Tíminn - 01.11.1972, Blaðsíða 9

Miövikudagu.r 1. nóvember 1972
TÍMINN
9
ans að honum fjarstöddum. hefðu
slika skilvisi til að bera. En hvert
leggur þú helzt leið þína á
þessum ferðum?
— A sumrin fer ég yfirleitt fjall-
vegi, og ég held, að ég hafi farið
flestar öræfaleiðir, frá Sprengi-
sandi og vestur úr. Auk þess fer
ég oft upp i Borgarfjörð með
hesta mina, fæ þá geymda hjá
frændfólki minu þar og grip svo
til þeirra um helgar eða þegar ég
yfirleitt hef tima til.
Dimmvirðin hafa
bjartar hliðar!
— Hreppið þið ekki stundum
vond veður, þegar þið eruð að
flakka þetta um öræfin?
— Jú, jú. Við hreppum bæði
skin og skúrir, eins og sjálfgefið
er, þegar ferðazt er lengi um okk-
ar kæra land. Veðurfarið er nú
einu sinni þannig hér, að það er
ekki á visan að róa. En einhvern
veginn er það nú svo, að það er
ekki svo slæmt, þótt eitthvað bjáti
á með veður. Þær ferðir verða
manni ekki siður minnisstæðar.
Þær fá sérstakt rúm i huganum
eftir á, jafnvel miklu fremur en
hinar, þegar litið eða ekkert ger-
ist annað en að riöa leið sina i
geislandi sólskini. Dimmviðrin
hafa nefnilega lika sinar björtu
hliðar!
Þakklátur for-
sjóninni
— Þá er að vikja nánar að per-
sónulegum högum: Hvenær
gekkst þú i hjónaband og stofnað-
ir þetta fallega heimili hér?
— Ég kvæntist i febrúarmánuði
árið 1951. Það var frændi minn,
séra Jón Thorarensen, sem fram-
kvæmdi vigsluna og staðurinn,
sem til þess var valinn, var kjall-
arinn — eða öllu heldur endinn á
Hallgrimskirkju. Konan min heit-
ir Ingigerður Karlsdóttir og er
Reykvikingur. Móðir hennar kom
hingað frá Isafirði, en faðir henn-
ar, Karl Jónsson, var lengi skip-
stjóri á togurum hér. En ef við
hyggjum að ættfræðinni, þá liggja
ættir konu minnar hér i Olfusinu
og einnig að nokkru niður i Húna-
vatnssýslu.
— Er kona þin ekki sú hin sama
Ingigerður Karlsdóttir, sem lenti
i Geysisslysinu fræga á Bárðar-
bungu haustið 1950?
— Jú, alveg rétt. Sú er
manneskjan. Hún var svo óhepp
in að lenda i þessu slysi, eða
kannski öllu heldur svo heppin að
hafa sloppið út úr þvi eins vel og
raun ber vitni. Annars er Geysis-
slysið eitt af þvi, sem löngu er lið-
ið. Um það er búið að skrafa og
skrifa ókjörin öll, og ég held, að
við ættum ekki aö lengja þetta
spjall með þvi að fjölyrða um það.
— Ég er alveg sammála þvi. En
mig langar að bera fram eina
mjög persónulega spurningu i þvi
sambandi: Þekktust þið, þegar
þetta slys vildi til?
— Já, við þekktumst ágætlega,
þegar þessi atburður átti sér stað.
Hann er manni þvi ofarlega i
huga, þegar minnzt er liðinna
daga. Ég er forsjóninni þakklátur
fyrir hve farsællegan endi þaö
ævintýri tók.
— Þú nefndir þarna áðan, að þú
hefðir yndi af skepnum, einkum
þó hestum En hefur þú ekki sótt
þér ánægju i fleiri tegundir hús-
dýra?
— A siðari árum hef ég litið um-
gengizt aðrar skepnur en hesta.
Jú, ég get ekki neitaö þvi, að ég
hef haft ánægju af öðrum skepn-
um einnig. Ég gæti sagt vini min-
um, Guðmundi Jónassyni á Asi i
Vatnsdal það til hróss, að honum
tókst einu sinni að selja mér
nokkuð margar ær, sem ég svo
hafði i fóðri hjá honum. Ekki urðu
þau viðskipti til þess að spilla vin-
áttu okkar, en hins vegar stóð upp
á mig i réttunum, þvi að Guð-
mundur skráði á mig mark. Og
mér er sagt, að þessi ár, sem ég
átti ærnar minar, þarna i Vatns-
dalnum, þá hafi menn setið á
réttarveggnum, svona þegar liða
tók á daginn og sagt hver við ann-
an: Hver dregur fyrir þennan
Hjalta úr Sambandinu, sem
aldrei sést?
En, eins og ég sagði áðan: Ég
hef, einkum á seinni árum, haft
heldur fá tækifæri til þess að um-
gangast skepnur, en ég hef gam-
an af þeim. Fyrr á árum var ég
oft á ferðum með föður minum,
þegar hann var að skoða kýr. Ég
veiti skepnum jafnan athygli,
þegar þær ber fyrir mig, og ég
þykist, að minnsta kosti stundum,
hafa haft dálitið auga fyrir þær.
— Nú hefur þú, Hjalti Pálsson,
flutzt frá Dráttarvélum h.f. til
Véladeildar Sambandsins og nú
siðast frá Véladeild til Innflutn-
ingsdeildar.
Hvernig unir þú nú þessum
skiptum?
— Ég uni þeim vel. Verkefnin
hafa vaxið og ég hef gaman af þvi
að takast á við ný og ný vanda-
mál. Þar aö auki held ég, að það
sé hollt fyrir menn að skipta um
starf, þvi menn þreytast á þvi að
vinna mjög lengi að þvi sama.
Verkefnin eru
og verða mikil
