Tíminn - 08.06.1972, Blaðsíða 9

Fimmtudagur 8. júni 1972.
TÍMINN
9
(Jtgefandi: Fra'msóknarflokkurinn
Framkvæmdastjóri: Kristján Benediktsson. Ritstjórar: Þór-:|:
arinn Þórarinsson (ábm.), Jón Helgason, Tómas Karlsson,;
Andrés Kristjánsson (ritstjórn Sunnudagsblaös TImans).|:
Auglýsingastjóri: Steingrlmur Glslasoni. Ritstjórnarskrif-::|
stofur I Edduhúsinu viö Lindargötu, simar 18300-18306.:;:
Skrifstofur I Bankastræti 7 — afgreiðslusími 12323 — auglýs-:;:
ingasimi 19523. Aörar skrifstofur:simi 18300. Áskriftargjald:i;
225 krónur á mánuöi innan iands, i lausasölu 15 krónur ein-j:
takiö. Biaöaprent h.f.
Geirsskattarnir
Geir Hallgrimsson beitti sér fyrir þvi að fá
alla borgarfulltrúa Sjálfstæðisflokksins til
þess að samþykkja 10% hækkun útsvara frá
lögboðnum skala og 50% hækkun fasteigna-
gjaldanna. Þurfti að beita einn borgarfulltrúa
Sjálfstæðisflokksins harðræði til að fá hann til
þess að samþykkja þessar aukaálögur á
Reykvikinga. Albert Guðmundsson lýsti þvi
yfir,að hann teldi fjárhagsáætlun borgarinnar
of háa og ræki enga nauðsyn til að hún yrði
hækkuð jafn mikið og raun varð á. Taldi hann,
að skattbyrði Reykvikinga yrði of mikil með
þessu Geirsálagi og lýsti sig ósammála
borgarstjóranum. Albert lét samt um siðir
undan flokksaganum og greiddi nauðugur
atkvæði með hækkunum!
Innsti hringur Sjálfstæðisflokksins hafði
ákveðið það, að nú skyldi nýta aðstöðu
flokksins i borgarstjórn Reykjavikur til að
magna rikisstjórninni sem mesta erfiðleika.
Þess vegna skyldi tvennt gert: 1.
Framkvæmdir spenntar eins mikið upp og
frekast væri kostur og 2. tJtsvör og fasteigna-
skattar hækkaðir eins mikið og hægt væri.
Þessar ráðstafanir Sjálfstæðisflokksins, sem
með sanni má kalla „aðför að Reyk-
vikingum”, áttu að þjóna þessum tilgangi:
1. Það er þensla á vinnumarkaðinum og i efna-
hagslifinu. Með þvi að spenna fram-
kvæmdir Reykjavíkurborgar sem mest upp
er aukið á þessa spennu og þar með erfið-
leika i efnahagslifi. Rikisstjórninni á að
kenna um þann verðbólguauka, sem þetta
veldur. Heilindin i skrifum Mbl. að undan-
förnu um nauðsyn þess,að opinberir aðilar
stilli framkvæmdum sinum sem mest i hóf
vegna ofenslu á vinnumarkaði koma glögg-
lega i ljós i þessu sambandi.
2. Sjálfstæðisflokkurinn telur, að hann geti
sannfært Reykvikinga um, að 10% hækkun
útsvaranna og 50% hækkun fasteignagjald-
anna til viðbótar við það, sem lögboðið er i
hinum nýju skattalögum, muni verða
skrifað á reikning rikisstjórnarinnar.
Þannig hyggst Sjálfstæðisflokkurinn láta
Reykvikinga borga sjálfa fyrir reiði í garð
rikisstjórnarinnar.
Sl. ár námu framlög til framkvæmda 17% af
tekjum Reykjavikurborgar. í ár eru þær
auknar svo gifurlega, að þær nema 27% af
tekjunum! Borgarstjórnarmeirihlutinn
hækkaði meira að segja framlögin til fram-
kvæmda um 74 milljónir króna frá þvi sem var
áætlað i þeirri fjárhagsáætlun, sem lögð var
fram i borgarstjórn fyrir sl. áramót. Ef borgin
hefði dregið örlitið úr rekstrarútgjöldum og
hagað framkvæmdum með tilliti til þenslunnar
á vinnumarkaðinum, hefðu þessar auka-
hækkanir á fasteignagjöldum og útsvörum
verið algerlega óþarfar. En svona misnotar
ihaldið aðstöðu sina i hinni „ábyrgu og mál-
efnalegu stjórnarandstöðu”. „Aðför rikis-
stjórnarinnar að Reykvikingum” útleggst sem
sé: Aðför ihaldsins að rikisstjórninni á kostnað
Reykvíkinga. —TK
Gerda Strack, Die Zeit:
V-Þjóðverjar fluttu út bú-
vörur fyrir 5000 millj. marka
En lítflutningsstyrkirnir námu 7300 millj. marka
Sveitafólk i þjóöbúningum
ÞEGAR rikisstjórnin birti
skýrslu sina um landbúnaöar
málin varö almenningi i
landinu ljóst, hve land-
búnaðurinn er illa staddur I
Vestur-Þýzkalandi. Samtimis
birtust miklu ánægjulegri
fréttir af útflutningi land-
búnaðarafuröa.
