Tíminn - 26.08.1973, Side 33

Sunnudagur 26: dgúst 1973.
TrMlíVN
33^
© Dagbók
gerast af sjálfu sér á þínum
aldri”.
SUNNUDAGUR, 23. júli 1972:
—Timafresturinn, sem Ioannides
gaf mér, leið án þess að til tiðinda
drægi. Vlassis hafði oft verið á
vakt, og við ræddum mikið
saman... Ég spurði hann, hvort
hann þyrfti eitthvað, þvi ég vildi
endilega gera eitthvað fyrir hann.
I ljós kom, að hann var trúlof-
aður, og vantaði starf fyrir kær-
ustuna. Ég lofaði að hjálpa
honum, ef hann vildi fara og hitta
konu mina. Hann samþykkti það.
Hann færði mér blýant og pappir,
og ég skrifaði bréf til konunnar:
,,Elsku Sophia. Þetta hefur
verið slæmt, mjög slæmt, en nú er
allt i lagi. Hjálpaðu manninum,
sem kemur með þetta bréf.
Kysstu börnin fyrir mig. Með ást
og virðingu, Tassos”.
Ég lét Vlassis hafa þetta og bað
hann að fara varlega og hugsa um
öryggi sitt. Hann afhenti bréfið
samdægurs, og ég hitti hann i
kvöld. Hann sagði, að allt hefði
verið i lagi heima hjá mér, og
konan min hefði gefið honum 1000
drachma i brúðargjöf, og sagt
honum, að hún myndi reyna að
útvega kærustunni hans atvinnu.
Þau ákváðu að hittast á kaffihúsi
5. ágúst.
LAUGARDAGUR, 29. júli 1972: —
Um sólsetur var ég færður i skrif-
stofu Hadjizissis, sem sagði: ,,Þú
virðist ekki skilja hvað við mein-
um. Nú skalt þú fara til klefa þins
og skrifa itarlega frásgögn af öll-
um ferðum þinum til útlanda.
Hvert þú fórst, hvar þú dvaldir,
hvarþú borðaðir, hverja þú hitt-
ir, hvað þú talaðir um — allt sam-
an. Og skildu ekkert eftir.”
Ég fór aftur til klefa mins, og
skrifaði 12 blaðsiðna skýrslu um
þær fjórar ferðir, sem ég hafði
farið til útlanda á árunum 1967 til
1970.
SUNNUDAGUR, 30. júli 1972:
— Varðmaðurinn tók skýrslu
mina i morgun ... Um hádegi opn-
aði Mavrapoulos dyrnar og skip-
aði mér að fara á fætur: „Majór-
inn vill sjá þig”. Hann fór með
mig til skrifstofu Theophiloy-
annakosar, þar sem min beið liðs-
foringi, er ég hafði aldrei séð áður
—■ nafn hans kann að hafa verið
Economou, ég er þó ekki viss um
það. Skýrslan min lá á borðinu
fyrir framan hann, og hann sagði
hörkulega við mig: „Þetta er
della, sem þú hefur skrifað. Þú
getur ekki leikið á okkur”.
Varðmaðurinn kom og færði
mig aftur i klefann. Þegar ég kom
inn sá ég, að klefinn var tómur.
Rúmið, stóllinn og borðið höföu
verið flutt burt. Lágvaxinn ná-
ungi með yfirvararskegg kom inn
á eftir mér. Hann skipaði mér i
réttstööu i græna hringnum og tók
siðan til við að bölva mér og berja
mig með kylfunni af öllu afli
sinu....
ÞRIÐJUDAGUR, 1. ágúst 1972:
— Vlassis var aftur á vakt. Ég
sagði honum hvað gerzt haföi, og
hann lýsti samúð sinni. Ég spurði
hann um söguna af þvi, hvernig
Valyrakis (sonur fyrrverandi
þingmanns frá Krit) hefði flúið
frá ESA. Hann sagði, aö yfirmað-
urinn teldi, að einhver varðmann-
anna hefði aöstoðað hann fyrir
peninga.
„Hversu mikla peninga myndi
varðmaðurinn hafa fengið?”
spurði ég.
„Ja, svona 20.000”.
„Ég myndi gefa meira en það,
ef einhver kæmi mér út úr þessu
viti."
