Tíminn - 16.10.1972, Blaðsíða 11
Þriðjudagur. 17. október 1972.
TÍMINN
JLL
F-
I heimsókn ó
iistmunauppboð
Sigurðar Benedikts
sonar h.f.
Þá var fyrsta myndin borin
fram, Túlipanar, eftir öldu
Snæhólm Einarsson.
—A hverju vilja menn byrja?
kallar Hilmar.
Þögn rikir i salnum — menn lita
finnanlegur i salnum gekk sú
mynd inn óseld. Eins fór með
hina myndina. Hún verður að
biða sins tima.
—Þá koma næst myndir eftir
ungan og efnilegan listamann
Að uppboðinu loknu myndaöist biöröð við kassann, er menn komu aö
greiða myndir sinar.
i eftirvæntingu hver til annars —
hendur kreppast i vösum og þeir,
sem enn standa fá sér sæti sem
bráðast, til að enginn sjái,
hvernig glimuskjálftinn læðist
um hnén. Enn heyrist ekkert boð.
—Vill enginn riða á vaðið og
bjóða i þessa laglegu mynd? segir
Hilmar.
Sama þögnin rikir. Islendingar
eru seinir af stað, en þvi ákafari
að halda áfram, þegar út i hita
leiksins er komið.
Skyndilega rýfur röddþögnina.
—500
—Þúsund er réttara, — hver
býður 1000 segir Hilmar, látið nú
boðin koma.
—Eitt þúsund krónur, segir
kvenrödd.
—1500 -2000, heyrist kallað.
—Tvö þúsund krónur boðnar,
segir Hilmar.
— býður nokkur betur? 2000 kr. 1
.. 2. og 1.. 2. og 1. 2. og —3000,
heyrist kvenrödd hrópa.
Hærra boð barst ekki,
svo að myndin seldist á 3000 kr.
Næst seldist falleg mynd eftir
Axel Einarsson á 7000 kr.
—Þá koma tvær myndir eftir
Einar G. Baldvinsson, segir
Hilmar. — Hver vill gera 20000
króna boð i þessa hér?
Enginn gefur sig fram en í hina
bjóða menn ákaft, unz hún er
slegin á 23.000 krónur. Það var lit-
rik mynd frá Reykjanesi.
Næst eru boðnar upp tvær
myndir eftir Eyjólf K. Jónsson og
fara báðar á sæmilegu verði að
dómi fréttamanns. Aðra þeirra
frá vistmenn á Reykjalundi að
hafa að augnayndi i framtiðinni.
Þá er komið að mynd eftir Finn
Jónsson. Það er Eyjafjallajökull,
málaður með oliu á striga 85x106
cm.
—30.000, er fyrsta boð. Siðan
hækka boðin um 1000 kr, unz hún
selst á 37.000 kr., þrátt fyrir
áskoranir um að bjóða 40.000.
Halldór Pétursson á tvær
myndir, sem næst eru boðnar
fram. Hin fyrri er af Króksbæ á
tsafirði og sýnir þróuiThússins úr
timbri yfir i stein. Þar . sem
enginn ,,local-patriot” var
segir Hilmar, —Jón Baldvinsson.
Hann stundar nú nám við Aka-
demiuna i Árósum og þykir þar
góður. Hann á ábyggilega eftir að
fara i hátt verð.
Boðin streyma inn 3, 5, 7, 10, 12,
14, og 15.000, en það reynist hæsta
boð, og myndin er slegin.
Karen Agneta á þarna blóma-
mynd, sem fer á háu verði, eftir
að Hilmar hefur minnt á kyrrlífs-
myndir Ninu og Kristinar Jóns-
dóttur. —Nú fer þetta að nálgast
eitthvert vit, verður Hilmari að
orði, um leið og hann slær mynd-
ina á 25.000 kr.
Nú er borin fram geysistór
mynd eftir Kára Eiriksson, en þó
að Hílmar spyrji, hvort enginn
hafi boðleg húsakynni fyrir þessa
glæsilegu mynd, vill enginn
ganga inn i 50.000 króna lág-
marksboð.sem fylgir henni.
Þá koma nokkrar snotrar
landslagsmyndir og fara á all-
góðu verði. Andrúmsloftið i
salnum rafmagnast. Menn róa af
spenningi i sætum sinum og
kliðurinn eykst. Hilmar ýtir við
mönnum, minnir þá á timann og
hvetur þá til að bjóða rösklega.
Við þetta kemur fram dulbúin
keppni milli „vinstri og hægri'''
manna, þ.e. þeirra fyrir innan og
framan Hilmar.
Þegar kemur að mynd nr. 20 á
skránni hlaupa boðin á fimm
þúsundum allt upp i 25.000, en þá
hægja menn skyndilega á sér og
aðeins einu er bætt við. —26.000
eru boðin i sýslumannssoninn frá
Sauðárkróki, kallar Hilmar, —
lágt verð hér i dag, engin verð-
bólga. Myndin þroskast upp i
30.000 við þetta og er slegin á þvi
verði.
Timinn liður, boðin hækka og
koma nú greiðar en áður. Brátt
er farið að bjóða upp verk látinna
listamanna og verðið hækkar. Þó
vill engin ganga inn i lágmarks-
verð tveggja mynda eftir Bryn-
jólf Þórðarson, sem báðar eru
málaðar 1918 fyriraustan fjall. —
Þangað hefur Brynjólfur heitinn
varla komizt oft til að mála, segir
Hilmar, er hann býður litla
vatnslitamynd af Heklu, en
ekkert hrifur.