Útflutningur landbúnaðar-
afurða frá Vestur-Þýzkalandi
var sagður hafa aukizt um
seytján af hundraði árið 1971
og nam alls fimm milljörðum
marka.
Til annarra aðildarrikja
Efnahagsbandalags Evrópu
voru fluttar landbúnaðar-
afurðir fyrir þrjá milljarða
marka. Beztur var markaður-
inn á Italiu. Þangað var flutt
fyrir einn milljarö marka.
LANDBCNAÐARRAÐU-
NEYTIÐ i Bonn gefur út
nákvæma skýrzlu um, hve
útfluttar landbúnaðarafurðir
gefa mikið I aöra hönd ár
hvert. Eigi að afla upplýsinga
um, hver sölukostnaður land-
búnaðarafurðanna er i heild,
verður að leita út fyrir hinar
opinberu skrifstofur.
„Þetta er algerlega utan
okkar verkahrings”, sagði
Erwin Reuss, talsmaöur Josef
Ertl landbúnaðarráðherra.
Ernst Zurek búnaðarsér
fræðingur hjá Rannsókna-
samtökum á landbúnaðar-
stefnu og félagsmálum i Bonn
hefir reiknað út, hvað
útflutningur landbúnaðarvara
hafi kostað skattþegnana i
Vestur-Þýzkalandi. Niður-
stöðurnar birti hann i riti sinu
„Efnahagslegt gildi
útflutnings umframfram-
leiðslu landbúnaðarafurða”.
ZUREK kemst að þeirri
niðurstöðu, að fjárútlát
rikisins árið 1968 vegna
útflutnings landbúnaðarvara
hafi numið 7300 milljónum
marka, auk annarra styrktar-
framlaga i fjárlögum, er
námu milljarði marka.
Kostnaðurinn viö sameigin-
lega framkvæmd landb-
únaðarstefnu Efnahags-
bandalags Evrópu og inn-
lendur kostnaður er alls um 25
milljarðar marka á ári, segir
Zurek. Hann gerir ráð fyrir,
að þessi kostnaður muni nema
36—42 milljörðum marka árið
1980.
Þegnum Efnahagsbanda-
lagsrikjanna veitist allerfitt
að standa undir kostnaðinum
við útflutning landbúnaðar-
afurða. Við það bætist svo, að
þeir verða að greiða samræmt
verð fyrir búsafurðir og fjarri
fer, að það sé lágt.
Þegar flutt er út til rikja
utan við Efnahagsbandalagið,
þar sem verðlag er lágt á
landbúnaðarvörum, keyrir þó
fyrst um þverbak. Greiða
verður 50 mörk af rikisfé i
styrk fyrir hver 100 mörk, sem
fást fyrir útfluttar land-
búnaðarvörur.
ÞETTA er eina leiðin til
þess, að aðildarrfki Efnahags-
bandalagsins geti orðið sam-
keppnishæf i sölu land-
búnaðarafurða á heims-
markaði. Ctflutningsstyrkur-
inn verður að bæta seljendum
upp, hve verð landbúnaðar-
varanna er lágt i markaðs-
löndunum.
Þegar korn, smjör og sykur
er selt til landa utan Efna-
hagsbandalagsins verður að
greiða i styrki nokkru meira
en söluverð þessara vara
nemur.
Otflytjendur búsafurða frá
Vestur-Þýzkalandi árið, sem
leið, fengu greiddar 600
milljónir marka i útflutnings-
styrki vegna sölu til rikja utan
Efnahagsbandalagsins. Arið
1970 nam þessi upphæð fast aö
900milljónum marka. Upphæð
útflutningsstyrksins hækkar
eða lækkar frá ári til árs i
samræmi viö magn umfram-
framleiðslunnar.
ARIÐ 1970 þurftu skatt-
þegnar aö leggja fram 600
milljónir marka I styrki vegna
sölu umframframleiöslu
korns og sykurs. Umfram-
framl. svinakjöts i fyrra
kostaði skattþegnana 30
milljónir marka i útflutnings-
bætur.
