Tíminn - 17.06.1972, Page 8

8
TÍMINN
Laugardagur 17. júní 1972.
IJI
Slysavakt aðtaranótt sunnudagsins. Frá vinstri cru Ilaraldur Arnason lögrcgluþjónn, Helga II. Berg-
mann gangastúlka, Björg Einarsdóttir hjúkrunarkona, Ilulda A. Sveinbjörnsdóttir gangastúlka og
ólafur ólafsson læknakandidat.
augað - og soldið i kringum
munninn.
Augað var skolað, sett i það
mýkjandi smyrsli og henni sagt,
að sviðinn úr andlitinu hyrfi við
venjulegan þvott.
Lögregluþjónn kom allt i einu
inn, sagði bil hafa farið á staur
vestur i bæ en ökumanninn
hlaupið i burtu. -Við vitum
hvernig hann er klæddur, sagði
hann. -Blár jakki og brúnar
buxur. Við náum honum fljótlega
og vildum láta ykkur vita þvi bill-
inn er skemmdur og hann er lik-
lega eitthvað meiddur.
Þeir héldu, að billinn væri
, stolinn eða ökumaðurinn ölvaður,
og á meðan við vorum að ræða
það, kom sjúkrabill. Tveir piltar
og ein stúlka höfðu veriö i bil, sem
annar hafði farið i hliðina á á
mótum Miklubrautar og Itéttar-
holtsvegar. L>eir voru ómeiddir,
það kom i ljóS við skoðun, og
stúlkan kvartaði um verk i fingri.
-fcg sá hvað var að ske, sagði hún,
-svo ég kastaði mér i gólfið. Futt-
inn snéri alveg öfugt núna áðan.
Annar pilturinn kvartaði um
svima og haldið var, að hann
heföi hlotið heilahristing. Hvergi
sá á honum, og á meðan Ólafur
var að tala við þá og skoða renndi
hann allt i einu málmstöng eftir
iljum piltsins. Hann tók kipp og
kreppti saman tærnar, niöur á
við. -Ef tærnar hefðu glennzt i
sundur og upp á við, sagði Ólafur,
-þá væri stór möguleiki á heila-
hristing. Við látum hann jafna sig
hér og svo fer hann bara heim.
Piltur, ölvaður, kom inn með
vasakfút um hægri hendi. Hann
gaf upp nafn, heimilsfang, aldur
og aðrar nauðsynlegar upplýsing-
ar við afgreiðsluboröið, búinn að
setja bláu plastpokana um
fæturna, og var heldur óstöðugur.
Fegar hann svo kom inn á skipti-
stofuna neitaði hann að segja til
um, hvernig hann hefði fengið
Eflið ykkar eigin hag
VERZLIÐ í KAUPFÉLAGINU
Tryggið hjá Sanivinnutryggingum.
kaupfélag Rauðasands
HVALSKERI
skurðinn á hendina, en smátt og
smátt skildist, að hann hafði
slegið til einhvers, eða þá aö hann
hafði dottið á glas.
—Jæja, sagði hjúkrunarkona, -
leggstu hérna upp á bekkinn og
svo sjáum viö hvað er að.
—Nei, svaraði hann með þjósti.
-Ég skal setja hendina hérna á
borðið,en ég leggst ekki neitt.
—Svona! sagöi Olafur. -Leggstu
hérna upp á. Við hreyfum ekki við
þér fyrr.
—Ég skal segja þér, væni minn,
sagði sá fulli og slasaði, um leið
og hann lagðist á bekkinn, -að ég
þekki svona mál. Ég hef stúderað
þetta.
Sárið var ekki stórt, en gaf til-
efni til tveggja eða þriggja spora.
—Hvað ert' að gera, maður?
spurði sá fulli, þegar ólafur
deyfði.
Hann hafði einhvern grun um
hlutverk mitt á staðnum og bað
mig lengst allra orða að vera ekki
með neinn kjaft. Ja, ólikt var
bilamálarinn viðmótsþýðari,
enda hafði hann ekki slegið neinn
eða neitt.
Um leið og unglingurinn fór,
kom inn stór og sterklegur mað-
ur, á hvitri nælonskyrtu og með
nokkuð stóran skurð á kinn. Hann
gekk beint að mér i hvita sloppn-
um og sagðist bara ætla að láta
lita á þetta sár, svo væri hann
farinn. Einhvernveginn gat ég
ekki valdið honum vonbrigðum og
sagði þvi að það hlyti að vera i
lagi.
—Varstu sleginn? spurði ég.
