Tíminn - 28.09.1972, Blaðsíða 8
8
TÍMINN
Fimmtudagur 28. september 1972.
Fimmtudagur 28. september 1972.
TÍMINN
9
Aö sýna fyllstu tillitssemi"
rætt við tvo menn í Fræðslumiðstöð Ökukennarafélags Islands
Ekki alls fyrir löngu voru tveir
menn sendir utan á vegum öku-
kennarafélags Islands til þess aö
kynna sér ýmsa þætti umferðar-
mála hjá nágrannaþjóðum okkar.
Þeir heita Ólafur K. Guðmunds-
son og Jón V. Sævaldsson.
Við erum stödd i Fræðslumið-
stöð ökukennarafélagsins i
Suðurveri i Keykjavik, og þar
ætla þessir tveir ágætu menn að
fræða okkur um ýmislegt, sem að
gagni má koma hverjum þeim,
sem fara þarf ferða sinna, hvort
sem er akandi eða gangandi
Mig langar þá fyrst að spyrja
ykkur: Hvaða lönd voru þetta,
sem þið sóttuð heim?
Við fórum til Danmerkur,
Þýzkalands og Sviþjóðar. Og til-
gangurinn var sá að al'la okkur
meiri þekkingar i sambandi við
ökukennslu, og enn fremur að
kynna okkur, hvernig ökuskólar
eru reknir i þessum löndum.
Þið haíið þá heimsótt marga
slika skóla á ferð ykkar?
Við komum i sex ökuskóla
samlals og kynntum okkur slarf-
semi þeirra.
Virlist ykkur þeir vera með
liku sniði og hér hjá okkur?
Já. Formið á þessu er likt þar
og hér. Það, sem helzl mælli telja
frábrugðið er það, að þeir eru
með lengri lima og öllu meiri
fra*ðslu undir hið svokallaða
fra'ðilega próf, heldur en við. En
þess ber að gæta, að þessi starl'-
semi er ung að árum hér hjá okk-
ur.
llvað er l'ræðslustarfsemi
ykkar búin að standa lengi?
Sjálf Fræðslustofnunin er að-
eins l'imm ára.llun varð til, þegar
við tókum ha*gri handar umferð.
Aflur á móli er sjállur öku-
kennaraskólinn miklu eldri. Hann
var stolnaður seint á árinu 194«.
En þótt ökukennarafélagið sé
svona miklu eldra og þótt lræðslu
stolnunin va*ri lyrst og fremst af-
leiöing af hreytingunni á um-
ferðarreglum okkar frá vinstri
ylir til ha*gri, þá á þó Fræðslu-
stolnunin rætur sinar i
ökukennarafélaginu og það voru
menn úr þvi lélagi. sem voru
helztu hvatamenn að stofnun
Fra'ðslustofnunarinnar. Má þar
til nefna menn eins og (iuðjón
Hansson. lyrrverandi formann
félagsins. Kjartan Jónsson,
Ilalldór Auðunsson og fleiri góða
menn.
Ilvað eru margir starfandi
ökukennarar á landinu núna?
Þcir eru einhvers staðar á
milli eitt hundrað og áttatiu og
niutiu. Þó er þetta ekki alveg
áreiðanleg tala. þvi þeir eru svo
margir. sem hafa réttindi til
kennslu. en stunda hana ekki
nema litið. (iripa kannski i þetta.
svona endrum og eins.
Vitið þið. hve margir þeir
eru. á öllu landinu. sem kennslu-
réttindi hala?
Þeir eru á rhilli sjö og átta
hundruð. Liklega nær hálfu átt-
unda hundraði.
En þessir 180, sem þið
nefnduð áðan. Eru það eingöngu
menn. sem hafa ökukennslu að
aðalatvinnu?
