Tíminn - 26.09.1972, Blaðsíða 14

TÍMINN
skrána. Hann leit upp og brosti, þegar ég kom inn úr dyrunum. önnur
kinnin var enn mun rauðari en hin.
Ég gekk rakleitt að skrifborðinu. Honum vannst ekki ráðrúm til þess
að risa upp af stólnum.
. „Ég bið fyrirgefningar”, sagði ég. „Ég kom aftur til þess. Ég hef
aldrei slegið neinn fyrr. Ég hefði ekki trúað þvi, að ég gæti gert annað
eins og þetta”.
Hann lagði frá sér pennann og lokað sjúklingaskránni. „Þú þarft ekk-
ert að afsaka”, sagði hann. „En ég bjóst ekki við þvi, að þú gætir
gleymt góðum siðum svona hastarlega. Það var ósvikið manndóms-
merki. Svo skulum við gleyma þessu”.
„Ég get ekki gleymt þvi. Ég er hrædd við sjálfa mig.... En þegar þú
sagðir það, sem þú sagðir, varð ég svo ofsareið. Þú veizt allt of mikið
um mig. Þú hefur alltaf vitað of mikið um mig, og þess vegna hata ég
þig”-
Hann yppti öxlum á þennan sérkennilega hátt, sem mér var orðinn
svo minnisstæður.
„Ég veitekki of margt. Þú viltendilega vita of fátt”.
Hjarta mitt herptist saman við þessi orð. Ég sá hina heitu, ástriðufullu
ást mina til Harrýs i nýju og óvæntu ljósi. Ég sá, hve vonlaus hún hafði
verið, og hve aumkunarverð ég var. Ég hafði reynt að gera hina
áfengu, gagnkvæmu þrá, sem eitt sinn hafði altekið okkur, að smyrsli
til þess að mýkja kaun min. Tilfinningar minar höfðu blekkt mig.
óstjórnleg gremja fyllti hug minn, er rnér voru leidd þessi sannindi
í'yrir sjónir. Mér brást tungutakið, og áður en ég fengi mælt, stóð Merek
upp og kom til min.
„Þú skalt ekki reyna að hugsa um þetta strax,” sagði hann. „Tveir
stórviðburðir i lifi þinu hafa gerzt i dag. Þú verður að fá ráðrúm til þess
að jafna þig. Enginn getur gefið þér nein heilræði. Ég myndi siðastur
manna verða til þess að gera það, og annar — annar þessara atburða er
mér óviðkomandi. En ég ætla að verða þér að þvi liði, sem ég get.”
„Þakka þér fyrir”, svaraði ég. „En höfum við ekki gleymt erindi
minuhingað? Ætlaðirðu ekki að dæla i mig i dag?
Hann brosti og tók undir eins til starfa.
„Ég verð að fá dálitinn umhugsunarfrest áður en ég læt nokkuð uppi
um batavonirnar”, sagði hann um leið og hann stakk nálinni i mig. „Ég
ætla að ráðgast við samstarfsmenn mina og halda svo tilraununum
áfram eftir þvi sem okkur virðist vænlegast. Auðvitað veit ég, hve mik-
ils ég krefst, er ég bið þig að vera þolinmóða og sjá hverju fram
vindur.”
„Ég get beðið”, svaraði ég. „Ég skal að minnsta kosti ekki hlaupa
burtu án þess að þú vitir. Við settum ekki neitt timatakmark, þegar við
gerðum sáttmála okkar. Ég hef treyst meira á sjálfa mig þá en ég geri
nú. Ég myndi ekki geta tekið á mig slika skuldbindingu nú”.
Skyndileg þreyta altók mig, og ég sneri til dyra, án þess að kveðja.
En áður en varði luktust armar hans utan um mig. Ég fann greinilega,
hve stæltir vöðvar hans voru innan undir jakkaermunum, og ég var of
magnþrota og ringluð til þess að veita viðnám. Ég hristist öll af
krampakenndum ekka, og andlit hans hvarf i táramóðu, svo að ég veit
ekki, hvað hann kann að hafa sagt. Ég fann aðeins þægilega karlmann-
leg faðmlög hans og óvæntan, ofsafenginn koss, sem hann þrýsti á varir
minar.
Og svo hallaði ég mér upp að dyrastafnum, og andlit hans skýrðist
aftur fyrir sjónum minum. Hann hlýtur að hafa stungið vasaklút sinum
i lól'a minn, þvi að með honum var ég að þurrka mér um augun, er ég
áttaði mig. Hann hélt mér ekki lengur fastri — nema með augunum.
