Tíminn - 05.12.1972, Blaðsíða 6

6
TÍMINN
ÞriAjudagur 5 desember 1972
Júlasveinninn ungi liefur lag/.l til hvildar i helli sfnum i dýrasafninu.
Jólasveinarnir, sem komnir
eru af fjöllunum
Jólasveinar einn og átta oí'an
komu af fjöllunum”, segir i vis-
unni gömlu. p]n það má mikið
vera, ef þetta er orðið breytt, og
jólasveinar orðnir miklu fleiri en
þeir voru fyrr á tið. Það hefur
kannski orðið heilmikil jóla-
sveinafjölgun, ekki siður en
mannljölgun.
En hvort sem jólasveinalalið
gamla, einn og átta, er enn i góðu
gildi eða þeim kumpánum hefur
fjölgað til muna, þá er hitt vist, að
það ber orðið þegar talsvert á
þeim i höfuðstaðnum og kannski
viðar á landinu.
Um siðustu helgi komumst við
að minnsta kosti i myndalökufæri
við þá á tveim stöðum i Heykja-
vik. — i Blómavali og dýrasafninu
við Skólavörðuslig. Af þvi getum
við kannski dregið þá ályktun, að
það séu hlóm og dýr, sem þessum
skammdegisgestum gezt hvað
bezt að.
Á báðum stöðunum héldu þeir
uppi glensi og gamni við góðar
undirtektir höfuðstaðarbarna,
sem virðast alls ósmeyk við þessa
skeggjuðu karla og rauðar skott-
húfur þeirra. Það vottaði varla
fyrir þvi, að þau yrðu smeyk, þótt
jólasveinarnir tækju þau i fangið
og hömpuðu þeim á örmum sér.
Uað er með öðrum orðum
hugprúð kynslóð, sem er að alast
upp i Keykjavik. En það er raun-
ar ekki i lyrsta skipti, að tslend-
ingar hala ekki orðið uppnæmir,
þótl skuggalega horfði. Menn
minnasl til dæmis Þormóðar
Kolbrúnarskálds, sem hvorki
a-mti né skra-mti, þar sem hann
hékk á hvannnjólanum i bjarginu
og sá sér bana búinn, al' þvi áð
Frásögn H.A. og J. H.
Myndir: Róbert
honum þótti skömm að þvi að
kalla á hjálp.
Jólasveinaskemm tunin i
dýrasafninu stóð frá klukkan tvö
til sex á sunnudaginn — jóla-
sveinarnir, sem þangað komu
voru svo sem ekki með neitt óða-
gol. Þar stendur meira að segja
til að hafa sitthvað til afþreyingar
fyrir ungt fólk, kannski af svipuðu
lagi, allt fram að jólum. En að
jólum liðnum er ekki nokkur kost-
ur á að fá jólasvein til þess að
sýna sig meðal manna, þvi að þá
flýta þeir sér á fjöllin, þar sem
þeir eiga heima.
Eins og kunnugt er hefur verið
komið fyrir hljóðtækjum i
dýrasafninu, þar sem bæði heyr-
asl raddir fugla og dýra og svo
manna, sem miðla ýmiss konar
vitneskju. Þetta er hentugt
náttúrufræðikennurum, þvi að
með þessu móti geta þeir
áreiðanlega vakið áhuga margra
nemenda á verkefninu. En það
var ekki aldeilis hentugt að hafa
nokkra kennslustund i dýrasafn-
inu á sunnudaginn. Þar var meiri
þröng en svo, og ekki allir
gestirnir sérlega hljóðlátir. Þess
vegna vildu raddir fugla og dýra
drukkna i skvaldri. Ekki þar fyrir
— jólasveinarnir hefðu getað sagt
margt fróðlegt um fugla og dýr,
enda var þeim fyrir þakkandi, þó
að þeir væru i essinu sinu á bess-
Súlan leggur undir flatt, en börnin hópast um jólasveininn.
Þeir voru þrir i dýrasafninu á sunnudaginn, einn og ungur upprennandi, svo að sýnilega eru jólasveinar
ekki neitt að þvi komnir að deyja út.
Kerhyrndi hrúturinn lætur mynda sig með Pottasleiki.
um stað. Þarna var meira að
segja kominn hellir með hvilu
handa þeim, svo að þeir kynnu
sem bezt við sig, og gætu hallað
sér út af, ef þeir þreyttust við að
skemmta börnunum. Það er ekki
alls staðar búið svo vel i haginn
fyrir þá, þegar þeir koma til
mannabyggða.
Þarna höfum við kannski orðið
vitni að einum þætti framfaranna
i þjóðfélaginu. Það er verið að
búa betur og betur að öllum,
heyrum við sagt, og hvers vegna
skyldu þá ekki jólasveinarnir
njóta þess lika?
Það er þeirri staðföstu trú, að
við — og þó einkum unga kynslóð-
in — eigi fram undan skemmti-
lega daga með jólasveina á næstu
grösum, meðan jólanna er beðið
af óþreyju, að við sláum botninn i
þetta. Eftir á að hyggja bað fer-
hyrndi hrúturinn i dýrsafninu að
skila kærri kveðju til krakkanna
og jólasveinanna, og það með, að
hann biði næstu endurfunda með
óþreyju. Þvi miður var Löngu-
mýrar-Skjóna ekki komin i
dýrahópinn, og þess vegna vitum
við ekki, hvað hún hefði gert, ef
hún hefði verið á þessu þingi.