Tíminn - 24.09.1972, Side 14

14
TÍMINN
Sunnudagur 24. septcmber 1972
skrifborðinu. „Siðan skeytið kom hef ég alltaf verið að vonast eftir
þér”.
Ég bar fram aulalegar afsakanir: Ég varð að fara heim fyrst, og sið-
an ég kom, hafði ég alltaf verið að hugsa um, hvernig ég ætti að segja
honum atburði dagsins. En þessar afsakanir voru óeðlilegar og á-
herzlulausar. Það var eins og ég væri að segja frá einhverju,sem ég
hefði séð i leikhúsinu fyrir mörgum mánuðum. 1 þetta sinn varð ég þvi
fegin að ég heyrði ekki rödd mina, sem hlaut að vera bæði tómleg og lif-
vana. Ég mundi ekki það, sem ég hafði hugsað mér að segja, og þótt ég
reyndi að rekja allt, sem fyrir mig hafði borið, var frásögn min sorgar-
saga en ekki gleðitiðindi. Hann greip öðru hverju fram i fyrir mér og
spuröi nánar um einstök atriði og skrifaði i sjúkraskrá sina allt það
honum þótti máli skipta. Hann var fyrst og fremst læknir. Þó varð ég
þess vör, að dálitils metnaðar og sigurgleði gætti i fari hans. Sú var tið,
að ég hefði einnig fagnað.
„Jæja”, sagði hann og leit upp úr skýrslunni og brosti framan i mig,
„þetta hefur okkur tekizt. Auðvitað eigum við langt i land enn, þetta er
ekki nema upphafið. En nú vitum við þó, að heyrin er byrjuð að glæð-
ast, og i stað dauðaþagnar muntu senn heyra óm af þvi, sem fram fer i
kring um þig.
„Já”, svaraði ég, „ég er vist að fá heyrnina aftur. Þú hefur gert það,
sem enginn annar gat gert....Jafnvel þótt ég gæti ekki lagt þér það lið-
sinni að trúa á tilraunir þinar, hefur þú getað læknað mig”.
,,Þú trúðir á tilraunir minar. Þú hefir ekki komið til min á hverjum
degi i svona margar vikur, ef þú hefðir ekki trúað á tilraunir minar.
Andmæli þin villtu mér aldrei sýn. Þú varst að reyna að telja kjark i
sjálfa þig, reyna að telja sjálfri þér og öðrum trú um, að þú gætir
möglunarlaust borið þá byrði, sem á þig hafði verið lögð. Ég dáist að
þér fyrir það hugrekki”.
Ég leit niður á gólfið áður en ég svaraði honum og hugsaði mig ofur-
litið um. Augu hans voru svoskær og frán.
„Hvað langt”, sagði ég og vildi sveigja talið á raunhæfari braut,
„hvað langt heldur þú að verði þangað til ég fer að heyra? ”
„Ég vil engu spá”, svaraði hann. „Það er afarmisjafnt, hve liffærin
eru lengi að jafna sig. Þaðgeta liðið margir mánuðir þangað til taugar-
nar eru larnar að starfa eðlilega. En þú ert yngst af öllum, sem þessi
lækning hefur verið reynd við, og eins og ég sagði þér i byrjun höfum
við aldrei áður haft undir höndum sjúkling, sem misst hefur heyrina af
völdum heilahimnubólgu. Ég vil ekkert láta uppi um- þetta fyrr en ég
hef talað við félaga mina i Baltimore. Ég ætla einmitt þangað suður
el'tir eins fljótt og ég get komið þvi við - ef til vill i næstu viku. Ég held
áfram dælingunum þangað til ég fer, og meðan ég er fjarverandi mun
ég biðja Weeks lækni að annast þær eftir minni fyrirsögn. Ég get engar
flæsivonir gefið þér. Þú verður sjúlkingur enn um hrið. Við verðum
meira að segja að vera mjög varfærin og ástundunarsöm, svo að það
glatist ekki, sem þegar hefur áunnizt”.
„Gott og vel”, svaraði ég. „Hef ég látið nokkra óþolinmæði i ljós?”
„Nei”, svaraði hann, „ekki með orðum. En mér finnst eins og þú
eigir eitthvað ósagt...Þetta simskeyti, sem þú sendir mér — ég hef setið
hér með það fyrir framan mig siðan það kom. Þú hefur verið ofurglöð,
þegar þú sendir það. Hvað hefur gerzt siðan?”
Ég yppti öxlum og stóð upp. Ég treysti mér ekki til þess að svara hon-
um. Ég ætlaði að flýja brott áður en hannneyddi mig til þess að segja
sannleikann. Hann tók i öxlina á mér um leið og ég snart hurðarhúninn,
sneri mér við og þröngvaði mér til þess að horfa framan i sig.
