Tíminn - 14.05.1974, Blaðsíða 8

Þau Rósa Marfa og Kristján viröa fyrir sér samstæöuna, og afgreiöslumaöurinn tfundar kosti hennar.
Texti:
Guðlaug
Bergþóra
Karlsdóttir
— Ekki svona út af fyrir okkur.
— Það eru sannarlega ekki all-
ir, sem býrja búskapinn i eigin
ibúð. Er ekki erfitt að kaupa ibúð
á þessum „erfiðu timum”, sem
allir eru að tala um?
Fluttu inn í nýja
Ungu hjónin á leiö út úr biokkinni, þar sem þau hafa nýlega keypt fbúö.
á brúð-
kaupsdaginn
ÞEGAR dregiö var um brúöhjón
febrúarmánaöar, kom hiutur
þeirra Rósu Mariu Guönadóttur
og Kristjáns Stefánssonar upp.
Þau eru búsett i Reykjavik, en þó
hvorugt Reykvfkingur að
uppruna. Þau giftu sig 19. janúar
s.l. i Hallgrimskirkju, og vinir og
vandamenn sáu þeim fyrir svo
mörgum nytsömum hlutum, æti-
uðum til iikamlegra nota, aö þau
ákváðu að nota brúökaupsgjöfina
frá Timanum tii andlegra þarfa,
ef svo mætti aö orði komast.
Þau lögðu leið sina með ljós-
myndara og blaðamanni Timans i
verziun Einars H. Farestveit og
völdu sér þar stereosamstæðu,
plötuspilara og útvarp, af
gerðinni Toshiba. Brúðguminn
sagði, að það væri nauðsynlegt að
eiga slikt tæki, og vorum við hon-
um þar alveg sammála.
Þegar afgreiðslumaðurinn var
búinn að fræða Rósu Mariu og
Kristján um alla kosti og mögu-
leika samstæðunnar og þau voru
búin að kanna hljómgæðin,
héldum við Timamenn með
brúðhjónunum til heimilis þeirra
að Hraunbæ 176 i Arbæjarhverfi.
Þar eiga þau tveggja herbergja
snotra ibúð, sem þau keyptu sér i
vetur. Það liggur þvi beinast við
að spyrja, hvenær þau hafi flutt
inn.
— 19. janúar, á sjálfan
brúðkaupsdaginn, segir Rósa
Maria.
— Höfðuð þið búið saman áður?
— Við vinnum nú bæði úti, segir
Kristján, — en við eigum sjálf-
sagt eftir að finna meira fyrir
þeim seinna.
Kristján reyndi hlustunartækin viö nýja fóninn, en ákvaö aö fresta
kaupuin á þeim i bili.