—Það skiptir engu máli,
svaraöi sá sterki. -Ég skal ekki
tefja neinn, littu bara á þetta og
svo fer ég.
Uað þarf að koma i ljós, sagði
ég, -hvernig þú fékkst þetta sár.
—Já, ég var sleginn. Ég var
sleginn með stórum hring.
Meira vildi hann ekki segja, en
það er ekki að spyrja að þessum
stóru hringum.
Sá sterki ætlaði einnig að neita
að leggjast en hlýddi þó á endan-
um. Ólafur spurði hann meira út i
slysið en fékk dræm svör. -Það er
mjög mikilvægt að heyra söguna,
sagöi hann svo við mig. -Það
getur skipt töluverðu máli,
hvernig menn fá svona sár.
Ilingað koma kannski menn með
skrámu á hendinni og efa litið upp
hvernig hún er tilkomin. Svo er
þetta meðhöndlað eins og hvert
annað sár og daginn eftir eða þar
á eftir hleypur igerð i allt saman.
Það er eiginlega útilokað annað,
en að igerð komi i sár eftir
tennur, þvi það er ekki svo litið af
sýklum uppi fólki.
Sá sterki tók enn fram, að hann
ætlaði ekki að tefja neinn. -
Saumið þetta bara saman, sagði
hann, -og svo fer ég. Ég veit hvað
tilfinningar eru. Og ekkert að
deyfa neitt. Ég vil finna til strax
og svo er það búið.
Ólafur dró upp sprautu og
mundaði sig til að deyfa manninn.
En hann rauk upp og gerði sig lik-
legan til að beita sinum tröll-
vöxnu handleggjum, ef ekki yrði
farið að óskum hans. Ég vil enga
helvitis deyfingu.
—Jæja jæja, sagði Ólafur ról-
lega. Fyrst þú endilega vilt, þá er
mér alveg sama þótt ég pini þig
dálitið.
Skurðurinn var nokkuð hrein-
legur, ekki mjög tættur en náði
alveg i gegn. Þegar hjúkrunar-
konan skoðaði hann, sá inn i
kjálka. Og saman var hann
saumaður, án þess að deyfing
færi fram. Frá þeim sterka
heyrðist hvorki stuna eða hósti á
meðan, þó var saumað bæði að
utan og innan, 7 eða 8 spor hvor-
um megin.
—Þið haldið kannski að ég sé
tilfinningalaus? umlaði hrausti
maðurinn. -Nei, ég veit sko hvað
tilfinning er. Likamleg tilfinning,
likamlegur sársauki getur aldrei
orðið jafn slæmur og andlegur
sársauki. Ég veit allt um það. Ég
vil finna likamlegan sársauka
strax, svo er það búið. Enga hel-
vitis deyfingu. Andlega sárs-
aukann er ekki svo gott að ráða
við.
—Hlýtur þetta ekki að vera
sárt? spurði ég Ólaf.
—Jú, það er það náttúrlega. En
ef hann vill....
—Þið haldið kannski að ég sé
tilfinningalaus, ha? spurði sá
stóri. -Nei, ég veit sko allt um
þaö....
Á gagnauga hans var litil hola,
sem lokað var með einu spori.
Þegar gengið hafði verið frá
sárinu á vörinni/kinninni, ætlaði
sá sterki að stökkva á fætur. -Er
þetta ekki búið?
—Nei, rólegur svaraði
hjúkrunarkonan. —Það er smá-
skeina hér.
Það var fljótgert. -Jæja, sagði
Ólafur, -nú er það búið.
Hann spratt upp eins og stál-
fjöður, þakkaði fyrir sig, bukkaði
sig og beygði og fór. Málið af-
greitt og hann brattur eins og Mr.
Universe.
Enn kom sjúkrabill. 1 þetta
skiptið var það piltur, sem
kunningi hans hafði fundið á
Austurvelli, meðvitundarlausan
eftir barsmið . Hann var enn
meðvitundarlaus. -Hvað skeði?
spurði ég vininn.
—Hann var laminn. Hoppað á
maganum á honum og sparkað I
hausinn.
Ég neyddist til að kyngja dug-
lega. -Voru þeir margir aö lúskra
á honum?
ÞOR HF
REYKJAVÍK SKÓLAVÖRÐUSTÍG 25
TRAKTORAR
Góðar vörur á hagstæðu verði tryggja
betri afkomu
það eru hyggindi sem i hag koma
að verzla við kaupfélagið
kaupfélag Strandamanna
NORDURFIRDI
—Nei, það var bara einn.
