Tíminn - 19.01.1975, Blaðsíða 9

Sunnudagur 19. janúar 1975.
riMiw
9
ó
gömlu húsin, svörtu og skugga-
legu, og i staöinn koma reisulegar
byggingar, og svo er alls staöar
veriö aö gróöursetja.
Ósjálfrátt hvarflar aö manni
óljós grunur urn, aö borgarstjórn-
in okkar hafi fyrirmyndina aö
„Grænu byltingunni” sinni úr
einni feröinni hingaö, hann heföi
bara átt að taka garöyrkjustjór-
ann sinn meö til aö sjá, hversu vel
hún hefur heppnazt á þessum
staö.
Blómabeö, blóm I körfum og
krukkum utan við stórbyggingar,
grasgarðar og trjágróöur. Það
þarf ekki aö leita lengi til aö finna
þetta i rikum mæli á þessum stað.
Og maöur finnur svo greinilega
fyrir þvi að þessu er ekki bara
slett hér og þar eins og af handa-
hófi, hérna þjónar fegrunin til-
gangi, sem kemst alla leiö til
hjartans i manni.
Þaö er svolitiö gaman aö regn-
inu, sem maður kynnist i Glaö-
skógaborg. Það var rólegt regn,
alveg eins og fólkið. Það er
enginn hasar i þvi eins og i regn-
inu okkar. Þaö sitrar niöur, stritt
eöa smátt, eftir flaumnum og
maöur finnur sjaldnast fyrir þvi,
jafnvel þótt maður sé úti viö.
Hins vegar er gaman aö sjá þaö
út um glugga i hlyju hótelher-
bergi, fylgjast meö leiö þess niður
húsgaflana, suma svarta, nötur-
lega meö tómar svartar rúður.
Það eru svo mörg há yfirgefin
hús, meö háa strompa og járn-
stiga uppeftir öllu, rétt eins og
þeim hafi veriö tildraö þarna upp
i vel unninni sviösmynd, meö
borgarljósin i baksýn. Sumar
framhliðarnar eru meö fornu út-
flúri, turnspirum og finngálknum
uppi undir burstum og steinguð-
um og hundamyndum hið neðra.
Þeir hima þarna samvizkusam-
lega á hækjum sinum, eins og þeir
séu að vakta af samvizkusemi
eignir löngu horfins eiganda.
Þarna er lika gróður, fölleitur
og angalangur, sem teygir sig út i
ljósið á daginn og svelgir i sig
regnið, þegar þaö fæst. Hvers
konar jaröveg hann hefur fundið
sér þarna á mjóum sillum hús-
gaflanna, getur hver og einn gert
sér i hugarlund.
Regniö er skemmtilegast
tilsýndar uppi á efstu hæöunum á
mannlausu húsunum, sem biða
tortimingar sinnar eða endur-
reisnar, þvi aö mikiö hefur verið
gert i rétta átt i borginni á furöu
stuttum tima, og bráðum nær
ljósdýrökaupahéönanna upp eftir
öllu. En sums staöar er hún ennþá
aðeins á neðstu hæöinni.
Aö bjarga sér, eftir beztu
getu á þessum stað
Hvernig skyldu strákarnir
bregðast viö stórborgarlifinu?
Vissulega vorum við búin að
flækjast viöa um meö þá, og þeir
höfðu aldrei sýnt neinn hjárænu-
hátt eöa mannfælni. En þaö var
nú bara á Islandi, þar sem allir
skildu alla. Nú verða þeir að
bjarga sér meðal fólks, sem ekki
skilur orö i móðurmáli þeirra.
I flughöfninni hlaupa þeir á
undan okkur inn langan ganginn.
Viö enda gangsins biöur út-
lendingaeftirlitiö. Alúöleg stúlka
spyr hvort einhver tali ensku.
Eldri drekinn minn svarar af
bragði, svo heyrist langt fram
eftir gangi:
— Jessædú!
Þau eiga all-langt og vafalaust
uppbyggilegt samtal áöur en ég,
seinfær leiöangursstjórinn, kem-
ur á vettvang, og veröur stúlkan
hálfhissa á þvi, aö annar i fjöl-
skyldunni skuli geta rætt viö hana
á máli hennar, og klappar á
kollinn á pilti en hann ljómar i
framan, og jafnast hamingja
hans næstum þvi á viö lok feröa-
lagsins, þegar einkennisklæddur
lögregluþjónn sýnir þeim bræör-
um þann tvimælalausa heiöur aö
þukla þá i leit aö skotvopnum, áö-
ur ■ en þeir fá aö fara út f flugvél-
ina eins og aðrir karlmenn.
