Tíminn - 10.10.1972, Síða 14
14
TÍMINN
Þriðjudagur 10. október 1972.
„Þú þarft ekki að láta tilfinningar þinar gagnvart henni hlaupa með
þig i gönur i annað sinn”. Hún spratt á fætur og gekk til hans.
Hann hopaði undan.
„Ég þekki Emiliu betur en þú.” Ég sá, hvernig vöðvarnir framan á
hálsi hans titruðu. „Ef hún væri svipt þvi eina, sem hún getur hugsað
sér að lifa fyrir, er bágt að segja, hvað hún kynni að taka til bragðs.”
„En verði ég svipt þvi, Harrý?”
„Jú.... ég hef lika hugsað um það. Við höfum ekki skap hennar. Hún
er eins og vörurnar frá Friðarpipuverksmiðjunum — engin veila,
hvergi bláþráður.... Við gætum ekki átt samleið, og þó er ég
hræddur....”
Þau nálguðust hvort annað. Þau gátu ekki lengur haldiö ástinni i
skefjum sektar og þjáningar. Ég sá, að hún gróf andlitið i jakkaboð-
anginn. — Ég leit undan. — Ég hafði séð of mikið i speglinum. Hjartað
barðist heiítarlega i brjósti minu, en annars kenndi ég einskis sárs-
auka. Ég kreisti bréfin i hendi minni og reyndi að hugsa. Ég vissi, að ég
átti að lara inn til þeirra og láta kylfu ráð akasti. Kona i skáldsögu og á
leiksviði hefði gert það. En ég var hvorki persóna á sviði né á bókarsið-
um. Mér voru bönnuð orð og athafnir jafn gersamlega og mér hefði
verið varpað fyrir hamra, og ég vissi ekki, hvort ég væri iifandi eða
dauð.
Þau sátu bæði á legubekknum, þegar ég loks áræddi inn i stofuna.
Hárið á Hönnu var dálitið úfið, en annars voru dökkir baugar fyrir
neðan skær augu hennar hið eina, sem vitnaði um geðshræringuna, er
hún hafði komizt i. Harrý var helzt til fljótur að spretta á fætur, fannst
mér, og brosið kostaði hann ol' sýnilega áreynslu. Að öðru leyti var ekk-
ert i fari þeirra, sem gæti vakið grun. Ég varð allt i einu svo óstyrk, er
ég stóð þarna andspænis þeim, að bréfin tvistruðust úr hendi minni út
um gólíiö.
„Ó, fyrirgefið,” sagði ég,”.... klunni er ég.”
Harrý var óðar lagztur á hnén að tina bréfin saman. Ég laut einnig
niður.
„Herra minn trúr!” sagði hann um leið og hann hlóð bréfunum i
vinstri hendina. „Hvað firn hefurðu verið með af bréfum... Það var
gott, aö þú komst. Við opnum flöskuna strax, þótt klukkan sé ekki orðin
tólf.”
Ég kinkaði kolli og lét fallast á þann stólinn, sem næstur mér var.
„Gott og vel,” sagði ég. „Ég gæti vel þegiðeitt staup núna.”
Ég rétti út hendur og yljaði mör við arininn og leit ekki upp. Harrý
mun hai'a sótt glös fram i eldhúsið, og ef til vill hefur Hanna hjálpað
honum til þess. Ég gaf þvi ekki gætur. En brátt vorum við öll setzt við
arininn og Wallace frændi kominn i hópinn.
„Láttu ekki eins og þú sjáir draug, herra minn,” sagði Harrý hlæj-
andi um leið og hann sýndi honum merkið á kampavinsflöskunni.
„Svona var það i gamla daga, áður en bann-pétrarnir tóku frá okkur
tárið. Þetta er gjöf og ekki nema rétt aðeins brjóstbirta, svo að það ætti
ekki að skaða neitt okkar. Ég veit ekki, hvenær við þurfum að drekka
heillaskál, ef ekki i kvöld.”
„Það segir þú satt, drengur minn,” svaraði Wallace frændi. —
„Taktu tappann liðlega úr flöskunni”.
Þeir voru allt of önnum kafnir til að gefa gaum þvi, hve ég hrökk við,
þegar tappinn skrapp upp úr stútnum. Það var einkennilegt, hve ég
heyrði það greinilega, þótt blóðið dunaði fyrir eyrum mér.
„Jæja þá”. Wallace l'rændi lyíti glasi sinu hátt á loft. „Hamingju-
samt ár og blómlegra atvinnulíf”.
Hanna hnykkti höfðinu óþolinmóðlega til. „Skál okkar”, sagði hún.
