Tíminn - 08.02.1975, Blaðsíða 4

4
TÍMINN
Laugardagur 8. febrúar 1975.
Hjálparhella þýzkra sjómanna vestan Atlandshafsins
Þessi ljóshærða stúlka heitir
Elke Simon og er 24 ára. Hún á
heima i Husum i Vestur-Þýzka-
landi, sem er hafnarborg viö
Norðursjó. Elke tók sig upp frá
heimabyggð sinni og fór yfir
hafið til Bandarikjanna, þegar
hún sá i blaði, að þýzkt sjó-
mannaheimili á Long Beach
sem kennt er viö Kenneth
Norquist væri I mikilli þörf fyrir
góða starfskrafta. 1 greininni
stóð að starfræksla þessa
sjómannaheimilis myndi
leggjast niöur, nema eitthvað
yrði gert fljótlega. Elke Simon
er hjúkrunarkona að mennt, og
henni fannst liklegt að það gæti
komið sér vel i þessu starfi,
enda kom það á daginn. Hún var
stjórnsöm og rösk og kom öllu i
lag á staðnum, og skapgóð og
hjálpsöm var hún við
sjómennina, svo að hún var
sæmd nafngiftinni „Bezta
vinkona þýzkra sjómanna”.
Hún vann þarna kauplaust I
þrjá mánuði, en þá rann út
dvalarleyfi hennar i Banda-
rikjunum, en hún sagöist gjarna
hafa viljaö vera þarna lengur.
Þama komu um þrjú hundruð
þýzkir sjómenn á mánuði hverj-
um, og þeir voru allir elskulegir
og góðir menn, sagði Elke.
Vinnan þarna er öll unnin i
sjálfboðavinnu, og viðtal sem
birtist við Elke við heim-
komuna, átti að hvetja til þess,
að sjálfboðaliöar finndu hjá sér
hvöt til að skreppa yfir hafið og
vinna á sjómannaheimilinu um
tima. Hér sjáum við mynd af
vinkonu þýzku sjómannanna á
Long Beach.
Móðir með afkvæmi sitt i dýragarðinum I Duisburg.
Aparnir með jólasveinaskeggið
A hásléttum Eþiópiu hefur um
langan aldur hafzt við sérkenni-
leg apategund meö bogiö nef og
hvitt skegg, sem minnir helzt á
jólasvein — loðin, mjög, svört
að mestu leyti, en hvitflekkótt i
baki.
Eins og einhverjum kann aö
detta i hug, eru skinn þessarar
apategundar mjög verömæt, og
þá er auðvitað ekki að sökum
að spyrja Grægðin rak menn út
á háslétturnar til þess að elta
apana uppi, og fyrir fáum ára-
tugum var ekki annaö sýnt en
öpunum meö jólasveinaskeggiö
yrði algerlega útrýmt.
Þetta tókst þó að koma i veg
fyrir, svo að talið er, aö stofnin-
um sé borgið, ef hans er vel
gætt, auk þess sem nokkrir
dýragarðar hafa fengiö apa af
þessu.- sjaldgæfa kyni. En þvi
miður hefur gengiö stirðlega að
fá þá til þess að timgast þar.
Stöku sinnum hefur það þó
tekizt. Þessi staðreynd leggur
þeim, sem reynt hafa að bjarga
hinum náttúrulega stofni og sjá
honuin farboða I upphaflegu
umhverfi sinu, ennþá þyngri
skyldur á herðar. Allir eru sam-
mála um, að apategund þessi sé
einkennilegt og skemmtilegt
dýr, og þaö væri mikill sjónar-
sviptir að henni, ef hún hyrfi úr
sögunni.
En það gildir auðvitaö um öll
dýr, að náttúran er fátækari, ef
einhver tegund deyr hvort sem
hún er falleg á að horfa og
skemmtileg i háttum sinum, eöa
ekki.
DENNI
DÆMALAUSI
„Ein snjóþrúga kemur ekki aö
neinu gagni. Þekkjum við nokk-
urn annan sem leikur tennis.”