Tíminn - 01.06.1972, Blaðsíða 8

8
TÍMINN
Fimmtudagur 1. júní 1972.
Fimmtudagur 1. júnl 1972.
TÍMINN
9
Þ.M. SKRIFAR
Við prentiðn í 66 ár
Ég er fæddur i Reykjanesvita 8.
april 1892, þar sem faðir minn,
Sigurður Sigurðsson var að-
stoðarvitavörður. Móðir min var
Kristin Jóhannesdóttir, og höfðu
þau kynnzt þar suður frá. Hann
var kominn norðan úr Vatnsdal i
Húnavatnssýslu en hún var ættuð
úr bingeyjarsýslu, fædd i
Hvammi i Aðaldal.
Ekki löngu eftir fæðingu mina
fluttu þau, faðir minn og móðir að
Toftum i Grindavik og bjuggu þar
um skeið. baðan svo að Junkara-
gerði i Höfnum, þar var búsetan
þóekki löng, heldur fluttu þau inn
til Reykjavikur 1898 og fengu ibúð
fyrir f jölskylduna hjá Ólafi Ólafs-
syni á Bakka, — það er vestur i
bæ.
Faðir minn hafði stundað sjó
áðdr og réðist nú á útveginn hjá
Geir Zoega og varð þar fljótlega
stýrimaður. Hann var ólærður en
þeim féll vel við hann og vildu
hafa hann. Seinna varð hann
stýrimaður hjá Hjalta Jónssyni,
Eldeyjar-Hjalta. Ég fór til sjós
með þeim vorið 1906. bá var afli
fremur tregur, en Hjalti sá
brezku togarana moka upp fiskin-
um rétt við nefið á okkur, og féll
það illa. Maðurinn var fram-
sækinn og vildi halda sinum hlut
til móts við aðra.
Skipið, sem við vorum á, hélt
Svipt og átti hann það i félagi við
borstein Guðmundsson yfirfisk-
matsmann og Björn kolasala,
bróðir hans. Hjalti hætti snemma
þetta haust og skömmu seinna
seldi hann skipið, og fór svo utan
og keypti togara sem hann nefndi
Marz.
Rétt eftir að ég kom i land var
auglýst eftir dreng til starfa hjá
ísafold. Ég sótti um þetta starf og
fékk það.
bað var ekki ætlun min að
ilengjast þar, en ég hafði strax i
upphafi gaman af vélum og Björn
Jónsson, ritstjóri ísafoldar, sem
siðar varð ráðherra, hann tók eft-
ir þessu og vildi fá mig til þess að
læra. Og þegar hann eitt sinn
kallaði mig inn á skrifstofu til sin
sagði hann:
„Jóhannes, nú ferð þú að læra.
Ég skal borga þér hærra kaup en
ég borga nokkrum öðrum. bú
skalt fá 15 krónur á mánuði. bú
skalt segja foreldrum þinum
þetta.”
Móðir min varð náttúrlega
himinlifandi, ef ég gæti staðfestst
i landi og það varð úr, að ég fór að
læra. Namstiminn var fjögur ár.
Nú var ég fremur litið skóla-
genginn. Sem drengur var ég
aðeins tvo vetur i frekar lélegum
barnaskóla. En þegar ég var
kominn sem námssveinn hjá ísa-
fold bætti dálitið um.
bað var til nokkuð sem hét Iðn-
skóli og starfaöi á kvöldin frá 8 til
10.
Vinnutiminn hjá okkur i prent-
smiðjunni var frá klukkan 8 á
morgnanna til klukkan 7 á
kvöldin, og þegar sveinarnir
hættu störfum á kvöldin áttum við
lærlingarnir að hreinsa allt til og
siðan mæta i skólanum kl. 8 eins
og hinir. bað gefur auga leið, að
enginn timi gafst til lesturs. Ég
þraukaði vegna þess sérstaklega,
að mér mótti mjög gaman að
teikningu, og maður mátti halda
áfram með þau verkefni, sem
maður fékk. betta var nú einkum
byggt upp fyrir trésmiði — flatar-
teikningin — en svo mátti maður
fara i frihendisteikningu. Ég
flýtti mér sem mest ég mátti að
ljúka fyrirskipuðu verkefnunum,
svo ég gæti gefið mér meiri tima i
að teikna frjálst. En næsta vetur
varð ég að hætta á miöjum vetri i
skólanum. bað var svo mikið aö
gera i prentsmiðjunni, að mér
gafst ekki timi til aö lesa námsgr-
einar skólans og treysti mér þvi
ekki til að skila þeim eins og vera
bar. Ég er þvi litt menntaður
maöur. —
aö sitja á skólabekk og auðvitað
hafði ég hug á að leita mér þekk-
ingar. Og fyrst og fremst þá eins
mikillar og unnt var i minni
starfsgrein.