Ég kreppti báðar hendur utan um glasið og áræddi ekki að bera það
upp að vörunum. Ég þorði ekki heldur að lita á Harrý og Hönnu, þótt ég
vissi, að þau höfðu breytt umtalsefni. Hafi þau tekið eftir þvi, hve ann-
ars hugar ég var, gerðu þau að minnsta koti ekkert til að vekja athygli
á þvi.
Ég varð að gera eitthvað. Mér fannst hugur minn segja mér það ein-
hvers staðar langt úr fjarska. Svona gat ég ekki setið til miðnættis.
Ég varð Parkerssystrunum og förunautum þeirra ávallt þakklát fyr-
ir að koma á þessari stundu. Þær voru að fara á nýársdansleik og litu
inn i framhjáleiðinni og fluttu með sér nýtt andrúmsloft. Við risum á
fætur, og ungu mennirnir, sem voru i fylgd með þeim, voru kynntir fyr-
irokkur. Þeir voru gestir Parkersfólksins um hátiðirnar. Með vélræn-
um hreyfingum rétti ég þeim höndina og vonaði það eitt, að þeir hefðu
ekki orð á þvi, hve helkaldir fingur minir voru. Ég man ekki nöfn
mannanna — ég gerði mér ekki það ómak að reyna að muna þau —, en
kátina og málæði þeirra var mér sannarlega himnasending. Ég hef
alltaf hugsað til þeirra þakklátum huga. Þegar margt fólk var viðstatt
og mikið talað, var ætið afsakanlegt, þótt ég þegði. Ég settist i sæti mitt
aftur og gerði enga tilraun til þess að fylgjast með samtalinu.
„Emilia!” önnur Parkerssystirin sneri sér að lokum að mér og snart
handlegg minn. „Þú verður að koma okkur til hjálpar. Þú hefur ekkert
lagt til málanna.”
Ég þröngvaði mér til þess að lita framan i hana og gefa gaum að þvi,
sem hún var að segja. Hún vildi, að við kæmum lika á dansleikinn.
Þessir dansleikir voru svo hundleiðinlegir, nema dálitill hópur tæki sig
saman. Væri það ekki andstyggilegt af þeim Harrý og Hönnu, ef þau
brygðust einmitt núna?
„Og þú kemur lika”, bætti hún við eftir dálitla umhugsun. „Þó að þú
kærir þig ekki um að dansa, er skárra að fara heldur en hirast heima á
gamlaárskvöld”.
„Auðvitað fer Hanna”, sagði ég. „Ég hélt lika, að hún hefði ætlað að
fara, og ef Harrý situr heima min vegna...”
Hann mun hafa hlustað á samtal okkar, þvi að nú kom hann til okkar.
„Nei, Emilia’’, sagði hann og tók hönd mina. Ég varð að beita allri
orku minni til þess að titra ekki, er hann snart mig. „Nei. Það verður
okkur að minnsta kosti ekki að fjörutjóni, þótt árið renni yfir okkur
hérna heima. Ég var búinn að lofa að vera heima i kvöld, að það efni
ég”.
En ég sá, að Hanna horfði á hann. Ég fann, hve ákaft þau þráðu að
komast brott. Ég vissi, hvernig dansleikirnir i Félagshúsinu voru. Þar
buðust elskendum nóg tækifæri til þess að skjótast út i bifreiðina sina,
ef þá fýsti. Jafnvel i dansiðunni á gólfinu var auövelt um ástaratlot,
sem enginn veitti athygli. Ég vissi, að þau sátu bæði um hvert færi, sem
kunni að gefast. Látum þau þá fara, hugsaði ég. Látum þau sleppa héð-
an brott undir fölsku yfirskyni. Svo gat ég stytt mér stundir heima við
siðustu vonirnar.
„Auðvitað farið þið”, endurtók ég, „— bæði. Ég hef snúizt i mörgu i
dag og er orðin þreytt. Þið vitið, að það er ekkert góðverk að draga mig
með ykkur — hvorki við mig né neinn annan”.
Harrý reyndi að andmæla, en ég þaggaði allar mótbárur niður.
Lárétt
1) Dýr,- 5) Norður,- 7) Leit,- 9)
Vonds,- 11) Frostbit- 13)
Ennfremur- 14) Stó.- 16)
Haul.- 17) Kvendýrið,- 19)
Ekki talaða.-
Lóðrétt
1) Leikur illa,- 2) Lita,- 3)
Utanhúss,- 4) Mann,- 6)
Blaðið,- K) Afar,- 10)
Trjágreinarnar.- 12) Farða.-
15)Spil,- 18) Þungi (skst.)
