Tíminn - 12.01.1975, Blaðsíða 20
20
TÍMINN
Sunnudagur 12. janúar 1975.
Þegar Linda Eastman kom til St. John’s
Wood i London til þess að búa þar með Paul
Cartney, hafði hann verið einn af eftirsóttustu
piparsveinum i Bretlandi. Linda, sem var frá-
skilin og átti fimm ára gamla dóttur, Heather,
var mjög þekktur ljósmyndari i listaheimi
New-Yorkborgar.
Nokkrum mánuðum eftir komu Lindu til
London giftist hún Paul. Við þann atburð
spruttu upp meðal hinna mörgu aðdáenda
Pauls, sem daglega söfnuðust saman fyrir
framan heimili hans, tilfinningar, sem ekki
verða skilgreindar með öðrum orðum en
þessum: fát, ánægja, söknuður.
Þau búa enn á sama stað, og i Mc-
Cartney-fjölskylduna hafa bætzt tveir með-
limir, — tvær litlar stúlkur, Mary og Stella.
Undir miklum tónlistaráhrifum frá Paul
hefur Linda lært að leika á flest hljómborðs-
hljómfærði og er nú einn af meðlimum
Wings-hljómsveitarinnar, sem Paul stofnaði
eftir að Bitlarnir hættu.
„Band on the Run” — nýjasta
LP-plata þeirra — hefur náð
geysimiklum vinsældum beggja
vegna Atlantshafs, og i mörgum
öðrum löndum viða um heim.
— Hvað hafið þið verið að
gera siðan þið lukuð viö upptöku
á „Band on the Run”?
— Eftir að við lukum upptöku
á plötunni, sáum við strax fram
á, að bezt myndi vera að ná
saman nýrri hljómsveit. Við
vorum aðeins þrjú, sem unnum
að gerð LP-plötunnar „Band on
the Run”, — ég, Paul og Danny
(Laine), þannig að þótt við hefð-
um viljað leika á hljómleikum,
heföum við ekki getað það.
Við spurðum Jimmy McCull-
ock, — sem er mjög góður gitar-
leikari, —hvort hann vildi ger-
ast meðlimur i hljómsveitinni,
og hann játti þvi. Þá hlustuðum
við á 52 trommuleikara, og
völdum úr þeim hópi einn, sem
við töldum að yröi góöur. Hann
heitir Jeff Britton og var áður
trommuleikari i hljómsveitinni
Wild Angels.
Við töldum, að við ættum að
æfa hljómsveitina upp ein-
hvers staðar annars staðar en i
Englandi, og þess vegna fórum
við til Bandarikjanna, — til
Nashville i Tennessee. Á meðan
við vorum þar, tókum við upp á
hljómplötu fimm lög, — og eitt
þeirra m.a. eftir föður Pauls.
Það lag er eingöngu leikið og
kallast „Walking in the Park
With Eloise”.
Paul minnist atviks frá þvi
hann var litill strákur, 10 ára
eða jafnvel yngri: Hann sat á
gólfinu við hliðina á pianóinu,og
pabbi hans lék þetta lag.
Kvöld eitt, meðan við vorum i
Nashville, borðuðum við með
gitarleikaranum Chet Atkins.
Paul lék mörg af lögum sinum
fyrir Chet, og allt i einu sagði
hann: „Hérna er eitt.lag, sem
faöir minn samdi fyrir mörgum
árum.” Siðan lék hann lagið.
Chet sagði siðan við Paul, að
þetta lag þyrfti að taka upp á
hljómplötu, þvi að það myndi
verða föður Paul til mikillar
ánægju.
Já, hversvegna ekki? —
hugsuðum við.
Við fengum Chet til að leika
með okkur og pianóleikaranum
Floyd Cramer, og Chet náði
sjálfur saman litilli og
skemmtilegri hljómsveit:
Country Hams.
Einnig léku með okkur aðrir
Nashvillebúar. Þessi litla plata,
sem kölluð er „Walking in the
Park with Eloise”, með Country
veizt..við gáfum hvort öðru
auga og . hrifumst hvort af
öðru.
Svo fórum við að tala saman
þarna i klúbbnum. Paul og vinir
hans ætluðu I annan klúbb, svo
að Paul spurði mig, hvort ég
vildi koma meö honum. Ég játti'
þvi, og við fórum ásamt mörgu
öðru fólki, Keith Moon, Roger
Daltrey, Pete Townshend,
Brian Jones og Eric Clapton.