Eins og ég sagði áðan þá var
námstiminn fjögur ár og að hon-
um loknum vildi ég fá sveinsbréf.
bá var bæjarfógeti i Reykjavik
Halldór Danielsson, og þegar ég
fór til hans þeirra erinda, sagði
hann: ,,bér þurfið ekkert sveins-
bréf. betta er ekki iðn, þetta er
list — og ég fékk ekkert sveins-
bréf.
Svo var ég nú þarna sex ár i
viðbót — alls tiu ár. bá fór ég utan
til að leita mér fullkominnar
þekkingar i minni iðn og hafði
ákaflega mikla löngun til þess að
læra litmyndaprentun, en hún
þekktist ekki hér. bað var undan-
tekning að væri litmynd prentuð i
blað eða bók, og ef það var gert,
þá þurfti að sækja myndamótið til
útlanda.
Nú hafði ég lesið talsvert um
myndprentun og var þess vegna
töluvert kunnugur henni af bók-
um, fagbókum, sem ég hafði aflað
mér. betta var i striðinu, að ég
fór út, og hafði ég fengið dálitinn
styrk til fararinnar. beir pen-
ingar, sem ég hafði handbæra,
nægðu nákvæmlega talið til að
greiða fæði á útleiðinni, þvi að i
staðinn fyrir fjóra daga, sem
áætlað var að ferðin yfir hafið
tæki, vorum við fimmtán daga.
Við lágum fyrst i Kirkwall viku-
tima, vorum teknir af Englend-
ingum — siðan var farið með okk-
ur til Leith og þar töfðumst við
lengi og var orsökin sú, að við
höfðum meðferðis kolsýrudunka
frá Sanitas'.
Var haldin mikil ráðstefna út af
þvi, hvort hér mundi ekki vera
um að ræða sprengjuhylki.
Svo þegar við komum til Kaup-
mannahafnar átti ég eftir tvær
krónur umfram það, sem ég hafði
greitt á skipinu. bessar tvær
krónur nægðu fyrir gistingu eina
nótt. Siðan gekk ég upp i KFUM,
þvi að ég hafði meðmæli frá Séra
Bjarna dómkirkjupresti, séra
Friðrik var þá i Ameriku.
barna var mér vel tekið og
framkvæmdastjórinn spurði mig,
hvort ég hefði nokkuð borðað.
Nei, ég kvað það ekki vera. ,,bá
skulum við koma og borða mið-
dag,” sagði hann. ,,En hefur þú
fengið herbergi,” bætti hann við.
„Nei,” ekki var það.
„Jæja, það vill nú svo vel til, að
einn af framkvæmdastjórunum
er ekki heima og þú getur fengið
herbergið hans vikutíma.”
Daginn eftir fór ég svo og ætlaði
að fá útborgaðan styrkinn, sem
mér hafði verið veittur, en þá var
það ekki hægt fyrr en eftir viku,
og þá fimmtiu krónur á mán-
uðinn.
bessa næstu viku svalt ég. Mér
leið ekkert mjög illa en á þriðja
degi var það orðið dálitið örðugt.
Og að ganga fram hjá matsölu-
stöðum og finna steikarilminn,
þaö var fremur slæmt.
Jæja, eftir vikuna fékk ég út-
borgaðar fimmtíu krónur.
Fyrir klefafélaga á leiðinni út,
hafði ég haft læknanema, sem var
að fara til framhaldsnáms.
Tryggvi Eiriksáon hét hann.
Hann hafði sagt mér, áður en við
skildum, að ef ég þyrfti einhvers
með skyldi ég koma heim til sin.
Svo var þaö siðasta kvöldið, sem
ég var að ganga upp i „Tower” til
að leggjast þar til hvildar, að ég
mætti honum þar sem hann var á
gangi á Strikinu með unnustu
sinni. Hann kvæntis danskri konu.
Við heilsumst og hann spyr
mig, hvernig gangi.
„bað gengur sæmilega,” svara
ég-
„Og hvar býrðu?”
Ég kvaðst sofa uppi i KFUM.
„Og hvar borðarðu?”
