Tíminn - 06.06.1972, Blaðsíða 6

6
TÍMINN
Þriöjudagur 6. júni 1972.
MARGT SKEÐUR Á SÆ:
Stóraðgerð
islenzks
skipstjóra
í haugasjó
úti á reginhafi
Guöráöur skipstjóri skoöar handaverk sin og sér, aö ekki er um aö viilast: Súezskurðurinn er lokaður.
Þaö var á laugardagskvöldiö.
Keykjal'oss lá á ytri höfninni, ný
kominn frá útlöndum, og heiö
hafnsögumanns að lokinni toll-
skoðun. Ifvitur bill ók fram á
••■'yglíjuna- þar sem Magni lá i
krikanum við hafnarhakkann og
út úr hnnum steig maður með
stóran blómvönd i hendindi, um-
valinii mosagrænu plasti. Ilann
hraðaðsi sér um borð i Magna,
sent var i þann veginn að leggja
al' stað út að Reykjafossi. Þetta
var llöskuldur Skagfjörð leikari,
og liann átti erindi við skip-
stjórann á Reykjafossi, Guöráð
Sigurðsson. Ilonum telur llösk-
uldur sig seni sagl eiga talsvert
mikið að launa, jafnvel lif og fjör.
Við hjá Timanum höfðum pata
af þvi, aö Höskuldur hefði komið
heim með Skógafossi fyrir ör-
fáum dögum, eftir sex vikna legu
á sjúkrahúsi i Rotterdam, og það
vissum við líka, að Höskuldur
hafði ætlað aö bregða sér til
Hollands i einhvers konar lysti-
reisu rétt fyrir sumarmálin.
Hann hafði tekið sér fari með
Reykjafossi, en þegar til kast-
anna kom, réðst hann aöstoðar-
matsveinn á skipið, þvi að slikan
mann vantaði þá i svipinn. Það
var heppilegra fyrirkomulag
fyrir pyngju Höskulds, auk þess
sem hann kveið þvi að verða eini
farþeginn a ákipinu og kannski
eins og hálfvegis utanveltu á
sjónum. Upp á þessi býti var hann
skráður á skipið, rétt eins og hver
annar sjómaður.
Ferðinni var heitið til Rotter-
dam, og þetta varð söguleg ferð
að vissu leyti — svo söguleg að
hennar var getið bæði i sjónvarpi
Hollendinga og blöðum i Rotter-
dam. ,,Það var enginn læknir um
borð, en skipstjórinn var góður”,
var þar fyrirsögn i blaði
,/tslenzkur skipstjóri bjargar
manni með stóraðgerð”, sagði
sjónvarpsmaðurinn. Og þá erum
við komin að þvi, sem til tiðinda
bar á sjónum i þessari ferð
Reykjafoss.
Flakandi skurður
eyrna á milli
—Það var 5. april, sagði
Höskuldur, þegar við fórum að
spyrja hann um atvik öll ,
stormur og haugasjór og búið að
vera vont veður allan daginn —
ég held helzt ellefu vindstig. Ég
var að koma út úr klefanum,
þegar sjór reið yfir skipið. Ég
dokaði við örlitla stund, en ætlaði
að halda áfram, þegar mér fannst
vera að kyrrast. Ég var staddur á
mótum tveggja ganga, og sá galli
var á, að þar vantaði handfestu.
Allt i einu tók skipið feikilega
veltu. Ég tókst upp, og ég man,
að ég slóst upp i loftið yfir þver-
ganginum. Ég snerist við á flug-
inu og sentist svona allan þver-
ganginn á enda, fimm eða sex
metra, og kom niður á höfuðið á
þröskuld við hinn enda gangsins,
bryddan álþynnum.
Það var mikið sár sem ég fékk:
Fimmtán sentimetra langur
skurður eyrna á milli, þvert yfir
höfuðið. Auk þess stórlaskaðist
ég að ööru leyti, þótt ég vissi það
ekki fyrr en seinna, sagði Hösk-
uldur.
Blóðbunan stóð eins
og foss úr hausnum
Höskuldur missti meðvitund
við höggið, en þó ekki nema litla
stund.Næst heyrði ég hróp fyrir
aftan mig, segir hann. ,,Það var
ég, sem kom fyrstur að honum”
segir yfirmatsveinninn, Björn
Bjarnar, er kveðst vera Vest-
manneyingur — ekki íslendingur.
,,Ég var nýbúinn að ræsa hann,
og hann átti að fara að vinna.
Hann spratt undireins & fætur,
þviað hann er sjóhraustur fjandi,
en þegar ég kom aftur eftir litla
stund, lá hann þarna i ganginum
og blóðbunan ein og foss aftur úr
hausnum á honum. Það var aga-
legur djöfull’.’
Og svo bætir hann þvi við, hinn
sjóvani Vestmanneyingur, sem
þykir ofmikill þurrlendisbragur
að þvi að kalla sig tslending, aö
Höskuldur hefði látið sig falla á
gólfið, þegar sjórinn reið yfir
skipið.
Læknisaðgerð skipstjóra
á stórsjó á reginhafi
Hér er það, sem skipstjórinn á
Reykjafossi, Guðráður Sigurðs-
son, kemur til sögunnar. Hinn
slasaði maður var borinn upp, og
skipstjórinn náði talsamband við
lækni i Vestmannaeyjum. Tveir
kostir voru fyrir hendi: Annar
var sá að sauma sárið saman og
halda siðan áfram til Rotterdam
eða leita sem skjótast hafnar, þar
sem læknishjálp var aö fá, og þá
kom annaðhvort til greina að
fara til Færeyja eöa snúa við til
Vestmannaeyja. t samráði við
lækninn var ákveðið, aö skip-
stjórnarmenn freistuðu þess að
sauma skurðinn saman. Guð-
ráður tók það að sér.
