Tíminn - 01.09.1972, Blaðsíða 25

Föstudagur 1. september 1972
TÍMINN
25

Stórkostleg
setningar-
athöfn
vel inn á hlaupabrautina, til-
kynnir þulurinn hátt og
snjallt: ISLAND. Flokknum
er fagnaö vel og innilega aö
minu áliti. Þaö er undarleg til-
finning, sem fer um mann á
svona augnabliki, tilfinning
sem vart er hægt að lýsa. Viö
nálgumst heiðursstúkuna.
Þegar Geir fánaberi fellir fán-
ann, taka Islendingar ofan
hvitu hattana og snúa höfði að
heiðursstúkunni, en þar eru
samankomnir æðstu menn
Þýzkalands og raunar frá
fleiri þjóðum. Allt gekk þetta
vel og snurðulaust. Þúsundir
v-þýzkra barna lágu skraut-
lega klædd á grasflötinni og
fyrir framan áhorfendasvæð-
ið, en þau áttu að sýna að lok-
inni göngunni. Börnin veifuðu
glaðlega og við veifuðum á
móti. Þjóðirnar rööuðu sér
upp á knattspyrnuvellinum i
tvöfaldri röð, og inngangan
tók aðeins um eina og hálfa
klukkustund. Við vorum i
fremri röð, næstum fyrir
miðju. Að göngunni lokinni
voru Ólympiuleikarnir settir á
hefðbundinn hátt, en mesta at-
hygli, að öðrum atriðum ólöst-
uðum, vakti áðurnefnd sýning
3500 barna á hlaupabrautinni,
sem var frábær.
5000 þús. dúfum var sleppt á setningarathöfninni, hér sjást þær fljúga út i buskann.
ógleymanlegri setningarat-
höfn er lokið, og flokkarnir
ganga út af Ólympiuleikvang-
inum i skipulegum röðum.
Iþróttafólkið og fararstjórar
ganga heim i þorpið, og ekki
er laust við að menn séu
þreyttir, þvi að fimm klukku-
stundir liðu, frá þvi að lagt var
af stað l'rá bústaö tslendinga
út á grasflötina, þar sem fylk-
ingarnar röðuðu sér upp, þar
til öllu var lokið. En allir, sem
þátt tóku i þessari athöfn,
munu vart gleyma henni með-
an lif endist.
Fyrsti keppnisdagur-
inn
Baráttan um hina 1100 verð-
launapeninga 20. Ólympiu-
leikanna hófst strax daginn
eftir setninguna. Það er alger-
lega vonlaust fyrir einn mann
að fylgjast með þeirri marg-
þættu keppni, sem fram fer,
menn sjá flest, ef horft er á v-
þýzka sjónvarpið, en sýnt er
frá keppninni nær látlaust frá
þvi klukkan 9 á morgnana til
kl. 0,30 á kvöldin. Ég vil
gjarna bæta þvi við, að i loka-
fréttum kvöldsins kom fréttin
um jafntefli Fischers og
Spasskis á sunnudaginn.
A sunnudagskvöldið fórum
við fjórir úr islenzka hópnum
að horfa á dýfingar kvenna og
fimleika karla. Dýfingarnar
vou ánægjulegar og fallegar,
og það gladdi okkur sem Norð-
urlandabúa, að sænskar stúlk-
ur voru beztar.
Dvölin i fimleikahöllinni, en
þar fara úrslitaleikirnir i
handknattleik einnig fram,
var ógleymanleg. Aðstaðan og
framkvæmdin var kapituli út
af fyrir sig og óaðfinnanleg, en
leikni japönsku keppendanna
er eitt það fegursta og ná-
kvæmasta, sem ég hef séð.
Einkunnagjafir þeirra voru
lika eftir þvi. Þeir fefigu yfir-
leitt 9,60 til 9,85 stig, en hæst er
gefiö 10. Fögnuður var gifur-
legur.
Á heimleiðinni til Ólympiu-
þorpsins vorum við allir
komnir i einlægt Ólympiu-
skap.
