Tíminn - 09.02.1975, Blaðsíða 30

Psoriasis og
Exem
sjúklingar
Gerist félagar í samtökum
Psoriasis og Exemsjúklinga!
--------Klippið og fyllið út seðilinn og sendið til:--
Samtök PSORIASIS og EXEMSJÚKLINGA
Suðurlandsbraut 16, Reykjavík.
Nafn
NLrm
Heimilisfang
Sími F.d. og ór
Með: vill gerast:
I | Psoriasis []] Styrktarmeðlimur
| | Exem,
Við sendum allar upplýsingar um hæl.
1 framtíðinni fáið þér send reglulega
fræðslurit o. fl. Það er innifalið í árgjaldinu
sem er kr. 1.000,-
Stjórn Ferðafélags íslands
5 boðar til
Almenns félagsfundar
mánudaginn 10. febrúar i Lindarbæ
(niðri) kl. 20.30.
Dagskrá:
Stefna og markmið Ferðafélagsins á
næstu árum, m.a. varðandi erlenda ferða-
hópa á vegum þess.
Aðalfundur
F.í. 1975 verður haldinn á sama stað og
tima mánudaginn 24. febrúar.
Stjórnin.
Tapaður
hestur
Rauðblesóttur hestur 3.
vetra tapaðist frá Gaul-
verjabæ í Flóa um mánað-
armótin ágúst/september.
Mark vaglskora aftan
hægra og lögg framan
vinstra.
Þeir, sem kynnu að hafa
orðið hestsins varir hafi vin-
samlegast samband við
Gaulverjabæ (simstöð) eða í
síma 22104 og 40659
(Reykjavík, Leifur).
Einangrun — Frysti- og kaeliklefar
Tökum aö okkur aö einangra frysti- og kæiiklefa. Skiptum
ura einangrun i eldri klefum. Notum eingöngu sprautaöa
poiyurethane einangrun. Tökum aö okkur hvers konar
húsnæöi.
EINANGRUNARTÆKNI H.F.
Pósthólf 9154 — Reykjavfk — Slmi 7-21-63 á kvöldin.
TÍMÍNN
O AAeð sveiflu...
Þetta hefði ekki verið hægt, ef
maöur hefði ekki haft þessa um-
hyggju frá konunni og skilning á
þvi, aö svona varö þaö að vera.
Nú, hljóðfærin voru kannski ekki
alltaf upp á marga fiska, en þetta
varð bara að gera, og sveiflan var
ágæt. Á þessum árum verða
margir virkilega skemmtilegir
spilarar tilj lúðrasveitunum og á
vergangi, og þetta verða liðtækir
menn fyrir eigin áhuga og
dugnað. En vinnudagurinn varð
oft langur hjá manni. Þegar ég
var i Eddunni, komst ég i sinfóni-
una. Ég var nothæfur af þvi að ég
hafði rútinu I að spila undir sprota
I lúðrasveitinni hjá Pampichler.
Nú, þá varð maður að hlaupa frá
vélinni á æfingar og vinna svo
fram eftir, fór klukkan tiu, kom
klukkan eitt og vann til f jögur. En
þetta gekk.
— Ekki lýkur þinum ferli
þarna?
— Nei, ég var þarna i lausa-
vinnunni næstu árin, spilaði með
mörgum. Þaö var alltaf verið að
búa til bönd, — I Skátaheimilinu
með Stjána Magg og Robba Þórð-
ar eitt kvöldið, Rúti á skóla-
skemmtun þaö næsta og Óla P. og
Jóa bróður hans á starfsmanna-
balli það þriðja. Það var gaman á
þessum utangarðsárum, og eftir-
minnilegir ýmsir, sem nú eru
hættir, eins og t.d. Ægir Bessa-
son, ofsa planisti. En seinustu 10
árin áöur en ég hætti spiluðum við
Jóhannes Pétursson saman, fyrst
sveit, svo með ofurmenninu Frið-
rik Teódórssyni, og það var viða,
sem leiöir okkar lágu, meðal ann-
ars sjö sinnum á Islendingamót i
Vesturheimi. Þaðan eigum við
reglulega skemmtilegar minn-
ingar um dásamlega daga I góð-
um hópi. Við spiluðum fyrir alla
aldursflokka, og við reyndum að
halda uppi gleöskap á allan
hugsanlegan hátt. Þarna reyndi
virkilega á, hvað hægt var að
gera til að skemmta öllum. Við
vorum eftirsóttir — liklega af þvi
að við vorum alltaf að leita að þvi,
sem gat tekið flesta með. Sko, við
spiluöum fyrir börnin og við
spiluöum fyrir fullorðna, og við
kynntumst þvi, að þegar
skemmtanir eru annarsvegar, þá
er ekki spurning um isma, heldur
hvernig það er framreitt og til
hvers það er gert.