— Jú,þetta er langmesta að-.
gerð, sem ég hef framkvæmt,
segir Guðráður, þar sem hann
stendur i klefa sinum meö blóm-
vöndinn frá Höskuldi i höndunum
og undrast hálfgert, að blað eins
og Timinn — eða fjölmiðlar yfir-
leitt — skuli vera að gera veður út
af þessu. En við eigum að geta
svona, bætir hann við. Okkur er
kennt svona i stýrimannaskól-
anum.
— Ég lét stöðva skipið, heldur
hann áfram og beitti upp i. Með
manninn var farið inn i setusai
yfirmanna, þar sem eru lágir
stólar, festir niður i gólfið. t einn
þeirra lét ég setja hann. Við
deyfðum hann auðvitað, og svo
saumaði ég skurðinn saman,
liggjandi á hnjánum á gólfinu.
Það hafði ekki nein slagæð skorizt
sundur, en þetta var samt anzi
hroðalegt sár. Þetta var mikill,
gapandi skurður, og höfuðleðrið á
mönnum er miklu þykkara en
annað skinn og verra að fást við
þetta vegna þess.
— Ég hef heyrt, að þú hafir
áður saumað saman svöðusár úti
á hafi? segir blaðamaöurinn.
— Já þaö var úti á miðju
Atlantshafi á leið frá New York til
Reykjavikur — einhvern tima
rétt eftir stríðið, minnir mig.
Þetta var þriggja eða fjögurra
ára gamall drengur, sonur Kat-
rinar Fjeldsteð, sem hafði fengið
svööusár ofan við augabrún. Þá
var þess enginn kostur að ráðfæra
sig við lækni vegna fjarlægðar,
svo að ég varö aö gera þetta upp
á mitt eindæmi.
En það var miklu minna sár en
Höskuldur hlaut. Það var bótin,
að hann barst vel af. Og að það
hafi verið ellefu vindstig — það
held ég hafi tæpast verið. En
veðrið var samt vont.
Nefnist Súezskurður síðan
honum var lokað
Við röbbum um þetta Iitla
stund. Guðráður skipstjóri er
yfirlætislaus maður og kærir sig
ekki um að fjölyrða þetta atvik.
Skyldurnar kalla lika að. En
Höskuldur heldur sögunni áfram:
— Það voru þrjár nálar
prófaðar, og sjö voru sporin, sem
skipstjórinn saumaði, segir hann,
og hann var þrjá klukkutima með
mig þarna á stólnum. Brytinn
hélt i höndina á mér.
Stýriríiaðurinn gizkaði á, að ég
hefði misst rösklega einn litra af
blóði, og sjö rauð handklæði fóru I
Atlantshafið. Litinn höfðu þau öll
fengið af þessum rauðu blóð-
kornum, sem eiginlega hefðu átt
að vera kyrr i skrokknum á mér.
Þegar aðgerðinni var lokið, var
bundið um höfuðið á mér og ég
lagður I rúm. Þá var klukkan
hálf-ellefu að kvöldi. Þeir vöktu
yfir mér, og ég svaf sæmilega.
Þeir létu Reykjafoss hafa
drjúgan skrið, þvi að þeir vildu
koma mér sem fyrst i sjúkrahús,
og i Hollandi höfnuðum við okkur
lika eftir tvo sólarhringa. Ég fór
fijótt að kalla þennan skurð á
husnum á mér Súezskurðinn
bætir Höskuldur við um leið og
hann strýkur hendinni yfir
höfuðið á sér. Það er af þvi, að
þeir eru báðir lokaðir.
Laskaðir hálsliðir og
undið upp á mænuna
— Það var eitt, sem mér fannst
strax undarlegt, sagði Höskuldur
ennfremur: — Hægri höndin var
máttlaus, og minntist ég þess þö
ekki, að ég hefði fengið högg á
hana. Þetta var borið undir lækn-
inn i Vestmannaeyjum. Honum
þóttu það alvarleg tiðindi, þvi aö
það benti til þess, að mænan hefði
skaddazt.
En hvað um það: Við höfnuðum
okkur i Rotterdam, og ég var enn
hitalaus. Liðan var auðvitaö ekki
sem bezt, þó að ég kvartaði ekki.
Klukkan hálfniu að morgni var
farið með mig i bil i hafnar-
sjúkrahús. Þar var tekin af mér
röntgenmynd, og þá upp-
götvaðist, að tveir hálsliðir voru
laskaðir og mænan undin. Ég var
drifinn beint á sersjúkrahús —
þar iá lif mitt við, sögðu þeir, að
ég kæmist þangað fljótt, og ég
fékk ekki einu sinni að sækja
föggur minar i Reykjafoss.
Tveir Jirókar settir í gpt
á höfuðkúpunni
Loftskeytamaðurinn á Reykja-
fossi hafði farið með mig i
hafnarsjúkrahúsið, og hann
fylgdi mér lika i hinn spitalann.
Tveir læknar, sérfræðingur og
hjúkrunarkona biðu min. Loft-
skeytamanninum var sagt að
fara en ég var drifinn úr hverri
spjör og færður i slopp. Siðan var
Guöráður og Höskuldur hafa lagt kinn við kinn og kysst hvorn annann, og hér stendur skipstjórinn i
káetunni sinni með blómvöndinn, sem Höskuldur færði honum um borð.