„Jæja, hversu mikið?”
„Ég skal segja þér, Vlassis, að
ef einhver kæmi mér i 100 metra
fjarlægð frá þessum klefa, þá
myndi ég greiða honum 50 þúsund
drachma”.
Hann hristi höfuðið og sagði
„Svona bróðir, hættu þessu”.
En ég hélt áfram: „Vlassis,
vinur minn, ég held, að þú treyst-
ir mér, og ég get sagt þér, að ég
hef mikla trú á þér og stend i
þakkarskuld við þig. Ég hef pen-
ingana, svo hvers vegna kemur
þú ekki meö mér? Viltu reyna að
finna leið út úr vandræðum þinum
og byrja á nýjan leik, nýtt og
betra lif? Hjálpaðu mér þessa 100
metra, og farðu úr borginni, og
siðan mun ég sjá um allt, þvi lofa
ég”.
Hann sagðist vilja ræða þetta
frekar á morgun, þegar hann yrði
á vakt.
Vlassis ákveður að hjálpa Minis
að sleppa. Hann segir Minis, að
hann sé bilstjóri Theophiloyanna-
kosar og ætli að nota bilinn til að
komast undan. Aætlunin gerir ráð
fyrir, að Vlassis fái aukalykil að
klefadyrum Minis, og biöi siöan
fyrir utan fangelsisálmuna. Gct-
ur Minis komizt þangað út á eigin
spýtur eins og hann er á sig kom-
inn? Ilann fullvissar Vlassis um
þaö. Þegar hann kemur út i og
bifreiðina á hann að leggjast á
gólf hennar og breiða teppi yfir
sig. Við aðalhliöið mun Vlassis
segja varðmanninum, að hann sé
aö ná i Theophiloyannakos á veit-
ingahús. Vlassis hefur litla pen-
inga, og þvi ritar Minis annað
bréf til konu sinnar, sem Vlassis
fer incð, svohljóðandi:
„Elsku Sophia. Ég hcf verið
barinn á ný. En nú liður mér bct-
ur. Láttu Vlassis fá 2000
drachma. Kysstu börnin. Með ást
og virðingu. Ég kyssi þig. Tass-
os”.
MANUDAGUR, 7. ágúst 1972:
— Algjör einangrun. Þegar Vlass-
is kom á vakt i kvöld töluðum við
saman, og hann kvaðst verða á
vakt milli 2 og 4 aðfaranótt mið-
vikudags. Það væru 90% likur á,
að við gætum flúið þá, sagði hann.
Ég sagði honum að hafa með sér
rakvél og peninga, þar á meðal
mynt til að nota til simhringinga
þegar við komum út.
ÞRIÐJUDAGUR, 8. ágúst 1972:
— Ég gat sagt til um hvað timan-
um leið með þvi að fylgjast meö
vaktaskiptum varðmannanna. Ó-
bærileg spenna á meðan ég beið
eftir að nóttin kæmi. Fyrir dögun
yrðum við farnir héðan. Ógrynni
hugsana flaug um huga minn. Ég
gerði mér grein fyrir, að flestir
vina minna og kunningja myndu
verða utan Aþenu vegna sumar-
leyfa. Ég fékk óljósan grun um,
að Vlassis væri hugsanlega svik-
ari. Ég gat ekki hugsað þá hugsun
til enda.
Loksins nótt. Þarna var hann!
Hann opnaði opið i hurðinni og
kallaði á mig. Ég fór að dyrunum
eins hratt og ég gat. Hann sagði
að það þýddi ekki að reyna þetta
núna, og rétti mér um leið miða.
Þegar ég hafði náð miðanum lok-
aði hann opinu og ég settist niður
og las það sem á miðanum stóð:
„Þýðingarlaust i dag, þvi þeir
hafa gert sérstakar ráðstafanir
og þvi ekki hægt að fara eins
frjálst um á bilum og áður. Þú
sagðir mér, að þú hefðir marga
vini og fólk, sem myndi hjálpa
okkur, en hvar eru þeir, þegar
konan þin getur ekki fundið starf
fyrir stúlkuna mina? Ef þú vilt,
að við sleppum, þá láttu mig um
það, ef þú treystir mér: segðu
mér hverja ég á að hitta meðal
vina þinna svo að við getum gert
góða áætlun. Við getura sloppið
gegnum gat i vegginn við hliðina
á garði gamla hersjúkrahússins.
