Tíminn - 04.05.1975, Blaðsíða 23

Sunnudagur 4. maí 1975.
TÍMINN
23
Veslings barnið okkar
er mállaust”.
„Já” sagði móðir
hennar. Vond áhríns-
orð voru þulin yfir
henni sem ungbarni, og
hún hefur aldrei getað
sagt orð”.
„Hvernig voru þessi
áhrinsorð þulin yfir
henni?”, spurði Caroll.
,,Vond norn, sem bjó
hér nálægt, gat með
göldrum sinum svipt
barnið okkar talinu”.
„Ég hef alltaf heyrt,
að það sem vondir
galdrar valda, geti
góðir álfar læknað”,
sagði Caroll.
„Ef til vill er það svo
” sagði Oiliol. „En
hvar getum við fundið
góða álfa?”
„Barnið okkar hefur
öll önnur skilningarvit i
lagi og virðist ánægt
ineð tilveruna”.
Þegar Caroll og móð-
ir hans voru orðin ein,
sagði Caroll: „Griana
er mjög fögur. Það er
sorglegt, að hún skuli
hafa verið svipt hæfi-
leikanum til að tala”.
„Vissulega, ég var
einmitt að hugsa um
hve óheppilegt það
væri og hryggilegt, að
hún skuli ekki geta tal-
að. En þar fyrir utan
hefði hún eimitt verið
stúlkan, sem ég hefði
óskað eftir að yrði kon-
an þin. Hún er rik, fög-
ur og gáfuð, en sú stað-
reynd, að hún er mál-
laus, er mikil hindrun
fyrir giftingu”.
Þó að Griana gæti
ekki talað var unun að
hafa hana nálægt sér á
dansleikjum og við
önnur veizluhöld.
Caroll eyddi miklum
tima i að hlusta á hana
leika á hörpu. Eftir þvi
sem timinn leið hafði
hann meira og meira
yndi af að vera með
henni.
Þau dönsuðu saman,
fóru i útreiðatúra og
skildu mætavel hvort
annað, þrátt fyrir það
að Griana gat ekki tal-
að.
Kvöld eitt var fjöl-
mennur dansleikur i
höllinni. Griana var
glöðust allra. Hún leit
vel út i fina kjólnum
sinum með dýra
skrautgripi. Caroll
eyddi gjarna timanum
við hlið hennar.
Þegar dansleiknum
var lokið og Blathnaid
var farin til herbergis
sins heyrði hún barið
að dyrum. Hún opnaði
og þar stóð Caroll fyrir
utan.
„Mig langar að tala
við þig”, sagði hann.
,, Jæja, komdu þá inn,
en bara snöggvast, þvi
að ég er þreytt og lang-
ar til að fara að sofa.
Þú hlýtur að vera
þreyttur líka, þvi að ég
tók eftir að þú dansaðir
mikið, einkum þó við
Griana”.
Ég er alls ekki
þreyttur og þarf að
segja þér nokkuð mjög
áriðandi”.
„Eitthvað mjög árið-
andi, hvað er það, son-
ur sæll?”
„Ég hef fundið stúlk-
una, sem mig langar að
giftast”. Móðirn varð
undrandi á svipinn.
„Segðu mér nafnið”,
sagði hún. „Griana er
nafnið hennar”. Móðir
fölnaði. „Griana”,
hrópaði hún. „Þú getur
ómögulega gifzt
henni”.
„Hvers vegna
ekki?”, spurði Caroll.
„Stúlku sem getur
ekki talað. ímyndaðu
þér, hvernig lifið verð-
ur fyrir þig, giftur mál-
lausri konu”.
„Heyrðu mamma,
þetta er stúlkan, sem
ég hef valið mér. Þig
langar til að ég giftist.
Ég hef fundið stúlkuna,
sem ég vil eiga fyrir
konu”.
„Gjörðu svo vel að
fara Caroll. Þessi frétt
hefur komið mér al-
gjörlega á óvart”.
„En mamma, þú vilt
að ég giftist”.
„Giftast, já, en þú
verður að finna þér
hæfa konu. Elsku
farðu, Caroll, ég þarf
að hugsa málið. Ég get
ekki umborið slika gift-
ingu, sem þú talar
um.”
Caroll var alveg mið-
ur sin út af viðhrögðum
móður sinnar. Hann sá
ekkert til hennar næsta
dag. Hún kvartaði yfir
þreytu og lasleika og
fór ekki út úr herberg-
inu sinu.
Daginn eftir fór
Caroll, ásamt mörgum
öðrum hallarbúum, á
refaveiðar. Fátt var
um refi i skóginum um-
hverfis höllina, en einn
vesalings ref eltu veiði-
mennirnir lengi dags.