Guðmundur frá Miðdal á þarna
tvær myndir, en varla er hægt að
segja að kaupendur taki stóran
kipp, þótt þeir bjóði annars sæmi-
lega i þær.
Þá er kömið að konumynd eftir
Gunnlaug Blöndal. Hún er ófull-
gerð, en einstök tæknilega, eins
og Hilmar segir, þegar hann
býður myndina. Hið sama má
segja um allar hans andlits-
myndir
Hvar byrjum við á Blöndal, sem
allt ætlaði um koll að keyra út af i
fyrra? heldur Hilmar áfram.
Þögn slær á hópinn. Enginn
virðist vilja riða á vaðið — enginn
vill sýna listamanninum og list-
hans þa óvirðingu, að gera i hana
skammarlega lágt boð. En jafn-
framt vilja menn eðlilega komast
hjá þvi að þurfa að punga út
„óþarflega” háum upphæðum.
Menn standa á öndinni til að
rjúfa ekki kyrrð andrúmsloftsins.
Skyndilega er hér orðið eins og i
einangrunarklefa, menn stara
framfyrirsigogtelja peninga i
huganum. Hvað skyldi vera óhætt
að nefna lága tölu, án þess að
ósæmilegt teljist, hugsa menn
hver i sinu horni, en fréttamann
langar til að gerast svo dónalegur
að nefna þúsund krónur. Frá þvi
hverfur hann þó strax, vitandi að
boðin streymi þá inn og fari fljótt
fram úr greiðslugetu hans.
Myndin er dregin til baka, og er
þá ekki laust við að sumum
hrjóti ljótt af munni að hafa látið
Hver á nú hvað?
þetta „einstæða tækifæri” sér úr
greipum ganga.
En glötuð tækifæri verða ekki
aftur gripin, og nú búast menn til
átaka við meistara Kjarval, sem
á þrjár myndir. Hin fyrsta
þeirra, Svipur, tússteikning i ör-
fáum dráttum, selst á 15.000 kr.
—Lágt verð á Kjarval það,
segir Hilmar, um leið og hann
óskar kaupandanum til hamingju
með góð kaup. Enginn vill hins
vegar ganga inn i lágmarksverð
hinna tveggja, enda er það hátt,
eins og Kjarval sæmir. önnur
þessara mynda er stórglæsileg,
lökkuð, svo að stirnir á hana, og
þarfnast sérstakrar lýsingar. Hún
hefur til þessa alið aldur sinn 1
Kaupmannahöfn, en er nú komin
heim.
Nú liður senn að lokum. Sumir
tygja sig til brottfarar, en enn
eru eftir tvö oliumálverk Jóns
Þorleifssonar, sem bæði ná
þrjátiu þúsundum. Siðan kemur
reiðmaður með tvo til reiðar,
Hér gleðjast Grétar og Svanhildur yfir góðum kaupum. Til hægri eru
láksson, en hinu megin Barkarstaðir i Fljötshlið, eftir Túbals.
„Bátar I höfn” eftir Þorlák Þor-
báða vel viljuga. Lifið, sem
Kristin Jónsdóttir hefur gefið
myndinni, er ótrúlegt, og maður
fær á tilfinninguna, að maðurinn,
sem þarna fer á rauðum með vin-
dóttan i taumi út i kvöldblámann,
sé ekki kominn enn til byggða.
Að slðustu eru boðnar tvær
myndir eftir ólaf Túbals. Nú
ganga boðin greitt og þær hverfa
fljótt.
Að uppboðinu loknu þyrpast
kaupendur aö riturunum og losa
úr pyngjum sinum. Aðrir um-
kringja Hilmar og spyrjast
ákafir fyrir um óseldar myndir.
Ég næ rétt snöggvast I hann, er
hlé verður á.
—Þetta er alveg óvenjulega
dauft uppboð, segir hann, ómögu-
legt að segja orsakir þess. Eins
eru óvenju margar myndir
óseldar, en nú er búið að spyrja
um allar nema tvær — margir um
sumar. Fyrri eigendum er mjög
sárt um þær myndir, sem þeir
láta á uppboðið og vilja alls ekki
láta þær nema á góðu verði. Þvi
eru lágmarksboðin svo há.
Er ekkert um að hæstbjóðendur
láti ekki sjá sig,á eftir? spyr ég.
Nú tók tók ég eftír að sumir vildu
ekki gefa upp nöfn sin, heldur
gáfu aðeins merki.
—Nei, slikt hefur aldrei gerzt,
og öll þau 17 ár, sem Sigurður
heitinn var með uppboðiö, held
ég að það hafi aldrei komið fyrir.
Sumir eiga að sjálfsögðu ekki
gott með að greiða i skyndi, en
það kemur allt til skila.
Hér þakka ég Hilmari og sný
mér að kaupendum sjálfum.
Hinir fyrstu vilja ekkert við mig
tala, en loks hitti ég glöð og reif
hjón, sem eru að taka myndirnar
sinar, Svanfriði Kjartansdóttur
og Grétar Haraldsson.
—Ég bauð alltaf vel yfir alla og
náði góðum árangri, segir Grétar
og hampar myndunum„og kona
hans samsinnir þvi brosandi.
Bæði hlakka þau til aö skreyta
hýbýlin með þessum fallegu
myndum.
Eftir að ljósmyndarinn hefur
tekið myndir af þeim hjónum og
við óskað þeim til hamingju með
kaupin, hverfum við á braut
reynslunni rikari, en kaupendur
arka burt með myndirnar sinar.
Sumir koma þó við á barnum
niðri til að halda upp á daginn,
enda er það alltaf gleðilegt að
eignast fagran hlut i búið.
Erl.