Ef varðmaðurinn hinu meginn við
vegginn segir okkur að stoppa,
get ég þaggað niður i honum með
þvi að segja, að við séum frá
ESA. Þegar þeir heyra ESA nefnt
gera þeir ekkert. Ekkert vanda-
mál. Við getum farið þaðan út á
þjóöveginn og fengið leigubil”.
Þegar ég hafði lesið þetta
þyrmdi yfir mig, ekki fyrst og
fremst vegna þess, að tilraunin
hafði mistekizt, heldur vegna
tónsins i orðum hans, sem vakti
hjá mér miklar grunsemdir. Ég
fór að dyrunum og kallaði til hans
hvislandi.
„Hvað er að Vlassi? Ertu ekki
viss um að ég treysti þér? Ég lit á
þig sem son minn, og þú skrifar
þannig til min. Hvað um það,
Vlassis, ég hef mikið hugsað um
þessa flóttatilraun siðustu tvo
daga. Satt að segja er ég ekki svo
áfjáður i þetta. Ég hef nefnilega
verið að hugsa um fjölskyldu
mina... Jafnvel þótt við slyppum
þá væri ekki liklegt að ég gæti séð
fjölskyldu mina i bráð. Hér, eða i
fangelsi, get ég þó hitt hana við og
við. Svo bezt væri ef við gleymd-
um þessu öllu saman. En þú mátt
vera viss um, að ég mun ávallt
minnast þess, sem þú varst reiðu-
búinn að gera fyrir mig.”
Þetta var inntak þess sem ég
sagði við hann.... Ég sá að hann
leit á mig á undarlegan, þögulan
hátt. Hann sagði, að það væri
bezt, að svona færi.
Nokkruni dögum siðar, aftur i
græna hringinn. Meiri barsmlö.
Eitt sinn stekkur Minis á vegginn
og ber höföu slnu við hann. i dög-
un segir hann pyntingarmönnun-
um, til þess að komast út úr
t -æna hringnum, að liann vilji
sk. '<a. Liggjandi á maganum á
gólLiiu skrifar hann: „Ég er for-
ingi hrcyfingarimiar, cg er að-
stoðarforingi, ég er fclagsmcnn-
irnir, cg, cg, cg, og enginn ann-
ar”.
Eftir annan dag barsmiða kall-
ar Minis á varömanninn að hætta
pyntingunum. llann segist ætla
að segja þeim allt. Ilann skrifar
niður lista imyndaðra samverka-
manna og býr þannig til heila
hreyfingu manna, sem ekki eru
til. Þetta fullnægir pyntingar-
mönnunum um stundarsakir, og
þeir yfirgcfa klcfann. En siöar,
þcgar þeir krefjast fleiri upplýs-
inga, sér hann eftir öllu saman og
játar að hann hafi logið.
Hann biður þess nú að pynting-
unum verði haldið áfram. Hann
biður i þrjár vikur i einangrun, en
ekkert gerist. Loks kemur
Hadjizissis ásamt öðrum liðsfor-
ingja, sem Minis hefur ekki séð
áður.
„Minis, þetta er major Spanos,
næst æðsti yfirmaður ESA. Hann
veit allt um þig. Jæja, hvað eigum
við að gera við þig? Við höfum
verið uppteknir siðustu daga og
látið þig einan, en eins og ég hef
áður sagt þér, þá erum við þolin-
móðir hér. Við munum komast að
þvi, sem þú reynir að fela...”
„Sjáið til, ég geri mér engar
gyllivonir. Ég veit hvar ég er, ég
veit hvaða aðferðir þið notið til að
neyða fólk til að játa. Ég veit það
allt saman. En ég segi þér i þús-
undasta skipti, að ég hef ekkert
frekar að segja umfram það sem
ég sagði öryggislögreglunni ein-
faldlega vegna þess, að það er
ekkert til að segja frá....”
„Jæja, við skulum athuga
hversu sannsögull þú ert. Reyndir
þú að múta herlögreglumanni?”
„Hvenær? Hvað áttu við?”
„Hér i ESA. Hefur þú reynt að
múta einhverjum?”.