Það er nú ákaflega óalgengt,
að menn geri alveg ekkert annað
en að kenna akstur. Helzt er það
hér i Reykjavik. að þeir menn
fyrirfinnist, sem stunda öku-
kennslu sem aðalstarf, en hitt er
mikiu algengara, að menn hafi
hana sem aukagetu við hlið ann-
arra starfa.
— Hvað þurfa menn að hafa
ekið marga tima núna. til þess að
ná bilprófi?
— Þessu er nú erfitt að svara.
Sú var tiðin. að menn urðu að
hafa ekið undir -handleiðslu
kennara ákveðinn klukkustunda-
fjölda til þess að þeir fengju að
ganga undir próf. Svo var þetta
afnumið og nú er þarna ekkert
lágmark til.Kennari má fara með
Ólafur K. Guðmundsson, lögregluvarðstjóri i Hafnarfirði og Jón V. Sævaldsson. Það voru þeir, sem sátu
fyrir svörum, þegar Timinn heimsótti Fræðslumiðstöð Ökukennarafélagsins á dögunum, enda höfðu
þeir þá nýlcga kynnt sér slika starfsemi erlendis.
nemanda sinn og láta hann ganga
undir próf, hvenær sem hann
telur hann færan um það.
Hvort fyrirkomulagið finnst
ykkur betra, þetta, eða það sem
áður var?
Þetta er tvimælalaust miklu
verra. eins og það er núna. Það er
enginn maður hælur til þess að
aka bil eftir eins, tveggja eða
þriggja klukkustunda þjálfun.Og
þótt menn hafi rn'kla æfingu i
akstri alls konar annarra öku-
tækja en bifreiða - sem vissulega
getur verið talsverð bót i máli —
þá vantar alla þjálfun i umferðar-
reglum. Slikt er þó ekki siður
nauðsynlegt, en að kunna að
stjórna sjálfu ökutækinu. Flestir
kannast við bilamergðina hér á
höluðborgarsvæðinu, og jafnvel
þótt menn séu ekki búsettir hér,
þá er umlerð orðin svo gifurleg á
vegum landsins, að það veitir
sannarlega ekki af, að menn
kunni góð skil á þeim vandamál-
um sem þar geta komið upp.
En svo við vikjum nánar að
félagsskap ykkar: Eruð þið ekki i
sambandi við stéttarbræður
ykkar i nágrannalöndunum?
Jú. Við gengum i samband
ökukennara á Norðurlöndum.
þegar Sviar tóku upp hægri
handar umlerð. Þessi samtök eru
skammstöluð N.T.U. Svo. þegar
við sjálfir breyttum umferðar-
reglunum. lannst okkur tilhlýði-
legt að stol na Fra'ðslumiðstöðina.
svo það má i rauninni segja, að
fyrstu drögin að henni hafi verið
lögð. þegar við gengum i N.T.U.
llvað stunda margir nám hér
i Fræðslumiðstöðinni?
Fjöldi nemenda er talsvert
hreytilegur. En i fyrra komu hér
um átján hundruð manns. Og á
hverju námskeiði eru á milli
þrjátiu og fjörutiu nemendur.
Iivað er hvert námskeið
langur timi?
Það reiknast sex kennslu-
stundir. en það tekur aðeins tvö
kvöld þvi kenndar eru þrjár
stundir hvorn dag.
— Er þetta þá einkum ætlað
þeim.sem þegar hafa lokið prófi?
— Það er öllum frjálst að koma
hingað. En fræðslan er einkum
ætluð fólki. sem er að taka próf.
Við reyndum að koma hér á
fræðslu fyrir allan almenning um
það leyti. sem umferðarbreyt-
ingin átti sér stað. en það fékk
ekki nógu góðar undirtektir.
Aftur á móti eru þessi fræðslu-
námskeið mikið notuð af fólki,
sem er að endurnýja ökuskirteini
sin. Einkum á það við um fólk.
sem tekið hefur próf fyrir löngu,
siðan ekið litið og jafnvel látið
ökuskirteinin ganga úr gildi og
þarf að ganga undir próf aftur.
