Fréttablaðið - 29.09.2004, Blaðsíða 41

MIÐVIKUDAGUR 29. september 2004 17
Edward Albee kann að skrifa
leiktexta. Hann hefur engu
gleymt þótt hann hafi lifað lengi
á fornri frægð. Sýning Borgar-
leikhússins á „Geitinni“ er
góðra gjalda verð og er um
margt mjög spennandi og
áhugaverð. Ekki síst fyrir
frammstöðu leikaranna. Það
hefur ekki farið framhjá fólki
sem fylgist með því sem er að
gerast í leikhúsinu um hvað
leikritið fjallar og því þarflaust
að teygja lopann um það hér.
Leikritið segir frá framhjáhaldi
arkitektsins Martins með geit
og því hvernig hans nánustu
bregðast við. Leikritið hefði
sjálfsagt orðið í meðal lagi
þokkalegt stofudrama ef um
„klassískt“ framhjáhald væri að
ræða en hér er farið út á ystu
nöf. Með því að trúa því að
Martin sé raunverulega í ástar-
sambandi við dýr þenst tilfinn-
ingaskalinn út og venjulegir
vestrænir siðferðisrammar
brotna undan álaginu sem skap-
ast og við það myndast flötur
undir átakanlegan harmleik sem
verður allt í senn, kaldhæðinn,
broslegur,fyndinn og fáránleg-
ur. Textinn lætur vel í munni
leikaranna sem fara með hann á
leifturhraða án þess nokkurn
tíma að fatast flugið. Tímasetn-
ingarnar hárnákvæmar og á
köflum gengu samtölin fyrir sig
eins í vel æfðum amerískum sit-
com þætti. Eggert Þorleifsson
(Martin) leikur á lágu nótunum
lengst af. Hann hefur einstak-
lega gott næmi fyrir fínni blæ-
brigðum í leik og ekki bregst
hann þegar hann fær tækifæri
til að grína svolítið. Hann hefur
líka vald á dramatíkinni og þeg-
ar átökin eru sem mest og til-
finningarnar að bera alla ofur-
liði þá er skipt áreynslulaust um
gír og manneskjan stendur ber-
skjölduð frammi fyrir óaftur-
kræfum gjörðum sínum. Sigrún
Edda (Stevie) fer mikinn í sýn-
ingunni. Hún er stórbrotin leik-
kona sem unun er á að horfa.
Hún spilar á hvern einasta
streng sem hún á og gefur sig
fullkomlega í það sem hún er að
gera. Á köflum jaðrar við ofleik
en hvers á kona að gjalda þegar
maðurinn hennar heldur fram-
hjá henni með geit? Sigrún Edda
á fulla innistæðu fyrir túlkun
sinni og persóna hennar verður
aumkunarverð þegar hún er
sjálf orðin að skynlausri skep-
nu. Þór Tulinius fer með hlut-
verk Ross. Ross er svona stoð-
hlutverk sem hefur þann tilgang
að fleyta atburðarásinni áfram
en Þór nær að vinna vel úr því
og sýnir á sér skemmtilegar
hliðar sem leikari. Ross öðlast
líf í meðförum hans. Þá er ótalið
hlutverk Billys sem er í höndum
hins unga Hilmars Guðjónsson-
ar. Billy er samkynhneigður
sonur hjónanna. Það má vel vera
að Hilmar hafi staðið sig vel í
einhverjum menntaskólasýning-
um en hvernig í veröldinni dett-
ur leikstjóranum í hug að setja
óreyndan viðvaning upp á svið
með þrautreyndum atvinnuleik-
urum? Hilmari er ekki nokkur
greiði gerður með þessu og þótt
hlutverkið sé kannski ekki stórt,
þá gerir það kröfur sem jafnvel
atvinnuleikarar eiga fullt í fangi
með að standast. Ég hefði haldið
að nóg væri af ungum leikurum
til að leysa svona hlutverk af
hendi. Seinni hluti leikritsins
líður fyrir þennan annmarka.
Leikmynd, ljós og annað sem
snýr að tækni standast fyllilega
þær kröfur sem maður gerir til
fagmanna í leikhúsi. ■
LEIKHÚS
VALGEIR SKAGFJÖRÐ
Geitin eftir Edward Albee
Þýðing: Ingunn Ásdísardóttir
Leikarar: Eggert Þorleifsson/Sigrún
Edda Björnsdóttir/Þór Tulinius/Hilmar
Guðjónsson
Lýsing: Lárus Björnsson
Tónlist: Úlfur Eldjárn
Leikmynd og búningar: Sigurjón
Jóhannsson
Leikstjóri: María Reyndal
Að trúa því sem maður veit
VALD Á DRAMATÍKINNI Sýning Borgarleikhússins á „Geitinni“ er góðra gjalda verð og
er um margt mjög spennandi og áhugaverð. Ekki síst fyrir frammstöðu leikaranna.