Hér sjást þátttökuþjóðirnar á Óly mpiuleikunum i Miinchen, skipa sér i fylkingar á veliinum.
mjakaðist áfram i átt að leik-
vanginum, en það er um 1 km
löng leið. Fremstir fóru
Grikkir, að venju, en siöan
komu þjóðirnar hver af ann-
arri i stafrófsröð. Næstir á
undan okkur voru Irar, og á
eftir okkur komu Israels-
menn. Fyrir hverjum flokki
gekk merkisberi, og það voru
ungar stúlkur, sem stunda
nám i iþróttakennaraskólum.
Við vorum allir sammála um,
að sú, sem bar merki Islands,
væri þeirra fegurst, og vinir
okkar trarnir virtust vera á
sama máli. Geir Hallsteinsson
bar okkar fallega fána og
gerði það með sóma. Þegar
fylkingin mjakaðist áfram i
steikjandi sólinni varö mér
ósjálfrátt hugsað til setning-
arathafnarinnar i Stokkhólmi
1912, þegar Islendingum hafði
verið lofað að fá að ganga sér,
á eftir flokki Dana undir
merki Islands, en á siðustu
stundu var það svikið. Þá lá
merki Islands eftir á flötinni,
þvi að Islendingarnir sam-
þykktu allir sem einn að
ganga ekki inn á Ólympiuleik-
vanginn. Að þessu sinni voru
það glaðir og hreyknir Islend-
ingar, sem gengu inn á Ólym-
piuleikvanginn.
Við nálgumst nú leikvang-
inn óðfluga, og allt gengur
skipulega og hratt fyrir sig.
Við erum farnir að heyra, þeg-
ar þulurinn kynnir hverja þjóð
fyrir sig. Við heyrum hann
kalla FRAKKLAND, þannig
að nú er stundin skammt und-
an, og allt i einu er röðin kom-
in að Irunum. Þeir leggja af
stað, og við erum næstir.
Stjórnandinn i undirganginum
gefur merkið og flokkurinn
leggur af stað i góðum takti og
beinum, þreföldum röðum.
Þegar við höfum gengið um 10
til 20 metra og erum komnir
Örn Eiðsson skrifar:
Miinchen, 28/8 1972.
Setningardagurinn og fyrsti
keppnisdagur 20. ólympiu-
leikanna hér i Miinchen eru
liðnir. Það er býsna erfitt að
setjast niður og reyna að gefa
einhverja trúverðuga lýsingu
eða réttara sagt tæmandi á
þessum stórkostlegum dög-
um. Allt, sem hér hefur gerzt
til þessa af hálfu Þjóðverja,
nálgast fullkomnun. Ólympiu-
mannvirkin og allt skipulag i
kringum þau er það lang-
skemmtilegasta og fallegasta,
sem ég hef séð á Olympiuleik-
um. Leikvangurinn með þak-
inu fræga og dýra er sá feg-
ursti og bezti, sem ég hef aug-
um litið, og úr þvi að við erum
farin að ræða um leikvanginn,
er bezt að fara nokkrum orð-
um um setningarathöfnina.
Fulltrúar þjóðanna 122, sem
þátttakendur eiga á leikunum,
héldu af stað i sinum skraut-
legu búningum til ákveðins
svæðis rétt við aðalleikvang-
inn, tæpum tveimur klukku-
stundum áður en gangan
skyldi hefjast. Það er ein-
kennileg tilfinning, sem fer
um mann að dvelja þarna á
þessu svæði innan um fulltrúa
alls mannkyns, en alger met-
þátttaka er i þessum leikum
og varla er til sú þjóð, sem
ekki á fulltrúa i Miinchen. All-
ir brosa og eru spenntir, hér
eru allir komnir saman i frið-
samlegum tilgangi. Vist er
iþróttakeppnin skemmtileg og
spennandi, en ef til vill er
þessi þáttur Olympiuleika, að
fá allar þjóðir saman i eitt
þorp, sem er algerlega heimur
útaf fyrir sig, til að reyna getu
sina á vettvangi Iþrótta, mik-
ilvægastur.
En snúum okkur aftur aö
sjálfri setningunni. Fylkingin