Alþýðublaðið - 28.06.1922, Page 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Takið eftir,
Bílarnir seno flytja öiíusrojólk
ina hafa aígreiðsiu á Hveifisgötu
SO, búðinni Fara þaðan daglega
kl. 12—i e. h,
Taha flntning og íólk.
Areiðanlega ódýrasti flntningnr,
sem hægt er að fá austui yfir fjall.
sem eg hefi ráðið í atvinnu í
sumar til útgerðarm. hr. Ásgeirs
Péturssonar, komi og taki samíí~
inga; stúlkur fimtud. 29. þ. m., kl. 3—7 e. m., og
karlmenn föstud. 30., kl. 3—7 e. m.
Austurgötu 16, Hafnarfirði.
Sigurður Olafsson.
Rajnagail kostar 12
aara á kilovattstnnð.
Rafhitun verður ódýrasta, hreÍQ’
legasta og þægiiegasta hitunin
Strauið með ralbolta, — það
kostar aðeins 3 aura á klukkn
stund. Spatið ekki ódýra rafmagn
ið í sumar, og kaupið okkar
ágætu rafofna og rafstraujárn.
Hf. Rafmf. Hitl & Ljóe
Laugaveg 20 B. — Sími 830
B. S. F. I. 13. S. F. I.
Skemtiför
verður farin upp í Hvaiíjörð (Vatnaskóg) með e. s. Skjöldur sunnu-
daginn 2. júlf, ef veður leyfir. — Farmiðar verða seldir á miðvikudag
í brauðsölubúðunum á Laugaveg 6i og Vesturgötu 29 —Félagsmenn
sæki farseðla sína strax. — Veitingar verða f skóginum. — Lagt
verður af stað kl. 8 f. h. — Skemtinefnd Bakarasveinafólags tslands.
Ritatjóri og ábyrgfiarmaíur: Ólafar Friðriksson.
Prentsmiöjan Gfutenbarg.
Bdgm Rict Burrougks. Tarzan.
nóttunni — það er því auðveldara að finna hann nú
en um dag“. ,
„Nei“, sagði hinn „þér farið ekki. „Eg vil ekki hafa
dauða yðar á samvizkunni. Þessi för yðar er full gapa-
leg þó um bjartan dag sé farið“.
nEg ætla núna", sagði Tarzan og fór inn i herbergi
sitt til þess að sækja hnífinn og reipið.
Þeir fylgdu honura þangað sem skógurinn byrjaði.
Tarzan fór þar úr fötunum og kom þeim fyrir i litlu
geyrrvsluhúsi. En þegar hann ætlaði að halda inn í
skóginn, reyndu þeir að telja honum hughvarf, og sá
sem komið hafði honum til þess að ráðast i þetta, var
þeirra ákafastur.
„Eg skal játa að eg hafi tapað og borga út féið sem
eg lagði við, ef þér viljið hætta við þessa heimskulegu
för, sem hlýtur að kosta yður ltfið".
Tarzan hló, og augnabliki seinna var hann horfinn i
skógarþyknið.
Mennirnir stóðu hugsaudi og hljóðir nokkur augna*
blik, en síðar snéru þeir við og gengu hægt aftur til
veggsvala gistihússins.
Tarzan var ekki fyr kominn inn i skóginn en hann
fór upp í trén, og er hann sveiflaði sér grein af grein
fann hann aftur til þess hvað það var að vers fijáls.
Þetta var þó llfl Hann fann hann elskaði skóginn.
Menningin hafði ekkert að bjóða honum er liktist þessu.
Jafnvel fötin virtust honum nú vera að eins til óþæginda.
Nú fyrst var hann frjáls maður. Nú fyrst skyldi hann
að hanp hafði verið einskonar fangi.
Það væri auðvélt fyrir hann að halda nú i hálfhring
aftur til strandarinnar, og svo til suðurs þar til hann
kæmi alla leið til kofans og sinna fornu skógarheim-
kynna.
Hann fékk nú veður af Núma, þvi hann hélt á móti
golunni. Svo urðu hin þunnu eyru hans snögglega vör
fötataks og skrjáfri því er fylgir þegar stórt loðið dýr
smýgur undirskóginn.
Tarzan komst hljóðlega yfir dýrið og fylgli því jafn
hljóðlega þar til að hann kom að litlu rjóðri, sem samt
var nógu stórt til þess að tunglskynið næði að lýsa
skógarbotninn.
Þá kastaði hann skyndilega reiplykkjunni sem á auga-
bragði hertist að hinum vöðvastælta hálsi aýrsins. Það
var sama aðferðin og hann var búinn að reyna hundrað
sinnum áður. Hann festi reipíð um sterlca grein, hentist
til jarðar fyrir aftan ljónið, stökk upp á hrygg þess og
rak hnffinn hvað eftir annað í hið grimma hjarta þess,
og dýrið veltist um steindautt.
Tarzan reis á fætur eftir biltuna sem hann fékk með
ljóninu, steig á hinn dauða búk þess, og rak upp hið
trylta og ógurlega siguröskur apakynflókksins.
Tarzan var nú á báðum áttum, það barðist í honum
trygð við d’Arnot og áköf löngun eftir hinum viltu
skógarheimkynnum hans, en að síðustu mátti sín meira
en hin fagra mynd skógarins endurminning um fagurt
andlit og heitar varir, sem hafði verið þrýst upp að
vörum hans.
Apamaðurinn tók á bakið hinn enn þá heita ljóns-
skrokk og hélt aftur til þorpsins, trjáleiðina.
Mennirnir á veggsvölum gistihússins sátu þar heila
klukkustund, að mestu hljóðir, því hugsunin um það
sem var að fara fram 1 skóginum gerði það að verk-
um, að umræður féllu jafnan niður, jafnÁjótt og þær
byrjuðu.
,Mon Dieu\* sagði að lokum sá er veðjað hafði fénu.
Eg get ekki afborið þetta lengur. Eg tek riffllinn minn
og fer inn 1 skóginn og sæki þennán vitlausa mann.
„Eg fer með yður“, sagði hinn raaðurinn.
„Eg líka*. — „Og eg*. „Og llka eg“ gall við frá öll-
nm hinum.
Þeir flýttu sér nú til herbergja sinDa og voru brátt
allir á leið inn 1 skóginn, allir vel vopnaðir.
„Guð almáttugur 1 Hvað er þetta! “ sagði einn þeirra
sem var Englendingur, þegar hið trylta siguróp Tarz-
ans barst ógreinilega til eyrna þeirra innan úr skóginum.
„Eg hef heyrt þetta óp einu sinni áður“ sagði hinn
sem var Belgi. „Það var þar sem mest er af górillaöp-
unum. Fylgdarmenn mínir sögðu mér að það væri óp
karlapans þegar hann væri búinn að drepa“.