Tíminn - 27.04.1975, Blaðsíða 14

14
TÍMINN
Sunnudagur 27. apríl 1975.
Manstu gamla daga? Manstu gamla daga? Manstu ga
mla daga? Manstu gamla daga? Manstu gamla
Fimm manna band — ogbassinn kominn til sögunnar. Myndin tekin i Sjáifstæðishúsinu en hljómsveitin
er þekktari úr Þórscafé. Axel Kristjánsson, bassi, Garöar Jóhannesson, harmónika, Þorsteinn Eirfks-
son, trommur, Guömundur Vilbergsson, trompet og Jónatan viö pfanóiö.
Sala á lausum mtöum stendur yhr.
með rytma-hljóma að visu, en
það skipti mestu mdli með
trommarann, enda voru þetta
hörkukallar, Skafti Ólafs, Jóhann
Eggertsson, Guðmundur R. og
Gunnar Jónsson. Maður heyrir
þetta sving ekki núna.
— Var hljóðfæraskipanin yfir-
leitt sú sama?
— Yfirleitt., já, — á Borginni
voru að visu þrir saxófónar, Þórir
var með fiðluna og sax, svo pianó
og trommur, hvorki gitar eða
bassi. Þetta var svona smáútúr-
dúr úr stóru bandi.
íslendingar inni
útlendingasveitirnar
— Hvaða fyrirmyndir höfðuð
þið?
— Til að byrja með voru það
yfirleitt útlendingar, sem spiluðu
hér, Þjóðverjar á Hótel tsland og
Englendingar á Borginni, og það
var náttúrlega fyrirmyndin.
Skipanin var svona hjá þeim, Svo
eftir að félagið er stofnað, ber
Bjarni okkar Bö það i gegn að
koma íslendingum inn i þessar
hljómsveitir. Það byrjaði þannig,
að það var einn tslendingur, sem
komstinn i fimm manna band, og
hann þurfti að spila á fleiri en eitt
hljóðfæri, fón og fiðlu Aa fón og
harmóniku. Þetta voru ptð góðir
hljóðfæraleikarar, að þeir höfðu
alveg sérstaka skipan i völsum og
tangóum. Þá var það fiðla,
harmónika og pianó, og svo blást-
ur i hinu.
— Svo að kaffihúsalifið hefur
verið töluvert öðruvisi i þá daga?
— Það var allt annað. Þá var
eftirmiðdagsmúsik, og spiluð alls
konar músik, hálf-klassisk,
óperettumúsík. Maður fór á veit-
ingastaðina til að hlusta, og mað-
ur kynntist fallegri músik. Við
áttum lika úrvals hljóðfæraleik-
ara, sem sinntu þessari kaffi-
húsamúsik og dansmúsikinni.
Tveir hljóðfæraleikarar, Villi
Guðjóns og Svenni Ólafs, fóru eitt
sumar til Danmerkur, þvi að það
var svo litið að gera hérna þá, til
þess að reyna að koma sér i
vinnu. Nú, i sambandi við félagið
úti voru þeir látnir taka próf, og
þeir flugu I gegn og gerðu það
mjög gott, þvi að þetta voru
fyrsta flokks hljómsveitarmenn.
— Manstu, hver var fyrsti
hljóðfæraleikarinn, sem komst
inn i útlendingasveit hérna i
Reykjavik.
— Það var hann Karl heitinn
Matthiasson, sem komst inn i
hljómsveitina á Hótel Island.
Hann haf ði lært fiðluleik og verið i
músikskóla i Danmörku, en hafði
eitthvað litið að gera við kennslu,
eftir að hann kom hingað upp.
Hann dó tiltölulega ungur. Svo er
Billich þarna á Hótel Island, og
hann tekur Adólf Theódórsson á
fón og nikku i bandið hjá sér. Svo
kemur Jakob Einarsson, faðir
hennar Svanhildar, Akureyring-
ur, hann spilaði á fiðlu og saxófón
og hafði mjög góða rödd.
Spesialt til að
sjá hann Bjarna
—■ Það var sem sagt Bjarni Bö,
sem var frumkvöðull að félags-
samtökum hljóðfæraleikára?
— Bjarni var driffjöðrin i fé-
laginu, meðan hans naut við.
Þetta var ljómandi maður, hann
Bjarni, en hann var eitthvað svo
sérstakur blessaður. Fólki datt
eiginlega allt annað en músikant I
hug, þegar það sá hann. En
músikalskur var hann og þetta
var öðlingur og duglegur, og
reglumaður alla sina ævi, utan
hvað hann reykti — og það eftir-
minnilega. Hann vann i plötunum
i útvarpinu, og hann stofnaði
fyrstu hljómsveitirnar, sem spil-
uðu i útvarpið, með söng og ann-
að, og hann var dáður um allt
landið. Ég man eftir þvi, að við
héldum konsert á Akureyri. Þá
kom maður þarna, einhvers stað-
ar úr sveitunum, spesialt til að
sjá Bjarna Bö. Gekk til okkar
strákanna og bar upp erindið.