Þetta fólk kemur mikið hingað.
— Virðist ykkur ekki fólk hafa
mikið gagn af þessum námskeið-
um?
— Jú tvimælalaust. Starfsemin
hér hefur farið sivaxandi og að-
sóknin sömuleiðis. Það stafar ein-
faldlega af þvi, að fólk telur sig
hafa grætt á verunni hér. Hitt er
svo annað mál. að það mætti
kannski endurnýja suma þætti
starfseminnar. Það er lengi hægt
betur að gera, ef maður er vak-
andi lyrir endurbótum.
— Eru hliðstæð námskeið rekin
i nágrannalöndum okkar?
— Já. Og þar sem við erum
einna kunnugastir, eins og til
dæmis i Sviþjóð, er yfirleitt
gengið út frá tólf til fjórtán
kennslustundum i bóklegum
greinum. þar með talinni
umferðarlöggjöfinni. En þarna
erum við með sex klukkustundir,
svo segja má, að við séum um það
bil að vera hálfdra'ttingar á móts
við frændur okkar að þessu leyti.
— Og þeir stunda sin námskeið
af kostgæfni þar?
— Já . það má segja, að það sé
þar alger skylda. Þó er hún ekki
undantekningarlaus, einkum að
þvi er varðar landsbyggðina. Þar
er viða nokkrum erfiðleikum
bundið að koma þeim við, en i
þéttbýli og borgum má heita að
námskeiðin séu undantekningar-
laust notuð af þeim. sem ætla sér
að ganga undir próf. En úti i
dreifbýlinu. þar sem námskeiðin
eru ekki fyrir hendi, er mjög al-
gengt. að menn nái ekki prófi, og
eruþaðþá einkum umferðarregl-
urnar, sem verða þeim að falli.
— Á hvaða aldri er það fólk,
sem einkum sækir nám hér hjá
vkkur i Fræðslumiðstöðinni?
— Það er á öllum aldri — eða
allt að þvi. Menn eru svona allt
frá þvi að vera tæpra seytján ára
og upp yfir sextugt. Ég held að við
höfum ekki fengið neinn sem orð-
inn var sjötugur.
Hvað viljið þið segja um hið
margumrædda vandamál þétt-
býlisins. sjálfa umferðina?
— Það er nú engum efa undir-
orpið. að umferðarmenning okk-
ar hefur farið batnandi upp á sið-
kastið. Hins vegar má hún mikið
batna frá þvi sem nú er. og áreið-
anlega er hægt úr mörgu að bæta.
Umferðarfræðsluna mætti áreið-
anlega bæta mikið. sömuleiðis
merkingu á götum, og svo mætti
lengi telja.
— En hvað um ökuhraðann?
— Um ökuhraðann er það að
segja, að ef ég ætti að ráða þeim
málum, myndi ég hækka hann.
Það þýðir ekki að vera með lög-
boðinn hámarkshraða, sem nærri
þvi hver einasti ökumaður brýt-
ur. Það er ekki neitt launungar-
mál, hvorki i okkar hóp né i vit-
und almennings, að ökuhraðinn
er stórlega brotinn af flestum
ökumönnum. En einmitt það, að
brjóta eina reglu, er visir að þvi
að brjóta næstu lika. Og þarna er-
um við komin að kjarna málsins.
Það hefur lika sýnt sig að flest
umferðaróhöpp eiga rætur sinar i
hinu almenná tillitsleysi, fremur
en i sjálfum hraðanum.
— Teljið þið ekki, að það ætti að
fjölga umferðarljósunum, götu-
vitunum. sem sumir kalla svo?
—Umferðarljós eru tvimæla-
laust til mikilla bóta, ef þeim er
samvizkusamlega hlýtt. En þvi er
nú miður. að á þvi er mikill mis-
brestur. Einkum eru það ljósin,
sem eru með stefnuörfar, þau eru
mjög heppileg og þeim ætti að
koma upp miklu viðar.
