Tíminn - 24.03.1974, Qupperneq 32

GKÐfl
fyrirgóúan mai
^ KJÖTIÐNAÐARSTÖÐ SAMBANDSINS j
^------ '
í sólskinsskapi
i skammdeginu er birtan naum, en svo fer sól sunnan, og áOur en
varir eru komnir langir dagar og bjartir, og alit fær létt yfir-
bragð. Þeim, sem inni vinna, verður tiðlitið út um gluggann, og
beri nú svo tii, að musk og móða sé á rúðunum, þá er ráðið vita-
skuid að pússa þær ærlega, svo að vorboðinn fari ekki fram hjá
manni, þótt innan grárra steinveggja sé.
Þetta hefur hann lfka gert, náunginn hérna á myndinni. Við
sjáum, að hann gengur rösklega aö verki. Einbeitnin I dráttun-
um kringum munninn ieynir sér ekki.
Timamynd: Róbert
B.T. um færeyskar stúlkur í Khöfn:
Andúð og lítils-
virðing hrekur
þær í glötun
„MEÐ ALLS KONAR rangsleitni
og auðmýkingum eru ungar og
einmana stúlkur frá Færeyjum
hraktar út i drykkjuskap, skækju-
lifnað og eiturly f janey zlu”.
Þannig kemst þrjátiu og sjö ára
gömul, færeysk kona að orði i
blaðaviðtali I Berlingske Tidende.
Þessi kona er danskennari og
hefur lengi átt heima i Kaup-
mannahöfn.
— Ég þekki margar stúlkur,
sem komu til stórborgarinnar úr
litlum byggðum heima i Færeyj-
um með bjartar vonir og glæsta
drauma. En vonbrigðin uröu mik-
il, er þær urðu þess áskynja, hvað
beið þeirra: kuldi og óvirðing.
1 kránum i Nýhöfninni, heldur
konan áfram, fara færeyskar
stúlkur upp á borðin, kasta klæö-
um og dansa naktar. Hvers
vegna? Alls ekki af þvi, að það sé
skemmtilegt, heldur i örvænt-
ingu, svo að einhver gefi sig að
þeim og tali við þær.
Sjálf segist konan oft hafa átt
erfitt með að fá vinnu — einungis
af þvi að hún er færeysk. Jafn-
skjótt og það vitnast, hvaöan hún
er kynjuð, kveðst hún eiga upp-
sögn yfir höfði sér. Þegar hún
ræddi við Berlingske Tidende,
var hún nýbúin að frá bréf frá sið-
asta vinnuveitanda sinum, þar
sem henni var tjáð, að hún þyrfti
ekki að koma oftar til vinnu.
— Ég var sjálf gift dönskum
manni, sem ég kynntist heima i
Þórshöfn og fór meö honum til
Kaupmannahafnar. Móðir hans
fyrirleit mig frá upphafi, og sjálf
skildum við aldrei skaplyndi
hvors annars. Og svo skildum viö.
OG MIKLU VELDI
ÞESSAR myndir sem hér birtast
eru af þvi, sem eftir er til minja
um veldi Duus i Keflavik — veldi,
sem telja má, að staðið hafi í
heila öld og fjórðungi betur — allt
frá aldamótunum 1800 til ársins
1920.
— Það má segja, að veldi Duus
i Keflavik hefjist með Bátsanda-
flóðinu árið 1799, sagði Helgi S.
Jónsson, er við leituðum fræðslu
hjá honum um þessi efni. Siðasti
Duusinn, Hans Peter Duus,
gafst upp árið 1920, og þá keypti
Matthias Þórðarson frá Móum
eignirnar. Eftir nokkur eigna-
skipti gengu þær til Útvegsbank-
ans, og nú eru húsin i eigu Kefla-
vikur h.f. Lóðir og lendur, aðrar
en þær, sem húsin standa á,
keypti Keflavikurbær fyrir fjór-
um eða fimm árum/
Hið elzta af Duushúsunum er
frá árinu 1887, en önnur yngri, en
sum hafa verið rifin á seinni ár-
um, sagði Helgi. Hlaðni veggur-
inn, sem nú er felldur inn i nýlega
byggingu Keflavikur h.f. er frá
arinu 1920 — einmitt þegar siðasti
Duusinn var á förum úr landi.
Þetta var garðveggur, og hann
hlóð Simon Eiriksson steinsmið-
ur, en efni allt i vegginn var dreg-
iö ofan úr heiði.
t húsunum er nokkuð af minj-
um frá fyrri tið. í gömlu vöru-
skemmunni er til dæmis enn
geysistórt hjól, sem notað var til
þess að lyfta vörum og draga þær
inn, sagði Helgi að lokum.
Þetta eru Duus-húsin I Keflavik, eins og þau nú eru (efri myndin). Ajneðri myndin&i sést, hvernig gama'l, hlaðinn steinveggur hefur verið
felldur inn inýbyggingu Keflavfkur h.f. við Dúsgötu. —Tlmamyndir: GE.
HÉR DROTTNAÐI
DUUS MEÐ MAKT