Tíminn - 19.01.1975, Blaðsíða 11

Sunnudagur 19. janúar 1975.
I'lMIW
11
lagið að baki fer að skýrast, hæðir
og bakkar, engi, hús og kastalar.
betta er svolitið einkennileg
grænka, aðallega dökk og drúpir
af trjánum, sem eru þó miklu
fremur hávaxnir runnar, þvi að
tré finnst manni ekki geta verið
svona þétt. En fegurðin og
hátiðleikinn gefur vatninu svip
svo langt, sem augað eygir, Ég
þrái það eitt að komast út úr
mollunni i strætó og ganga ber-
fættur i mjúku grasinu á vit
vatnsins eða finna skógarþykknið
umlykja mig, eins og til að geta
gægzt skáldlega út úr laufinu með
grænan skóg að baki.
Eftir á finnst mér nánast
furðulegt, að ég skuli komast i
stemmningu við endur-
minningarnar um staðinn.
Rómantikin hefur nefnilega orðið
að setja ofan fyrir skipulagning-
unni og skemmtilegheitunum.
Það þarf að minnsta kosti, að fara
aðrar leiðir en við hittum á, til
þess að geta i næði gengið með
elskunni sinni eftir „the bonnie,
bonnie banks of Loch Lomond.”
Hjá fólki og villidýrum — í
fortíð og nútíð.
Sannleikurinn er nefnilega sá,
að brautarvörðurinn i Balloch
hafði alveg hárrétt fyrir sér. Við
höfðum ekki gengið nema örfá
spor frá brautarpallinum — til
hægri — þegar við komum að
strætisvagnastoppistöðinni og
þaðan út i bjarndýragarðinn. Ef
við hefðum farið til vinstri,
hefðum við ekki þurft að ganga
eins langt til að hitta á karla, sem
sigldu með mann út á vatnið i
hraðbátum. Þriðji möguleikinn er
oft fyrir hendi, en ekki þennan
dag. Þá er farið með skemmti-
ferðaskipi út á vatnið, en það vildi
nú svo til, að það var bilað þessa
dagana.
Jæja, en bjarndýragarðurinn er
sannarlega vel þess virði að fara
i gegnum hann. Hann er i þrem
hólfum, og öryggisvarlzan þar er
sannarlega ekki i molum. öll
hliðin eru tvíþætt og við hvert
þeirra ferðir með deyfilyfja-
byssur. í fyrsta hóflinu, þar sem
áður höfðu verið hvitabirnir, voru
nú tigrisdýr. Stór, letileg og hirtu
litið um bilinn, þegar við ókum i
gegn. Eitt kom þó og nusaði af
honum. Hin voru að éta og létu
ekki truflast.
Það getur vel verið, að ein-
hverjum finnist þau slitin úr
tengslum við umhverfi sitt, en
það er ekki á þeim að sjá. Ekki
veit ég, hvernig skozki veturinn
leggst i þau, en haustið fannst
þeim sýnilega notalegt, enda
sjálfsagt ýmsu vön, og ólikt
hugnanlegra að vita dýrin
hafa þetta svigrúm útivistar-
innar, en þröng búr i dýragarði.
Og þá kunna birnirnir aldeilis
við sig. Griðarlega stórir boltar,
en mjúklega fimir og virðast
skrölta innan i loðnum feldi sin-
um. Himalaya-birnir svartir á
skrokkinn, birnurnar með hvitan
kraga um hálsinn og skógar-
birnirnir brúnu, heill flokkur af
þeim á rölti. Þeir eru kumpánleg-
ir við strætó, koma alveg upp að
og leggjast á gluggana. Kannski
verið gefið. Heldur eru þetta
óhugnanlegt samfélag, þótt þeir
séu svona gosalegir á svipinn, þvi
að styrkleikinn er gifurlegur.
Trén á svæði þeirra eru varin
með bárujárnsplötum, þvi að
bangsi er klifursamur, og svo
leggst hann á börkinn.
Þarna eru birnur sér i búrum
með ungana sina, en ekki kom-
umst við það nærri, að við gætum
tekið myndir af mæðgininum.
Og það gerir sér enginn leik að
þvi að yfirgefa rútuna þarna.
Og þarna er lika fjöl-
skrúðugasta fuglalif — og svo
alltaf rómantiskt vatnið i
bakgrunninum.
Úr bjarndýragarðinum er
farið i skemmtigarðinn. Þar eru
róðrarbátar fyrir yngri
kynslóðina, rennibrautir,
veitingatjald, indiánavirki og hús
uppi i tré. Þarna hefðu strákarnir
helzt viljað vera heilan dag og
meira til — en þeim þótti svo sem
ósköp gaman að koma inn i
höllina, sem þarna er orðinn
vinsæll ferðamannastaður. Þar
búa landeigendurnir, sem eiga
hugmyndina að skemmtigarðin-
um og bjarndýragarðinum. Þau
eiga lika hugmyndina að fugla-
garðinum á bak við kastalann.
