Tíminn - 03.12.1972, Blaðsíða 13

Sunnudagur 3. desember 1972
TÍMINN
13
„EFTIR REYKJAVÍK...."
hitt þó siðra, þegar hátiðleg al-
vara og ihugull spekingssvipur
kemur á ung andlit. Það er mikil
hvild i þvi að gefa sliku gaum,
þegar maður gerist þreyttur á
endalausri sýndarmennsku
þeirra, sem fullorðnir þykjast.
Við skulum ekki sjá eftir
minútunum, sem við veröum að
skoöa þessar sænsku myndir.
Ahirf þeirra munu ekki svikja
okkur.—VS.
Þvi var spáð i sumar, að ekki
myndu áhrif skákeinvigisins öll
burtu máð á þeirri stundu, sem
hólmgöngukapparnir yfirgæfu is-
lenzka grund. Hér var ekki ólik-
lega til getið — og þurfti reyndar
ekki mikinn speking til slikrar
spásagnar.
Ætla mætti, að skákáhugi okkar
Islendinga tæki stórt stökk fram á
við, og sjálfsagt hefur hann gert
það. En sé svo, þá er hitt að
minnsta kosti jafnvist, að við er-
um ekki einir um þetta. Banda-
rikjamenn eru allt i einu orðnir
skákunnendur, og á þarekki illa
við hið fornkveðna: „Guð má
vita, hvar það endar.”
En það hafa fleiri gaman af
skák, og ekki var sizt fylgzt með
heimsmeistaraeinviginu á
Norðurlöndum, enda liggja þau
nærri þeim vettvangi, þar sem
striðið var háð. Svo virðist lika,
sem ekki ætli áhrifin að verða
minnst þar, enda er það mjög að
vonum.
Snemma i siöasta mánuði birti
sænska blaðið Vi grein, sem
nefndist „Eftir Reykjavik...”
Blaðamaðurinn (Dag Lindberg)
hefur mál sitt með þvi að segja,
að fáir hlutir slétti eins úr aldurs-
mun fólks eins og skák. Við skák-
borðið hittast ungir og gamlir, og
jafnvel þótt þeir lifi annars i
tveim gerólikum heimum, geta
þeir mikið hvor af öðrum lært,
þegar þeir eru seztir að tafli.
Eins og fyrirsögn greinarinnar
bendir til, er þar minnzt á heims-
meistaraeinvigið, sem fram fór i
Reykjavik og sagt, að siðan hafi
skákáhugi tekið geysilegan sprett
(„en fruktansvá'rd fart) meðal
ungu kynslóðarinnar, bæði barna
og unglinga. Greinarhöfundur
segir, að átta ára snáðar séu nú
farnir að velta þessum fræðum
fyrir sér en slikt hafi ekki áður
verið venja. Enn fremur er frá
þvi sagt i gamansömum tón, að
fréttamaðurinn hafi farið að
kynna sér þennan mikla áhuga af
eigin raun — og hann fór sannar-
legaekki neina fýluferð: Á minna
er tuttugu minútum var hann
mátaður af Matthiasi Berg, tiu
ára snáða. Hvernig það gerðist,
segir hann að ekki sé svo auðvelt
að útskýra. En þaðgerðist, og það
meira að segja án mikilia vafn-
inga.
Annars stóð það aldrei til að
þýða þessa grein frá orði til orðs.
Það voru myndirnar, fremur en
lesmálið, sem freistaði, enda er
það löngum svo, að mynd segir
meira en orð.
A einni myndinni sézt drengur
vera að tefla við fullorðinn mann.
Það er hinn ungi snillingur, Matt-
hias Berg, sem þar er að máta
fréttamanninn frá Vi. Á annarri
mynd sjást tveir drengir að tafli,
annar ljóshærður, hinn dökk-
hærður, báðir með fingur við
munn sér. Hver minnist nú ekki
þess kapitula Atómstöðvarinnar,
sem heitir Jörfagleði: Hjónin
höfðu farið að heiman og unga
kynslóðin gerði sér glaðan dag á
meðan með tilheyrandi fyllirii.
Þegar svo hafði gengið lengi
kvölds og framá nótt, saknaði
vinnukonan allt i einu drengjanna
tveggja. Hvað var orðið af þeim?
„Þá sé ég að klæðaskápurinn
stendur á gátt og þaðan skin ljós,
og hvað er að gerast þar i miöri
jörfagleði aldarinnar? Tveir
dreingir að tefla. Þeir sitja i
hnipri hvor móti öðrum yfir skák
inni skápnum i órafjarlægð alls
sem gerist fastvið þá,....” Þeir
litu ekki einu sinni upp, þótt
vinnukonan stæði drjúga stund i
skápdyrunum og horfði á þá. „Og
við þessa sýn varð ég aftur gagn-
tekin þvi öryggi lifsins, þeirri
birtu hugdjúpsins og sviun hjart-
ans sem ekkert slys fær skert.”
Þetta mun flestum finnast eitt-
hvert áhirfamesta atriði þeirrar
góðu bókar, og furðuleg sein-
heppni var það, að þvi skyldi vera
sleppt i leikgerð Atómstöðvarinn-
ar, en það er nú önnur saga.
Mannkindin er alls staöar
sjálfri sér lik. Þessir sænsku
drengir, sem við sjáum hér, gætu
allt eins verið landar okkar — og
reyndar hvar annars staöar, þar
sem skákiþróttin er þekkt.
Vist er alltaf gaman að sjá börn
ærslast og leika sér, en ekki er
«■****»
TAUTYST