Tíminn - 27.04.1975, Síða 12

19
TÍMINN
Sunnudagur 27. apríl 1975.
Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla
Fjölskyldan aö Skólavöröustig 24 — aöbakí Jónatans eru þær Gigja og Maja.
skemmtanir, þá voru allt her-
menn. Fyrst voru það Bretarnir.
Svo komu Norðmenn, en þeir
voru með stóra flugstöð hérna i
Kópavoginum. Þeir lögðu Björn-
inn undir sig alveg i heilan vetur.
Svo komu Bretarnir aftur, en þá
var skipt yfir, og þá komu Banda-
rlkjamennirnir. Þá breytti nú
margt um svip, sko. Það varð allt
einhvern veginn öðruvisi. Þeir
áttu voðalega bágt, aumingja
Bretarnir, þegar Kaninn kom, þvi
að þeir höfðu meiri aura og voru
flottari, — betur klæddir. Það
kom annar svipur á þetta. Fyrst
kom að visu algjör ribbaldalýður,
en þeir stóðu nú stutt við. Hitt er
annað mál, að það var ágætt að
spila þama, ágætir strákar, og
lenti snemma i þvi að spila á
eftirmiðdögunum i kömpunum,
Ekki fyrir dansi, heldur i kantin-
um, hjá „sersjöntunum”.
— Hvað voru þessar kantinur?
— Þetta voru eins konar barir,
tómstundastaðir, nokkrir skál-
ar byggðirsaman. Þar var bar og
billiard, og einnig gátu þeir setið
við lestur. Þá spilaði maður
svona „huggumúsik” frá 3-5.
Þeim þótti voðalega gaman að
þvi, Amerikönunum, og ég hafði
passa i alla kampana hérna frá
herstjórninni, og i Rauða kross-
inn, sem þeir voru með inni á
Snorrabraut, þar sem skátarnir
voru seinna. Þangað komu
skemmtikraftarnir sunnan Ur
Keflavik, og þetta voru stór nöfn,
kvikmyndaleikarar og söngvar-
ar, sem maður sóttist eftir að
hlusta á og sjá. Ég heyrði þarna i
Bob Hope og Marlene Dietrich og
fleiri.
— Lékstu undir hjá nokkrum
þessara skemmtikrafta?
— Nei, það gerði ég ekki, það
voru tveir strákar, sem komu
mikið á Björninn, annar var ein-
staklega góður tenórsaxófónleik-
ari, og hann kom og spilaði með
okkur, svona að gamni sinu. Svo
var trommuleikari, sem hét
svin. Ég var nU grannur þá, og ég
fann byssuna alveg inn i hrygg.
Ég hafði hrökklazt i upp i skot, og
ég gat mig hvergi hreyft, svo að
ég segi: ,,Þú verður bara að
skjóta!” En hann gerði það nú
ekki. Ég er þarna alveg á nálum,
og ég sé, að strákarnir, hermenn-
irnir, þeir ganga þarna framhjá,
og virðast ekki taka eftir neinu,
en svo allt i einu taka tveir sig til
og afvopna hánn, alveg á stund-
inni. Hann var þá þekktur, var
eitthvað bilaður á taugum.
— En þorðu þeir að leggja
hendur á lögreglumann, með öllu
þvi, sem slikt getur haft i för með
sér i hernum?
— Hann var að koma af vakt,
og þess vegna ekki að störfum.
Annars er ekki að vita, hvernig
hefði farið.
— Nokkur fleiri ævintýri af
þessu tagi?
— Nei, ég lenti ekki i neinu
þarna, ekki ineinu ljótu. En menn
uröu aðpassa sig i umgengni við
þá, og abbast ekki upp á þá með
svivirðingar, þótt fullir væru, og
menn urðu að gjöra svo vel og
hlýða þvi að fara ekki inn á bann-
svæði, sem þeir ákváðu. Þá skutu
þeir.' "
Spilaði i
öllum kömpum
— Hvaða músik spilaðirðu i
kantinunum? tslenzka?
— Jájá, það sem var til. Ann-
ars spilaði maður fyrir Bretann
helzt lög, sem hann kunni, hann
tók undir. Þegar maður byrjaði
að spila á kvöldin klukkan 9, þá
var allt orðið fulit, og þá spilaði
maður þessa ensku slagara. Ef
það var ekki byrjað að dansa, þá
söng Bretinn. Hann syngur alltaf,
og meira að segja varð ég var við
það i bió hjá þeim. Ef það komu
lög, sem þeir þekktu, þá tóku þeir
undir. Þetta er svolitið ólíkt okk-
ur.
