Tíminn - 10.10.1972, Qupperneq 8
8
TÍMINN
Þriöjudagur 10. október 1972.
„Tannlaust og getulaust”
Peggy Spencer leiftbeinir lleióari og (luftrúnu i nýrri „linu”.
„Hvergi pláss til að
dansa í Reykjavík"
r
-— rætt við danskennarana Heiðar Astvaldsson
og Guðrúnu Pálsdóttur
l>essa dagaua eru þúsundir
Inndsmunnn n nær iillum nldri aí>
hel'ja nnm i dnnsskólum. lín þótl
allt þetta t'ólk læri ait dnnsn nr
eftir ár. sjást þess linrln litil
merki á dnnsstöóum. I>ar dansn
nlllnf allir eins.
Til nö forvitnast um fóta-
mennlina ug ýmislcgl fleirn, sem
lengl er dunsskólum fórum við i
iieimsókn i dnnsskóln lleiöars
Ástvaldssonnr, duginn áöur en
keiinslnn liolsl. I>ur var mikiö að
gera ullir simnr i gnngi og
kennararnir öiiniim kal'nir vift aö
leggjn siöustu liiiud á skipulag
velrurins.
Heiðar Ástvaldsson og Guðrún
I’álsdóltir gálu sér þó tima til að
setjast niður og ra'ða við okkur
slundarkorn.Við byrjum á þvi að
spyrja. hvað sé nýtt á döiinni i
vetur og (iuðrún verður fyrir
svörum : Viðerum með tiu ný ja
láningadansa, (iarnaby kick,
Moon danee, Slosh, Coca Kola,
Big Apple. llot Kants, I’opcorn,
Twenty four. Afro og llocky.
Af þessum dönsum telur
Guðrún að Slosh sé liklegastur til
að ná vinsældum. I>að er Kock-
dans og við fáum að vita, að
áherzla verði lögðá rock and roll i
vetur, þvi stefnan sé þannig. Ekki
er þetta þó rokk eins og það gerð-
ist i „gamla daga” en keimlikt.
Nokkur þúsund manns verða i
vetur i dansskóla Heiðars. Kennt
er á fimm stöðum i Keykjavik en
auk þess i Kópavogi, Hafnarfirði,
á Seltjarnarnesi, suður með sjó
og austur, norður og vestur um
land. Skólinn hefur á að skipa
tólf fastráðnum kennurum og
nokkrum lausum. Þetta er
sautjánda starfsár skólans og
þeir nemendur, sem lengst hafa
verið, hefja nú sinn ellefta vetur
Þetta eru ein sextán til átján pör.
En þótt þúsundir og aftur
þúsundir hljóti einhverja dans-
menntun, virðast alltaf allir
dansa eins á hinum almennu
skemmtistöðum, og sá dans. sem
þar sést. virðist engin kúnst.
— Það er ekki von, svarar
Heiðar. — Það er hvergi pláss
tilaðdansa hér. Það ég bezt veit.
er enginn dansstaður i Reykja-
vík', sem býður upp á meira en
sjötiu fermetra dansgólf. Þarna
eiga svo að vera sjö til átta
hundruð manns eins og sardinur i
dós. Það er alveg út i hnött að
ætlast til að fólk geti dansað við
slikar aðstæður Þetta er rétt eins
og knattspyrnulið fengi aðeins
hálfan völlinn til umráða og ljúka
þyrfti fimm leikjum i einu.
Meginvandamálið er, heldur
lleiðar áfram, að fólk getur
hvergi ælt sig og það er ekki einu
sinni hægt að sýna hér þann sam-
kvæmisdans, sem mér finnst
l'allegastur Foxtrot vegna
plássleysis. Mér lyndist ekki
óeðlilegt, að riki eða borg reisti
dansstað, rdlt eins og iþrótta-
mannvirki þvi löngu er viður-
kennl, að dans er holl og góð
iþrótt.
Ilvað gera danskennarar á
sumrin?
Sumarið hjá okkur er fimm
mánuðir við hvilum okkur þrjá
og tvo notum við lil að þjálfa
okkur, ýmist erlendis eða hér
heima. llingaðkom nýlega Peggy
Spencer, sem er einn alfrægasti
danskennari veraldar. Hún var
hér i viku og kenndi
okkur kennurunum ný spor og
kennsluaðferðir. Hún er fræg
l'yrir mynsturdans og táninga-
dansa og samdi m.a. Coca Kola.
