Fréttablaðið - 23.09.2004, Blaðsíða 54

„Will you still need me, will you still
feed me, when I am 64.“
- Paul McCartney kemst að því eftir 2 ár hvort ótti hans úr
bítlalaginu fræga af Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Bands
frá 1967, verði að veruleika.
42 23. september 2004 FIMMTUDAGUR
Í spilaranum hjá ritstjórninni
Can: Future Days, Loretta Lynn: Van Lear Rose, Nicolai
Dumger: Tranquil Isolation, Pretty Girls Make Graves: The
New Romance, Radio4: Stealing of a Nation, Soul Wax: Any
Minute now, og Wilko: A Ghost Is Born.
RAGNHEIÐUR GRÖNDAL Gerir það
gott með því að eiga þrjú vinsælustu
lögin á Netlistanum þessa vikuna.
[ TOPP 20 ]
NETLISTINN, VIKA 38
ÁST
Ragnheiður Gröndal
VÍSUR VATNSENDA-RÓSU
Ragnheiður Gröndal
DÍS
Ragnheiður Gröndal
ÞESSA EINU NÓTT
Védís Hervör Árnadóttir
I THINK OF ANGELS
KK
MARÍA
Mannakorn
FALLEGUR DAGUR
Bubbi og Bang Gang
NEISTINN
Sálin hans Jóns míns
PERFECT SKY
Illumination
ÞRÍR LITLIR KROSSAR
Brimkló
STUN GUN
Quarashi
YOU’LL NEVER WALK ALONE
Elvis Presley
AFGAN
Papar
EINS OG GENGUR
Páll Rósinkranz og Kalli Bjarni
HVAÐ VITA ÞEIR
Björgvin og Jón Jósep Snæbjörns.
Í NÆTURHÚMI
Margrét Eir
EINH. STAÐAR EINH. TÍMANN AFTUR
Nylon
ÖLDUEÐLI
Papar
HÚSIÐ OG ÉG
Grafík
VORVÍSA
Papar
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
Ein af athyglisverðari hljómsveit-
um sem heimsækir okkur á
Airwaves-hátíðinni í ár er banda-
ríska sveitin The Shins. Hún á
rætur sínar að rekja í indírokkið
en þó er einhver undarlegur
sveitablær yfir tónlistinni. Þeir
eru þó ekki vopnaðir kassagítur-
um eða heygöfflum. Sjálfur segist
James Mercer, söngvari og laga-
smiður, vera undir miklum áhrif-
um frá breskum sveitum á borð
við Echo and the Bunnymen, The
Cure, The Smiths og Jesus and
Mary Chain.
Hann og félagar hans í The
Shins höfðu verið að gera tónlist
saman í tæp 10 ár áður en hjólin
byrjuðu að snúast. „Jú, það er
skrýtið og mjög skemmtilegt,“
svarar James aðspurður um
hvernig það sé að fá viðurkenn-
ingu svona seint. „Okkur finnst
mjög spennandi að fá að fara í
tónleikaferðalög um Evrópu.
Þetta er allt mjög exótískt fyrir
okkur. Það er útlit fyrir það núna
að við séum á leiðinni til Japans
og Ástralíu í febrúar.“
Þið eruð þá vanir því að halda á
ykkar eigin græjum?
„Ójá. Við gerum það reyndar
ennþá?“
Eruð þið ekki með rótara? Af
hverju?
„Af því að við erum smeykir
við að taka við styrkjum frá plötu-
fyrirtækinu okkar. Við viljum
ekki fá peninga lánaða frá
öðrum.“
Þegar ég sá ykkur á Hró-
arskeldu hélt ég auðvitað að það
væru rótararnir sem væru að
setja upp á sviðinu. En svo þegar
þegar tónleikarnir hófust, þá
voruð þetta þið allan tímann.
