Tíminn - 03.12.1972, Side 14

14
TÍMINN
Sunnudagur 3. desember 1972
Jafnvel Burmastúlkan, sem Paterson kom greinilega svo vel fram við,
átti auðveldara með að velja en hún! En jafnvel þótt hún hefði átt auð-
velt með að taka ákvörðun, var hún hrædd um, að hún hefði aldrei
getað sýnt nægilega staðfestu til að standa við val sitt. Tviþætt eðli
hennar hefði haft áhrif á ákvörðun hennar, hver sem hún hefði orðið, og
gert hana tilgangslausa.
Svo hafði hún flúið bæinn ásamt hinum hvitu.Sú staðreynd, að hún
var ástfangin af Fielding hafði ekki getað breytt ákvörðun hennar. Hún
var heldur ekki nema hálfpartinn ástfangin af honum, þótt hún dáði
hann einlæglega. Hún vildi gjarnan vera samvistum við Fielding en
hún var ekki nógu kjarkmikil til að horfast i augu við staðreyndirnar.
Það sem í vændum var, hafði ekki einu sinni vakið henni verulegan
ótta. Það var sem hún gengi i svefni og þegar majór Brain kom að
sækja hana fór hún, þó að hún hefði tæpast kjark til þess.
Nú var majór Brain snúinn við og hafði með þvi vakið allar þessar
gamalkunnu kenndir. I ringluðum huga hennar blönduðust saman efi
og iðrun, samvizkubit og kviði.
Kviðinn náði yfirhöndinni eftir þvi sem þau þokuðust lengra fram
veginn, sem rauf skóginn eins og sprunga. Fyrr eða siðar yrði hún
neydd til að taka samskonar ákvörðun og majórinn hafði tekið i gær-
kvöld. Hún vissi, að það var rangt af henni að halda áfram, en hér sat
hún ráðalaus i aftursætinu á bilnum, sem barst áfram með óstöðvandi
flóttamannastraumnum. Hún skelfdist ekki eins og majórinn við að
sjá likin meðfram veginum. Hrægammarnir áttu dýrðardaga. Sálarró
þeirra var engin hætta búin vegna lifnaðarháttanna. Hana hryllti ekki
við þeim heldur. Það var hið hálfdauða og hálfrotna innra með henni,
sem olli henni ógeði. Vitneskjan um morknandi likin við veginn fékk
hana ekki til að snúa við. Aðra stundina hafði hún óviðráðanlega löngun
til að snúa til baka og vera hjá Fielding á sjúkrahúsinu, en i sömu
andrá varð henni hugsað til Majórs Brain, sem drösl^ði hjólinu móti
straumnum aleinn niðri á sléttunni, sýktri af malariu. Henni ofbauð til-
hugsunin og hún sannfærðist um, að óform hennar væru ófram-
kvæmanleg. Sannarlega langaði hana til að sjá liljurnar og hvitu
veggina á sjúkrahúsinu aftur og sjá Fielding standa við sjúkrarúm og
halda á hitakorti i sterkum, loðnum höndum sinum — hún hefði átt að
snúa við með majórnum, hún hafði hugleitt það, en tilhugsunin hafði
verið of skelfileg.
Sljóleikinn, sem hvilt hafði yfir henni hingað til, hvarf skyndilega um
fjögurleytið þennan dag.
Tuesday tókst á loft i framsætinu og hrófaði upp yfir sig, útvarps-
tækið þeyttist úr höndum hans eins og hefði það verið sprellifandi
kanina. Það heyrðist brestur, þegar það féll á golfið, og hann tók það
varlega upp aftur óttasleginn á svip.
„Herra Paterson”, hrópaði Tuesday, „herra Paterson! Litið á!
Ungfrú Con stendur þarna á veginum”!
Spottakorn frá þeim stóð Connie og gaf þeim merki um að stanza.
Hún veifaði máttlitlum handleggjunum og ermarnar á blússunni
hennar sveifluðust eins og vængir á særðum fugli.
Aður en Paterson næði að stanza, stökk ungfrú Alison út úr bilnum og
lagði af stað gangandi til móts við Connie. Ungfrú Alison hljóp ekki og
hún var mjög róleg og virtist hávaxnari en venjulega, þar sem hún stóð
við hlið Conniear McNairn og fékk hana til aðhætta að veifa.
Frú Betteson hafði sýnt óvenjulegt snarræði, þegar hún gerði sér
grein fyrir þvi, að billinn mundi velta. Við hliðina á henni sat frú Mc-
Nairn og sveiflaði sólhlifinni sinni i ákafa, stórhættulegt bæði fyrir
hana sjálfa og þá, sem i námunda við hana voru. 1 framsætinu sátu
maður hennar og herra Portman og æptu hvor upp i andlitið á öðrum.
Hvenær sem var gæti steinninn, sem burmanska konan hélt á, komið
fljúgandi, brotið bilrúðuna og skaðað þá, sem i bilnum voru. Andartak
sat frú Betteson og yfirvegaði, hvað komið gæti fyrir. Þá fór billinn að
hallast, ekki eldsnöggt, heldur hægt og sigandi.
