Fréttablaðið - 24.07.2004, Blaðsíða 33

Af hverju féllstu fyrir
djassinum?
Ætli það hafi ekki verið allt
þetta frjálsræði. Spennufíkn í
það sem er að mestu óráðið og
vita hvernig spilamennskan
muni fara núna eða hvað muni
gerast. Það er svo gaman að fá
að leika sér svona mikið.
Hver er þinn mesti
áhrifavaldur?
Saxófónleikarinn Wayne Shorter
og píanistinn Keith Jarrett. Þá
hafði gífurlega mótandi áhrif á
mig plata Tómasar R. Einars-
sonar, Nýr tónn.
Hver er besta djassplata
allra tíma?
Kind of Blue með Miles Davis
hefur verið valin áhrifamesta
platan í gegnum alla stíla aldar-
innar og trónir alltaf á toppnum
þegar valið snýst um djassplötu.
Það er skiljanlegt, enda frábær
plata þótt ég sé ekki nákvæm-
lega sammála um að hún sé
best. Á líka erfitt með að negla
niður aðra sem er betri. Helling-
ur af plötum koma til greina,
eins og My Song með Keith
Jarrett.
Er eitthvað sem einkennir
íslenskan djass?
Menn hafa reynt mikið að kryfja
hið eina, sanna, íslenska sánd,
en að mínum dómi eru Íslend-
ingar of miklir heimsborgarar til
að vera fastir með hausinn ofan
í moldinni og hugsa um vík-
ingaarfleifðina. Þeir eru mann-
eskjur í þessum heimi og undir
áhrifum alls. Í djassinum hafa
komið upp ákveðnir stílar og
þykir flott að spila bara evrópsk-
an eða skandinavískan djass,
en við erum landfræðilega milli
tveggja heimsálfa og eigum full-
trúa í báðum auk þess sem allt
blandast saman. Held að ein-
kennið sé fjölbreytni og hversu
marga góða djassleikara við
eigum sem allir eru að gera sitt.
Er djassinn sexí?
Er ekki allt sexí fyrir þann sem
finnst það vera sexí? Er ekki
þess vegna sem heimurinn
gengur upp? Eitthvað fyrir alla
og misjafn smekkurinn. Held
að djass geti verið þrælsexí,
rétt eins og veðurfræðingur á
góðum degi, eða eitthvað allt
annað.
LAUGARDAGUR 24. júlí 2004 21
MIRALE
Grensásvegi 8
108 Reykjavík
sími: 517 1020
Opið:
mán. - föstud. 11-18
laugard. 11-15
Ný og spennandi
húsgagna- og gjafavöruverslun
Tolli sýnir á Veggnum í Mirale
opið í dag frá 11-15
Af hverju féllstu fyrir djassinum?
Ætli ég verði ekki að herma það upp á
pabba sem hlustaði jöfnum höndum á
klassíska músík og djassmúsík heima í
stofu. Hann átti það til að grípa kontra-
bassann og spila eftir eyranu með
djassplötunum, og mér fannst það
göldrum líkast. Vissi að þetta yrði ég
að læra.
Hvernig skilgreinirðu djass?
Djasstónlist einkennist af frjálsræði og
fjölbreytni. Í honum er rótgróin hefð
fyrir mismiklu frelsi. Samspil manna er
einkennandi númer eitt, tvö og þrjú.
Þetta snýst allt um að þeir hlusti á
hvorn annan og nærist á hugmyndum
hvors annars. Þá eru hverjir tónleikar
einstakir og verða aldrei endurteknir
nákvæmlega eins..
Hver er þinn mesti áhrifavaldur?
Úff, þeir skipta tugum. Ég gleypti allt í
mig sem að kjafti kom, en ætli sé ekki
óhætt að nefna saxófónmeistarana
Sonny Rollins og John Coltrane sem
mikla áhrifavalda.
Hver er besta djassplata allra tíma?
Kind of Blue með Miles Davis er
auðvitað platan. Klassískur gripur
og hefur víða skírskotun. Eins og
klarinettkonsert Mozarts í djass-
inum.
Er eitthvað sem einkennir íslenskan
djass?
Að mínu áliti er það fjölbreytnin. Ís-
land liggur mitt á milli Ameríku og
Evrópu og tekur inn áhrif frá báðum
heimsálfum. Þá nýtur hann góðs af
hinni margfrægu íslensku orku og
einnig þess hve markaðurinn er lítill.
Ólíkt því sem gerist ytra, þar sem
kollegar okkar festast í djassi, klassík,
poppi eða einhverju öðru, starfa ís-
lenskir tónlistarmenn í ólíkum stílum
frá degi til dags og verða fyrir bragð-
ið fyrir áhrifum úr ólíkum tegundum
tónlistar.
Er djassinn sexí?
Já, auðvitað. Þetta er gífurlega kyn-
þokkafull músík. Líttu bara á tónlistar-
mennina!
Af hverju féllstu fyrir djassinum?
Ég hafði verið í tónlistarnámi frá tíu ára
aldri og leiddist óskaplega klassísku æfing-
arnar. Flutti svo til Reykjavíkur þegar ég var
fjórtán ára og byrjaði í Tónmenntaskóla
Reykjavíkur. Þar var fyrir big band sem ég
byrjaði að spila með og voru fyrstu kynni
mín af djasstónlist. Í bandinu voru meðal
annarra Jóel Pálsson, Einar Scheving og
Kristján heitinn Eldjárn, sem allir áttu eftir
að standa í framlínu íslenskrar djasstónlist-
ar og komu úr FÍH, sem er eini tónlistar-
skólinn sem er með djass á námsskránni.
Því lá beint við að fara í þann skóla, þótt ég
vissi í byrjun voðalega lítið um djasstónlist.
Hvernig djass á helst upp á
pallborðið hjá þér?
Ég er mest fyrir funk og groove en fell samt
alltaf fyrir melódískri og einfaldri tónlist. Er
einnig mikill aðdáandi big band-tónlistar
og því sem maður mundi kalla „stórt
sánd“.
Hver er þinn mesti áhrifavaldur í djass-
inum?
Miles Davis, Herbie Hancock, J.J. Johnson
og Peter Herboltzheimer.
Hver er besta djassplata allra tíma?
Kind of Blue með Miles Davis er ofarlega í
mínum huga. Þetta er fyrsta djassplatan
sem greip huga minn og síðan er hún ein-
faldlega frábær.
Er djassinn sexí?
Djass getur verið kynþokkafullur en líka
verið leiðinlegur og óspennandi. Það er
leiðinlegt að tala við fólk sem hefur
ekkert að segja. Eins er lítil skemmtun í
að hlusta á tónlistarmenn sem hafa
ekkert að segja. Sumt fólk er sexí; ann-
að ekki. Þannig er því líka farið með
djassinn.
Hvar sérðu þig staddan í djassinum eftir
tíu ár?
Ég hugsa ég verði nú ekki dæmdur af tón-
listarsagnfræðingum sem mikill djassmað-
ur. Mér finnst ég fyrst og fremst þurfa að
koma frá mér tónlistinni minni, en svo er
annarra að skilgreina hana.
Samúel Jón Samúelsson, básúnuleikari:
Stórt sánd
Jóel Pálsson saxófónleikari:
Göldrum líkast
Óskar Guðjónsson saxófónleikari:
Þrælsexí
FR
ÉT
TA
B
LA
Ð
IÐ
/G
VA
32-33 (20-21) helgarefni 23.7.2004 18:58 Page 3