Tíminn - 15.09.1972, Page 1

IGNIS
FRYSTIKISTUR
RAFIÐJAN SlMI: 19294
XÍ/wbtcLfutAÁlaJi. hJt
RAFTÆKJADÉILD
Hafnarstræti 23
Símar 18395 & 86500
áhöfnum togaranna vegna tog-
viraklippinga varðskipsmanna.
Ekki að þeir sjái eftir trollunum,
það kemur niður á útgeröinni,
ekki þeim, heldur vegna þeirrar
hættu, sem þeir telja fylgja þvi,
þegar klippt er á virana.
Jón sagði og, að tog^raeigendur
hefðu ekki farið fram á herskipa-
vernd(það væru aðeins sjómenn-
irnir, sem bæðu um hana. Út-
gerðarmenn myndu ekki gera
það fyrr en séð yrði fyrir endann
á þeim viðræðum, sem vonir
standa til að geti farið fram milli
Islendinga og Breta um lausn
landhelgisdeilunnar. Sagði Jón,
að fólk byndi miklar vonir við þær
viðræður og að ekki væri mikil
harka hlaupin i menn enn sem
komið er.

Bretar fiska
lítið vegna
frátafa ísl.
varðskipanna
Þ.B.—Reykjavik.
Okkur lék hugur á að vita afla-
brögð Breta hér viö land upp á
siðkastið og hringdum i Jón
Olgeirsson I Grimsby og spurðum
hann, hvort togarar þaðan fengju
teljandi afla.
Jón sagði, að afli væri ævinlega
heldur tregur um þetta leyti árs,
en þvi væri ekki að leyna, að
sumir fengju minna en búizt væri
við, en öðrum gengi þokkalega.
T.d. seldu tveir allvel i siöustu
viku, annar fyrir 21.000 pund,
hinn fyrir 19.000. Það, sem veldur
lélegum afla, er það, sem Jón
kallaði frátafir vegna varðskipa,
og sagði hann, að urgur væri i
Það er ekki alltaf svona
mikil kyrrð i kringum varð-
skipið Ægi, cins og á þessari
mynd, sem tekin var af flagg-
skipi islenzka varðskipaflot-
ans út af Vestfjörðum i vik-
unni. Þarna var Ægir að lóna
yfir brezkum togurum, og
sólargeislar brutust öðru
hvcrju i gcgnum skýja-
þykknið. (Timamynd Gunnar)
Minkurinn og svartbakur
að eyðileggja varplöndin
- segir Helgi Þórarinsson bóndi í Æðey
Þ,—Reykjavík.
Allt útlit er nú fyrir að dúntekja
verði mun minni á þessu ári en
hún hefur verið undanfarin ár.
Margar ástæður eru fyrir þessu,
m.a. að svartbaknum hefur fjölg-
að mikið og hann hefur drepið
fjölda unga rétt þegar þeir hafa
verið að skriða úr hreiðrunum.
Þá er minkurinn orðinn skaðvald-
ur i mörgum varplöndum. t vor
gerði einnig mikið hret, rétt þeg-
ar varptiminn var hafinn, og þá
eyðilagðist mikill dúnn.
Helgi Þórarinsson, bóndi i Æð-
ey, sagði i viðtali við Timann, að
dúntekjan i Æðey yrði miklu
minni i Æðey að þessu sinni, en
hún hefur verið undanfarin ár.
Búizt er við, að dúntekjan i Æðey
verði allt að 30-35 kilóum minni að |
þessu sinni, en i fyrra. Sagði
Helgi að þau 11 ár, sem hann hefði
verið i Æðey, hefði dúntekja orðið
mest 90 kiló. Mest var dúntekja i
Æðey áriö 1926, 210 kg, en siðan
má segja að hún hafi fariö si-
minnkandi.
,,Ef svo heldur áfram, sem
horfir,” sagði Helgi ,,þá verður
engin dúntekja hér eftir nokkur
ár. Minkurinn og svartbakurinn
eru að eyðileggja varplöndin.
Ennþá hefur minkurinn ekki gert
usla i varplandinu, en hann er ið-
inn við að drepa ungana, þegar
þeir sleppa á sjóinn, en minkur-
inn gerir sér litið fyrir og syndir
yfir sundið milli Æðeyjar og
lands.
Mesti skaðvaldurinn er senni-
lega svartbakurinn, honum hefur
fjölgað gifurlega, enda er ekkert
raunhæft gert til að fækka honum.
En það er mesta áhugamál okk-
ar æðarræktunarmanna, sagði
Helgi, að halda honum niðri.
Bezta aðferðin til aö fækka hon-
um er að gefa honum svefnlyf, og
Framhald á bls. 19
Þannig er æðardúnninn auglýstur
erlendis, og er textinn eitthvað á
þessa leið: Þetta er sameiginlegt
með mér (unga litla) og konung-
legum tignum, — sem sé æðar-
dúnninn!
Seðlabankinn eignaðist
filmusetningartækin
KJ—Reykjavik.
i gærdag fór fram uppboð á
eignum þrotabús Lithoprents,
en lýstar kröfur i búið munu
hafa verið i kringum 22
milljónir króna. Svo fóru
leikar á uppboöinu, að lög-
fræðingur Seðlabankans bauð
1,3 milljónir I tvær filmu-
setningarvélar ásamt tilheyr-
andi tækjum, en heyrzt haföi
að bankinn muni hafa átt fjög-
urra milljóna króna kröfu i
fyrirtækið vegna kaupa á
þessum f ilmuse tn in gar-
tækjum.
Margt var um mannfnn f
húsakynnum Lithoprents við
Lindargötu, þar sem uppboöiö
fór fram, og skiptust viö-
staddir eiginlega i tvo hópa.
Annars vegar voru lögmenn,
sem höfðu hagsmuna að gæta i
sambandi við uppboöið, og
hins vegar voru prentarar og
prents m iðjueigendur, sem
vildu fylgjast með, hvað yrði
nú af þessum margumtöluðu
filmusetningarvélum Litho-
prents.
Filmusetningarvélarnar
voru dýrustu og mestu tækin i
þrotabúinu, en svo brá við, að
enginn i prentiðnaðinum bauð
i tækin. Lögfræðingur Seðla-
bankans bauð fyrst hálfa
milljón, hækkaði sig siðan i
eina milljón og siðan i eina
komma þrjár milljónir og
voru tækin slegin honum á þá
upphæð. Enginn bauð á móti
fulltrúa Seðlabankans, en
samt hækkaði hann boð sin úr
hálfri i eina komma þrjár
milljónir.
Myndavél ein mikil, sem
boðin var upp, seldist ekki, og
heldur ckki þrjár offsetprent-
vélar, cn aftur á móti seldist
ein venjuleg flatpressa, og
fékkst hún fyrir gott verð, að
sögn kunnáttumanna.
Þá voru seld ýmis önnur
tæki og áhöld, en að meðtaldri
prcntvélinni, sem fór á 250
þús. mun varla hafa verið selt
á uppboðinu fyrir meirá en
eina milljón, auk þess sem
filmusetningartækin scldúst
á 1,3 milljónir, eða upp i 22
milljóna skuld seldust tæki og
áhöld fyrir um 2,3 milljónir.
Sitja þvi einhverjir með sárt
ennið eftir viðskipti við Litho-
prent.