Hún þreif sólhlifina úr höndum frú McNairn og reyndi að krækja
henni handfangið á bilhurðinni. Hún náði taki og kiptti i, hurðin opnað-
ist, en sólhlifin var föst og kastaðist út um leið og hurðin þeyttist upp. Á
næsta andartaki ýtti hún kröftuglega við Connie McNairn, svo að hún
hentist út um dyrnar. Þótt merkilegt mætti viðast, lenti Connie ekki
undir bilnum, sem endastakkst niður brekkuna. Frú Betteson fannst
heil eilifð liða, þar til henni tókst sjálfri að komast út um dyrnar. Grjót-
kastið dundi umhverfis hana og nokkrir bensinbrúsar skoppuðu niður,
tengivagninn flaug yfir höfði hennar, en hitti hana þó ekki.
Connie McNairn kom til sjálfrar sin og settist upp. Hún hafði hafnaó
um tuttugu metrum neðan við brekkubrúnina. Vatnsflaumur monsún-
vindanna hafði borið með sér sand og möl ofan frá veginum og myndað
þarna sandöldu, litinn dúnmjúkan blett. Neðar var hamarinn þver-
hniptur og þar hlaut billinn að hafa horfið i djúpið. Hún lokaði augun-
um, er henni varð hugsað til bilsins. Litlu seinna opnaði hún augun aft-
ur og leit i kringum sig og sá hálfhring af burmönskum andlitum uppi
á veginum. 1 þeim speglaðist bæði fjandskapur og skelfing i senn.
Conniesá ekki skýrt, þvi að fyrir æugum hennar svifu rauðir dilar. Hún
fór að skriða upp brekkuna og var rétt hjálparhönd siðasta spölinn.
Þegar slysið átti sér stað, hafði hún verið róleg, hún hafði alls ekki
haft tima til að hljóða. Nú stóð hún óhult uppi á veginum, skjálfandi og
þakklát. Kringum hana hópaðist fólkið hrópandi og patandi, og allir, að
henni sjálfri meðtaldri, horfðu niður brekkuna. Ekki var enn allt orðið
kyrrt i gulri, sendinni brekkunni. Ennþá hoppuðu smásteinarnir niður
og stærðar grjóthnullungar héldu áfram að velta. Það leit frekar út fyr-
ir, að eitthvað ætti eftir að gerast þarna niðri en að eitthvað hefði gerzt.
Það var eins og öll fjallshliðin væri að komast á hreyfingu, eins og hún
væri að bráðna og leysast upp i sólskininu.
Lengst neðan úr djúpinu, þaðan sem ekki sást frá veginum, steig ryk-
súla til himins. Hún minnti á reyk frá sprengingu. Rykskýið var litið i
samanburði við skógi klædda fjallatindana i baksýn. Connie stóð og
beiðþess að heyra sprengingu. Burmabúarnir stóðu i hnapp á brúninni
og bentu niður, þeir stóðu og biðu, þeir lækkuðu röddina, þegar þeir töl-
uðu saman. Reykskýið eða rykskýið — hvað sem það nú var — færðist i
aukana og steig hátt i loft upp i logninu. En það heyrðist aldrei spreng-
ing. Niðri i brekkunni var grjóthrunið loksins hætt, og smám saman
leystist rykskýið upp. Það féll saman eins og loftbelgur, sem stungið
hefur verið gat á. Það kvað við langdregið „o” frá starandi fólkinu i
kringum hana.
Langt niðri i hliðinni, skammt frá þverhnfpinu, var eitthvað, sem
glampaði á i sólinni. Connie kom auga á það. Sólskinið sindraði á þvi
eins og slönguham, sem lengi hefur verið fægður af veðri og vindum.
Þetta var sólhlifin hennar frú McNairn. 1 ennþá rikara mæli en hin
endanlega og örlagaþrungna upphrópun Burmabúanna, gat þessi sól-
hlif sannfært Connie um, að slysið hefði gerzt, þvi var lokið. Sólar-
geislarnir endurvörpuðust i sólhlif móður hennar og skinu beint i augu
hennar og ollu henni miklum sársauka. Henni lá við svima. Hún fann til
nær óviðráðanlegrar löngunar til að fara fram á hamrabrúnina og
steypa sér niður hengiflugið. Steypast niður og deyja.... Henni sortnaði
fyrir augum og eitt ógnvekjandi andartak sýndist henni sólhlifin bruna
af stað og hverfa i djúpið.