Varir hans bærðust, og loks gat ég ráðið i, hvað hann var að segja.
„Ég bið ekki fyrirgefningar”, sagði hann, „ekki eins og þú, þegar þú
slóst mig. Nú eru okkar sakir jat'nar”.
Tuttugasti og sjötti kapituli
Ekkert er jafn lifseigt og vonin. Þótt hún sé stýfð niður við rót, þótt
hún sé fótumtroðin, þótt frost og funi herji á hana — alltaf skýtur hún
upp nýjum öngum, hvar sem afdrep er aðfá. Það er aðeins tönn timans
og miskunnarleysi óyggjandi staðreynda, sem getur unnið bug á henni.
Þannig fór mér. Ég var ekki fyrr komin út á vott og lffvana torgið en
vonin var tekin að svæfa illan grun minn. Ég barðist við efann og leitaði
ótal skýringa, sem gætu gert samfundi unnusta mins við Hönnu i Elfar-
skógi eðlilega, hafnaði þeim öllum jafnharðan og vakti upp nýjar og
nýjar afsakanir. Ég var eins og Villtur ferðalangur, sem gerir hverja
tilraunina af annarri til þess að finna eitthvert kennileiti, en kemur
ávallt á slóð sina aftur. Ég þorði ekki að mæta þvi, sem ég óttaðist. Ég
varð að skálda einhverjar skýringar, telja mér trú um, að uggur minn
væri ástæðulaus.
Vance hafði enga heimild haft til að segja það, sem hann sagði. Hann
hafði enga heimild haft til þess að kyssa mig að óvöru. Ég fann enn
heitan og þrýstinn munn hans við varir minar, er ég hraðaði mér heim i
rigningunni. Ég reyndi að bægja þessum hugsunum frá mér, og þó var
mér ofurlitil raunabót og hugfró að þessu atviki. Ég hafði ekki reiðzt,
eins og ég hefði átt að gera. En hann hafði ekki heldur reiðzt, þegar ég
rak honum löðrunginn. Ef til vill voru þá okkar sakir jafnar, eins og
hann hafði sagt. Þeirri stúlku, sem efast um tryggð og hollustu manns-
ins, sem hún ann, er nautnasmár koss annars manns. En hann getur
glætt kvenlegan metnað hennar. Þótt henni sé bönnuð ást þess manns,
sem hún þráir, er henni andlegur styrkur að þvi að vita sig eftirsótta af
karlmanni, og i það hálmstrá righeldur hún sér. Við konurnar rig-
höldum okkur ávallt i hvert hálmstrá.
Leigubifreið kom út að hliðinu, er ég nálgaðist húsið okkar, og i for-
stofunni sá ég kápu Hönnu og græna hattinn, sem hún hafði fleygt
hirðuleysislega frá sér. Herbergisdyr hennar stóðu opnar, er ég kom
upp. Hún stóð fyrir framan stóra veggspegilinn og burstaði hárið, sem
hrundi fagurlega um vanga hennar og háls. Ég gat ekki annað en dáðst
að þvi, þrátt fyrir hugarangur mitt. Hún vatt sér við, þegar hún sá mig i
speglinum, og veifaði hárburstanum i kveðjuskyni.
„Hvenær komstu heim?” spurði ég og staldraði við idyrunum.
„Ég var að koma”, svaraði hún og sneri sér aftur að speglinum.
„Með lestinni?” sagði ég. „Ég hélt, að það kæmi engin lest um þetta
leyti dagsins”.
Hún lagði burstann á spegilhilluna með sýnilegri óþolinmæði. Þótt ég
legði mig alla fram, gat ég ekki greint, hvað hún sagði.
„Fyrirgefðu”, sagði ég. „Ég skildi ekki almennilega...”
Hún vatt sér hvatskeytlega við og steig fáein skref I áttina til min.
„Ég sagði”, — hún hnitmiðaði hvert orð, svo að mér dyldist ekki,
hvilikt ómak ég bakaði henni — „ég sagði, að lestinni, sem átti að fara
af stað klukkan 3,57 hefði seinkað um klukkutima. Allar lestir voru
orðnar á eftir áætlun vegna jólaannrikisins”.