— En hvað um bilafjöldann og
göturnar — vegina?
— Það er staðreynd, að það er
ekki hægt að ná beygjum, ef mað-
ur ekur stórum bil eftir gamalli
og þröngri götu. En slikar götur
fyrirfinnast lika i stórborgum,
svo við ættum vist ekki að kvarta.
Annars hafa nú reykvískir bil-
stjórar leyst þann ofur einfalda
hátt að sneiða hjá gömlu hverfun-
um. en aka þeim mun meira eftir
nýjum og breiðum götum, jafnvel
þótt þaö kosti oft að fara dálitið
lengri leið. Auðvitað þyrfti
gatnakerfið að batna að sama
skapi og bilar verða fleiri, en eins
og allir vita. er langt frá þvi að
gatna og vegakerfi landsins hafi
fylgt eftir hinni geysiöru þróun,
sem orðið hefur i bilainnflutningi
landsmanna. Einkabilafjöldinn
vex hröðum skrefum og al-
menningsvagnar, bæði strætis-
vagnar og ..rútur" hafa sifellt
verið að verða stærri og þyngri á
undanförnum árum og áratugum.
— Telur þú Ólafur, að öku-
kennsla ætti að færast inn i
skólana?
— Nei. ég er þvi ekki fylgjandi.
Það var gott. að þú skyldir spyrja
um þetta. þvi ég var einmitt
spurður þessarar sömu spurn-
ingar i útvarpsþætti hérna um
daginn. En ég er þessu ekki
fylgjandi af þeirri einföldu
ástæðu, að ég tel að rikisvaldið
myndi blátt áfram ekki valda þvi
verkefni. Reglugerðin um um-
ferðarfræðslu i skólum er nú orð-
in tólf ára, og þeir eru ekki enn
farnir að geta framfylgt henni,
svo menn geta rétt imyndað sér,
hvernig framkvæmdin yröi, ef
ætti að fara að færa sjálfa öku-
kennsluna inn i skólana.
— Er ekki minna um það nú en
áður, að menn reyki við stýri?
— Jú, þessi ósiður hefur
minnkað verulega. Það stendur
vafalaust i einhverju sambandi
við það, að mönnum er ljósari
skaðsemi reykinga nú en fyrir svo
sem tuttugu árum eða svo. En
auk þess stafar af þessu bein
slysahætta. Það er hér mynd,
sem við sýnum gjarna nem-
endum okkar. Hún sýnir
sigarettu, sem er að detta úr
öskubakka og niður á teppið i
bilnum. Bilstjórinn vill auðvitað
ekki fá brunablett i teppið. Hann
beygir sig niður til þess að taka
upp sigarettuna, en litur andar-
tak af veginum og ekur útaf.
Okkur er kunnugt um, að einmitt
þetta hefur gerzt i raunveru-
leikanum.
— Er ekki eitthvað hægt að gera
fyrir börnin okkar, sem oft þurfa
yfir miklar umferðargötur til
þess að komast i skólann sinn?
— Vitanlega er ýmislegt hægt
fyrir þau að gera. Og auðvitað er
ekki nokkur einasta mynd á þvi,
að þau þurfi að leggja sig i dag-
lega lifshættu á leið sinni að og frá
skóla. Það, sem fyrst og fremst
ber að gera, er að stórauka um-
ferðarfræðsluna, einkum þó i
unglingaskólunum, en þar mun
hún vera enn minni en i barna-
skólunum. En það er hægt að gera
fleira. Viða eru skólabilar, sem
flytja börnin i skólana. Sums
staðar erlendis eins og til dæmis i
Stokkhólmi, og viðar er sérstök
skólalögregla i hverjum skóla
Hlutverk hennar er að sjá um
gangbrautirnar i nágrenni skól-
ans, stjórna þar umferðinni og
hjálpa börnunum yfir. Þessa
starfsemi vantar alveg hjá okkur.