Caroll, sem sat viljug-
asta hestinn, var langt
á undan öllum hinum,
og er hann kom að rót-
um fjalls nokkurs,
hafði hann næstum náð
dauðhræddu dýrinu.
En allt i einu gat hann
alls ekki fengið sig til
að murka lifið úr refn-
um, sem var ekki seinn
á sér að smjuga inn i
greni sitt, sem var
þarna i fjallshliðinni.
Þegár hinir veiði-
inennirnir komu á vett-
vang, urðu þeir ákaf-
lega reiðir við Caroll
„Nú erum við búnir
að eltast við kvikindið
allan liðlangan daginn,
og þegar þú kemst i að-
stöðu til að ganga frá
honum, gerir þú þér lit-
ið fyrir og lætur hann
sleppa. Þú hefur al-
gjörlega eyðilagt fyrir
okkur daginn.”
Um kvöldið var
Caroll ákaflega leiður.
Móðir hans neitaði að
tala við hann, og veiði-
mennirnir voru lika
reiðir. Hann gat þvi
ekki sofnað heldur reik
aði út og gekk beint af
augum. Hann var i
þungum þönkum og
hrökk i kút, þegar hann
heyrði skyndilega, að
yrt var á hann. Hann
leit i kringum sig og sá,
að hann var kominn að
fjallinu, þar sem hann
hafði sleppt refnum
fyrr um daginn. Á stór-
um kletti i fjallshliðinni
sat örsrnár maður, og
það var einmitt hann,
sem hafði ávarpað
Caroll.
„Þú gerðir góðverk i
dag,” sagði litli maður-
inn.
„Hvaða góðverk var
það?”
„Þú þyrmdir lifi vin-
ar mins, sem býr hér i
fjallinu, og það vil ég
gjarna launa þér.
Segðu mér, hvers
vegna þú ert svona
sorgmæddur, og ef til
vill get ég hjálpað
þér.”
Caroll sagði honum
nú alla söguna urn
vondu galdranornina
og vesaiings prinsess-
una, sem hann elskaði
svo heitt.
„Ég get hjálpað
þér”, sagði þá litli
maðurinn. „En sjálfur
verður þú að hafa
staðfastan vilja og
leggja á þig mikið
erfiði, ef ráðagerð min
á að heppnast.”
„Ég vil leggja á mig
livað ser er, ef það get-
ur orðið til þess að Gri-
ana fái málið,” sagði
Caroll.
„Þú skalt leggja af
stað eldsnemma I
fyrramálið og létta
ekki ferðinni, fyrr en
þú kemur i stóran skóg.
Þar skaltu taka stærstu
hnetuna, sem þú finn-
ur, fara með hana
sömu leið til baka og
snerta varir mállausu
prinsessunnar með
henni. Þá fær hún mál-
ið.”
Caroll gerði nú eins
og fyrh' hann var lagt.
Landið var erfitt yfir-
ferðar, og oft lá við að
liann gæfist upp og
sneri við, en hugsunin
um að Griana
prinsessa fengi málið
og gæti orðið konan
lians, rak hann áfram.
Heima i höllinni rikti
mikil sorg. Caroll hafði
laumazt út án þess að
kveðja nokkurn mann
og nú hafði enginn séð
hanniþrjá daga. Móðir
lians grét og barmaði
sér, kóngshjónin sökn-
uðu sárt þessa góða og
glaðværa drengs, en
verst leið áreiðanlega
prinsessunni, þótt ekki
gæti hún tjáð sorg sina
með orðum.
Að morgni fjórða
dagsins kom Caroll aft-
ur til hallarinnar með
hnetuna góðu. Griana
sat ein úti i hallargarð-
inum og varð ekki
komu hans vör. Caroll
læddist aftan að henni
beygði sig yfir hana og
þrýsti hnetunni að vör-
um liennar.
Griana stökk á fætur
og hrópaði: „Caroll, þú
ert kominn aftur.” Sið-
an snarstanzaði hún,
greip um munn sér og
hvislaði: „Ég get talað.
Hvað i ósköpunum hef-
ur komið fyrir?”
Caroll sem var frá
sér numin af ósegjan-
legri gleði, sagði henni
af viðskiptum sinum
við litla manninn og
ferðinni löngu. Siðan
fóru þau inn i höllina til
þess að tilkynna gleði-
tiðindin, og Caroll not-
aði tækifærið til þess að
biðja kónginn um hönd
prinsessunnar sem
vitaskuld var auðsótt
mál.
Sköinmu seinna var
haldið veglegt brúð-
kaup i höllinni, og
Caroll og Griana lifðu
hainingjusömu lifi upp
frá þvi.
Þannig lýkur nú
þessu ævintýri.