennsla
fer inn á þær brautir að þjóna
betur þörfum hvers einstaklings
en sú bekkjarkennsla sem við
höfum haft, og þessu samfara að
innleiða hið svokallaða punkta-
kerfi, þar sem nemendurinr geta
fariö á nokkurn veginn eöli-
legum hraða gegnum námið.
Þessi skóli hér er byggður með
það fyrir augum að henta þessari
kennslutillögun, ef ekki er ofsetið.
Þetta er mikil breyting á
kennsluháttum, sérstaklega fyrir
kennarana. Þarna þurfa þeir
margir að vinna saman. Þeir sem
hafa sama árgang verða aö vinna
saman i timunum og skipuleggja
það strax á haustin i byrjun
skólaárs. Menn verða að breyta
einstakiingsbundnu viöhorfi, til-
einka sér nýjar starfsaðferðir og
vinna út frá öðrum forsendum en
áður. Bandarikjamenn eru
komnir langt i þessu og eru þess
fullvissir, að það muni verða
þeirra framtiðarskipulag i
kennsluháttum.
„Ég er sannfærður um það, aö
l:ægt er að byggja allt það skóla-
húsnæði, sem þjóðin þarfnast, ef
vilji er fyrir hendi. Það sýnir sig á
ýmsum öðrum framkvæmdum,
sem unnar eru, aö sé sámhugur
um þær, skortir ekki fjármagn.
Skólastjórar hér hafa alltof
lengi látið það viðgangast að yfir-
fylla sinar stofnanir þvi að það
kemur niður á kerfinu þegar
aðstöðuna skortir. Við þessu eiga
skólastjórarnir að segja: „Nei,
takk. þetta er húsnæði fyrir
þennan ákveðna barnafjölda, við
komum ekki fleiri hér inn, og
málin verður að leysa einhvern
veginn öðruvisi. Við verðum að
geta sinnt okkar starfi eins og til
er ætlazt og á að vera”. Þetta
hafa þeir ekki gert, en ég álit.að
það sé misskilin greiðvikni, þvi aö
hún er ef til vill bara á kostnað
þess mikilvægasta i skólakerfinu.
• ☆ ■
Helga Hjálmtýsdóttir
Hún kennir 7 og 8 ára börnum,
og þetta er hennar fyrsta, mjög
ánægjulega, starfsár.
— Hvað olli þvi,að ég ákvað að
gerast kennari?
Ég var fyrst nemandi i
Kvennaskólanum i Reykjavik og
útskrifaðist þaðan. Svo fór ég til
Bandarikjanna sem skiptinemi
og var þar i eitt ár. Ég kynntist
nýju skólakerfi og kennsluað-
ferðum — mjög ólikum þeim, sem
ég þekkti hér heima. Þetta vakti
áhuga minn og ég ákvað að afla
mér kennaramenntunar. Þetta
fvrsta starfsár hefur verið mjög
ánægjulegt. Kannski hef ég ekki
komið fram með miklar
nýjungar, en þó breytt i ýmsu
þeim venjum sem mér finnst of
þvingandi. Eins og þú sérð,
sitjum við hér i skólastofunni við
nokkurs konar hringborð. Hér er
enginn skammarkrókur. Sá sem
eitthvað brýtur af sér, fær sæti
inni i miðjum hringnum. Þar
situr hann þangað til um mál
hans hefur verið fjallað. Það gera
þrir bekkjafélagar hans, sem til
þess eru kvaddir hverju sinni.
Þetta hefur gefizt mjög vel. Börn
eru réttlát og óhlutdræg.
Ég hef samband við
foreldrana, þegar mér hefur
virzt ástæða til, og einnig beði<þá
að koma til min ef eitthvað ber á
milli, sem þeim finnst þurfa
skýringa við eða ástæðu til að
ræða um.
Jú, starfið á vel við mig, og ég
vona að svo verði áfram.
■ ☆ ■
Hún Sif Ægisdóttirer bara sex
ára telpa — samt er hún oröin læs
og situr í sjö ára deild. Jú, þaö eru
reyndar tvö önnur börn, sem eru
svona dugleg. Já, þaö skiptir
miklu máli að vera iðinn og dug-
legur i skóla.
Listaverk
i daesins önn.
Elisabet Þórarinsdóttir, hefur
ákveöið að verða tannlæknir. Nei,
hún ætlar ekkert að vorkenna
krökkunum þó að þau haldi að
þetta sé sárt. ja, hún ætlar bara
að deyfa. „Dýrt er að láta gera
við tennurnar? Já, kannski. En
pabbi og mamma fra ókeypis.”
Sigurborg Ragnarsdóttir.
Hún kennir sex ára börnunum.
Tekur á móti þeim, sem koma til
skólans i fyrsta sinn.
Sigurborgu þekkja flestir Is-
lendingar, ekki þó sem kennara i
Fossvogsskóla, heldur sjónvarps-
þul. En það er vist sama hvort
hún er i sjónvarpinu eða skóla-
stofunni, hún nýtur vinsælda á
báðum stöðum.
Kennslan fer fram i björtum
rúmgóðum sal. Þar annast tveir
kennarar 39 barna hóp, sem skipt
er i smærri hópa, og valin verk-
efni, ekki endilega öllum þau
sömu, fremur eftir áhuga og
starfshæfni. Átthagafræði skipar
þarna virðulegan sess, enda
mikið teiknað.
Sumir foreldranna vilja lita svo
á, að þegar börnin eru tekin i
skólann sex ára eigi sjö ára
námsefnið að færast niður og til-
heyra þeim aldri, annars þjóni
þessi breyting engum tilgangi.
Þetta er misskilningur. Þessi
fyrsti vetur er miðaður við að
kynna þeim skólann og jafna
stöðuna milli þeirra þannig.að
þau standi svipað að vigi til að
hefja hið eiginlega nám sjö ára
gömul miðað við hæfni þeirra
sem einstaklinga.
Starfið er ánægjulegt en nokkuð
erfitt. Það krefst undirbúnings og
i mörg horn er að lita i hverri
kennslustund.
9