Auk útflutningsstyrksins
verður aö taka með i reikning-
inn ýmsa aðra óbeina styrki
vegna útflutnings land-
búnaðarafurða. Arið 1969
varði rikisstjórnin I Bonn 2600
milljónum marka til fram-
kvæmda landbúnaðarstefnu
sinnar og 2200 milljónum
marka til áhrifa á hinn inn-
lenda markaö, til dæmis til
geymslu og eyöileggingar
umframframleiðslu land-
búnaðarafuröa.
Helmut Fahrnschon fram-
kvæmdastjóri Aöalsölu-
nefndar vestur-þýzkra land-
búnaöarafurða er mikill for-
vigismaður útflutnings. Hann
bendir á, að sala „svínakjöts-
fjallsins” „hafi haft góð áhrif
til festingar verðsins”, hvað
sem liöi þeim mörgu
milljónum marka, sem það
hafi kostað að koma kjötinu
út.
Thomas Schlier hjá fram-
kvæmdanefnd neytendasam-
takanna segir hins vegar, aö
„útflutningurinn hækki verð
búsafurðanna”.
KOSTNAÐURINI^ við
framleiðslu landbunaðar-
afurða er ekki ljós, en hitt er
vel kunnugt, hve miklu fé er
varið til að greiða fyrir
útflutningnum.
Umboðsmenn Aðalsölu-
nefndar Vestur-Þýzkra landb-
únaðarafurða munu verja 51
milljón marka á þessu ári i
auglýsingar og hvatningar til
Vestur-Þjóðverja um að
„vanda betur( fæðið”. Enn-
fremur munu þeir verja 25
milljónum marka til þess að
brýna fyrir öðrum þjóðum að
„gera vel við sig I mat og
drykk og reyna vestur-þýzka
gæðavöru.”
Vestur-Þýzkir skattþegnar
verða að leggja fram 24
milljónir marka af rekstrarfé
Aðalsölunefndar vestur-
þýzkra landbúnaðarafurða.
Vinnslufyrirtæki matvöru i
Vestur-Þýzkalandi leggja það
fram, sem á vantar.
AÐALSÖLUNEFND vestur-
þýzkra landbúnaðarafurða
lætur sykurverksmiðjum I té
25 pfenninga á hverja smálest
af sykurrófum, ölgerðum 75
pfenninga á smálest af malti
og mjólkurbúum eitt mark á
hverja smálest mjólkur.
Akveðin greiösla gildir einnig
um hvern grip, sem felldur er,
og nemur hún frá 30
pfenningum á sauðkind upp I
3,3 mörk á hvern nautgrip.
Aöalsölunefndin ver 25 mill-
jónum marka til auglýsinga á
búsafurðum erlendis, eins og
áður er sagt. Þessi^ fé er þó
ekki varið til að auglysa óunna
vöru, eins og svinakjöt eða
mjólk, heldur unnar vörur ein-
ungis. Helmut Fahrnschon,
framkvæmdastjóri nefndar-
innar segir: „A erlendum
markaði fæst langbezta verðið
fyrir landbúnaðarafurðir með
þvi að selja fullunna gæða-
vöru”.
Engar vestur-þýzkar land-
búnaðarvörur seljast jafn vel
og pylsur, reykt svinakjöt og
ýmsir ostar, einkum mjúkir
ostar. Langbestur markaður
er fyrir osta á ttaliu. Vestur-
Þýzkir framleiðendur selja
osta fyrir jafn mikið til Italiu
og franskir framleiðendur
selja til Þýzkalands.
AUKINN útflutningur
einstakra landbúnaðarafurða
bætir næsta litið úr göllunum á
landbúnaðarstefnu Efnahags-
bandalags Evrópu. Hið háa
verð varanna veldur umfram-
framleiðslunni og hún verður
að fara til landa utan banda-
lagsins. Raunverulegt verð er
illfinnanlegt i flækju hvers
konar styrkja og sjóða, bæði
hjá bandalaginu sjálfu og ein-
stökum aðildarrikjum.
Haft er eftir Zurek, sem
var til hér á undan: „Tæpast
fer á milli mála, aö umbætur
séu nauðsynlegar þar sem
enginn veit með vissu um
raunverulega skiptingu
kostnaðarins við framkvæmd
stefnunnar og starfrækslu
kerfisins, þrátt fyrir mikla
vinnu erlendra og innlendra
embættismanna, og engan er
til dæmis unnt að gera
ábyrgan fyrir eyðslu 500
milljóna marka af opinberu fé
— en það er veittur
útflutningsstyrkur á vestur-
þýzkar landbúnaðarvörur i
ár.”
Og valdhafarnir i Brússels
leggja til umbæturnar —
hækkað verð.