„Ég hef ekkert borðað.”
„Hvað segirðu? Hvers vegna
hefurðu ekki komið heim til
min?”
„bað hefur nú verið aðalat-
vinna min að koma heim til þin,
en þú hefur aldrei verið heima.”
Svo fékk hann mér tiu krónur
ogsagði: „Farðu nú og fáðu þér
að borða. Komdu svo á morgun og
talaðu við mig.”
Nú langaði mig til að kaupa
góðan mat, — Ég keypti tvær
appelsinur og lét þær nægja þetta
kvöld. Daginn eftir keypti ég mér
hafraseyði.
betta gekk allt vel, en endaði þó
með þvi, að ég var atvinnulaus i
tvo mánuði. Komst siðan i góða
prentsmiðju og fékk það, sem mig
langaði til. Ég var settur til að
prenta litmyndir, og mér heppn-
aðist það svo vel, að þeir fengu
aldrei vitneskju um, að ég hefði
ekki gert það áður, og mér bauðst
góð staða um veturinn. En ég
hafði lofað að koma heim aftur og
þar að auki átti ég unnustu og viö
ætluðum að gifta okkur. En i
þessari dönsku prentsmiðju leið
mér ákaflega vel og þarna var
gott fólk.
Einu sinni kom verkstjórinn til
min með mynd og spurði, hvort
e'g treysti mér til að prenta hana.
Ég athugaði myndina og sagð-
ist ekki sjá annað, en ég gæti
prentað hana.
„bað þykir mér vænt um,”
sagði verkstjórinn, „þvi að það er
önnur prentsmiðja, sem hefur
gefizt upp við það og sent hana frá
sér.”
Ég prentaði myndina. Hún var i
mörgum litum, fleiri en venjulegt
er. Venjulega eru mest fjórir litir,
en þessi var i fimm litum. Prent-
unin heppnaðist vel. betta var nú
hvatning fyrir mig. En nú fór ég
heim.
Ég hafði lofað Ólafi Björnssyni,
hann var þá tekinn við ísafold, að
kma til hans aftur, og það gerði
ég. betta var árið 1915. barna var
ég svo til vors 1918, þá fer ég sem
verkstjóri i Félagsprent-
smiðjuna. En árið 1919 fór ég svo
utan aftur til að hjálpa til við inn-
kaup á vélum, sem setja átti upp i
nýrri prentsmiðju, prent-
smiðjunni „Acta” bessa prent-
smiðju keyptu seinna samvinnu-
menn, byggðu hús yfirhana og
gáfu henni nafnið „Edda”. bá var
ég farinn út Acta og gaf mig um
tima alveg að starfrækslu sjó-
mannastofunnar i Reykjavik,
sem ég áður hafði eingöngu unnið
i hjáverkum. Svo fór ég norður á
Akureyri og starfaði um skeið hjá
Oddi Björnssyni.
Arið 1939 fluttist ég aftur suður
og var þá fyrst verkstjóri hjá
Eddu. bangað til ég fór i Kass-
agerðina og hjálpaði þeim til að
komast af stað. Svo réðist ég i
prentsmiðjuna Leftur og hef
verið þar siðustu 24 árin.
Gunnar Einarsson átti þá Leift-
ur i félagi við aðra og var prent-
smiðjustjórinn Ólafur Bergmann.
Seinna færðist svo reksturinn
meira á hendur Gunnars, hann
hætti sem prentsmiðjustjóri hjá
Isafold og tók við Leiftri. Sam-
skipti okkar hafa ætið verið mjög
gíð. Við vorum æskufélagar.
Liklega hefur það verið árið
1905, þá var nýbyggt hús á
Hverfisgötu, sem þá var nr. 42, en
nú er nr. 82, að ég held. Hús
þetta hafði byggt Einar Einars-
son, skipstjóri frá Flekkudal.
barna fengu foreldrar minir
leigt, tvö herbergi og eldhús og
kostaði 7 — sjö — krónur á mán-
uði. En fyrir ofan við Laugaveg-
inn, átti Gunnar heima, og við
urðum fljótt ákaflega sam-
rýmdir.
Okkur Gunnari langaði báða til
að fara menntaveginn, en sökum
fátæktar var það útilokað. Hann
starfaði fyrst við verzlun en þeg-
ar ég hafði verið tvö ár hjá Isafold
var pláss laust i setjarasal. Hann
sótti um það og fékk það. Seinna
varð hann svo prentsmiðjustjóri.