Það hafa að visu verið gerðar
litils háttar tilraunir með þetta
hér, en það er ekki nóg. Það er
nefnilega vel hægt að gera þetta
Hér er Jón V. Sævaldsson að leiðbeina nemendum sínum, og það leynir sér ekki, að þeir fylgjast með af
athygli.
hér lika, en það kostar bara dá-
litla vinnu.
— Þið eruð auðvitað þeirrar
skoðunar, að Fræðslumiðstöð
ykkar hafi haft góð áhrif á um-
ferðarmenningu landsmanna?
— Það verður maður að vona.
Auðvitað eru einstaklingar mis-
jafnir, og góður nemandi getur
orðið slæmur ökumaður, þegar
hann kemur út i umferðina á sin-
um eigin bil. En á hinu er enginn
efi, að þeir, sem eru að læra núna,
læra bæði meira og betur en menn
gerðu hér áður fyrr. Það er lika
bráðnauðsynlegt, þvi að umferðin
hefur margfaldazt og menn þurfa
að vita miklu meira um þessa
hluti nú, en fyrir svona tuttugu-
þrjátiu árum, og þótt ekki sé farið
svo langt aftur i timann.
— En hvað á að gera við pöru-
piltana, sem alltaf eru að brjóta
af sér i umferðinni?
— Þar koma nú ýmsar aðgerðir
til greina. Ein er sú, að hafa öku-
skirteini manna ekki nema til
eins árs, að minnsta kosti fyrstu
þrjú árin. Siðan þarf að taka
miklu harðara og miklu fyrr á
brotunum. Það er algengt, að
þeir, sem fremja einhver brot fá
ekki sina sekt fyrr en eftir dúk og
disk og sumir sleppa alveg. Það
skal að visu tekið fram, að
lögreglustjórinn i Reykjavik hef-
ur lagt mikla stund á að flýta
málarekstri, til dæmis i málum
ölvaðra ökumanna, svo að ég
held, að segja megi, að þau séu i
ágætu lagi. En viða úti á landi
virðist vera mikill seinagangur á
þessu, oft og einatt, og komið mun
það hafa fyrir, að slik mál hafi
blátt áfram fyrnzt.
— Teljið þið ekki, að það eigi að
svipta menn ökuréttindum ævi-
langt fyrir margitrekuð brot?
— Það er sjálfsagt ekki um ann-
að að ræða. Fyrst þarf að svipta
þá réttindum um stundar sakir og
siðan ævilangt, ef þeir láta sér
ekki segjast. En það er ekki þar
með sagt, að maður sé laus við
slika menn úrumferðinni, þvi það
má heita vikulegur viöburður, að
maður taki þá að óleyfilegum
akstri. Þeir komast yfir bila hjá
kunningjum sinum og jafnvel
eiga bila sjálfir, þótt ökuréttindin
vanti og aka siðan eins og ekkert
hefði i skorizt. Auðvitað á að
liggja fangelsisvist við slikum af-
brotum, en það er nú eins og það
er: Það virðist ekki vera neitt
fangelsisrúm til fyrir þá, þessa
menn, þvi þeir eru það margir,
sem brjóta svona af sér.
— En hvað um bókmenntirnar?
Er eitthvað til af kennslubókum
um akstur og umferð almennt?
— Það er nú heilmikið til af
bókum um umferð, en um sjálfan
aksturinn er eiginlega ekkert
annað til en bókin Akstur og um-
ferð, sem ÖKUKENNARA-
ferð, sem ökukennarafélagið gef-
ur út.
kenna hér? Annizt þið nokkurs
konar fyrirgreiðslu?
— Já. öll þau borgaralegu
skiiriKi, sem menn puria ao ana
sér getum við útvegað. Það sem
menn þurfa til þess að taka öku-
próf er, auk sjálfrar kennsl-
unnar: Læknisvottorð, sakavott-
orð, ljósmyndir og umsókn um
ökuleyfi — að ógleymdu kennslu-
vottorðinu. Allt þetta geta menn
fengið hér á einum og sama stað,
og næstum allir notfæra sér það.
