Alþýðublaðið - 22.06.1922, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Smávegis.
Hús og byggmgarlóðir
seíur Jénas H» Jénsson. — Bámnai. — Sfsci 327.
: 1 Aherzla iögö á hagfeid wiðskifti beggja aðila.
— í onaimáaoði hækkuðu vqrur
um 2 eindir í Dacmörku, I 179
| ársbyrjsm var dyrtiðin 178 eindir.
— Þingmaðurinn Brrah í Banda
ríkjurxum hafir flutt tillögu t þiug
inu mii, að sovjetstjórain verði
viðurkend, þar sem eisgin öasur
lögleg stjórn sé tii þar í i«t>di
— Uagverjs?.!aadssijóra basanaði
verkamöanuot að haida hism ár
3egu ,1. maí hátíð" síaa. Þar í
landi er hin aftujhjldssamasta
hafðstjórn herforingja, seiori airæmd
er orðiu fyrir hryðjuverk sín meðal
verkamanna.
— Fjórir grímuklæddir, hvítir
ínenn réðust fyrir sköœmu á svert
ingja í bænum Tulsa i Okland í
Bandur , börðu imm tii óbóta,
skáru af honum amiað eyrað og
neyddu hann til að éta það.
Svertingism haíði verið forsprakki
nokkurra svertingja, sem kært
höfðu hvíta menn fyrir að hafa
'ataðið (yrir þvf, að rsðist var í
íyrra á svertingjabæinn, menn
drepnir og hús brend
— Vöruverð lækkar nú f Rúss
iandi, að því er ,Rojta“ aegir.
Einkum lækka kornvöur og klæðn-
aður.
— Nýiega voru tvær konur,
Anna Leismann og M nnié Kalnio,
dæsndar af dómsíjóránuin Gibba
f New Yoik íyjir að haía borið
út Sugrit um borgina 1 maí s. i.
Sú fyrri var dæmd í 2V4 árs
hégningarhús, ea hia síðarf f.13/4
árs hegníngarhús. Dómnum var
auðvitsð afrýjað.
Málningarvinna.
2 ungir meun, vanir málara
vinnu, taka að sér að máia utan
hús, girðiogsr og ðeira. Sanugjörn
vinnulaun, ábyggileg og vönduð
vinna Upplýsingar
Langaveg 24, miðhæð.
Kanpendur „Yerkamannsins^
bér f bæ eru vinsamlegast beðnir
að greiða hið fyrsta ársgjaldið,
5 kr, á afgr. Áiþýðublaðsins
KajmagsiS kosiar 12
aara á kiEowatistnnð.
Raflsitua verður Ödýrasta, hreia-
iegasta og þægiiegasía hifcuaia.
Strauið með rafbolta, — það
kostar aðeins 3 aura á klakku-
stund. Spaiið efcbi ódýra rafmagn-
ið í sutnar, og. kaupið okkar
ágætu rafoína og rafstraujárn.
Hf. Rafmf. Miti & Ljés
Lauga eg 20 B, — Sfmi 830.
Lindarpenssi (merktur)
fundinn. Vitjist á Bergþóiugötn
45 B uppi
Alþbl. er blað allrar a’þýðu.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ólafur Friðriksson.
Prentsmtðjan Gutenberg.
JSdgar Rict Burrougks 1 Tnrzan.
Siðari tímum hugsað talsvert um þann möguleika, að
eg sé fæddur í kofanum, en nú er eg smeykur um að
Kala hafi sagt satt".
d’Arnot hristi höfnðið. HanD hafði ekki sannfærst og
Lhuga hans hafði fæðst sú hugsun, að reyna að sanna
skoðun sína. Hann haiði fundið lykil, sem ef til vill
gat leyst ráðgátuna, 'ef hann dygði ekki, myndi henni
ósvarað og lausn hennar falla að fullu í hið ómælan-
lega djúp gleymskunnar.
Viku síðar komust þeir í rjóður eitt mikið, út frá
því var svo sléttlendi. Nokkrar byggingar — voru þar,
víggirtar með staurum. Paðan var útsýni yfir mikið
læktað land, þar sem blökkumenn voru að vinna.
Tarzan lagði eiturör á streng, en d’Arnot lagði hönd
sína á handlegg hans.
.Hvað ætlarðu að gera Tarzan?"
»Nú, þeir reyna að drepa okkur, ef þeir koma auga
á ökkur", svaraði Tarzan, „eg vil heldur vera vegandinn".
„Ef til vill eru það vinir", sagði d’Araot.
„Þetta eru blökkumenn" svaraði Tarzan.
Hann lagði örina aftur á streng.
„Þú mátt það ekki, Tarzanl" kallaði d’Arnot. Hvítir
menn drepa ekki af fyrra bragðil Mon Dicul Þú átt
mikið eftir ólært. Eg gef ekki mikið fyrir þá veslinga,
sem verða á vegi þínum, villimaðurinn minn, þegar við
feomum til Parfsar. Eg mun hafa ærið nóg að gera að
vernda höfuð þitt fyrir höggstokknum.
Tarzan laut höfði.
„Eg skil ekki hvers vegna' eg mátti drepa villimenn-
ina í skóginum mínum en ekki hér. Ef t. d. Numa,
Ijónið, réðist á okkur, ætti eg þá að segja: Góðann
daginn Monsicur Numa, hvernig llður Madame Numa?"
„Bíddu þar til svertingjarnir ráðast á þig", sagði
d’Arnot, „þá mátt þú drepa þá“.
„Þú skalt ekki álíta menn fjendur þlna, fyrri en þeir
hafa ráðist á þig".
„Jæja", sagði Tarzan, „þá skulum við gefa okkur
fram til slátrunar", hann gekk keipréttur yfir engið.
Sólin skein á mjúkt, brúnt skinnið hans.
A eftir honum fór d’Arnot; hann var klæddur görm-
um, sem Clayton hafði fleygt, þegar frönsku liðsfor-
ingjarnir gáfu honum góð föt.
Alt í einu kom einn blámaðurinn auga á Tarzan.
Hann fleygði verkfærunum, fórnaði upp höndunum og
flýði hljóðandi í áttina til víggirðinganna,
Á augnabliki komst alt í uppnám. Tarðyrkjumennimir
flýðu allir heim til húsanna, en áður en þeir komust
þangað, kom hvítur maður fram á sjónarsviðið, auð-
sjáanlega til að forvitnast um hvað ylli allri þessari
ókyrð.
Þegar hann sá þá félaga, hóf hann byssn sfna við
öxl. Tarzan apabróðir myndi án efa hafa fundið kalt
blýið í holdi sfnu aftur, ef d’Arnot hefði ekki kallað
hátt til mannsins:
„Ekki skjótal Við erum vinirl*
„Nemið þá staðarl" var svarað.
„Ekki lengra Tarzanl" æpti d’Arnot, „hann heldur
að við séum fjendur".
Tarzan hægði á sér, en samt héldu þeir hægt áfram
í áttina til hvíta mannsins við hliðið, sem góndi á þá
eins og naut á nývirki. ‘
„Hvaða menn eruð þið?" spurði hann á frönsku.
„Hvítir menn" svaraði d’Arnot. „Við höfum ráfað
villir vegar, um í skóginum langa lengi".
Maðurinn lét skotvopnið síga og kom nú með ut-
réttar hendur.
„Eg er faðir Constautine, prestur við franska trúboðið
hér“, sagði hann, „og það gleður mig að bjóða ykkur
velkomna".