Bjarni var uppi á senu að bjástra
oglaga til, þræða saman hátalára
og svoleiðis. Aðkomumaðurinn
fer upp á senu til að skoða hann,
virðir hann lengi fyrir sér, hristir
siðan höfuðið og segir: „Nei, nei,
það getur ekki verið....” Við hlóg-
um mikið að þessu, sérstaklega
Bjárni sjálfur.
— Jónatan, segðu okkur nú
svolitið frá lagasmiðinni þinni.
— Æ, ég hef nú aldrei verið
neitt fyrir það að láta heyrast
mikið eftir mig af þessu fikti.
Þess vegna skil ég aldrei, að ég
skyldi ráðast i að láta fjölrita lag
eftir mig, þegar ég var á Siglu-
firði. Það hét Fögnum fögrum
degi, og var svona Sving-foxtrot.
En ætli það hafi ekki valdið um,
að það voru gefin út nokkur lög
hérna fyrir sunnan. Henni
Rasmus gaf út, og einhverjir
fleiri, Kalli Run, svo að ég hugs-
aði vist sem svo, að ég gæti verið
•með lika. Kalli spilaði þarna á
Síglufirði á sumrin. Þetta var
engin köllun hjá mér, sjáðu, og ég
hef engan boðskap að flytja, rétt
eins og menn sem tálga spýtu og
gera eitthvað úr henni, eða búa til
visu.
Um lög og lagasmiði
— Nokkur sérstök tónlist, sem
heillar þig annarri fremur?
— Nei, ég er hrifinn af allri
góðri tónlist. Það er svo með
suma popp-músfk, að ef hún er
góð, þá er gaman að henni. Það er
margt vel gert. En það er voða-
legur skaði með islenzku strák-
ana. Þetta eru afskaplega
músikalskir strákar, en þetta er
bara alltof mikill uppáhellingur
hjá þeim. Þeir hlusta á plötur og
eru alltaf að reyna að gera eins og
aðrir gera. Það er neikvætt. Þeir
eiga að reyna að gera eins og þeir
geta og reyna að flytja. Þetta eru
afbragðs músikantar, eins og t.d.
Gunnar Þórðarson. Hann er
kenndur við popp-músfk, en hann
er alhliða tónlistarmaður, og
mjög góður. Flestir eru þeir i of
þrpngum hring, þeir spila svo ein-
hliða.músik, að þeim fer ekkert
fram.
— Nú hefur þú samið verð-
launalög, Jónatan?
— Já, ég hef stundum sent lög i
danslagakeppni. Það var þarna
fyrst hjá dægurlagahöfundum,
þar fékk ég þriðju verðlaun fyrir
Ast við fyrstu sýn. Ég hafði að
vfsu sent áður lagið Kvöldkyrrð i
keppni SKT, en fékk ekkert út úr
þvi, annað en það, að Sigurður
bróðir söng það inn á plötu og það
vakti mikla athygli þá. Svo sendi
ég I landhelginni 1958. Þá stóð
landhelgisdeilan yfir, og það fékk
1. verðlaun. Það var alltaf verið
að spila það. Svo sendi ég eitt lag i
siðustu keppnina, 1962, og það
náði 1. verðlaunum lika, — Laus
og liðugur.
Ég hef náttúr-
lega enga rödd
Við minnum Jónatan á
kabarett-myndina, þar sem þeir
bræður, Sigurður og hann, eru að
glettast. Jónatan hlær við.
— Já, það er að segja um þessa
mynd.aðhúnerfrá 1956. Ég er að
byrja þarna innfrá, hætta hljóð-
færaleiknum, og það er verkfall
og ég hef ekkert fyrir stafni. Sig-
urður er þá i þessum kabarett
þarna I Austurbæjarbiói, og hann
vill endilega, að ég komi með
honum og syngi Landleguvalsinn.
Ég hafði aldrei sent það lag i
neina keppni, en Sigurður var
mjög ánægður með það og söng
það mikið. Ég hef náttúrlega
enga rödd. Nú, hann spanar mig
upp i það að syngja það i dúett á
móti sér. Við klæddum okkur upp
Hallbjörg og Nat King Cole skemmtu á sama stað i Osló, — og nöfnin
þeirra beggja voru skráft jafn stóru letri á auglýsingunum.
Manstu gamla daga? Manstu gamla daga?