Ég hef unnið við prentverk frá
þvi ég var 14 ára, og ennþá stend
ég fullan vinnudag nú áttræður.
Og i haust er ég þá búinn að vinna
við þetta 66 ár.
Ég tel prentverkið listgrein og
höfða til fleiri kennda mannsins
en þeirrar einnar að vinna eitt-
hvert verk.
Ef við tökum t.d. Gutenberg.
Bibliu Gutenbergs, sem hann að
öllu leyti vann, þá er þetta svo
stórkostleg list, að maður stendur
agndofa, þegar maður skoðar
hana. Og nú hefur sá atburður
gerzt, að endurprentun af þessari
fallegu bók er komin til Islands.
Meðlimir i prentarafélaginu
gáfu prentarafélaginu endur-
prentun af þessari bók, sem
prentuð er i Ameriku.
bað er hægt að segja, að i þá
daga var hraðinn ekki eins mikill
á öllu. Menn gáfu sér tima — gáfu
sér tima til að anda. Nú er fartin
orðin svo mikil, að menn taka
andann á lofti. Svo ná þeir honum
ekki stundum, og detta niður
dauðir. bess vegna er það svo nú
orðið með tilkomu hinna stór-
virku véla, að prentverkið er
mikið orðið verksmiðjuvinna eða
iönaður.
Aður var stritið mikið og menn
þurftu að neyta kraftanna. bað
var oft litið til hnífs og skeiðar og
afkoman ekki góð. En mér finnst
þó, að menn hafi ekki siður lifað
ánægjulegu lifi. bað þurfti svo
lítið tii að gleðja fólkið. Og menn
glöddust i samfélagi hvers annars
miklu betur en nú. Nú lifir ein-
staklingurinn ákaflega mikið út
af fyrir sig.
Nú heimta menn svo mikið af
þvi opinbera, en eru minna kröfu-
harðir til sjálfs sin. Hitt er það, að
fólk lifir þægilegra lifi núna. bað
fer betur um það. Fólk er betur
klætt og hefur betri ibúðir, og
þess háttar. En ég veit ekki, hvort
lifsgleðin er nokkuð meiri — Ég
held hún sé jafnvel minni heldur
en var.
Eftirsókn I lifsmunað og pen-
inga er svo mikil og orsakar svo
mikla spennu, að fólk hefur það
aldrei rólegt og aldrei gott, og
aðeins sárafáir sem raunveru-
lega njóta þess aö vera til.
Mér er ákaflega minnisstætt,
Framhald á bls. 10
Jóhannes Sigurðsson
Árelíus Níelsson:
Borgarbókasafn
Fátt skartar fremur við
framaveg Islendinga en
menningarstofnun til eflingar
bókmenntum og menningararfi.
Segja má, að þar hafi vel verið að
unnið, þegar litið er til Lands-
bókasafnsins, sem enn er ein hin
helzta perla í húsagerðarlisj
landsmanna. Má sannarlega da
þann stórhug og framsýni, sem
Menntaskólinn á brekkunni við
Lækinn og Landsbókasafnið við
Hverfisgötu bera vott um, og
rik t hefur hjá ráðandi mönnum,
meðan Reykjavik enn var aðeins
litið þorp. Kannski voru það
Danir, sem réðu þessum fram-
kvæmdum. En timarnir breytast
og heimta nýjar aðgerðir, aðra
aðstöðu, aukið húsnæði, betra
skipulag.
Eitt er.vist, og þeir, sem búa i
nánd bókastofnana Reykjavik
nútimans og sjá þá átafla af
bókum, sem börn bera með sér
heim að láni daglega, vita að
lestrarlöngun og þekkingarþrá
logar enn i sálum landsins barna,
þrátt fyrir allt, sem útvarp og
sjónvarp flytja að eyrum og
augum inn á heimilin á stundu
hverri.
bær byggingar, sem ráðamenn
efna til við aðstæður og efnahag
menningarþjóða nútimans ættu
að vera tákn þeirra óska og
þeirrar samstöðu I senn, sem
auðugar þjóðir gætu hagnýtt
handa framtiðinni, leggja
menningarlega séð i lófa eftir-
komenda.
Borgarbókasafnið í Lyngby er
eitt af slikum opinberum
byggingum. bað er tákn þess
bezta, sem þannig verður gjört i
hagkvæmni og hagleik. En það er
i algjörum sérflokki sem bóka-
safn.