óskaplegt bil
milli nútíðar
og fortíðar
— Meö þessa reynslu — hvaöa
munur er á spilamennskunni nú
og þegar þú varst aö byrja?
— Ja, maöur er nú oröinn hálf-
gerö antik, og þó — maöur hefur
nú veriö talinn gilda nokkuð fram
aö þessu. Mér finnst munurinn
vera sá, aö músikin, sem við seld-
um þá, var ætluö til aö dansa eftir
og skemmta sér þannig viö, og af
nokkrum tegundum. Svo komu,
þar fyrir utan, eftir þvi hvernig
públikum valdist, hrein og
skemmtileg jazznúmer, frjálsleg
og góö, sem viö vönduðum okkur
viö. Og þaö var um aö gera að
prófaallt. Ég man eftir Crazy-
Rythm bandinu, sem viö vorum
meö i Iönskólanum á dansæfing-
um þar. Steini Steingrims á
píanóiö, Óli Gaukur var þarna,
Þorkell Jóhannesson i Hafnar-
firði, ofsa trompett, og Eyþór
Þorláksson, þetta var ofsa trukk i
þessu, stóö aö visu ekki lengi, en
var virkilega skemmtilegt. Nú,
þaö komu þarna fleiri, Haukur
Morthens var aö glima við
básúnu, hann hætti þvi svo, en
hann kom og spilaði með okkur.
Þarna spiluöum við stuðnúmer og
hasar allt ballið út I gegn. Og tæk-
in, þau voru bara eftir sinu eðli.
Það var verið að byrja með
magnara á giturum, og það var
ekki heldur magnari nema á ein-
um og einum stað, og þá bara
einn. Menn mættu bara svona
sæmilega snyrtilega til fara, það
skipti ekki máli, það var allt upp
á músikina sjálfa, ekki verið að
gera sig til fyrir públikum. Um
auglýsingastarfsemi var ekki að
ræöa. Það þótti viðburður, ef það
kom mynd af hljómsveit I blaði.
Vinsældir hljómsveita fóru eftir
þvi, hversu góðar þær voru að
spila það, sem þurfti á hverjum
tima, — það var enginn, sem
komst upp með að geta ekki
brugðið fyrir sig öllum stælunum.
Lögin tekin
upp úr tveim-þrem
skúffum núna
— Nú er það þessi persónudýrk-
un, oft svo mikil skrif um ekkert.
Þetta kemur svo sem frá útland-
inu, þar sem margur fær byr und-
ir báða vængi, þótt hann hafi ekki
uppáneittaðbjóða.Ogsvo er það
ofboðsleg „stúdering”. Þeir fara
piltarnir inn f einhverja auða
kjallara eða auð hús og sitja þar
yfir hljóðfærunum og „stúdera”,
en það, sem þeir „stúdera”, er
annarra verk, og það kemur fram
i gjörðum þeirra öllum. Svo er
það þessi oftúlkun á þvi, em þeir
hafa tileinkað sér, en um fjöl-
breytilega músik er alls ekki að
ræða. Áður fyrr var stundum
reynt á grímuböllum að plata
múslkantana til að fara I eitthvað
annað. Það var erfitt. Þeir vildu
bara vera eins og þeir voru. Ég
hef það á tilfinningunni, að þéssi
klæðnaður þeirra nú stafi af
minnimáttarkennd, sem býður
þeim að gera sig þannig úr garði,
— hér skipti meira máli upp-
klæddar persónur heldur en
múslkin, sem þeir eru að spila.
