Tíminn - 25.07.1972, Blaðsíða 5

Þriftjudagur. 25. júli 1972
TtMINN
5
Mjög fjölmennt var á Skálholts-
hátiðinni, sem haldin var á
sunnudaginn. Margir áætlunar-
bilar komu i Skálholt, svo og fjöl-
margir einkabilar, og voru út-
lendingar áberandi margir.
Skálholtshátiðin hefur nú verið
haldin i um það bil 20 ár, en hún
var upphaflega haldin að til-
hlutan núverandi biskups, herra
Sigurbjörns Einarssonar. A þeim
tima hefur miklu verið áorkað i
Skálholti, kirkjan sjálf hefur
verið byggð, hús tilheyrandi stað-
num, sumarbúðir og nú i haust
verður hafin starfræksla lýð-
háskóla og er 1. áfangi skóla-
hússins nú langt kominn. Innan
islenzku kirkjunnar rikir mikill
áhugi á, að gera Skálholt aftur að
menningar- og menntasetri, svip
uðu þvi og var fyrr á öldum, og
eins og séra Heimir Steinsson,
verðandi skólastjóri lýðháskólans
drap á i prédikun sinni i
messunni. Þá er nefndur lýð-
háskóli glöggt og gott dæmi um,
að sá draumur virðist vera að
verða að veruleika. Séra Heimi
mæltist vel og var greinilegt af
prédikun hans, að hann bindur
miklar vonir við lýðháskólann og
Skálholtsstað yfirleitt, eins og
kemur fram i viðtali við hann
siðar i vikunni.
Meðal gesta á Skálholtsháðið
voru forsetjahjónin, dr. Kristján
og frú Halldóra og forsætisráð-
herra, Ólafur Jóhannesson og
kona hans.
Messan var ákaflega falleg og
tilkomumikil. Biskup islands,
herra Sigurbjörn Einarsson, séra
Sigurður Pálsson, vigslubiskup
og séra Guðmundur Óli Ólafsson,
Skálholtsprestur, þjónuðu fyrir
altari, en séra Heimir Steinsson
prédikaði, eins og áður segir.
Skálholtskórinn söng undir
stjórn söngmálastjóra þjóð-
kirkjunnar, dr. Róberts Abra-
hams Ottóssonar, við undirleik
Martins Hunger (orgel) og
trompettleikaranna Lárusar
Sveinssonar og Sæbjörns Jóns-
sonar.
Tónlistin var flutt af ótrúlegum
glæsibrag og hreinustu snilld,
enda engir aukvisar þeir dr.
Róbert og Martin Hunger. í
messunni var flutt „Þakkar-
gjörð” eftir Beethoven við texta
biskups, en dr. Robert bjó til
flutnings fyrir Skálholtshátið
1971.
A samkomunni að messu lok
inni flutti prófessor dr. Björn Sig
fússon ræðu, mjög athyglisverði
og lagði hann út af utanþrán
tslendinga fyrr og siðar, aðalleg:
þó siðar. Fléttaði hann þar inn
brot úr sögu Skálholtsstaðar í
mjög skemmtilegan hátt — enda
dr. Björn háskólabókavörður sér
stæður og skemmtilegur ræðu-
maður.
Enn vakti tónlistarflutn-
ingurinn sérstaka athygli. Martin
Hunger stjórnaði samkór, sem
flutti i upphafi .3 -forna. lofsöngva
úr sálmabók Guðbrands Þorláks-
sonar (frá 1589, Svo vitt um
heim sem sólin fer: Játi það allur
heimur hér og Lausnarinn
kóngur Kriste), þá bænasöng frá
árinu 1524 eftir Johann Walter við
texta Matthiasar Jochumssonar i
raddsetningu dr. Róberts A.
Ottóssonar og loks mótettuna
„Fiirchte dich nicht.ich bin bei
dir” úr 41. kapitula Jesaja eftir
Johan Sebastian Bach. Skálholts-
kirkja er mjög vel fallin til tón-
listarflutnings og mátti jafnvel
sjá tár titra á hvarmi.