Þarna rennur upp fyrir þeim,
sem ekki hefur gert sér grein
fyrir þvi áöur, hvaö sólskinsbros
er i raun og veru.
Ég undrast þaö á leiöinni inn i
borgina, hvaö þeir hafa við
bilstjórann aö ræöa, en vafalaust
eru þeir margs fróöari, þvi aö
alltaf eru þeir aö kinka kolli,
mænandi upp i hann, og það er
ekkert lát á spurningunum.
Viö erum varla búin aö koma
okkurfyrir i hótelherberginu uppi
á þriöju hæö, þegar þeir eru
komnir i samband viö starfsfólkiö
og hund hótelstjórans, griðarstór-
an collie sem gegnir nafninu
Mike, gullfallegur og á bolta og
heldur sig mest framan viö af-
greiösluboröiö á neöstu hæö og
blöur þar eftir þvi aö einhver
komi til aö leika viö hann. Þessa
viku, sem við erum á hótelinu,
hverfa strákarnir timunum sam-
an. Við vitum ekkert, hvort þeir
eru niöri aö leika viö Mike, rabba
viö Allan barþjón, einkavin
þeirra, sem selur þeim gosdrykki
á pottflöskum meö afslætti, þang-
að til þeir komast að þvi að
dökka, breiöa, stjórnsama Anna
Magnani á Dino-barnum hinum
megin götunnar er billegri á gos-
iö. Þá fara þeir oftast til hennar,
nema þaö sé rigning.
Þaö eru allir jafnelskulegir viö
þá, Það er alveg sama hversu
innilega Skotana þarna á hótelinu
hefur langað til aö horfa á frétt-
irnar sinar, alltaf var sett á ein-
hvern hasar, ef strákarnir fara
inn I sjónvarpsherbergiö. Þetta er
litasjónvarp og ótrúlega heill-
andi.
Það er eins og allir skilji mann.
Þaö er sama, hvar maöur kemur,
allir leggja sig fram um aö vera
elskulegir og skilningsrikir. Það
er enginn tungumálaveggur á
milli. Ég hins vegar legg mig i
framkróka um aö tileinka mé
framburð þeirra og fæ þá einkunn
að af Rússa aö vera tali ég bæri-
legustu ensku. Strákarnir lúra
ekkert á þjóðerni sinu, hvar sem
þeir koma, enda inntir snarlega
eftir þvi, og þaö er ótaliö gosiö,
sælgætið og mjólkurhristings-
glösin, sem þeir fá út á þaö. Einn
vertinn kemur að boröinu til okk-
ar til að segja okkur, aö þjóöin
okkar noröur i Ballarhafi sé
prýöisfólk, sem láti ekki Eng-
lendinginn vaöa ofan i sig, og
þetta sama eigi Skotar að gera.
A erlendri grund ræöir maöur
ekki pólitik. Allra sizt innanrikis-
mál i viökomandi landi, en þó
maður láti sér nægja aö kinka
kolli og breiöa yfir ferkari
umræður meö brosi, finnur maö-
ur til stolts yfir þvi, aö þjóöin okk-
ar litla skuli þekkt meöal al-
mennings i stórborg, og þaö fyrir
haröskeytni sina gagnvart aöila,
sem viökomandi þekkir og það
vel.
í umróti götuæsinga — á
laugardegi
En mikið óttalegt sveitafólk
getum við nú verið.
Um hádegisbilið á laugardegin-
um erum við fótgangandi á leiö á
markaðinn, útimarkaöinn, sem
er afskaplega fjölbreytilegur en
hálfruslulegur samt sem áður.
Hitt er annaö mál, að þarna má
gera skinandi kaup, enda þótt
mér sé það ekki i lófa lagið, utan
hvaö skrautsverö frá Indlandi
heillaði mig, óttalegt skran.
Langt aö komnir feröalangar heilsa upp á James Watt. Stytta Roberts Burns er á miöri mynd og Walter
Scott gnæfir viö himin á heilmikilli súlu.
The bonnie, bonnie banks of Loch Lomond.
m bökkum ævintýralándsins...
° Baldur Hólmgeirsson segir frá i máli og myndum