— Og það er gott samstarf á
milli kennara og nemanda?
— Alveg prýðilegt. Allt frá upp-
hafi hafa aldrei nokkurn tima
komið upp nein vandamál i sam-
búðinni.
Við viljum svo að lokum brýna
fyrir öllum að fara gætilega,
einkum fyrst eftir að þeir hafa
tekið ökupróf. Ekki aðeins að þeir
aki hægt, heldur hitt engu siður,
að þeir sýni náunganum fyllstu
tillitssemi.
— VS.
Séö yfir nemendahópinn. Hér á auösjáanlega ekki aö láta neitt framhjá sér fara.
Veiðiferðin á frummálinu „The
Hunting Party”
Leikstjóri: Don Medford
Handrit: William Morton, Gilbert
Alexander og Lou Morheim
Tónlist: Riz Ortoloni, kvikmynd-
ari: Cecilo Panaguno
Bandarisk frá 1970.
Sýningarstaður: Tónabió, is-
lenzkur texti: Loftur Guð-
mundsson.
Það er ekki alveg gott að átta
sig á; hvort Medford hefur ein-
göngu haft i huga að gera smátil-
brigði við „Agirnd” eftir Stro-
heim, gerð árið 1924, þar sem
aðaldriff jöðrin væri hatur en ekki
peningagræðgi. Endir myndar-
innar er nákvæmlega eins og hjá
Stroheim og umhverfið það sama,
en Medford skortir frumleikann,
sem einkenndu verk Stroheims.
Flest viðbrögð, sem við sjáum
hér, höfum við séð áður, hér er
fátt, sem kemur á óvart. Þrátt
fyrir mjög góðan leik Olivers
Reed, Canadice Bergen og Gene
Hackman i aðalhlutverkunum er
efnið of útþvælt til þess að valda
verulegri athygli. Kvikmyndar-
inn notar töluvert „fade out” til
þess að fá „fallegar myndir”
bæði af eyðimerkurlandslagi og
óbyggðum, hann er þó hvergi „di-
sætur” og má vel við sinn hlut
una. Kvikmyndin greinir frá ráni
Frank Calders (Oliver Reed) á
kennslukonu (Canadice Bergén),
en hún er eiginkona mikilmeg-
andi manns Brandt Ruger (Gene
Hackman). Ruger er haldinn
kvalaþorsta, og áhorfandinn er i
vafa um hvort vegur meira hjá
honum sært stolt vegna konu-
ránsins, eða ánægja hans að geta
drepið. Hann leggur aldrei til
bardaga við menn Calders, en
vegur þá jafnan úr launsátri og
neytir þá jafnan yfirburða lang-
drægs riffils, sem hann hefur ný-
lega eignast. Bófaforingjanum
Calder er lýst sem hugprúðum
manni, sem fyrst og fremst hugs-
ar um félaga sina á hættustund-
um. Ruger fær hann hvað eftir
annað I sigti, en kemur sér ekki
að þvi að drepa hann strax.
Konan Melissa festir mikla ást á
honum, sem réttilega er aldrei
sögð með orðum, hún þekkir
mann sinn og veit að hann hættir
ekki að ofsækja þau fyrr en allir
eru dauðir og vill fara aftur til
hans. En ást Franks er dauða-
óttanum yfirsterkari. Leiðir
þeirra skilja ekki framar.
Það er dálitið athyglisvert hvað
bandariskir leikstjórar gera litið
af samtimamyndum. Þeir halda
sér endalaust við sinn „vestra”,
en nú upp á siðkastið eru þeir
ófeimnari að sýna ofbeldið og
ruddaskapinn, sem var daglegt
brauð i lifi þessara manna.