„Ég er lika nýkomin frá Boston”, sagði ég. „Ég fór þangað i gær til
þess að kaupa til jólanna og kom aftur i morgun með lestinni, sem fór
1216
Lárétt
1) Veslingur- 6) Fljót.- 7)
Eins,- 9) Nafnar - 10) Iðhileys-
ingi,- 11) Timabil,- 12) Þófi.-
13) Handlegg,- 15) Óheilnæm.-
Lóðrétt
1) Dauða,- 2) 1001,- 3) Heima,-
4) ónefndur,- 5) Grimmúðug.-
8) Skyggni,- 9) Slagi,- 13)
Tónn.- 14) 1050,-
X
Ráðning á gátu No. 1215
Lárétt
1) Eilifur,- 6) Ása,- 7) GH,- 9)
MS,- 10) Jólamat.- 11) Al,- 12)
LI,- 13) ódó.- 15) Námslán,-
Lóðrétt
1) Eggjárn,- 2) Lá.- 3)
íslands,- 4) Fa.- 5) Rostinn,-
8)Hól,- 9) Mal.- 13) Óm,- 14)
Ól.-
Þriðjudagur 26. september 1972.
Þ RIÐJUDAGUR
26. september
7.00 Morgunútvarp.
12.00 Dagskráin. Tónleikar
Tilkynningar.
12.25 Fréttir og veðurfregnir.
Tilkynningar.
13.00 Eftir hádegið. Jón B.
Gunnlaugsson leikur létt lög
og spjallar við hlustendur.
14.30 „Lífið og ég”, Eggert
Stefánsson söngvari segir
frá.Pétur Pétursson les (61.
15.00 Fréttir. Tilkynningar.
15.15 M iðdegistónleikar:
Wilhelm Kempff leikur á
pianó Krómatiska fantasiu
og fúgu i d-moll eftir
Brahms. Julius Katchen,
Sinfóniuhljómsveit
Lundúna og kór flytja
Fantasiu op. 80 eftir Beet-
hoven, Pieroni Gamba stj.
Rena Kyriakou leikur á
pianó þrjár prelúdiur og
fúgur op. 35 eftir Mendels
sohn.
16.15 Veðurfregnir. Létt lög.
17.00 Fréttir Tónleikar.
17.30 Sagan: „Fjölskyidan i
Hreiðrinu” eftir Estrid Ott
Sigriður Guðmundsdóttir
les (2).
18.00 Fréttir á ensku.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Tilkynningar.
19.30 Fréttaspegill
19.45 isicnzkt umhverfiStefán
Jónsson talar um ný viðhorf
i náttúruverndarm^lum á
Norðurl.
20.00 Lög unga fóiksins
Sigurður Garðarsson kynn-
ir.
21.00 iþróttir, Jón Ásgeirsson
sér um þáttinn.
21.20 Vettvangur. Umsjónar-
maður: Sigmar B. Hauks-
son. í þættinum er fjallað
um áfengið og unga fólkið.
21.40 Frá hátiðarhijómleikum
á 200 ára afmæii Tónlistar-
akadcmiunnar sænsku,
Birgit Nilsson syngur. Árni
Kristjánsson tónlistarstjóri
flytur formálsorð.
22.00 Fréttir.
22.15 Veðurfregnir. Endur-
minningar Jóngeirs Jónas
Árnason les úr bók sinni
„Tekið i blökkina” (5).
22.35 Harmonikulög, Henry
Johnson og félagar leika
sænsk lög.
22.50 Á hljóðbergi, Kæri Theo.
— Lee J. Cobb og Martin
Gabel flytja dagskrá úr
bréfum hollenzka málarans
Vincent van Gogh. Lou
Hazam tók saman efnið og
stjórnar flutningi.
23.40 Fréttir i stuttu máli.
Dagskrárlok.
Þriðjudagur
26. september 1972
20.00 Fréttir.
20.25 Vcður og auglýsingar.
20.30 Ashton-fjölskyldan.
Brezkur framhaldsmynda-
flokkur. 22. þáttur. Verra
gæti það verið. Þýðandi Jón
O. Edwald. Efni 21. þáttar:
Á heimili Ashton-fjölskyld-
unnar er verið að undirbúa
jólahaldið. Roberter heima,
en Margrét er enn á sjúkra-
húsi. Shefton Briggs og
Tony, sonur hans, koma i
heimsókn. Samband Daviðs
og Sheilu er orðið fremur
stirt. Hann stendur stutt við
heima, og kveðst verða að
fara aftur til herbúðanna
fyrr en búizt var við.
21.25 Ólik sjónarmið. Orður
og titlar, úrelt þing?
Umræðuþáttur um orðu-
veitingar. Umsjónarmaður
Magnús Bjarnfreðsson.
22.05 íþróttir.Umsjónar-
maður Ómar Ragnarsson.
23.00 Dagskrárlok.