—Fullur?
—Hver?
—Vinur þinn?
—Ja . já, svolitið.
Sá meðvitundarlausi var
skoðaður rækilega. -Við sjáum til
hvort hann vaknar ekki fljótlega
sagði Ólafur.
Þegar ég gekk um ganginn
skömmu siðar var vinurinn
kominn inn i básinn og sá með-
vitundarlausi hafði raknað við.
—Hvernig liður þér? spurði ég.
—Mig- vantar afréttara, sagði
hann og glotti. -Annars er allt i
lagi með mig. Mig svimar bara
dálitið.
Hann var látinn liggja um stund
og jafna sig. Siðan var hann
skoðaður aftur, kannað hvort um
heilahristing væri að ræða og
hann eitthvað þuklaður.
—Hvert ferðu núna? spurði
Ólafur.
—Nú fer ég sko beint heim að
sofa. Svarið var mjög afdráttar-
laust.
Býrðu einn?
—Já.
—Það veltur töluvert á
heimilisástæðum, hvort við
sendum svona sjúklinga heim,
sagði Ólafur við mig. -Ef enginn
er til að lita eftir honum, vekja
hann og svo framvegis, þá erum
við dálitið hræddir við að senda
þá heim.
—Geturðu ekki farið neitt þar
sem einhver litur eftir þér spurði
hann svo piltinn.
—Ha, jú jú, ég get náttúrlega
farið heim til min, til pabba og
mömmu.
—Já, þá er bezt að þú gerir það,
En ef þú færð velgju, fer að liða
eitthvað illa, þá kemurðu strax.
Jú, hann lofaði þvi og fór svo að
klæða sig. —Þekktirðu þennan
sem barði þig? spurði ég.
—Já, hann vinnur með mér,
helvizkur. Sá skal sko fá það i
vinnunni á mánudaginn.
—Hvers vegna var hann að
berja þig?
—Ég veit það ekkert. Ég hélt
við værum að leika okkur. Svo
bara allt i einu var hann farinn að
sparka i hausinn á mér.
—Sparkaði hann ekki i magann
á þér lika?
—Ha? Nei, það held ég ekki.
—Jú, sagði vinur hans, -hann
sparkaði i magann á þér.
—Hvað heldurðu að ég muni
það maður, sagði sjúklingurinn. -
Ég var alveg blindfullur, maður.
Jæja, hann skal sko ekki sleppa.
Ég hélt að þetta væri vinur minn,
þessi djöfull!
Ilann lauk við að klæða sig og
þeir fóru.
Stunur bárust öðru hvoru út
úr fremsta básnum á ganginum.
Fyrr um kvöldið hafði verið
komið með mann, sem fundizt
hafði fyrir utan Klúbbinn. Hann
var lagður inn á bekk og keyrt inn
i bás. -Nei, ertu kominn aftur?
sagði Ólafur, þegar hann sá
framan i manninn.
Maðurinn stundi, ofurölvi og
ætlaði að slá frá sér,en höggið var
máttleysislegt. Tveir unglingar
höfðu komið með hann, og gáfu
þeir þær upplýsingar, að
maðurinn hefði verið sleginn nið-
ur.
—Hann var hérna fyrir aöeins
örfáum dögum sagði Ólafur. -
Kjálkabrotinn.
Sjúklingurinn kom auga á lög-
regluþjóninn og trylltist. Hann
var algjörlega ófær um að tala,
sennilega hvort tveggja vegna öl-
vunar og höggsins; Ólafur
reiknaði fullt eins með að
kjálkinn hefði brotnað á ný. -
Svona, svona, sagði hjúkrunar-
konan og Ólafur tók um hendur
mannsins, vertu rólegur.
Hann reyndi að ausa úr sér
skömmum yfir lögregluþjóninn,
Harald, en greip siðan um höfuðið
vegna sársauka.
Hann var lagður aftur, breitt
yfir hann teppi og tekin ákvörðun
um, að láta hann sofa til
morguns, þá yrði hann
myndaður. í þessu ástandi væri
hann óviðráðanlegur.
Og nú lá hann þarna, svaf djúpt
og stundi öðru hvoru.
Það var kominn bjartur og
fallegur morgunn, sólin var
komin upp og fuglar sungu fyrir
utan gluggann. Úti fyrir iðaði allt
af lifi og skógarþrestirnir vissu
ekkert um það, sem skeð hafði á
götum borgarinnar, á veitinga-
húsum hennar og á slysadeild
Bogarsjúkrahússins þessa nótt.
ó.vald.