Raunar má fullyrða, að
byggingar og skipulag bókasafna
sé nú á tilraunastigi um það, hvað
bezt muni hæfa starfsemi þeirra I
nútíð og framtið. Fátt er þar
viðurkennt sem ákveðin hefð og
algjört skilyrði, nema ef vera
skal,að þau þurfi að hafa opið
svæði til útsýnis, en ekki vera
staðsett I húsaþröng. bað er
einmitt vegna þess, sem Borgar-
bókasafnið I Lyngby var byggt
við fallegt vatn, Mölledammen-
Myllutjörnina og með græna
grasflöt að næsta nágrenni, en þó
við aðalgötu hverfisins, þar sem
enga kröfu til að vera sjálfstætt
listaverk, þótt sviphrein sé. Hið
sama má segja um alla innviðu
og húsgögn, þar ræður hið hag-
kvæma, einfalda og trausta svip
og vali. Hið sama má segja um
bókahillurnar, sem mynda sam-
fellt skipulagt kerfi og verka ekki
síður sem sýningarkassar en
virðulegir bókaskápar.
Hitakerfi,ljós og loftræsting, er
allt vélrænt og ljósin likust
tunglum I lofti salarins.
bær deildir, sem mesta athygli
vekja, er barnadeildin og
hlustunardeildin. Sýnisbækurnar
i barnadeildinni vekja mikinn
áhuga og forvitni yngstu notenda
safns ins. En þar eigum við hér i
Reykjavík ekki siðra fyrirkomu-
lag, og starfsemi I hverfasöfnum
borgarinnar — með þeirra góða
starfsliði.
En I hlustunardeild Borgar-
bókasafnsins í Lyngby sat unga
fólkið I þægilegum sófum, með
heyrnartæki fyrir báðum eyrum
og hlustaði á upplýsingar um
bækur og málefni, bókaval eöa
hljómplötur og ljómaði af svip
þess og augum.
Sú stefna hefur mótazt I þessum
í Lyngby
Reykjavik býr þar sem i flestu
öðru vel að sinu fólki, með litlu
söfnunum og bókavögnunum. En
hins vegar má segja, að þessa
höfuðborg helztu bókmennta-
þjóðar heims vanti stórt borgar-
bókasafn eftir fyllstu kröfum
timanna, menningarmiðstöð á
fögrum og hagfelldum stað I
borginni.
Aðstaðan til starfa I litlum
húsum, sem ætluð voru i
byggingu til alls annars fremur,
hlýtur að hafa verið og vera erfið
hjá þeim, sem annazt hafa hin
svonefndu Bæjarbókasafn og
Alþýðubókasafn allt til þessa.
bað er til að minna á það, sem
koma skal, að hér skal með
nokkrum orðum sagt frá nýtízku-
legasta og að ýmissa áliti full-
komnasta útlánasafni á Norður-
löndum. En það er Borgarbóka-
safnið — Stadsbiblioteket i
Lyngby i Kaupmannahöfn
bar er raunar allt á sama stað:
Bókasafn almennt, hljómlistar-
bókasafn og listbókasafn.
Hljómlista.safnið eöa
Musikbibliotekið hefur veriö
þarna lengi og er að vissu leyti
upphaf og hornsteinn annarrar
starfsemi á staðnum, og hefur
verið reynt að tengja nýju
byggingarnar þessu gamla húsi.
En ekki eru allir á einu máli um,
hve vel hafi tekizt.
Nýja safnið er i skugga þessa
fornhýsis frá aðalgötu séð, þótt
segja megi,að það sé verður og
virðulegur minnisvaröi viö inn-
ganginn.
I velferðarsamfélögum
20.aldar ættu menningarstofnanir
og samfélagshallir að setja sér-
staklega svip á bæinn. bannig
opnast breiður vegur eða margar
leiðir til aö leggja fram fé til
bygginga út fyrir hið allra nauð-
synlegasta, svo að sameinazt gæti
á einum stað hagkvæmni, nauð-
syn og hreinleiki i byggingarstil
og fegurð.
unnt er að hafa bilastæði til af-
nota. Inngangur að safninu er
auðvitað frá þessari aðalbraut og
fram hjá gamla tónlistarsafninu,
sem áður er minnzt á. En það var
byggt þarna „í sveitinni” um
1750. En verkar nú sem hluti
þessarar nútímastofnunar, og er
raunverulegt andlit hennar út að
götunni við fyrstu sýn.