„Já, það er að segja ekki
„múta” eins og þú orðar það,
heldur hjálpaði ég ákveðnum
manni fjárhagslega”.
„Hverjum?”
„Varðmanni, sem heitir Vlass-
is. Ég veit ekki um annað nafn
hans”.
„Jæja, Minis, þessi lögreglu-
maður, sem þú ert að tala um,
strauk fyrir tveimur vikum, og
var falinn hjá konu þinni Og þú
hvattir hann til aö strjúka. En við
höfum þau bæði i haldi núna við
handtókum hann fyrir tveimur
dögum, og konu þina i gær-
kvöldi".
Minis var sagt, að Vlassis væri
pyntaður og myndi segja allt.
„Þú munt fá að hitta konu þina
cftir nokkra daga, og þú munt
ckki þekkja hana”, sagði Spanos
við hann.
MANUDAGUR, 18. september
1972:— .... Siðan kom annar kapt-
einn, sköllóttur. Hann hrósaði
mér fyrir, hvað ég væri harður af
mér. Hann væri sjálfur þannig
gerður.
Hann bauð mér vindling um
leið og hann kveikti sér i einum
sjálfur:
„Jáðu nú til, Minis, ég meina
það, að ég vil hjálpa þér. Ég hef
heyrt alls konar sögur En
mundu, að konan þin þjáist i
næsta klefa þin vegna. Ég veit
ekki hvort þú hefur heyrt rödd
hennar, en ef þú vilt, þá get ég
gefið skipun um að láta berja
hana svolitið. Ég þori að veðja að
hún fer að gráta, langar þig til að
heyra i henni?”
„1 guðanna bænum, hvers kon-
ar spurning er þetta? Hvernig
ætti mig að langa til að konan min
sé barin? Ég hellt að þú værir sið-
aður maður. Er ekki nóg að vita,
að konan min er hérna, og heyra
rödd hennar, án þess að þurfa að
hlusta á annað verra?”
Frá klefanum beint á móti
heyrði ég rödd Sophiu, sem talaði
hátt við einhvern.
„Hún fær að kenna á þvi hvað
úr hverju. Það fer eftir hegðun
þinni hvort hún kemst héðan eða
ekki. Og það á við um sjálfan þig
lika.”
„Þú gerir mig brjálaðan á end-
anum með þessu móti.... Af
hverju litið þið ekki rökrétt á
hlutina?.... Ég er viss um, að þú
skilur hvað ég á við, ef ég spyr
þig, er það mögulegt, að ef ég
vissi eitthvað, þá myndi ég þegja
yfirþvi þetta lengi og valda þann-
ig svo miklum þjáningum fyrir
mig og fjölskyldu mina sem raun
ber vitni?”
„Slepptu þessu, Minis, þú kannt
að hafa blekkt aðra, en mig
blekkir þú ekki. Nú er klukkan
hálf tólf. Ég hef frjálsar hendur
hvað þig varðar, og kl. 12 hleypi
ég þeim á þig. Fáðu þér vindling
og hugsaöu um það, þvi eftir hálf-
tima byrjar loks þolraunin”.
„Láttu þá byrja strax svo það
sé yfirstaðið.
Hann opnaði dyrnar og sagöi
varðmanninum, og einhverjum
öðrum, að undirbúa lokaaðgerð-
ina. Ég heyrði, að þeir færðu
ýmsa hluti til — og þeir börðu i
veggina með kylfum eins og þeir
væru að hita sig upp. Klefadyrnar
voru hálfopnar, og ég heyrði rödd
Sophiu greinilega. Siðan kom
kapteinninn aftur inn i klefann,
leit nokkrum sinnum á úrið sitt og
sagði siðan:
„Jæja, hálf minúta til stefnu”.
Ég drap i vindlingnum og stóö
upp. En hann sagði mér að setjast
afturniður. „Hérna, hafðu annan
vindling. Ég hef ákveðið að gefa
þér 2—3 minútur i viðbót. Ég ræö
þvi. Hvers konar maður ert þú
annars?”
„Viltu segja þeim að taka mig
og byrja á þessu?”.
Hann stóð upp og fór út, en kom
aftur eftir nokkrar minútur og
settist niður á móti mér:
,,... Þú ert vissulega i lifshættu.