SUDUR—
beint í ástandið
Jónatans, sem þá var
búinn að vera búsettur á
Siglufirði i sjö ár ....
Við Jónatan Ólafsson erum
komnir þar f viðtali okkar, að við
erum farnir að tala um Björninn i
Hafnarfirði, en það hús er vist
löngu gleymt, enda rifiðog horfið.
— Björninn stóð á horninu við
Reykjavikurveginn, Vesturgata 2
var húsið og stóð þarna uppi á
skansinum. Ég spila seinast fyrir
norðan sumarið 1941 og kem
suður um haustið. Við vorum þrir
saman i Birninum. Ég fékk
Stebba Þorleifs — gæzkinn —
hann háfði verið fyrir norðan með
mér um sumarið, og hann var
viðloðandi þarna á Birninum og
stuðlaði að þvi, að ég fór suður.
En það var svo sem fleira, sem
olli þvi, að ég lagði land undir fót.
Mamma var orðin veik, og það
hefur alltaf verið mikill samhug-
ur I fjölskyldunni. En sem sagt,
ég fór suður —og beint i ástandið!
Frægir skemmtikraftar
i kömpunum
— Viltu nú ekki segja okkur frá
þvi, hverjir voru gestirnir á Birn-
inum?
— Það voru hermenn, eigin-
lega eingöngu hermenn. Að visu
voru þarna árshátiðir og
skemmtanir, af þvi að það var
ekki um annað hús að gera, þó að
Gúttó væri þarna með einhver
smáböll. En þegar voru kvöld-
MANSTU GAMLA
DAGA? Um seinustu
helgi rifjuðum við Jóna-
tan Ólafsson upp ýmis-
legt um sildarbransann
á Sigló, þegar ævintýrin
gerðust þar i stólum stil.
Nú bregðum við okkur
suður á bóginn, en árið
1941 verða þáttaskil i lifi
Bjarni Böðvarsson — forvigismaður hljdðfæraieikara.
Blackie, hann var hljómsveitar-
leikari, en ég spilaði aldrei með
hljómsveitinni. Þeir voru með
stórt band hérna, 30-40 manna
band, brass-band, mjög góð
hljómsveit. Ég þekkti hljómsveit-
arstjórann, Bud Bradley hét
hann, var kunnur hljómsveitar-
maður og trompetleikari á sinum
tima. Hann var við aldur, senni-
lega kominn nokkuð yfir
fimmtugt, þegar hann var hérna.
Hánn hafði skrifað tónlist fyrir
kvikmyndir.
Með vopnið
i magann
— Þeim hefur verið góð dægra-
stytting að þessu tónlistarlifi?
— Jájá, þessi hljómsveit fór
mikið i kampana og spilaði, og
svo lika i Rauða krossinn og suður
á völl.
— Lentir þú i nokkru ævintýri
þarna i kantinunum?
— Já, það má vist segja það.
Ég var að spila i kampinum við
Geitháls, og það var þarna sveit
af strákum af austurrisku og
þýzku bergi brotnir. Huggulegir
strákar og góðir i viðmóti, og þeir
biðja mig að spila Rinarlög, og ég
kunni talsvert af þessari músik,
Strauss-völsum og þess háttar,
þvi að þýzk músik gekk svo mikið
hérna fyrir striðið. Það voru
þarn a samlokur og kaffi, og ég fer
fram á ganginn að ná mér i snarl,
þegar veður að mér lögreglumað-
ur og rekur byssuna á kaf i mag-
ann á mér, og kallar mig nazista-
— Hvar voru helztu kamparn-
ir?
— Ég spilaði held ég i' þeim öll-
um. Uppi á Geithálsi, i Tripoli-
kamp, svo var kampur hjá
Einarsstöðum, svo var kampur á
Hvaleyrarholtinu, og uppi i Mos-
fellssveitinni, nokkrum sinnum
spilaði ég á Valhúsahæðinni.
Þetta voru helztu kamparnir fyrir
utan fangelsiskampinn i Laugar-
nesinu, en þangað kom ég aldrei.
— Ég kynntist mörgum strákum i
þessu starfi, þetta voru góðir
strákar. Þeim þótti erfitt að bera
Síðari hluti
viðtals BH
við Jónatan
Ólafsson
um músík og
meiri músík,
— (Oðallega
á höfuðborgar-
svæðinu að
þessu sinni..
Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla
.