- Það má geta þess, segir
Cuðrún, að við hérna i
skólanum sömdum táningadans,
sem Peggi Spencer er nú farin að
kenna i Englandi og kallar
„Cod". llún notar hann við is-
lenzka tónlist, m .a. plötuna
„Einn. tveir, þrir" með Mánum.
Er nauðsynlegt að læra að
dansa?
Auðvitað teljum við dans-
kennarar það. svarar Heiðar.
Mér finnst meira að segja, að
dans ætti að vera skyldunáms-
grein likt og tónlist og leikfimi.
Sálfræðingar hafa löngu viður-
kennl, að börnum er hollt að læra
að dansa, allt niður i fjögurra ára
aldur. Það eru lika yngstu
nemendurnir hjá okkur. Ef dans
va'ri skyldufag, þá yrðu skólarnir
að tiafa danskennara á sömu
kjörum og aðra kennara.
Hafa islenzkir danskennarar
ekki nóg að gera?
Jú, en erfiðleikarnir við einka-
skólana eru þeir. að við þurfum
að ná árstekjunum á sjö mánuð-
um. Þetta eru ltka strangir sjö
mánuðir. þvi við kennum hér alla
daga til hálf tólf á kvöldin, nema
laugardaga til sjö.
— Eru íslendingar yfirleitt gott
dansfólk?
— Já. það finnst mér, svarar
Guðrún með áherzlu. — Þeir hafa
ákaflega mikinn og góðan takt.
Erlendir danskennarar. sem
hingað hafa komið. segja það
lika. Kannski vantar svolítið
uppáþolinmæðina. Heiðar heldur
áfram: — Það þarf ákaflega
mikla þolinmæði til að verða
góður dansari. í dansi er ekkert
til sem heitir að hespa hlutina af.
lfvað er svo i bigerð i fram-
tiðinni? Nokkrar breytingar?
Ja, það væri nógu gaman að
koma upp útibúi erlendis, svarar
Heiðar og brosir. — Skóli i
Kergen hefur nú i nokkur ár beðið
mig um kennara, en ég hef aldrei
getað misst neinn. Á dans-
kennaraþingi i Danmörku nýlega
var enn rætt um málið og þá
þannig, að ég sendi þeim kennara
til tveggja ára starfs og tæki
siðan við skólanum. En þetta er
ekki ákveðið.
l>ið hafið ekki sent þátt-
takendur i alþjóðlega dankeppni.
Er nokkuð slikt áætlað?
- Nei. Eg hef ekki áhug á að
senda fólk, nema vera fyrirfram
viss um að það komist á blað.
Hins vegar hef ég áhuga á að
innan tiu ára eða svo, geti
alþjóðleg danskeppni farið fram á
tslandi. Til þess vantar bæði
húsnæði og hljómsveit og svo er
gifurlegur undirbúningur undir
slikan viðburð. En ég hef kynnt
mér að engir erfiðleikar yrðu á
þvi að fá fólk til að koma hingað
og eins eigum við visa aðstoð
erlendis frá við undirbúning og
þjálfun. SB
Um daginn barst mér bréf frá
Englendingi nokkrum, búsett-
um i Bandarikjunum, en maður
þessi lýsir sér sem ihaldssöm-
um og fjarska venjulegum.
Tilefni bréfsins var raunar ann-
að bréf, sem ég skrifaði rit-
stjóra brezka vikublaðsins „The
Spectator” hér á dögunum, en i
bréfi Englendingsins sannaðist
ennþá einu sinni að allar
skammir, sem útlendingar
kunna að bera þessa nágranna-
þjóð okkar. þá eru þær yfirleitt
fjarska mildar og raunar
hreinasti barnaleikur miðað við
þær umsagnir, sem Englend-
ingar sjálfir gefa sinni eigin
þjóð.
Dæmi: „Það hljóta að vera
fleiri Englendingar en ég, sem
skammast sin fyrir framkomu
lands okkar gagnvart Islandi.
Maður á i rauninni von á
skömmum og svivirðingum frá
sjómönnum og stjórnmála-
mönnum, en þegar jafn
heimskulega er að orði komizt i
vönduðu riti eins og „The
Spectator” hér á dögunum, þá
setur að manni örvæntingu —
allt að þvi grát!
Ég leyfi mér að biðjast afsök-
unar fyrir hönd lands mins. Það
er orðið gamalt og tannlaust,
gersamlega ruglað á viðburðum
seinustu fimmtiu ára, og leitast
þessvegna við að beita frekju og
yfirgangi til þess að breiða yfir
getuleysi sitt á öðrum sviðum.