Næst þegar Connie kom til sjálfrar sin, sat hún i skugganum af stór-
Lárétt
1) Hnifur,- 5) Stafur,- 7) Op.-
9) Fugl,- 11) Mynt,- 12) 51.-
13) Kona.- 15) Ungviði,- 16)
Léttir,- 18) Kjáni,-
Lóðrétt
1) Ilát,- 2) Tini - 3) Skst,- 4)
Hár,- 6) Iðnaðarmaður- 8)
Fugl,-10) Strákur,- 14) Mátt-
ur,- 15) Ungviði,- 17) Frið.-
X
Ráðning á gátu Nr. 1274
Lárétt
1) Bridge.- 5) Nói,- 7) Lin,- 9)
Lok,- 11) DL,- 12) DO.- 13)
Rak,-15) MDL.-16) Ósa,- 18)
Glanni,-
Lóðrétt
1) Baldri.- 2) Inn.- 3) Dó.- 4)
GiL- 6) Skolli,- 8) Ila.- 10)
Odd,- 14) Kól.- 15) Man,- 17)
SA,-
D
R
E
K
I
■11
f
SUNNUDAGUR
3. desember
8.00 Morgunandakt5éra Pétur
Sigurgeirsson vigslubiskup
flytur ritningarorð og bæn.
8.10 Fréttir og veðurfregnir
^8.15 Létt morgunlög. Die
Harzer Bergsanger, Paul
Robeson og hljómsveit
James Lasts syngja og
leika.
9.00 Fréttir. Útdráttur úr for-
ustugreinum dagblaðanna.
9.15. Morguntónleikar. (10.10
Veðurfregnir) a. Sálmafor-
leikur nr. 1 i h-moll eftir
Cesar Franck. Flor Peters
leikur á orgel. b. Sónata i h-
moll fyrir flautu, sembal og
viólu da gamba eftir Johann
Sebastian Bach. Elaine
Shaffer, Gorge Malcolm og
Ambrose Gauntlett leika. c.
Hörpukonsert eftir Francois
Adrien Boildieu. Nicanor
Zabaleta og Sinfóniuhljóm-
sveit útvarpsins i Berlin
leika. Ernst Má’rzendor -
fer stj. d. Missa Choralis
eftir Frans Liszt. Einsöng-
varar og Borgarkórinn i
Bournemouth flytja; Nor-
man Austin stj.
11.00 Messa i Neskirkju.Prest-
ur: Séra Jóhann Hliðar.
Organleikari: Jón Isleifs-
son.
12.15 Dagskráin. Tónleikar.
12.25 Fréttir og veðurfregnir.
Fréttaspegill. Tilkynningar.
Tónleikar.
13.15 Halldór Laxness og verk
lians: — fimmta erindtólaf-
ur Jónsson fil. kand. flytur
erindið, sem hann nefnir:
Skáld i samfélagi.
14.00 Með lúðrahljómi um
Vesturheim. Gisli Guð-
mundsson segir frá ferð
Lúðrasveitar Reykjavikur á
s.l. sumri. Lúðrasveitin
leikur nokkur lög.
15.00 Miðdegistónleikar: Frá
tónlistarhátíð i Prag. Flutt
verður tónlist eftir Antonin
Dvorák. Flytjendur: Wolf-
gang Schneiderhan fiðlu-
leikari og Tékkneska fil-
harmóniusveitin: Václav
Neumann stj. a. „Carni-
val”-forleikur op. 92 b.
Fiðlukonsert i a-moll op. 53
c. Sinfónia nr. 6 i D-dúr op.
160.
16.25 Myndlistarkeppni barna
„Pétur og úlfurinn”, verk
fyrir hljómsveit og fram-
sögn eftir Prokofjeff. Helga
Valtýsdóttir segir söguna.
Sinfóniuhljómsveit Islands
leikur; Václav Smetacek
stjórnar.
16.55 Veðurfregnir. Fréttir.
17.00 Framhaldsieikritið
„Landsins lukka” eftir
Gunnar M. Magnúss.Endur-
flutningur 7. þáttar. Leik-
stjóri: Brynja Benedikts-
dóttir.
17.45 Sunnudagslögin,
18.30 Tilkynningar
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Tilkynningar.
19.20 Pistill frá útlöndum
Kristinn Jóhannesson talar
frá Gautaborg.
19.35 Úr segulbandasafninu
Jónas Jónsson frá Hriflu
talar um tvö þingeysk
skáld, Guðmund frá Sandi
og Jón Trausta á 10 ára af-
mæli Þingeyingafélagsins i
Reykjavik 1953.
20.00 Frá tónlistarhátið i
Chimay i Belgiu.Flytjendur
sellóleikararnir Pierre
Fournier og Reinhold Buhr.
Jean Fonda pianóleikari og
Les Solistes de Liége. a.
Concerto grosso op. 6 nr. 9 i
F-dúr eftir Corelli. b. Tólf
tilbrigði eftir Beethoven um
stef eftir Hándel. c. Selló-
konsert i B-dúr eftir
Boccherini.
20.30 Af palestinskum sjónar-
hól Séra Rögnvaldur Finn-
bogason flytur siðara erindi
sitt.
21.15 Kvartett i D-dúr fyrir
flautu, fiðlu, viólu og selió
(K285) eftir Mozart Auréle
Nicolet flautuleikari og
Kehr-trióið flytja.
21.30 Lestur fornrita: Njáls
saga Dr. Einar 01. Sveins-