Það kemur nokkuð á óvart að
sjá aðvörun i auglýsingu að „við-
kvæmu fólki sé ekki ráðlegt að
sjá þessa mynd”. Var ekki i fyrra
sýnd „Soldier blue” i Hafnarbiói,
þar sem nauðgun og slátrun á
varnarlausum konum og börnum
var sýnd mjög skýrt. Ég man
ekki til, að þar hafi þessi viðvörun
verið sett i auglýsinguna. Mun sá
háski ekki fyrir hendi, að þetta
verki æsandi á unglinganna, sem
eru tryggustu áhorfendur þessara
mynda. Þvi miður hafa svona
aðvaranir ekki endilega góð
áhrif. Það verður ekki með góðu
móti séð hvaða tilgangi þaö
þjónar að klippa myndina i
nauðgunaratriðinu, þar sem
ofbeldismyndir eru leyfðar hér til
sýningar. p.L.
Frjáls sem fuglinn á frummál-
inu „Run wild, run free” Leik-
stjóri: Richard C. Sarafian, kvik-
myndari: Wilkie Cooper Tónlist
samin af David Whitaker, textar
eftir Don Black sungnir af The
New Crysty Minstrels. Handrit:
David Rook, byggt á bók hans
„The white colt” Bandarisk frá
1970, sýningarstaður: Stjörnubió.
Islenzkur texti, myndin er I litum.
Ætli að við séum orðin svo
gegnsýrð af ofbeldismyndum og
blóðsúthellingum að okkur komi
ekkert við myndir, sem fjalla um
saklausa barnæsku og erfiðleika
barna i heimi fullorðinna? Fyrir
nokkrum árum sýndi Stjörnubió
afburðagóða mynd „Hugo og
Jósefina” eftir Kjell Grede. Þessi
mynd hlaut enga aðsókn likt er
farið með þessa mynd, þó aö
Sarafian sé ekki gefið að tjá sig á
jafn einfaldan og barnslegan hátt
og Grede , nær myndin samt til-
gangi sinum. Tónlistin ber það
lika með sér,að myndin er vestan
um haf. Erum við ekki búin að sjá
nóg af striðslátum og svalli? Er
ekki alveg hægt að gefa sér tima
til að skreppa með börnin, þeir
sem eiga þau og sýna þeim sam-
band drengs, sem á við persónu-
lega erfiðleika að striða, við
náttúruna, hann getur ekki talað
frekar en folinn, sem hann tekur
ástfóstri við eða fálkinn, sem
Á myndinni sést Sylvia Syms,
Mark l.esler og Bernard Miles i
hlutverkuin Ijölsky Idunnar i
„Frjáls scm fuglinn,” sem
Stjörnuhió sýnir núna.
hann reynir að temja. Er ekki
kominn timi til að maðurinn
„herra sköpunarverksins” hætti
að lita á sjálfan sig sem allsráö-
andi á jörðinni og gefi gaum að
þvi, að við erum aðeins hluti af
heildinni. Landið, dýrin og
gróðurinn er ein samofin heild
og nú fyrst er mannskepnan farin
að ugga að sér, eftir áratuga eyði-
leggingu. Þessi mynd gefur sanna
og góða lýsingu af bætandi sam-
vist við mállaus dýr og náttúruna.
Mark Lester leikur Philip vel og
Fiona Fullerton er athyglisverð i
hlutverki Diönu. Sarafian sýnir
réttilega ekki aðeins fegurð
heiðarinnar heldur lika hættur
hennar, reynir þvi ekki að draga
upp sykursæta mynd af fallegu
landslagi. Bernhard Miles leikur
mjög vel föður Philips, hann túlk-
ar sársauka hans og vanmátt að
ná nokkru sambandi við hann.
Sylvia Syms leikur móður hans
vel og ekki má gleyma John
Mills, sem liklega getur ekki ver-
ið öðruvisi en góður.
Þetta er mynd,sem auðvelt er
að hrifast af.
P.L.