Tíminn - 17.11.1974, Blaðsíða 14
14
TÍMINN
Sunnudagur 17. nóvember 1974
AÐ SLÁ ÞAÐ GULA
MEÐ ÞESSU BLÁA
Þarfastí þjóoainn, dýrasta atttðatáknitt, beita buffitt.
Þessi svarti mett þetta lottna.
stimpla á ávisunina : INNI-
STÆÐA EKKI FYRIR HENDI.
Gamli maöurinn tók titrandi
vitt ávísuninni og eftir stundar-
korn hreytti hann út úr sér I
gettshræringu:
• — Er þaö nú sparisjóöur! og
fyrirlitningin var auðsæ.
Þessi litla saga ofan af Akra-
nesi speglar með einhverjum
hætti efnistök Flosa Ölafssonar
cand.phil. Ný óvænt staöa kem-
ur upp. Honum tekst verst upp,
þegar hann nálgast það að vera
normal.
Má slá þetta gula með þessu
bláa? spyr Flosi Ólafsson cand.
phil.á einum stað. Þá á hann við
hvort slá megi gula fifla með
blárri sláttuvél. En þú verður að
gæta þess að slá ekki þetta
græna svarar maðurinn. Þannig
eru greinar höfundar ritaðar á
táknmáli, það er stráð salti og
pipar I opin sár og kaun.
Nú er það ekkert nýtt í bók-
menntum, að ádeila og áköf
gagnrýni sé sett fram í háði og
skopi. Réttlætiskennd brýzt þá
fram undan úlpu spaugarans og
hún er farin á saumum áður en
varir. Stundum fer lika svo hjá
Flosa ólafssyni cand phil.,þegar
honum verður á i táknmálinu og
hann fer þá að minna á
miðlungshöfunda og nöldur-
seggi bókmenntanna.
Sumum greinunum fylgir
visa, og oft kemur manni i hug,
að visurnar verði fyrst til, svo
greinin. Flosi ólafsson cand.
phil. er ekki verra visnaskáld en
margir aðrir, sem gera kröfu til
viöurkenningar, visurnar eru
einhvers staöar á bilinu að vera
og vera ekki með réttu ráði.
— Hversu lengi er maður að
mála mynd, spurði maðurinn
hann Steina Steingrims.
— Maður er fljótur að mála
góða mynd, svaraöi hann Steini
og þetta verður aö teljast eitt-
hvert bezta svar um þá hlið
málsins. Flosi Ólafsson cand.
phil. er liklega ekki yfirlegu-
maður, sem vigtar lit sinn á
mikróvog. Allur sannleikur er
stór, sagði maðurinn og við tök-
um undir visu Flosa Ólafssonar
cand.phil.:
Gróa hefur góttan haus
þegar Gróa er I puöi,
en Gróa á ekki aö ganga laus
þegar Gróa er I stuöi.
Þaö er dauður maður, sem
ekki hefur gaman að þvi að lesa
bókina HNEGGJAÐ A BÓK-
FELL. Hliöstæður eru fáar..
Arni Elvar hefur myndskreytt
bókina af miklum glæsibrag og
Arni er liklega að komast i hóp
beztu bókaskreytingarmanna
hér á landi. Teikningarnar
hjálpa þessari bók, gefa henni
visst jarðsamband að minnsta
kosti.
Flosi ólafsson cand. phil.
kemur viða við, listir, stjóm-
mál, iþróttir, matargerð og
margt fleira eru viðfangsefnin
og fá það óþvegið.
Fyrri bók höfundar, sem út
kom fyrir jólin i fyrra mun hafa
gengið að mestu til þurröar,
nema nokkur þúsund eintök,
sem komu út eftir jól. Höfundur
hefur þvi fyrra falliö á hlutun-
um og mun þvi ekki fara i jóla-
köttinn að þessu sinni. Ef vor
þjóð er ekki alveg húmorlaus,
mun henni þykja fengur að þess
ari bók, sem mun verða lesin I
skammdegismyrkrinu, þegar
mönnum stekkur naumast bros.
Já, þaö er dauður maður, sem
ekki kann að meta Flosa, þegar
hann fer á kostum.
— Má slá þetta gula með
þessu bláa, spyr stúlkan? Já en
þá slærðu lika þetta græna. A
táknmáli Flosa Ólafssonar
cand.phil. segjum við eftir
lesturinn: í þessari bók er það
gula slegiö með hinu bláa — og
þótt það græna sé slegiö lika á
stundum, var það svo sannar-
lega þess virði.
Jónas Guðmundsson.
Datti, Ragnheittur, Brynjólfur. „fcg er víib um att þau gerttu þatt I
g*r”.
Flosi Ólafsson,
cand phil.:
HNEGGJAÐ
Á BÓKFELL
Teikningar
Árni Elvar
Útgefandi FLOSI
Reykjavík
Flosi ólafsson, cand phil hef-
ur sent frá sér aðra bók slna,
HNEGGJAÐ A BÓKFELL, en
Flosi er einn örfárra rithöfunda,
sem reyna að vera skemmtileg-
ir. Hann skrifar vikuskammt I
Þjóðviljann á laugardögum, eða
allavega þó um helgar.
Sumt af þessu er hrútleiöin-
legt, annað er skárra, þvi að það
hlýtur að ganga misjafnlega
fyrir þeim, sem ætla að vera
skemmtilegir einu sinni i viku
allt árið um kring... en sumt er
lika hreinasta snilld, — perlur,
— og þaö eru liklega þær, sem
hann raöar saman i þessa bók.
Flosi skrifar einhvers konar
táknmál, „absúrd form”, eða
hvað á maður aö nefna það, gef-
ur vissa möguleika til þess að
fjalla um menn og málefni, sem
ella væru ekki fyrir hendi.
Formið gefur eins konar auka-
svið innan meiðyrðalöggjafar-
innar og tryggir utantugthúss-
vist þótt höggvið sé bæði i æru
og heiður.
Aö fjalla um, eða ritdæma
svona bók er sýnu verra. A að
taka þetta alvarlega? A að
leggja bókina i skáp við hlið
bóka eftir Snorra Sturluson, eða
Svavar Gests? Nóg um það.
Við lestur þessarar bókar
kom oft I hug mér saga um
mann ofan af Akranesi, sem
kom i banka. Hún er á þá leið,
aö gamall verkamaður upp á
Akranesi kom I sparisjóðinn á
staðnum með peningaávisun frá
fyrirtækinu, sem hann var I
vinnu hjá, og nú ætlaði hann að
fá peninga út á ávisunina. Þetta
var vikukaupið hans.
Einhver stúlka tók við ávisun-
inni og kom meö hana aftur að
vörmu spor og sagði gamla
manninum að hann fengi hana
ekki greidda og búið var að
tolenikur hestur mett lóft á fótum att þýikum iltt.
Mennlngarneyila I höfuttborglnni. óperuflutningur á svlði leikhúss
þjóttarinnar.