Svo er alltaf verið að tala um ein-
hverjar stjörnur, sem mér finnst
harla abstrakt hugtak. Dægurlög-
um má likja við vikublöð, eða
næstum þvi dagblöð, — þetta
kemur og fer og lifir misjafnlega
lengi, en endurminning ýmislegs
varir þó i vitund ákveðinnar kyn-
slóðar. Það eru vissar minningar
i sambandi við þetta. Þá er eftir
að tala um hávaðann, þetta er allt
svo óskaplega uppskrúfað og
þreytir alla, sem hluteiga að máli
— mest spilarana. Og svo er það
mismunur laganna sjálfra, hann
er ekki sá, sem hann var Lögin
núna eru, hvað takt og allan fag-
legan máta snertir, eins og tekin
úr tveim, þrem skúffum, bara
misjafnar útsetningar og ólikar
tóntegundir. En það má ekki
ganga framhjá þeirri staðreynd,
að á siðari árum hafa samt komið
fram listamenn og samið músik
fyrir fólk, sem ekki gengur upp I
að hugsa abstrakt, menn eins og
Gunnar Þórðarson, — en það er
llka eins og hann hafi megnaö að
brúa ofboðslegt bil milli nútiðar
og fortlðar i þessum efnum.
Svo grfpur hann Skafti gltarinn
og segir, aö það nái ekki nokkurri
átt aö taka ekki lagiö eftir kaffiö,
og nú veröi allir aö syngja meö,
jafnvel ljósmyndarinn fær ekki
kotniö mótbárum viö, og vafa-
laust hafa nágrannarnir hlegið.
En um þaö getur undirritaöur
borið, aö sveiflan sleppir ekki svo
glatt tökum sinum á þeim, sem
ánetjast henni á einn eöa annan
veg, cins og segir I textanum....
© Ritstörf... _
efni hans nokkuð fjölbreytt, en
jafnframt megi tengja það á-
kveönum viöburðum eða tima-
mótum, ef svo vill verkast. And-
vari 1974 var að nokkru helgaður
þeim aldaráfanga, sem liðinn var
frá þvl er þjóöin fékk stjórnar-
skrána, þjóösdngurinn var fyrst
fluttur og svo framvegis.
Ég þykist vita, að slikt efnisval
falli ekki öllum i géð, en treysti
þvi, aö Andvari sé enn aufúsu-
Sunnudagur 9. febrúar 1975
gestur margra, ekki sízt úti um
hinar breiðu byggðir landsins, og
einhverjir kunni jafnan að viröa
þaö, að reynt er að halda þvi, sem
gamalt er og gróið, I horfinu,
nógu sé bylt samt.
— Þú hefur séð um útgáfu á
ýmsum ritum Guðmundar Finn-
bogasonar, föður þins, eða er ekki
svo?
— Jú, það er rétt. Ég sá 1962
um nýja útgáfu á Mannfagnaði,
þ.e. úrvali úr ræðum hans. Þá var
ritið Land og þjóð prentað að nýju
1969 og íslendingar i styttri út-
gáfu 1971. A siðast liðnu ári kom
svo út úrval úr ræðum hans, rit-
geröum og blaðagreinum frá
fyrra helmingi rithöfundaferils
hans 1900—1920, og nefndist það
bindi „Þar hafa þeir hitann úr”.
Það hefur glatt mig mjög að
finna, hve mikil itök faðir minn á
enn i þeim, er muna hann, og eins
virðist hann ætla að ná til hinna
yngri, sem nú kynnast honum i
fyrsta sinn. Ég vona, að hann
fylgi þjóðinni lengi.enda verður
enginn svikinn af sálufélaginu við
hann.
— Hvaö finnst þér hafa verið
einna skemmtilegast,. sem þú
hefur þannig unnið aö i tómstund-
um þinum?