Háðning á gátu No. 1227
Lárétt
1) Hundar,- 5) Nóg.- 7) Um,- 9)
Tafl,- 11) Tók,- 13) Róa,- 14)
Taug - 16) ÐÐ,- 17) Róðra,-
19) Glaðar,-
1) Hvutti,- 2) NN.- 3) Dót,- 4)
Agar,- 6) Hlaðar.-8) Móa,- 10)
Góðra,- 12) Kurl - 15) Góa,-
18) ÐÐ,-
D
R
E
K
I
1 gamla daga höfðu
leiðtogar menn til að
bragða allan mat — til
,að tryggja að hannværi
,ekki eitraður
I! il lilisil
ÞRIÐJUDAGUR
10. október
7.00 Morgunútvarp
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Fréttir og veðurfregnir.
Tilkynningar. Tónleikar.
13.30 Setning Alþingisa. Guðs-
þjónusta i Dómkirkjunni
Prestur: Séra Guðmundur
Þorsteinsson. Organleikari:
Ragnar Björnsson. b. Þing-
setning
15.00 Fréttir. Tilkynningar.
15.15 M iödegistónleikar:
Felicja Blumental og Sin-
fóniuhljómsveitin i Lundún-
um leika Pianókonsert i
brasiliskum stil op. 105 nr. 2
eftir Hekel. Tavares: Ana-
tole Fistoulari stjórnar.
Grete og Josef Dichler leika
16.15 Veðurfregnir. Létt lög.
17.00 Fréttir. Tónleikar.
17.30 Sagan: „Fjölskyldan i
Hreiðrinu” eftir Estrid Ott
Sigriður Guðmundsdóttir
les (6).
18.00 Fréttir á ensku
18.10 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Tilkynningar.
19.30 Fréttaspegill
19.45 Umhverfismál.
20.00 Lög unga fólksins.
Sigurður Garðarsson kynn-
ir.
21.00 íþróttir'.Jón Asgeirsson
sér um þáttinn.
21.10 Vettvangur. f þættinum
er fjallað um vandamál
ungra öryrkja. Umsjónar-
maður: Sigmar B. Hauks-
son.
21.40 Tónlist eftir Sarasate.
Ruggiero Ricci leikur á
fiðlu.
22.00 Fréttir.
22.15 Veðurfregnir. Endur-
minningar Jóngeirs. Jónas
Árnason les úr bók sinni
„Tekið i blökkina” (13).
22.35 Harmonikulög. Danskir
harmonikuleikarar taka
lagið.
22.50 Á hljóðbergLCelia John-
son les smásögu, „Bliss”
eftir nýsjálenzku skáldkon-
una Katherine Mansfield.
23.25 Fréttir i stuttu máli.
Dagskrárlok.
Þriöjudagur
10.október1972
20.00 Fréttir
20.25 Veður og auglýsingar
20.30 Ashton-f jölskyldan.
Brezkur framhaldsmynda-
flokkur. 24. þáttur. Hazard
liðþjálfLÞýðandi Jón O. Ed-
wald. Efni 23. þáttar: Freda
og Sheila og Doris, vinkona
þeirra, bregða sér til South-
ampton, til að skemmta sér.
Freda og Doris kynnast
tveim ungum og glaðværum
hermönnum og eyða kvöld-
inu með þeim. Sheila leggur
af stað heim, en á brautar-
stöðinni hittir hún skraf-
hreifinn náunga, sem býður
henni upp á drykk. Fyrir
bragðið missir hún af sið-
ustu lest heim, og þegar hún
loks kemur heim daginn eft-
ir, er Davið þar fyrir drukk-
inn og reiður.
21.25 Karlakórinn Þrestir.
Þrestir frá Hafnarfirði
syngja i sjónvarpssal. Söng-
stjóri Eirikur Sigtryggsson.
Einsöngvari Inga Maria
Eyjólfsdóttir. Hljóðfæra-
leikarar Agnes Löve, Eyþór
Þorláksson og Njáll Sigur-
jónsson. Stjórnandi upptöku
Tage Ammendrup.
21.40 Sildin, sem hvarf.Norsk
mynd um sildveiðar og
sildarrannsóknir. (Nordvis-
ion — Norska sjónvarpið)
Þýðandi Jóhanna Jóhanns-
dóttir. Á eftir myndinni fer
umræðuþáttur um efni
hennar. Umræðum stýrir
Magnús Bjarnfreðsson.
22.40 Dagskrárlok