„Syngjandi, sigrandi”, sagði hann. „Heldurðu ef til vill, að þú sért
þessleg?”
Ég leilaðist við að slita mig af honum. En hann righélt mér, og af
tvennu illu var þó skárra að horfa framan i hann en finna augu hans
hvila á sér.
„Ég ætlaði aðeins að blekkja simastúlkuna”, tautaði ég. „Ég var
bara að reyna að finna eitthvað, sem liktist jólakveðju, en þú skildir
samt. Þú skalt ekki stofna til neinna réttarhalda útaf þvi”.
„Þú varst sæl ogglöð, þegar þú sendir þetta skeyti”, svaraði hann,
„en nú ert þú sannarlega hvorugt. Ég þykist eiga heimtingu á að vita
ástæðuna”.
„Ég hef sagtþér allt, sem þú átt heimtingu á að vita”.
„Allter ákaflega viðtækt orð. Læknar leyfa sér ekki slik orðatiltæki
eins gálauslega og annað fólk”. Hann laut niður að mér, en linaði ekki
takið. Andlit hans var alveg við andlit mitt,_og ég fann andardrátt
hans leika um kinn mina. „Ég get auðvitað ekki kugað þig til þess að
segja það, sem þú vilt ekki segja, en eigi að siður getur verið, að ég hafi
minar tilgátur um það, sem fyrir þig hefur komið”.
„Hver hefur sagt, að eitthvað hafi komið fyrir mig?” sagði ég. Hann
greip fram i fyrir mér áður en ég fengi sagt meira.
„Verið getur, að þú teljir þig knúða til þess, þótt seinna verði. — Það
hefur þá gerzt”.
Ég bliknaði fyrir hvössu augnaráði hans. Ég reyndi að lita undan, en
hann neyddi mig aftur til þess að horfa framan i sig.
„Ég er að fara”, sagði ég. „Neyddu mig ekki til þess að vera hér
lengur. Ég er þreytt, og...”
En hann lét sem hann heyrði ekki bæn mina. Hann hélt áfram máli
sinu og talaði hægt og skýrt, svo að ég skyldi ekki missa af einu orði.
„Ég hef lengi búizt við þessu. Mig furðar á þvi einu, að þú skyldir
ekki sjá þetta fyrr. Það gat ekki lengur hjá þvi farið. — Mig tekur þetta
mjög sárt”.
„Ég skil ekki þessar dylgjur”. I örvæntingu minni laug ég, en það gat
ekki hjá þvi farið, að hann yrði þess var, hve ég titraði.
„Vist skilur þú mig, Emilia Blair”. Hann sleppti taki sinu. „Nú vitum
við þetta bæði. Ég hef vitað það frá þvi að eg kom fyrst til ykkar á
afmælisdegi frænku þinnar”.
Ég reiddist snögglega. Herbergið hvarf i móðu fyrir augum minum,
og ég sá aðeins andlit hans skýrt og greinilega, svo sem hálfa armlengd
frá mér. Ég lét hnefann riða á það af öllu afli. Ég vissi ekki fyrr en hann
hafnaði á öðru kinnbeininu. Við hörfuðum bæði aftur á bak og störðum
agndofa hvort á annað. Blóðið streymdi fram i hvern fingurgóm og ég
sá að kinn hans varð á svipstundu sótrauð.
Ég gat með herkjubrögðum forðað mér út. Ég hljóp yfir torgið og
regndroparnir og tárin blönduðust saman á kinnum minum. Táta rölti
ýlfrandi á eftir mér, og hendur minar skulfu eins og lauf i vindi. Snögg-
lega vaknaði ég til fullrar vitundar um hvað ég hafði gert. Ég hafði
aldrei lagt hönd á neinn frá þvi ég mundi fyrst eftir mér. Og nú hafði ég
orðið til þess að beita likamlegu ofbeldi við Merek Vance, sem ég hefði
þó átt að vera þakklátari heldur en öllum öðrum i heinum. Ég beit á
vörina og sneri til baka yfir torgið.
Dyrnar á lækningastofunni voru opnar, og hann var setztur við skrif-
borðið. Ég sá, að sjúklingaskráin lá opin fyrir framan hann og efst á
siðunni var nafn mitt. Hann var að skrifa viðbótarathugasemdir á

1215.
Lárétt
1) Ódauðlegur,- 6) Kona,- 7)
Röð.- 9) Skip.- 10) Hátiða-
fæðu - 11) Fisk,- 12) 51.- 13)
Kvikindi - 15) Peningar.-'
Lóðrétt
1) Ljár,- 2) Féll.- 3) Eyju,- 4)
Tónn.- 5) Gorgeirinn.- 8) Hæð,-
9) Poka,- 13) Hljóm.- 14)
Lindi,-
Ráðning á gátu No. 1214.-
Lárétt
1) öldungs.- 6) Inn.- 7) US.- 9)
Me,- 10) Skallar,- 11) Ká.- 12)'
Óp - 13) Ana.- 15) Lengdur,-
Lóðrétt
1) öðuskel,- 2) DI,- 3).