— Vinnan viö útgáfu Orkney-
ingasögu á vegum Fornritafé-
lagsins var heillandi viðfangs-
efni. Þetta framtak forfeðranna
aö láta ekki staðar numið viö rit-
un sinnar eigin sögu, heldur
kanna og semja sögu annarra
þjóöa og staða, er mjög aðdáun-
arverö, og Orkneyingasaga er
einnig svo snjallt verk á köflum,
aö ekki getur verið nema gaman
aö reyna að skýra, úr hverjum
efniviði hún er smiðuð og með
hverjum hætti hún er til orðin.
Skemmtilegt var lika að koma
út I eyjarnar til þess að átta sig á
staðháttum, og hefði ég ekki vilj-
að tapa af þvi, þótt ég staldraði
alltof stutt við.
Ég held, að við Islendingar ætt-
um að efla samband okkar við
aðra eyjarskeggja, nágranna
okkar, tengja að nýju gömul
bönd. Ég reyndi einu sinni að
fylla eina flugvél, fertugsessu, til
farar austur til Orkneyja og
Hjaltlands, en það tókst ekki i það
skipti.
„Aðvaknauppá
slikum stað er
ævintýri likast”
— Þeir, sem aka Keflavlkur-
veginn, ofan Hafnarfjaröar, sjá
heilmikinn landskika þar i hraun-
inu, neöan vegar, sem þiö hjónin
hafiö ræktaö. Hefur ekki fariö
mikill timi i þaö?
— Já, viö vorum mjög heppin
að eignast þetta land i hrauninu
ofan við Hafnarfjörð, I hinu
gamla Setbergslandi. Spildan,
sem við eigum, skarst af, þegar
nýi vegurinn var lagöur. Jafn-
skjótt og við höfðum fest kaup á
þessari spildu 1957, girtum við
landiö og tókum að gróðursetja
þar bæði tré og blóm. Kona mln,
Kristjana Helgadóttir læknir, á
mestan heiðurinn af þessu,
blómárækt er hennar sérgrein.
Ég hef þar fyrst og fremst verið
til aöstoðar, eins konar handlang-
ari. Við fáum stærðar bilhlass af
mold á hverju vori, og moldinni
ek ég siðan úr bingnum á hjólbör-
um út um hraunið, og köllum við
þaö að gamni okkar stórbingó eða
vorbingó!
Viö höfum haft mikla ánægju og
heilsubót af þessum garðyrkju-
störfum og ræktum orðið ótrúleg-
ustu blóma- og trjátegundir, sem
við höfum safnað á ferðum okkar
vlða um lönd. Við eigum til dæmis
rós, sem sprottin er af fræi rósar,
er óx á leiði Stephans G.
Stephanssonar i Alberta.
Fyrir fáeinum árum komum
við okkur upp sumarbústað aust-
ur i Fljótshlíð, I Núpslandi, yzt i
hllðinni, á dýrlegum stað, þaðan
sem sér yfir hinar algrónu sléttur
Suöurlands, út til Vestmannaeyja
og inn til Eyjafjallajökuls. Að
vakna upp á slikum stað á fögrum
sumarmogni er ævintýri likast.
Við erum þakklát Pétri bónda á
Núpi og Onnu húsfreyju, sem
bæöi eru skyld konu minni, Pétur
af Högnakyninu og Anna úr Vik-
ingslækjarætt, fyrir þá vinsemd
að leyfa okkur að se*ia þarna nið-
ur undir Lambakit.‘i, um 300
metra frá bæjarhúsunum, sum-
arbústað okkar i brekku, sem
angar af kúmeni frá dögum Vísa-
Gisla.
—VS.
Tækniteiknari
Verkfræðistofan FORVERK HF óskar að
ráða tækniteiknara eða teikninema til
hreinteikninga og frágangs myndmældra
korta og verkfræðilegra teikninga.
Verkfræðistofan
Forverk h/f
Freyjugata 35, Reykjavlk, slmi 26255.