Tíminn - 23.01.1975, Blaðsíða 12

12
TÍMINN
Fimmtudagur 23. janúar 1975.
Katrínu hefði fundizt vistin daufleg, þegar synir
hennar þrir voru allir farnir að heiman, ef Jóhann hefði
ekki verið eftir og leitað hjálpar og hugsvölunar hjá
henni eins og lítið barn. Hann var oftast á fótum, en var
mjög lasburða, þoldi ekkert á sig að reyna og mátti
hvorki við að vökna né verða kalt. Sízt af öllu-mátti þó
neitt út af bera í viðmóti. Eitt kaldyrði nægði til þess, að
hann varð altekinn af hugsýki. En venjulega gat Katrín
talið í hann kjark með móðurlegri nærgætni sinni. Fólk
f urðaði sig á því nve þolinmóð'bg ástúðleg hún gat verið,
en sjálfri fannst Katrínu ekki ómaksins vert að útskýra
það, hve létt henni veittist það í raun og veru. Hvað vissi
þetta fólk um þá óseg janlegu ást og undirgef ni, sem fólst
í sérhverju tilliti Jóhanns, og hvernig gat það skilið, að
slíkt væri henni margföld umbun fyrir umstang sitt og
amstur?
Veturinn eftir gekk Eirikur til prestsins. Hann hafði
tekið undraverðum stakkaskiptum á sjónum. Hann
var- orðinn glaðlyndur og býsna hress og dafnaði
ágætlega um veturinn. Hann var höfði hærri en Einar og
jafn hár og Gústaf, sem þó var mun þreknari. Katrínu
var það mikið gleðief ni, að næstelzti sonur hennar virtist
nú hafa yfirunnið fyrri krankleik sinn.
Þennan vetur virtist Einar komast snöggv-
ast á þá skoðun, að tillaga móður hans um skólanám væri
ekki með öllu afleit. Hann leitaði uppi námsbækur
Gústafs, og beindi nú allri elju sinni að bóklestri. Eitt
kvöld í viku fór hann á f und kennarans og lét hann hlýða
sér yf ir. Katrín varð þessu harla fegin og ekki sízf vegna
þess, að nú virtist hann loks hafa eignazt vin, sem hann
gat veitt e'nhvern trúnað. Sjálf hefði hún auðvitað kosið
að eignast ofurlitla hlutdeild í þeim trúnaði, en annars
fannst henni nú sem endranær svo miklu minna skipta
um gleði sína heldur en hamingju drengsins. Það var
mest um vert, að einhver geisli yljaði huga drengsins
hennar. Hann lagði hart að sér við vinnuna sem fyrr og
gaf sér engan tíma til hvíldar, meðan hann var heima.
Þegar hann fór í skóg hafði hann jaf nan með sér bók, og
hvenær sem tóm gafst, notaði hann tímann til þess að
renna augunum yfir námsefnið. Það kom oft fyrir,
þegar hann ók viði heim úr skóginum, að hann sat annars
hugar ofan á hlassinu og lét aktaumana lafa og þuldi
upphátt lexíur sínar. Þegar svo bar undir, tók hann
jafnvel ekkert eftir þvi, þótt fólk gengi framhjá og
varpaði á hann kveðju. Vegfarendur störðu undrandi á
hann og hristu höf uðið: elzti strákurinn hennar Katrínar
var orðinn eitthvað undarlegur.
Síðustu tvö sumur hafði Einar verið á sömu skútu, og
hann réðst enn á hana þetta vor. Um sumarið hækkaði
hann i tigninni, því að hann var gerður að aðstoðar-stýri-
manni, sem var óvenjulegur frami svo ungum manni.
Kaup hans var þá hækkað upp í f jörutíu mörk á mánuði,
sem var tvöfalt meira heldur en hann hafði fengið fyrsta
sjómennskusumarið. Eiríkur var þetta sumar tekinn í
hásetatölu sem viðvaningur, en Gústaf varð enn að sætta
sig við að vera léttadrengurog aðstoðarmatsveinn.
Árið eftir var Gústaf fermdur. Katrinu fannst það
óskíIjanlegt, hvernig tíminn f laug áfram. Börnin hennar
voru öll að verða fullorðnir karlmenn. Sjálf þóttist hún
ennþá vera ung, og óbugað var þrekið að minnsta kosti,
því að enn skáraði hún af sama ódrepandi dugnaðinum
og f yrr, þótt mýkt og stæling líkamans væri dálítið tekin
að rýrna.
Þau Elvíra og Urho höfðu fjölgað mannfólkinu á
hverju ári, og Elvira litla var orðin mun hæggerðari en
forðum. Urho var löngum til sjós, en var þó jafnan tíma
og tíma um kyrrt heima og reyndi þá að sjá sér og sínum
farborða á þann hátt sem bezt gekk.
Haustið, sem Gústaf byrjaði að ganga til prestsins,
kom Elvira dag nokkurn í kotið á Klifinu, öllum að
óvöru. Þær Katrín höfðu að vísu ekki gleymt fornri
vináttu, en nú orðið var það þurrabúðarkonan, sem oft-
ast heimsótti f rúna. Elvira var sjaldséður gestur þarna í
efri byggðinni.
