Tíminn - 13.04.1975, Blaðsíða 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 13. aprll 1975.
Drekabrúðkaupið
(Norskt ævintýri eftir Louis AAæ)
Einu sinni var dreki,
sem átti heima i helli
nokkrum. Hann var einn
af þessum gömlu, góðu
drekum, sem liggja á
gulli og spúa eldi.
Það var erfitt fyrir
aumingja dýrin, sem
áttu heima i skóginum
þar í kring, að búa i ná-
býli við drekann. Sér-
staklega gerði þetta
gömlum refahjónum
erfitt fyrir. Þau áttu
yrðlinga þarna i greni
skammt frá hellinum.
Það var ekki svo auð-
velt fyrir þau að flytja
búferlum, þau höfðu bú-
ið þarna lengi, en siðan
drekinn fór að hafast
þarna við, þá var þeim
,,Nú veit ég hvaö við gerum”, sagöi Lágfóta.
orðið erfitt lifið þarna.
Dag og nótt lagði þangað
brennisteinssvæluna,
þegar drekinn spjó
eldinum, en það gerði
hann oft, bæði á nóttu
sem degi. Refahjónin
hugsuðu mikið um það,
hvernig þau ættu að fara
að þvi að reka þennan
óvætt af höndum sér.
„Nú dettur mér nokk-
uð i hug”, sagði tóan við
rebba bónda sinn. Þau
hjónin hétu annars Lág-
fóta og Melrakki. Lág-
fóta hélt áfram og sagði:
Nú veit ég það. Þú skalt
fara til Björns bangsa,
Elgs angalanga og Úlfs
grimma og skila til
þeirra frá mér, að vera
hérna nálægt, þvi að það
geti svo farið, að ég
þurfi á hjálp þeirra að
halda. Sjálf ætla ég svo
að fara til drekans og
Drekinn féllst á aö láta klippa kiærnar
bjóðast til að vinna hjá
honum. Ég hugsa að
hann verði feginn að fá
einhvern til að stjana við
sig. Svo sjáum við hvað
gerist.”.
Jæja, ekki stóð á þvi,
drekinn varð dauðfeginn
að fá einhvern til þess að
vinna hjá sér, þvi að
enginn þarna i skóginum
hafði þorað að fara i
vinnumennsku til hans
fyrr. En eins og allir
drekar, sem liggja á
gulli,þá var hann ótta-
legur nirfill, og kaupið,
sem hann borgaði Lág-
fótu, var ekki rausnar-
legt, og hann tók það
mjög nærri sér að borga
þessa fáu skildinga, sem
hún fékk.
En það var nú einmitt
þessi mikla nizka, sem
Lágfóta ætlaði að nota
sér, til að klekkja á
drekanum, og einn dag-
inn sagði hún við drek-
ann:
,,Ef ég væri i þinum
sporum, dreki góður, þá
myndi ég fá mér konu —
gifta mig —, þvi að þá
fengist þjónustan fyrir
ekkert og svo alls konar
þægindi sem fylgdu
með”.
„Það segirðu satt”,
sagði drekinn, „en held-
ur þú að nokkur vilji
mig?”
„Það er ekki vist, að
hún sé svo langt I
burtu”, sagði Lágfóta.
„Ég á frænku, sem er
bæðidugleg og falleg. Ef
hún vildi giftast þér, þá

DAN
BARRY