Að hlakka til
óleystra verkefna
— Er leyfilegt að spyrja, hvaða
verkefni séu helzt á döfinni hjá
ykkur núna?
— Innflutningsdeildin er dálitið
margskipt. Þar eru nokkrar
undirdeildir. En af þvi aö þú
spurðir svona, þá kemur mér sér-
staklega i hug sú deild, sem selur
fóður og fræ. Hún er mjög stór,
enda mun hún flytja inn um það
bil tvo þriðju hluta alls fóðurs,
sem til landsins kemur. Og núna,
eftir að Kornhlaðan h.f., það er að
segja kornturnarnir við Sunda-
höfn, urðu til — en Sambandið á
einn þriðja hluta i þvi fyrirtæki —,
þá réðumst við i að byggja fóður-
blöndunarstöð, sem á að taka til
starfa núna i janúarmánuði næst
komandi. Það er svo ráð fyrir
gert, að þessi nýja fóður-
blöndunarstöð eigi að geta af-
kastað 25 þúsund tonnum á ári.
Henni er einkum ætlað að mata
Suðurlandsundirlendið, ef til vill
hér upp i Leirár- og Melasveit og
svo austur undir Lómagnúp. Eins
og sjá má, þá er þetta ekki neitt
smáræðis svæði frá Leirár- og
Melasveit að vestan og að Lóma-
gnúp að austan.
— Það er þá vist ekki neitt litil-
ræði i kilógrömmum talið, sem til
þarf?
— Innflutningur fóðurs er dálit-
ið misjafn frá ári til árs. En það
er liklega ekki fjarri lagi að tala
um sextiu þúsund tonn. Þó hnik-’
ast það svolitið til, eftir þvi,
hvernig heyskapur hefur gengið.
Innflutningur okkar, hjá sam-
vinnuhreyfingunni, er ekki fjarri
þvi að vera um fjörutiu þúsund
tonn. Þetta hefur allt gengið vel,
en óneitanlega er maður stundum
dálitið hræddur um að ekki sé allt
eins öruggt og vera þyrfti, til
dæmis ef hafis legðist að landinu.
En þá kemur aftur hitt til, að það
kostár ekki neitt litið i peningum
að liggja með miklar birgðir á
A myndimii afhendir Hjalti Guðmundi Jónssyni, þáverandi skólastjóra á Hvanneyri, 257 þúsund krónur
sem var ágóði af kalhappdrætti Innflutningsdeildar Sambandsins á Landbúnaðarsýningunni 1968.
— Við verðum nú vist að fara aö
slá botninn i spjalliö, Hjalti. Og af
þvi aö það er ekki hægt að tala
eingöngu um fortiðina við mann á
þinum aldri, langar mig aö ljúka
þessu með þvi að spyrja þig,
hvernig þér litist á framtiðina.
— Ég lit mjög björtum augum
til framtiðarinnar. Mér finnst
gaman að taka þátt i þvi, sem er
aðgerasti kringum mig. Égheld,
að verkefnin framundan séu slik,
að það hljóti að verða óvenju-
gaman aö spreyta sig á þeim og
taka þátt i þvi með öðrum að
leysa þau.
Já, ég lit sannarlega björtum
augum fram á veginn.
—0—
Hér er ekki öðru við að bæta en
þvi að óska afmælisbarninu
langra og góðra lifdaga, og aö
hann meigi hafa sem mesta gleði
af glimunni við þau verkefni, sem
framtiöin kann að færa honum.
-VS.
Sambandshúsið i Armúla, þar sem véladeild, fræðsludeild og iðnaðardeild eru til húsa auk Samvinnu-
trygginga.
hinum ýmsu höfnum Norðan-
lands.
— Þetta var þá um innflutning-
inn. En gerðist ekki eitt og annað
skemmtilegt, þegar þú varst að
berjast i vélamenningunni fyrr á
árum?
— Jú. Manni fannst eins og
hvert vor væri hið dýrlegast sem
komið hefði og alltaf var maður i
kapphlaupi við sjálfan sig og aðra
að gera betur.
— Ég man til dæmis eftir þvi,
að einu sinni var ég á ferð i
Þýzkalandi og hitti þar Harald
Arnason, sem þá var fram-
kvæmdastjóri Vélasjóðs. Við tók-
um tal saman og ákváðum að
fara til Finnlands. Þar hittum við
finnskan prófessor, Kaitara að
nafni, sem hafði fundið upp mjög
stóran lokræsaplóg. Þessi plógur
var geysilega stór. Satt að segja
hrökk ég við, þegar ég sá hann.
Hann var á sjötta metra á lengd
og vóg um hálft þriðja tonn.
Breiddin var rétt um hálfur þriðji
metri.
Þegar við Haraldur sáum
þennan plóg var hann illa á sig
kominn og ryðgaður mjög. Það
gekk þvi ekki sérlega vel að sýna
okkur hann, en þó kom þar, aö við
spurðum prófessorinn, hvort
hann vildi ekki selja okkur plóg-
inn. Jú, niðurstaðan varð sú, að
plógurinn var keyptur hingað til
landsins árið 1962 fyrir sextiu
þúsund islenzkar krónur, og voru
þaö Samband isl. samvinnufélaga
og Vélasjóður, sem keyptu. Siðan
hefur þessi plógur verið mjög
mikið notaður, og á eftir hafa
komið hugvitsmenn, sem hafa
smiðað svona plóga og meira að
segja aðsumu leyti miklu betri en
hann var. Það var mjög gaman
að taka þátt i þvi að útvega tæki,
sem svo mikið gott hefur gert viö
framræslu votlendis á Islandi.

■bb

ÍffiTllif
fc: