Tíminn - 11.05.1975, Page 13

Sunnudagur 11. mai 1975.
TÍMINN
13
Hái hatturinn tekinn út úr kæliskápnum. Gott er að vera vel búinn, þvi að ekki er upphitun i greninu i
malargryfjunni.
— Ég er af söngelsku fólki
kominn, segir hann. En á banjóiö
getégekki leikið núna, þvi að það
er geymt niðri i kránni. Það
rigndi svo mikið, þegar ég fór
heim siöast. Ég vildi ekki láta það
vökna. Auk þess fór ég dálitið
snögglega út úr kráarskrattanum
— mig minnir helzt, að mér hafi
verið fleygt út. Það vill verða
þannig, að maður fær fullmikið að
drekka, og þá hættir mér nokkuö
til þess að hafa hátt. En ég erfi
það ekki við þá þó að þeir fleygi
mér út — þeir gauka oft að mér
brauöbita, og svo eru fæturnir
alltaf látnir ganga á undan, þegar
mér er snarað á dyr — það held
ég.
Þegar Rudolf hætti að brýna
hnifa og skæri, fékk hann fyrst
vinnu á sorphaugum i Mundels-
trup.
— Þeir borguðu mér dálitið
kaup, segir hann. En nú eru
fjögur ár siðan þeir komu þar
ekki fyrir meira sorpi, og þá bjó
hann um sig i malargryfjunni
sinni, þar sem hann kom sér upp
eins konar vistarveru úr gömlu
timburdrasli, járnplötum og
pappa og hverju einu, sem hann
náði i. Gamlar tuskur og hálm
notaði hann milli laga til þess að
gera hibýlin hlýrri, og inn i þau
bar hann loks húsgögn, sem aðrir
höfðu hent.
Þarna er rökkur alla daga, þvi
að gluggar eru i naumasta lagi,
og margir rangalarnir. Gestaher
bergi hefur hann, þvi að stundum
ber að garði kunningja, sem leið
eiga hjá, kannski með einhverja
hressingu.
— Það er svo sem ekki óskap-
legur gestagangur, segir Rudolf.
Norðmaður var hér þó fyrir
skömmu, og allir eru velkomnir,
sem vilja lita inn og staldara við.
Ég get sopið á með þeim, og þeir
mega gista hérna. En mat hef ég
ekki handa þeim. Ætli þeir að éta
mig út á húsganginn, þá bendi ég
þeim á dyrnar.
Og um leið og hann segir þessi
orö, réttir hann úr sér og tekur á
sig hermannsbrag fyrri tiðar.
Hann slær saman hælunum og
kveður eins og prússneskur hers-
höfðingi og segir eitthvað um út-
lendingahersveitina á furðulegu
máli, sem virðist sambland af
ensku, þýzku og arabisku. Sjá-
lenzka málhreiminn getur hann
þó ekki losað sig við.
— Hvort mér er kalt hérna?
Þaö veit ég ekki — ætli það?
Og kannski er honum alls ekki
kalt i greni sinu. Hann er lörfum
vafinn og rækilega dúðaður —
sumar og vetur. Yzt fata er hann i
þykkum sjómannsjakka, og á
höföi hefur hann ýmist kollháan
hatt eða prjónahúfu. Hattinn sinn
fina geymir hann annars að jafn-
aði inni i gömlum kæliskáp, sem
hann hefur slegið eign sinni á úti á
sorphaugunum.
— Það eru fjandans mikil þæg-
indi að eiga svona kæliskáp, þó aö
maöur búi hálfvegis neðanjaröar,
segir hann. Kannski er ekki laust
við, aö hann sé farinn að ryðga,
en samt er hann stofuprýði. Mat
geymi ég ekki heldur i honum,
enda vil ég heldur hressa mig á
einhverju, sem kemst fyrir i
flösku.
Fordyrið virðist einna helzt
vera gamall útikamar frá sumar-
bústað, og á þvi er meira að segja
gluggabora. Þar er heilmikil
dyngja af töskum, og sé farið að
grafa niður i þessar dyngjur,
kann þar að finnast flaska með
slatta af AlcL -""''Li'''>nnivini
„Óviðkomandi bannaöur aðgang-
ur”, stendur annars á spýtu, sem
negld hefur verið þvert á staur úti
fyrir. En það er áletrun, sem ekki
er fullkomlega að marka. Uppi á
þaki grenisins er stór storkur úr
plasti og hefur i nefi sér isaumað-
an boröa, er eitt sinn hefur getið
að lesa huggunarrik orð: „Guð er
kærleikur”. Og kannski má það
til sanns vegar færa um Rudolf
Jönsson, þrátt fyrir allt. Það hef-
ur kannski ekki átt við, þegar
hann var i útlendingahersveit-
inni, sem ekki á sér sem bezt orð.
En nú er hann vingjarnlegur i
viðmóti og lætur ekkert ergja sig,
þótt Glistrup og hans nótar fjarg-
viðrist um skattana i Danmörku.
Rudolf Jönsson hefur hafið sig yf-
ir svoleiðis hégóma.
IsIalalBÍlalsIalalalalalalslEÍIsIalsIsSIslEÍIsBlalalalalsIalsIaláiIalaBBIsIsIalsIsIsIsIalslslalsIsIsIsIsIs

HEYVINNUVÉLAR
KUHN heyþyrlurnar hafa fyrir löngu hlotið viðurkenningu fyrir
að vera sterkbyggðar og vandvirkar, auk þess sem viðhald og
viðgerðir á þeim er mjög auðveld, Einnig leggur Sambandið sér-
stakt kapp á góða varahlutaafgreiðslu.
Auk venjulegu heyþyrlunnar KUHN GF 4 — verð nú um 151 þús-
und — eru nú komnar úr prófun á Hvanneyri — stóru KUHN
þyrlurnar GF 452 T dragtengd og GF 452 P — lyftutengd. Allar
þessar vélar eru fyrirliggjandi til afgreiðslu með stuttum fyrir-
vara:
Lokaorð um GF 452 T úr prófunarskýrslu:
Heyþyrlan KUHN GF 452 T var reynd af Bú-
tæicnideild Rannsóknastofnunar land-
búnaðarins sumarið 1974 og notuð alls um 50
klst.
Heyþyrlan er dragtengd. Vinnslubreidd
hennar er 4,5 m og afköstin allt að 3,8
ha/klst. Vélin reyndist vinna vel við hey-
snúning og fylgja viðunandi vel ójöfnum á
yfirborði landsins. Hægt er að stilla hana
þannig, að hún þeyti heyinu nokkuð til hlið-
ar, og er það kostur við vinnslu meðfram
skurðum og girðingum. Heyþyrlan dreifir
vel úr múgum, og er dreifibreiddin 5-6 m.
Hún er lipur i notkun og meðferð, en lengd og
afstaða drifskafts takmarkar nokkuð snún-
ingslipurð hennar i vinnu. Heyþyrlan reynd-
ist i heild traustbyggð.
Þessi nýja
vél kostar nú um 260 þúsund — Einnig fáanleg sem lyftutengd vél
BÆNDUR KYNNIÐ YKKUR SKÝRSLUR BÚTÆKNIDEILDAR
Kaupfélögín
UM ALLTIAND
Samband islenzkra samvinnufélaga
VÉLADEILD
Ármúla 3 Reykjavik simi 38900
IsIsIalslBlsIalalslsIsIslBlBlslBÍIáLEilBlslsIálsIslBlalslBlsIsIsIsIalBlBlsIalslBlsIslBlalalsIalsIsIsIsIalsls