Úr þvi að ekki tekst að þröngva
Rhódesiu og Úganda til hliðni þá
er að reyna við tsland.
Hin sjúklega ofstækisskrif,
sem vitnað er til i bréfi yðar úr
„Spectator’s Notebook” og
minna vissulega á árásarstil
nazistanna, er ekki hægt að fyr-
irgefa — en engu að siður leyfi
ég mér að vona, að þér álitið
ekki alla Englendinga undir
sömu sök selda. Land yðar hag-
ar sér skynsamlega að öllu
leyti, og ég óska ykkur fullkom-
ins sigurs af dýpstu sannfær-
ingu”.
Svo mörg voru þau orð. Aldrei
fór það svo, að við eignuðumst
ekki bandamanna af enskum
ættum og það búsettan i Ann
Arbor i Michigan i Bandarikj-
unum. Og það er gott.
En þessi enski vinur okkar i
Bandarikjunum vissi ausjáan-
lega ekki um seinasta atrek
landa sinna gegn frændum vor-
um Eæreyingum. Á ég þar við
neitun brezkra hafnarverka-
manna i Grimsby — og raunar
viðar — að afferma skip með
vörur frá Færeyjum — i hefnd-
arskyni fyrir drengilega afstöðu
Færeyinga. Flestu hefði ég trú-
að á Englendinga, en mér var
likt farið og Njáli forðum, að ég
las umrædda frétt þrisvar. Fyrr
má nú vera „tann- og getuleys-
ið”.
Og það minnirokkur lika á, að
timi er til þess að við hættum að
hlæja að og vera að burðast með
einhverskonar drýldni gagnvart
frændum vorum, Færeyingum.
Þessi litli bróðir okkar hefur
reynst okkur betri bandamaður
en aðrar þjóðir, sem við vitnum
oftar til bæði með aðdáun og
lotningu. t þvi sambandi dettur
mér i hug, hvort ekki væri at-
hugandi fyrir Orðunefndina,
sem var að útdeila Fálkaorð-
unni um daginn, að sæma leið-
toga færeyskra iðnaðar- og
verkamanna þessu heiðurs-
merki — og sýna þannig i verki
hversu mikils við metum af-
stöðu þeirra.
En þessi fiskveiðideila minnir
mann lika á annað. t Bretlandi
hafa jafnan verið uppi þeir hóp-
ar, sem baristhafa fyrir réttlæti
minnihlutahópa. Það land ól
samvinnuhreyfinguna, þar var
föðurland verkalýðshreyfingar-
innar, þar hafa flóttamenn og
málsvarar fordæmdra minni-
hlutaskoðana ætið átt sér örugg-
an griðastað. Þar hafa löngum
viðsýnir, vinstri sinnaðir og
sanngjarnir menntamenn ráðir
yfir eða haft aðstöðu til að láta
ljós sitt skina — ýmist i blöðum
eða timaritum. Þangað sóttu
sósialistarnir um allan heim
andlegt fóður —- Fabian félagið
og hetjur þess þekkja flestir.
En ekkert þeirra brezku
blaða, sem ég hefi reglulegan
aðgang að — enginn hinna við-
sýnu, vinstri sinnuðu og sann-
gjörnu menntamanna, sem
sifellt eru að láta vandlætingu
sina i ljós yfir afskiptaleysi eða
illvirkjum eigin valdamanna
gagnvart hinum eða öðrum
minnihlutahópum — hvort held-
ur er i Englandi eða annars
staðar — hefur fram til þess
opnað munninn, skrifað einn
einasta staf i þessi blöð sin mál-
stað okkar til varnar og útskýr-
ingar — að einum manni undan-
teknum: John C. Griffiths — sá
er hafði viðtalið við Forsætis-
ráðherrann fyrir „The Observ-
er” hér á dögunum.
Og hvar er samstaða verka-
lýðsins? Hvar er alþjóðleg sam-
vinna hinna vinnandi stétta?
Hvar er skilningur verkalýðs-
leiðtoganna á lifshagsmunum
samherja þeirra i litlum og fá-
mennum löndum i Norður-
Atlandshafi? t Færeyjum? Já.
Á Englandi? — þvi miður nei.
— Páll Heiðar Jónsson.
Danskennarar æfa táningadansinn „Big Apple”
fí FJÖHUM