Nýbyggingin, Borgarbókasafnið
sjálft, stendur á nokkuð upp-
hækkuðum palli. En á þessum
palli eru herbergi starfsfólks,
bókageymslur, tæknistofur og
námssalir eða vinnustofur. Sjálf
bókasafnsbyggingin er að mestu
leyti með útveggjum úr gleri,
léttum skilrúmum og bókahillum,
sem komið er fyrir á rhiðju gólfi.
bað er þvi auðvelt að breyta
þarna öllu, ef þurfa þykir, með
litilli fyrirhöfn.
A aðalhæðinni er útlánssalur
barnabókadeild æskulýðs-les-
deild, lestrarsalur, fyrir-
lestrasalur og sýningarsalur, sem
auðvelt er að sameina til ýmiss
konar fræðslunámskeiða og
tómstundastarfs á
sömu hæð er einnig veitingastofa,
litlar lesstofur og skrifstofa
safnsins. Reynt hefur verið aö
láta útsýnið yfir tjörnina og um-
hverfi hennar njóta sin, hvar-
vetna sem bezt. Að öðru leyti er
ekkert, sem nefna mætti þjóölegt,
eða sérstættt við þessa byggingu.
Hún er að efni, svip og formi
mótuð af hinu alþjóölega hugar-
fari 20.aldar. Kann mörgum að
finnast það galli. Og vissulega
mætti vera eitthvað, sem tengdi
staðinn svip eöa sögu Danifierkur
eða Kaupmannahafnar. Sjálfsagt
fyndist okkur Reykvlkingum, að
slik menningarvigi borgarinnar
þyrfti einhver söguleg og þjóðleg
tengsl við fortfð og bókaramennt.
Oll er byggingin einföld i
formum og skipulagi miðuð við
tilgang og hagkvæmni fremur en
huglæg viðfangsefni, og gerir
málum hin siðari ár aö sameina
sem mest á sama stað, sem orðið
geti til fræðslu og menntunar al
menningi í sambandi við bók-
lestur og bókfræði.
Aður er minnzt á hljómlistar-
bókasafnið I gamla húsinu viö
aðalgötuna. En þangað leita þeir
fræðslu og skemmtunar, sem
hafa sérstakan áhuga á tónlist.
bar fást lánaðar bækur um tón-
fræði og tónlistarsögu, nótna-
bækur og grammófónplötur með
verkum snillinga jafnt sem vin-
sælum dægurlögum og „poppi”.
En á staðnum má finna og nota
handbækur, tímarit. og plötur,
sem ekki eru til útlána en njóta
má I sérstökum hlustunarsölum.
bá ér einnig I Lyngby sérstök
deild fyrir listbókmenntir með
svipuðu fyrirkomulagi og tónbók-
menntirnar. Sú deild er sérstak-
lega ætluð listunnendum i
málaralist, húsagerðar- og högg-
myndalist, grafik, handíðum og
auglýsingatækni, teikningu og
listiðnaði, ekki sizt i þjóðlegum
stil. Deild þessi er mikið notuð af
nemendum i alls konar ’list
greinum, öðrum en tónlist og orö-
list og lánar mikið út af myndum
og bókum.
öll starfsemi þessarar miklu
menningarstofnunar er til fyrir-
myndar og sýnir vel hið háa stig
menningar, sem danska þjóðin
hefur náð.
begar Islenzkir arkitektar fara að
teikna og hugsa framtföarbóka-
safn Reykjaéíkur mættu þeir
gjarnan kynna sér skipulag og
gerð Borgarbókasafnsins I
Lyngby.bar er ýmislegt til eftir-
breytni.
En gleymum samt ekki að
Borgarbókasafn Reykjavlkur,
mætti gjarnan eiga útsýni til
sævar og fjalla 1 senn og vera
tengt djúpum rótum þeim bók-
menntaarfi, sem tslandi og sögu
bókritunar á þessu eylandi hæfir.
1 unglingadeild bókasafnsins geta safngestir setzt niður og hlustað á hitt og þetta eins og sjá má á þessari mynd.
Borgarbókasafnið I Lyngby.
t barnadeild safnsins er innréttingin nýstárleg. Það
Börnin geta setið eða legið eftir þvl sem þeim fellur
Loftlýsingunni er komið mjög óreglulega fyrir, og er
er Nanna Ditzel, sem hefur skipulagt þessa deild.
bezt, og eins og sést að stúlkan gerir hér á myndinni.
henni ætlað að minna börnin á stjörnur himinsins.