Ungling,- 4) NN,- 5) Skerpir,-
8) Ská,- 9) Maó.- 13) An,- 14)
AD,-
HVELL
G
E
I
R
I
Þessi nýlenda er lik
öðrum geimnýlendum
. Ilvellur!
f Eini munurinn er
| fortið mannanna!
Allir hér eru
harðsvfraðir glæpa-
__menn! )
Nú eru þeir þjálfaðir
geimfarar tilbúnir
Ihvaðsem er!
Allir eru
sjálfboöaliðar, allir
leita nýrrar
framtíðar!
Og ég þarf
2 þeirra!

SUNNUDAGUR
24. september
11.00 Messa i Mælifellskirkju.
13.30 Landslag og leiðir.
14.00 Miðdegistónleikar.
15.30 Kaffitiminn. Trió Hans
Busch leikur og Wence
Myhre syngur.
16.00 Fréttir. Sunnudagslögin.
16.55 Veðurfregnir.
17.00 Barnatimi: Olga Guðrún
Árnadóttir stjórnar. a.
Hugleiðingar um strið og
frið. Olga Guðrún flytur. b.
Vietnamskt ævintýri. Arnar
Jónsson leikari les. c.
Framhaldssaga barnanna:
„Hanna Maria” eftir
Magncu frá Kleifum. Heið-
dis Norðfjörð les (9).
18.00 Fréttir á ensku.
18.10 Stundarkorn með fiðlu-
leikaranum Michael Rabin.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Tilkynningar.
19.30 Langt til ósló — lengra
til Brussel.
20.00 Pianóleikur i útvarps-
sal: Philip Jenkins leikur
Sónötu i F-dúr (K332) eftir
Mozart.
20.15 Gælt við drauma. Þýð-
ingar Geirs Kristjánssonar
og Helga Hálfdánarsonar á
ljóðum Púskins. Vilborg
Dagbjartsdóttir les.
20.45 Frá 11. söngmóti Heklu,
sambands norðlenzkra
karlakóra i júni s.l. Flytj-
endur: Karlakórar Akur-
eyrar og Dalvikur og karla-
kórarnir Geysir, Heimir og
Visir. — Pianóleikarar:
Kári Gestsson, Askell Jóns-
son og Philip Jenkins. Ein-
söngvarar: Helga Alfreðs-
dóttir, Jóhann Danielsson
og Jóhann Konráðsson.
Söngstjórar: Jón Hlöðver
Áskelsson, Gestur Hjör-
leifsson, Philip Jenkins,
Arni Ingimundarson og
Geirharður Valtýsson.
21.30 Arið 1947, fyrri hluti.
22.00 Fréttir.
22.15 Veðurfregnir. Danslög.
Sunnudagur
24. september 1972
17.00 Endurtekið efni. Davið
Copperfield. Bandarisk
biómynd frá árinu 1935,
byggð á samnefndri skáld-
sögu eftir Charles Dickens.
Leikstjóri George Cukor.
Aðalhlutverk William C.
Fields, Lionel Barrymore
og Maureen O' Sullivan.
Þýðandi Dóra Hafsteins-
dóttir. Aður á dagskrá 20.
mai siðastliðinn.
19.05 Hlé.
20.00 Fréttir.
20.20 Veður og auglýsingar.
20.25 Tut - ankh - amon .
Mynd um ævi eins af
Faróum Egyptalands. Tut-
ankh-amon var uppi um
miðja 14. öld f.Kr. en rikti
aðeins skamma hrið. Þó
hafði hann mikil áhrif á
trúarbrögð þegna sinna, og
var eftii\ andlátið tekinn i
guða tölu, eins og sumir
fyrirrennarar hans.
Þýðandi Jóhanna Jóhanns-
dóttir.
20.45 Sumartónleikar i
Albert Hall i London .(Last
Night of the Proms) Kór og
hljómsveit brezka útvarps-
ins flytja verk eftir Edward
Elgar, William Walton,
Gordon Crosse, Thomas
Arne og Hubert Parry. Ein-
söngvari Elizabeth Bain-
bridge. Stjórnandi Colin
Davis. Kynnir Richard
Baker. (Evróvision - BBC)
Þýðandi Jóhanna Jóhanns-
dóttir.
21.55 Maður er nefndur
Guðlaugur Jónsson, fyrr-
verandi lögregluþjónn.
Sverrir Þórðarson ræðir við
hann.
22.40 Að kvöldi dags . Séra
Jakob Jónsson f' 'ur hug-
vekju.
22.50 Dagskrárlok.