Frekar fyndið. „Kannski ættum
við að klæða okkur í sérstaka
galla þegar við rótum á svið. Svo
þegar tónleikarnir hefjast þá
klæðum við okkur úr þeim og
byrjum að spila.“
Eftir tæp tíu ár í hljómsveit-
inni, af hverju byrjaði þetta allt í
einu að rúlla?
„Ég held að ég hafi bara ekki
tekið þetta nógu alvarlega í
fyrstu. Það var ekki fyrr en fyrir
svona 5 árum síðan sem ég byrj-
aði að gera það. Það var ekki fyrr
en þá sem hlutirnir byrjuðu að
gerast. Ég veit ekki afhverju. Ég
held að ég hafi verið smeykur við
það í langan tíma að láta mér vera
annt um tónlist. Aðallega vegna
þess hversu kaldur og undarlegur
þessi tónlistarbransi er.“
Áður en James tók tónlistina
alvarlega vann hann fyrir leig-
unni með ýmsum undarlegum
vinnum. Allt frá því að vinna í
speglaverksmiðju til þess að sjá
um bókhald hjá fasteignasölu.
Hann fann sig ekki í neinu sem
hann tók sér fyrir hendur og hélt
áfram að semja lög á kvöldin þeg-
ar hann kom heim úr vinnunni.
James virkar frekar ófram-
færinn. Á sviði er hann til dæmis
ekki sá sem stendur á miðju svið-
inu og talar við áhorfendur, þrátt
fyrir að vera söngvarinn. Það
hlutverk fékk bassaleikarinn
Marty.
„Ég er svolítið feiminn í slíkum
senum. Þegar ég reyni að segja
eitthvað fyndið verða allir mjög
þögulir og stara bara á mig. Þegar
Marty segir hluti þá hlæja allir.
Hann býr yfir meiri sjarma á
þennan hátt,“ útskýrir hann.
Tónleikaferðalagi The Shins
fyrir plötuna Chutes too Narrow
er í raun lokið en tónleikarnir á
Airwaves eru því eins konar stíl-
brot á fríi þeirra. James hlakkar
vissulega til þess að koma hingað
en segir London besta staðinn sem
hann hafi spilað á í Evrópu til
þessa. „Við finnum fyrir gífur-
legum áhuga á hljómsveitinni þar.
Fólk þar var alveg snælduvit-
laust, sem var alveg frábært.“
Það hefur nú alltaf verið mjög
sérstakt ástar/hatursamband á
milli breskra og bandarískra
sveita.
„Já, annað hvort hata þeir þig,
eða að þeir elska þig það mikið að
þeir byrja að klæða sig eins og
þú,“ segir James og við hlæjum
báðir. „Eins og þegar gruggrokkið
varð vinsælt. Ég var mjög hissa
þegar það náði vinsældum í Bret-
landi. Ég var aldrei neitt sérstak-
lega hrifinn af því og ég var þá
nýfluttur frá Bretlandi þar sem
ég var í skóla. Þegar ég kom aftur
til Bandaríkjanna var gruggið allt
í einu það vinsælasta í Bretlandi
og strákarnir í Depeche Mode litu
allt í einu út eins og þeir væru í
Nirvana. Mjög skrýtið.“
James er heillaður af því
hvernig við nýtum okkur jarðhit-
ann til þess að hita upp heimili
okkar. Hann þekkir Björk, múm,
Sigur Rós og Sykurmolanna. Rest-
inni ætlar hann að kynnast þegar
hann kemur hingað í næsta mán-
uði. „Það eru bara um 270 þúsund
manns þarna, er það ekki?
Kannski get ég hitt alla?“ spyr
hann, kannski full bjartsýnn.
biggi@frettabladid.is
Vilja ekki fá sér rótara
THE SHINS Þetta er ein af athyglisverðari hljómsveitum á Airwaves-hátíðinni í ár.
54-55 (42-43) tonlist 22.9.2004 19:31 Page 2