Við skemmtum okkur vel, —
en eftir þetta hittumst við ekki i
nokkurn tima, þvi að ég þurfti
að fara aftur til Bandarikjanna.
Stuttu siðar komu Paul og John
til New York til að kynna Apple-
fyrirtækið, — og ég fylgdi þeim
út á flugvöll þegar þeir fóru
aftur til Englands daginn eftir.
Svo kom Paul til Bandarikj-
anna, og við fórum saman til
Kaliforniu..
— Hvenær bað hann þin?
— Það var dálitið seinna, — I
lok ársins 1968, að mig minnir.
Ég var i New York, og hann
hringdi til min og spurði: „Viltu
koma með mér til Englands?”
Égtók þvivel, —en ég var þá
löglega skilin, — og ég fór til
Englands og við bjuggum
saman um tima. Hvorugt okkar
minntist einu orði á hjónaband.
Við elskuðum bara hvort annað
og bjuggum saman. Siðar, einn
dag, fannst okkur allt I einu, að
réttast væri bara að ganga I
hjónaband.
Svona gekk þetta fyrir sig, —
og vissulega kom þetta mörgu
fólki mjög á óvart. Það héldu
allir, að Paul væri örugglega
algjör piparsveinn á þessum
tima, og hann hafði allar tán-
ingaskvisurnar I bænum á eftir
Linda McCartney
Ljósmyndarinn sem varð eiginkona Pqul McCartneys
og hljómborðsleikari í hljómsveitinni Wings
Hams, kom út fyrir jólin á EMI-
plötu.
— Hversu mörg eintök hafið
þiö selt af „Band on the Run” til
þessa?
• — Tveggja laga platan hefur
selzt I u.þ.b. 2 millj. eintaka i
Bandarikjunum, og LP-platan i
svipuðu upplagi. 1 Bretlandi
hafa þær báðar selzt i u.þ.b.
milljón eintökum (ánægjulegt
bros). Ég veit ekki, i hve
mörgum eintökum „Band on the
Run” hefur selzt alls.
Þetta er mjög ánægjulegt, þvi
eins og þú veizt, fórum við I
gegnum mjög slæmt timabil I
byrjun. Paul vissi ekki, hvað
hann átti að gera, eftir að
Bltlarnir hættu. Þetta er likt og
að þú hefðir eitthvert verkefni
að vinna aðá blaði. — Þú vinnur
mikið og hefur trú á þvi, sem þú
ert að gera, en dag einn leggur
blaðið upp laupana, vegna þess
að ritstjórinn eða útgefandinn
ákveður það.....þú skilur hvað
ég er að fara.
Paul vildi ekki að Bitlarnir
hættu. Hann hefði verið
ánægður með að þeir lékju
saman um aldur og ævi. Eftir að
Bitlarnir hættu, þurfti hann
næstum að læra allt upp á nýtt
til þess að geta leikið með öðr-
um en George, John og Ringó.
Ég held að Paul hafi verið
mjög leiður eftir að samstarf
þeirra brást og hafi hugsað:
„Ég ætla ekkert að hugsa um
þetta framar”. Hins vegar gat
hann að sjálfsögðu ekki staðið
við þetta, þvi ef maður hefur
tónlistina I sér, er ekki svo
auðvelt að segja allt I einu
stopp.
— Hvers vegna völduð þið
Afriku, þegar þið létuð hljóðrita
„Band on the Run”?
— Við báðum EMI um lista
yfir alla þá staði, þar sem þeir
hefðu upptökustúdió. Þegar við
fengum listann, fórum við yfir
hann og sögðum: „Þarna er sól,
og þarna hafa þeir góða tón-
list”, — og þar með var ákveðið
að fara til Lagos f Afriku. En
þar með er ekki öll sagan sögð,
þvi þegar viðkomum aftur, biðu
„...Paul vildi
ekki að
Bítlarnir
leystust upp.
Hann hefði
veriðánægður
með að þeir
lékju saman
um aldur
og ævi"
okkar bréf, þar sem okkur var
tilkynnt, að kólerufaraldur geis-
aði f Afriku.
Frá okkar sjónarmiði var
þetta dálitiö ævintýralegt, svo
viö létum slag standa og fórum.