Þú veröur pyntaður til dauða. En
fáður þér annan vindling. Ég ætla
ekki að pynta þig núna þvi ég
virði þig sem mann”.
‘ FÖSTUDAGUR, 22. septembcr
1972: — Um kl. 10—11 vöktu þeir
mig og fóru með mig i klefa, scm
merktur var „0”. Brátt kom
Spanos og settist niður andspænis
mér.
(Spanos spurði Minis um smá-
atriði varðandi bréfin tvö, sem
hann sendi til konu sinnar meö
Vlassis).
„Þetta nægir i þetta sinn”,
sagði Spanos „en mundu, að
ekkert fer framhjá okkur hér. Ef
þú leynir okkur einhverju, þá
finnum við það út fyrr eða siðar,
og þú færð það borgað með
vöstum".
(i klcfa sinum liugsar Minis um
viötal sitt við Spanos, og skyndi-
lcga dettur honum i liug, að hann
,,sé á leið út úr þokunni" Um
hádegi kemur varðmaður með
piastpoka, sem i er matur frá
Sophiu).
MIÐVIKUDAGUR.4. október
1972: — Þetta er 111 dagurinn
minn i ESA. Um kl. 7 að morgni
opnuðu þeir dyrnar á klefanum
svo ég gæti farið á salerni, og
varðmaðurinn sagði mér að raka
mig... Siðan sagði Mavropoulos
kapteinn mér að klæða mig og
taka saman föggur minar, þvi ég
ætti að fara i annan klefa. Mér
virtist sem ég ætti að yfirgefa
ESA, þótt reynt væri að leyna þvi.
Mavropoulos kom brátt með
eigur minar. Hann sagði mér að
fylgja sér: „Komdu, skepnan þin,
þú átt að fara héðan”. Hann fór
með mig að aðalinngangi fang-
elsishússins, og ég eá einkabif-
reið, sem Nikos Papaioannou
(annar liðsforingi) stóð við: en
Papaioannou kallaði, og bölvaði
Mavopoulos fyrir að koma með
mig. Hann fór meö mig i klefann
á ný: „Þú ferð ekkert” — og lok-
aði honum. Taugastrið.
(Ilálfri stundu. siðar koin
Mavropoulos aftur og loks var
Minis færður út og ekið með liann
i Korydallos-fangelsið)
Við komum i Korydallosfang-
elsið hálf ellefu... Ég bað um leyfi
til að hringja, og fékk það, en
enginn svaraði heima... Siðan var
ég afhentur fangavöröunum og
meðan ég beið þess að leitað væri
á mér, sá ég hurð opnast litillega
og ég sá Manolis Karapiperis
(vinur Minis). Hann sá mig lika,
og hrópaði: „Það er Minis, það er
Minis”. Siðan hvarf hann. Þeir
fóru gegnum dótið mitt og opnuðu
siðan innri fangelsisdyrnar fyrir
mér. Loks var ég frjáls... þar
fyrir innan biðu vinir minir.
(Anastassios Minis er cnn i
Korydallos-fangclsi. 20. fcbrúar
var hann og dr. Pandclakis, cftir
tvcggja daga y firhey rslur,
dæmdir til sjö ára og sex mánaða
fangelsisvistar hvor um sig.
Dómsúrskurðinum er ekki hægt
að áfrýjaŒJ þýddi, nokkuð stytt).
Wesfinghouse
uppþvottavélin
er fáanleg til innbyggingar, (y
fríttstandandi og meö toppborði.
Tekur inn kalt vatn, er með
2000 w elementi og hitar i
i 85° ( dauðhreinsar).
Innbyggð sorpkvörn og
öryggisrofi i hurð.
Þvær frá 8 manna borðhaldi
með Ijósstýrðu vinnslukerfi.
Er ódýrasta uppþvottavélin
á markaðinum.
UTSÖLUSTADIR I REYKJAVIK
DOMUS LIVERPOOL
DRÁTTARVÉLAR HF
KAUPFÉLÖGIN VÍDA
UM LAND
SAMBAND ÍSLENZKRA SAMVINNUFELAGA
$ Véladeild
AOtnn a o dcvi/ lAt/ii/ ciiii oonnn
ARMULA 3 REYKJAVIK, SIMI 38900