Alþýðublaðið - 30.06.1922, Page 1

Föstudaginn 30. júní.
147 töinbiað
J§L ® 1. I S 11 1! Jl! er listi Alþýðuflokksins. Pið, sem úr bænum farið,
munið að kjósa hjá bæjarfógeta áður en þið farið. Skrifstofan opin kl. 1—5.
Yirðmg fyrir dómstólunum.
Morgunblaðið kvartar undan
þwí, að naeBn beri ekki virðÍBgu
fyrir dórostóium iandsins, og það
er sannzrlega ekki að ástæðulausu
að biaðið kvartar.
En hvernig á að bera virðingu
fyrir dórcururo, seoi í brenniyfns
málum dæroa hvað eftir annað
tdóma, sem koma aigerlega í bága
við réttiætistilfinningu alroennings?
Hvernig á að bera virðingu
fyrir réttarfarinu f landinu, þegar
tugthúsin eru tvö, annað við
Skólavörðustíg, fyrir almenning,
en hitt við Lækjartorg, fyrir
erobættismenn sem stolið hafa úr
sj'ilfs sfns hendi, og h.ð siðar-
sefnda þannig, að þeir setn þang
að fara fá vlrðingu, vöid og há
Jaun fyrír að vera þar, Allir vita
það, að þó embætiismaður sói fé
landssjóða, þá fær hann enga
hegnlngu fyrir það, heldur missir
hann f bili embsetti sitfc, en fær
sfðan góða stöðu f stjórnarráðinu
Hvernig á að bera virðingu íyr- j
ir réttarfarinu i hndinu þegar
znenn vita að æðstu stjórnendur
landsins eins og t. d Jón Magn
ússon, þegar hann var forsætis
ráðherra, notar séc aðstöðu sfna '
til þess að láta landssjóð gera
skyldroenni helztu stuðningsmanna
sinna greiða, eíns og f Siglufjarð
armálinu, þegar landssjóðui k«up-
Ir eignir, sem máské eru 40 þús.
kióna virði, á roeira en 100 þús.
krónur, og Jón er svo boðinn ftam'
til landkjörs í stað þess að vera
settur fyrir landsdóml
Hvernig á að bera vlrðingu
fyrir þeitn dómuruin, sern láta
póiitisksr æsingar peningaskrilsins
ráða úrslitum í dómum sinura ?
Það væri gotc ef almeiiningur
4»efði trú á léttaríaíinu og gæti
/
borið virðingu fyrir dómstóiusaum.
En það er því að eins fott, að
réttsirfar og dórostólar eigi það
skiiið.
En aimeraníngur hefir ekki trú
á réttarfarinu, bg ber enga virð
ingu íyrir dómstóiunuco, en fað
er ekki almenningi að kenna, það
er réttarfarinu og dómstólunum
að kenna Og ráðið til þess að
bæta úr þessu, liggur ekki f því,
að reyna »ð telja almenningi hug-
hvsrf, um álitið á réttarfarinu,
heldur að breyta réttarfarinu.
Góð byrjun væri, ef cokktir af
dómurum landsins legðu niður
dómaraembætti sitt; rembingnum
og spekingssvipnum geta þeir
haldið effcir sem áður. Morgun
blaðið er beðið að gefa lelðbein
ingar, ef að þeir eru ekkl sjálf
bjarga að hirða sneið sem eiga.
Ólafur Friðriksson.
Jfailegur auinr.
„Ycri hagsmunir hafa
engin áhrif á þann, sem
er auðugur andlega",
t þessari setningu, sem ég sá
nýlega einhvers staðar, virðast
mér fólgin mikil sacniodi.
Hún bregður sterkri birta yBr
ýœislegt, sem mönnum virðist oft-
lega næsta torskllið, svo að það
verður augljóst og auðskilið.
Ettt af þvf ýmislega er það, j
hvernig suroir menn fá barist æfi-
langt fyrir einhverju máiefni án |
þess að bera nokkuð annað úr
býtum en örbirgð og ofsóknir
mestan hluta æfinnar.
Skýringin liggur f þvf, sem að
ofan er sagt, Slfkir menn eru and-
Iega auðugir.
Eh þau auðæfi eru fóigin í göf-
ugum hugsjónum uas roeiri fuil-
komnun maankyns og jaiðaf, óbif
aniegri trú á það, að íakast megi
sð gera þær að síaðföitum veru-
leika, og ósveigjanlegum viija tii
þess að koroa því til leiðar
Og þeir koma Ifka roikiu til
ieiðar. Þeir eru yfir höfuð einu
mennirnir, sem nokkru verulegu
koma til leiðar. Þeir koma svo
miklu til ieiðar, að þeir verðskulda
að kallast, ef ekki skaparar heims-
ins, þá að minsta kosti umskap-
arar hans.
Einn siikra manna er til dæm-
is Rakovskij sá, er iýst var nokk-
uð æfiferli hans hér f blaðinu í
gíer.
En það eru Iíka tii aðrir menn,
sem eru fuilkoronin sndstæða þess-
ara manna, og þeir eru því mið-
ur iangt um fleiri meðaí þeirra
manna, er sógur fara af.
Þeir menn ala engar hugsjónir
um nokkra fuiikomnun f brjósti,
en hins vegar tala þeir oft mikið
um hugsjónir, ifkt og rithljóði
(grafofon) syngur fögur iög án
vitundar um fegurð þeirra.
Þeir hafa ekki heldur neina trú
á neinu málefni, og þeir þurfa
þvl ekki á neinum vilja að halda
til þess að koma þeim f fram-
kvæmd.
Hins vegar hafa þeir iöngum til
að bera óstjórnlega iöagun eftir
ytri táknum þeis, að eitthvað sé
í þá varið, auði fjár, virðuiegum
embættum, en ekki umsvifamikl-
um tignarmerkjum, nafnbótum og
þvf um liku.
Og til þess að öðlast þetta eru
þeir fúsir að oflra öllu, hugsjón-
um, er þeir hafa þózt fylgja, mál-
efnum, er þeir bafa iátist berjast
fyrir, sæmd — annara, ef unt er,
t. d þjóðar sinnar, og samvizku
— á henni sér ekki hið ytra.