Fimm minútum áður en við
héldum af stað til Lagos,
hringdi trommuleikarinn okkar
og sagði: „Heyrðu, ég get ekki
farið þessa ferð..” — og gitar-
leikari Wings hafði hætt fyrir
nokkrum vikum, svo að ég og
Paul vorum ein eftir i hljóm-
sveitinni. Við hugsuðum með
okkur: „Skyldi Danny vilja
koma með?”
Og hann fór með okkur og var
•alla feröina til enda, — en þótt
hann hefði ekki viljað koma
með, heföum viö samt farið.
Þessi staður vakti mikla furðu
mina, þvi ég hef aldrei komið á
kolsvartan stað.
Afrika! Hún er ekkert lfk
Jamaica eða Notting Hill. — 1
Afriku er allt fólkið dökkt á hör-
und og hvergi er sjáanlegur
hvitur maöur. Þarna voru engar
sundlaugar, vegna hættu á
malariu, — og ég gæti svo sem
sagt frá ýmsu öðru, sem kom
mér spánskt fyrir sjónir, en það
er tilgangslaust, þvi þú myndir
ekki trúa mér.
En þarna hljóðrituðum við
„Band on the Run”, — bara við
þrjú, — og Paul lék á bassann og
trommurnar i öllum lögunum.
Þetta er ein af þessum plötum,
sem Paul segir við sjálfan sig
um: Ég verð, ég verð, eða ég get
alveg eins hætt og gefizt upp.
Ég held að þessi plata hafi
gefið honum þá trú á sjálfan sig,
sem hann þarfnaðist svo
sannarlega á þessum tima. Með
gerð plötunnar gat hann full-
vissað sjálfan sig um, að það
var hann sjálfur, sem gerði
þessa plötu,og hann gat gert
þessa plötu.
Paul er svo músikalskur, að
erfitt er að lýsa þvi fyrir ókunn-
uga. En ég get sagt þér, að
meðan ég starfaöi sem ljós-
myndari, hitti ég marga tónlist-
armenn og heyrði þá leika,
en... Hvert hljóöfæri verkar
svo eðlilega I höndunum á Paul.
— Hvernig hittir þú Paul?
— Ég hitti hann I klúbbi, sem
heitir Bag O’Nails og er i
London. Á þeim tima var þessi
klúbbur mjög virtur, og ég var
stödd í London til að taka
myndir i bók. Einhvern veginn
æxlaðist þaö þannig, að ég fór
með Chas Chandler, sem eitt
sinn var i Animals, og mörgu
öðru fólki til aö sjá skemmti-
kraftinn, sem klúbburinn hafði
upp á að bjóða, nefnilega
Georgie Fame and the Blue
Flames. Þetta var á þeim tima
sem Stg. Pepper-timabilið var i
algleymingi, — og Paul var
þarna I klúbbnum með hópi af
vinum sinum og sat við næsta
borö.
Og þetta gerðist bara.....þú
sér... En hvað um það, við
erum mjög hamingjusöm og
hamingjan er alltaf aðalatriðið.
• — Er Paul góður eiginmaður?
— Já, m jög góður, — ég hugsa
að þeir finnist vart betri. Við
komum bæði frá fjölskyldum,
þar sem foreldrarnir elskuðu
hvort annað mjög mikið. Hjóna-
band foreldra minna var mjög
farsælt i þau 25 ár, sem það stóð,
en móðir min lézt i flugslysi.
Sömu sögu er að segja um for-
eldra Pauls, — móðir hans er
raunar látin núna, en hjónaband
foreldra hans var lika mjög
gott.
Ég held, að þegar maður
kemur frá fjölskyldu, sem er
eins góð og min fjölskylda, vilji
maður sjálfur umfram allt eiga
góða fjölskyldu sjálfur.
— Hvernig var þér innan-
brjósts i byrjun? Var ekki erfitt
,,..,Og þetta
gerðist bara...
þú veizt...vioð
gáfum hvort
öðru auga
og hrifumst
hvort af öðru”
að vera skyndilega gift einum af
Bitlunum?
— Ég var ljósmyndari og
hafði gott upp úr þeim starfa.
Þvi starfi fylgdi það, að ég
þurfti einatt að vera innan um
listafólk, bæði i málaralist og
tónlist. Ég var þvi alls ekki óvön
að umgangast og vera innan um
Nú-tíminn.