Katrín þóttist undir eins vita, að nú lægi Elvíru eitt-
hvað á hjarta. En jafn nærgætin kona og hún spurði
einskis, heldur beið þess, að gestkonan leiddi talið að
erindi sínu. Þær drukku kaffi og skoðuðu eplatrén og
skröf uðu um stund um daginn og veginn. Svo varð löng
þögn. Elvíra settist á stól á miðju gólfi og varp öndinni
mæðulega.
,,Jæja þá. Nú fær Urho vilja sínum loks framgengt",
sagði hún.
,,Hvað er það, sem hann vill?" spurði Katrín.
Hann vill fara til Vesturheims".
,,Til Vesturheims?"
„Já".
,,Ég hef aldrei heyrt það orðað, að hann hefði það í
hyggju".
O jú-jú. Það hefur verið að brjótast í honum langa-
lengi. Þú veizt nú, hvernig hann er: Alltaf eitthvað nýtt,
bara nýtt! Ég er viss um, að hann væri til með að reyna
að ganga á höfðinu!"

FIMMTUDAGUR
23. janúar
7.00 Morgunútvarp.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Fréttir og veöurfregnir.
Tilkynningar.
13.00 A frivaktinni. Margrét
Guömundsdóttir kynnir
óskalög sjómanna.
14.30 Stafurinn sterki. Sæm-
undur G. Jóhannesson rit-
stjóri á Akureyri flytur er-
indi.
15.00 Miödegistónleikar.
Montserrat Caballé syngur
meö kór og hljómsveit ariur
úróperunni „Normu” og „II
Pirata” eftir Bellini, Carlo
Felice Cillario stjórnar.
Isaac Stern og Fil-
harmóniusveitin i New York
leika Fiölukonsert op. 14
eftir Hindemith, Leonard
Bernstein stjórnar.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veðurfregnir). Tón-
leikar.
16.40 Barnatimi: Ágústa
Björnsdóttir stjórnar „Einu
sinni var” — lesin nokkur
gömul og góö ævintýri.
17.30 Framburöarkennsla i
ensku.
17.45 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Mælt mál. Bjarni
Einarsson flytur þáttinn.
19.40 Samieikur I útvarpssal:
Fina r Jóhannesson og
Sigriöur Sveinsdóttirleika á
klarinettu og pianó. a.
„Fantasiestucke” op. 43 eft-
ir Niels W. Gade. b. „Abime
des Oiseaux” fyrir sóló-
klarlnettu eftir Oliver
Messaien c. Duo concertant
eftir Darius Milhaud.
20.05 Framhaidsleikritiö:
„Húsiö” eftir Guömund
Danielsson, gert eftir sam-
nefndri sögu. Leikstjóri:
Klemenz Jónsson. Annar
þáttur nefnist: Hnlgandi
stjarna. Persónur og
leikendur auk höfundar sem
gegnir hlutverki sögu-
manns. Pétur Klængs: Ró-
bert Arnfinnsson, Frú Ing-
veldur Henningssen: Helga
Bachmann. Gísli I Dverg:
Valur Gislason. Katrin
Henniiigsen: Valgerður
Dan. Aron Carl Henning-
sen: GIsli Halldórsson. Agn-
es Henningsen: Anna
Kristín Arngrimsdóttir.
Aörir leikendur: Guðmund-
ur Magnússon, Guðbjörg
Þorbjarnardóttir, Geirlaug
Þorvaldsdóttir, Kristbjörg
Kjeld, Valdemar Helgason
og Herdis Þorvaldsdóttir.
21.00 Kvöldtónleikar.a. Julian
Bream og George Malcolm
leika á gitar og sembal
Introduction og Fandango
eftir Boccherini. b. Gérard
Souzay syngur lög eftir
Richard Strauss, Dalton
Baldwin leikur á pianó. c.
Rena Kyriakou leikur á
pianó Prelúdiu og fúgu I e-
moll op. 35 eftir Mendels-
sohn. d. Han de Vries og
Fllha rmóniusveitin I
Amsterdam leika Konsert-
ino fyrir óbó og hljómsveit
op. 110 eftir Johannes
Venzeslaus Kalliwoda,
Anton Kersjes stjórnar.
21.40 „Guðmundur”, smásaga
eftir Kristján Jóhann Jóns-
son. Höfundur les.
22.00 Fréttir.
22.15 Veöurfregnir. Kvöldsag-
an: ,,i verum”, sjálfsævi-
saga Theódórs Friöriksson-
ar Gils Guðmundsson les
(21).
22.35 (Jr heimi sálarllfsins.
Fyrsti þáttur Geirs Vil-
hjálmssonar: Sálarsamein-
ing, um sálvaxtarkerfi dr.
Assagioli og verkleg æfing i
sjálfsskoðun, „hver er ég”-
æfingin.
23.05 Létt múslk á siökvöldi.a.
Happy Harry og hljómsveit
hans leika dixilandlög. b.
Ýmsir listamenn flytja
finnsk og ensk þjóðlög. c.
Dave Brubeck kvartettinn
leikur lög eftir Cole Porter.
23.50 Fréttir I stuttu máli.
Dagskrárlok.