Framan við höllina er gömul
steinmynd. Eins og fórnarstallur
framan við eldgamla mynd af
Landnemavirkið i skemmtigarðinum.
til að syngja saman á hátiðar-
stundu.
On the bonnie,
bonnie banks of
Loch Lomond
Einn brandarinn um Glað-
skógaborg er á þá leið, að hún sé
svona vinsæl, af þvi að það sé svo
gott að komast þaðan. Þaö er
alveg satt, að leiðir liggja þaðan
til allra átta, en við höguöum okk-
ur eins og sveitamenn i þessu til-
felli lika og lærðum af reynslunni.
Þarna er fjári mikil umferða-
miðstöð, og renna rútur frá henni
út um allt. En það voru nú helzt
ákveðnir staðir, sem við vildum
sjá og skoða, eins og héraðið hans
Roberts Burns og svo auðvitað
Loch Lomond, en það var alveg
sama, hversu oft sem við himdum
i biðröðinni i aðgöngumiðasöl-
unni, alltaf var uppselt, þegar við
komum að.
Við höfðum skellt okkur með
lestinni til Edinborgar og allt
gengið prýðilega, og nú ákveðum
við að skella okkur með næstu
lest til Loch Lomond. Það er
fyrirhafnarinnar en okkur órar
fyrir, og eftir smástund stöndum
við á brautarpallinum i bænum
Balloch. Við inntum brautarvörð
inn eftir þvi, hvar vatnið væri.
Hann starir á okkur, þangað til
hann gerir sér grein fyrir, að við
séum ekki að gera grin, þá bendir
hann til hægri og siðan til vinstri.
Við getum valið um leiðir.
Hann hlær eins og hestur, þegar
við spyrjum, hvar við fengjum
leigubil og sagði, að þetta væri
fyrir handan næsta húshorn, eða
svo til. Svo að við örkum af stað.
Við veljum leiðina til hægri.
Við erum ekki farin að sjá neitt
vatn, þegar strákarnir eru komn-
ir á tal við strákponna einn, sem
bíður hjá mömmu sinni undir
spjaldi, sem á stendur: „Bjarn-
dýragarðurinn við Loch Lo-
mond”. Strákurinn telur okkur á
að biða. Þetta sé fjári athyglis-
verð ferð.
Það er með hálfum huga, að við
stigum upp i krambúleraðan
tveggja hæða strætisvagninn,
sem kemur eftir okkur. Við höf-
um búizt við þvi að reika eftir
friðsælum bökkum ævintýra-
vatnsins en ekki þvi að aka inni á
milli villidýra i beygluðum
strætó. Okkur er sagt, að halda
okkur i sætunum sem mest,
meðan á akstrinum standi, þvi að
vanginn veröi vandlega lokaður.
Ekki er hann nú lokaðri en það, að
heljarmikill geitungur kemur
svifandi inn um glugga á efri
hæðinni og rikir ógnarstjórn, þar
til undirritaður er orðinn leiður á
að horfa á þennan feita harð-
stjóra þvo sér með afturlöppun-
um á framrúðunni og rak hann út
með auglýsingabæklingi, við-
stöddum til sýnilegs léttis, þvi að
varla hafði nokkur þorað að bæra
á sér á meðan. Það skal tekið
fram, að ég hefði aldrei ráðizt til
atlögu við ógnvaldinn, hefði ég
verið kunnugur fyrirbrigðinu.
Þetta er sem sé i minum augum
ekkert annað en randafluga af
stærri gerðinni.
Fyrst eru þaö strákar að kynda
bál frammi á vatnsbakkanum, og
óskapleg. grænka i baksýn. Svo
kemur vatnið, mikið af bátum á
sléttum vatnsfletinum og lands-
Þrír vinir, Mikki með boltann I miöjunni.

■ í»»
t,ís »
Bangsar í garöinum, og bárujárnsvariö tré.
skjaldböku. Ég sit á bekk og hug-
leiði þessa mynd, meðan þau fara
inni höllina og skoða flugvéla-
safnið og borðbúnaðinn og það
allt saman. Það er hérna, sem
fortiðin snertir streng i hjarta
minu, — hvað skyldi þetta
timanna tákn eiga að segja
manni. Þessi forna mynd, sem á
þessum stað hefur séð kynslóðir
koma og fara. Framhjá henni
hafa elskendur gengið spölkornið
niður að gamla bátaskýlinu, sem
nú er að hverfa inn i laufskrúðið á
bakkanum. Framhjá henni hafa
hetjur þeyst til viga á sléttum
völlunum. A henni hefur ef til vill
hvilt auga útlagans, sem leitaði
skjóls I þykkninu handan við
höllina.
Hér hefði ég viljað mega lesa
þagnarmál steinsins, en til þess
er enginn timi. Dagurinn við Loch
Lomond er á enda yfir ávaxtasafa
og samloku i veitingatjaldinu....
Gamla skjaldbakan á stalli sinum.