Þá lék Ingvar Jónasson einleik
á viólu, sónöt u i C-dúr eftir
Handel við undirleik Martins
Hunger við orgelið. Ef til vill
þykir enn óviðeigandi aðklappa i
kirkjum — sérlega þó Skálholts-
kirkju — en marga mátti sjá
gripa saman höndum og hrista
þær innilega, einskonar klapp i
hljóði.
Veður var gott og naut sérstakt
umhverfi Skálholts sin vel. Ef til
Hinn nýi Skálholtsskóli ris rétt norðan viö kirkjuna og er á vissan hátt afleiðing Skálholtshátiöanna.
Alþjóðlegt bókaár
RÚSSNESKAR
tækni- og visindabækur
(áensku)
iiofum nylega fengið gott safn af
rússneskum tækni- og visindabókum
á ensku.
BOKAVERZLUN SNÆBJARNAR
Hafnarstræti9.
Gestir streyma út úr Skálholtskirkju aö samkomu lokinni.
(Ljósm. ómar Valdimarsson)
Forsetahjónin voru meðal gesta. Frá vinstri: forseti islands, dr. Kristján Eldjárn, forsetafrú, Halldóra
Eldjárn, biskupinn, herra Sigurbjörn Einarsson og séra Heimir Steinsson, skólastjóri lýöháskólans I
Skálholti.
vill hefur Skálholt ekki verið talið
með perlum islenzks landslags,
en örugglega voru margir
sammála bandarisku konunni,
sem heyrðist segja: „Þetta er
kannski ekki sérlega fallegur
staður, en það er samt eitt-
hvað...”
Allt I kring mátti sjá fólk kinka
kolli samþykkjandi. Hátiðinni var
lokið um klukkan 18.
ó. vald.
Topaz. Leikstjóri Alfred
Hitchock
Handrit: Samuel Taylor,
byggt á skáldsögu eftir Leon
Uris.
Tónlist: Maurice Jarré, kvik-
myndari Jack Hilard
Bandarisk frá 1969,
Sýningarstaöur: Laugarásbió.
islenzkur texti.
Myndin gæti allt eins verið
þrjátiu ára gömul eins og
þriggja ára. Blandað er sam-
an stórveldanjósnum, kvenna-
fari, framhjáhaldi og pynting-
um og morðum. Útkoman er
vægast sagt ömurleg. Hvergi.
örlar á skarpri eða frumlegri
hugsun i handritinu, öll þessi
orð hafa verið margsögö og i
nákvæmlega sömu röð með
viðeigandi látbragði i
hundruðum njósnakvik-
mynda. Ég hef ekki lesið
þessa sögu Uris, ef til vill gef-
ur hún ekki meira tilefni til
átaka við efnið, en vel hefði
verið hægt að krydda kvik-
myndina meira. Hitchock er
greinilega farið að förlast, þó
alltaf sé jafngaman að sjá
honum bregða fyrir i myndum
hans. Karin Dor i hlutverki
Juanita de Cordova minnir
mest á Scarlett O’Hara að
blða eftir Rhett Butler, þegar
hún starir eins og dáleidd á
Derveaux. Þegar að þvi kem-
ur að leikrænir atburðir nái
hámarki sinu og hún fellur til
jarðar skotin, kemst áhorf-
andinn ekki hjá þvi að halda
að þetta fall hafi leikkonan æft
vandlega, þvi kjóllinn breiðist
flott út eins og heljarstórt
blóm hafihnigiö að foldu. Flest
annað er jafn tilgerðarlegt og
uppsett, leiði leikaranna skln
allsstaðar i gegn. Þetta átti
gamli maðurinn eftir að gera
— bragðdaufa njósnamynd,
svo langdregna, að aðeins
virðing fyrir fyrri verkum
Hitchocks fékk mig til að sitja
myndina til enda. Tónlist
Jarré var eins og allt annað,
mjög hversdagsleg að kiipp-
arinn hefði að ósekju mátt
beita skærunum betur, þvi að
hægagangurinn skemmdi
myndina frá upphafi.
P.L.
„Játi það allur
U ai m 11 ir bár ^
ncirnii II íl vl
- frá velheppnaðri Skálholtshátíö a sunnudaginn
1972
1972